Morgunblaðið - 12.10.2002, Blaðsíða 46

MINNINGAR
46 LAUGARDAGUR 12. OKTÓBER 2002 MORGUNBLAÐIÐ
Löngum bar hann létta
brá
lífs á göngu sinni,
Jóhannes því ennþá á
ást í minningunni.
Mín hinsta kveðja til Jóhannesar
Björnssonar er einlæg og stutt.
Jói fluttist ungur með foreldrum
sínum og systkinum til Akureyrar,
þaðan voru æskuminningar hans.
Í útliti var Jói glæsilegur og mikið
snyrtimenni. Hann bar gæfu til að
eignast sex börn með fjórum kon-
um. Elst er Berghildur, hún á fjögur
börn: Sigrúnu, Björn, Jón Gest og
Gunnar Þór. Næst er Auður Ingi-
björg, hún á sex börn: Áslaugu,
Helga, Trausta, Fjólu, Eirík Karl,
Óla Björn og Ingibjörgu Hörpu.
Þriðji er Kristján, hann á þrjú börn:
Ingu Sif, Kristján Frey og Evu Guð-
rúnu. Oddný Sigrún á líka þrjú
börn: Evu Lín, Heiðu Margréti og
Jón Trausta. Fimmti í röðinni er
Jón Már og sonur hans Ingi Snær.
Yngstur er Einar Örn, aðeins 17
ára, missir hans er sár.
Það er glæsilegt að eiga 17 mann-
vænleg barnabörn, sem um margt
JÓHANNES
BJÖRNSSON
✝ Jóhannes Björns-son fæddist í
Goðdölum í Lýtings-
staðahreppi í Skaga-
firði 8. september
1925. Hann lést á
Sjúkrahúsi Keflavík-
ur 21. september síð-
astliðinn og var útför
hans gerð frá Njarð-
víkurkirkju 2. októ-
ber.
svipar til afa gamla.
Jói var víðförull
maður, ungur hélt
hann vestur um haf til
Ameríku, dvaldi þar í
fimm ár og lauk m.a.
herþjónustunámi, áður
en hann sneri heim til
Íslands og festi sitt
ráð.
Síðari heimsreisa
Jóa var til Ástralíu og
stóð rúmt ár. Að henni
lokinni settist hann hér
að til frambúðar.
Aðalvinnuveitandi
Jóa var Varnarliðið og
vinnusvæðið Keflavíkurflugvöllur.
Jói sá um margvísleg innkaup og
eftirlitsstörf fyrir herinn. Starfs-
maður var hann góður.
Ég kynntist Jóa fyrst fyrir rúm-
um 40 árum. Þá kom hann í heim-
sókn til frænku sinnar, sem hefur
lagt á sig að búa með mér í hart nær
hálfa öld. Eftir fyrstu kynnin voru
heimsóknir Jóa árvissar og við Edda
heimsóttum hann oft bæði til
Reykjavíkur og Njarðvíkur, þar sem
síðasta heimili hans og Helgu var.
Í félagsskap Jóa leið öllum vel. Ég
er þakklátur fyrir okkar kynni og þó
ég sakni hins hæfileikaríka drengs
þá má gleðjast yfir því að baráttan
við ógnvaldinn varð ekki lengri en
raun varð á.
Helgu og Einari, ásamt öllum
börnum og aðstandendum óskum
við Edda allrar blessunar með okk-
ar dýpstu samúðarkveðjum.
Guð blessi minningu Jóhannesar
Björnssonar.
Pálmi Jónsson.
Anna mín, mig lang-
ar að kveðja þig með
nokkrum orðum. Þeg-
ar ég kynntist þér
bjugguð þið Ólafur á
Skúlagötunni í Borgar-
nesi. Mér fannst þú
glæsileg kona, alltaf vel til höfð,
ákveðin og vissir svo vel hvað þú
vildir. Stjórnaðir fjölskyldunni með
röggsemi og varst óþreytandi í að
kalla hana saman við öll möguleg
tækifæri. Galdraðir fram stórveislur
með annarri hendinni og sinntir
barnabörnunum með hinni. Í öllu
fjörinu varst þú nægilega kærulaus
til að hafa gaman af öllu saman,
veltir þér ekki upp úr áhyggjum af
eldhúsi fullu af óuppvöskuðu eld-
hústaui eða rykló úti í hornum. Viss-
ir sem var að nógur tími væri til
slíkra verka þegar gestirnir hyrfu á
braut. Þess á milli flakkaðir þú með
Ólafi heimshorna á milli og komst
heim með ferskan blæ af framandi
löndum og fullar innkaupatöskur.
Þrátt fyrir þetta annríki áttirðu
alltaf tíma aflögu fyrir barnabörnin
enda þykir þeim mjög vænt um þig
og bera mikla virðingu fyrir þér.
Þú varst afskaplega frjáls og
sjálfstæð kona. Ef þú værir af minni
kynslóð værir þú án efa sprenglærð.
Kimi var þitt höfuðból, þar varst
þú drottningin og þú varst í essinu
þínu þegar þér tókst að smala fjöl-
skyldunni saman þar. Enda er af-
raksturinn eftir því, systkinin eru
einstaklega samrýnd og það er aldr-
ei hlegið eins mikið og þegar
„Skúlagötufjölskyldan“ kemur sam-
an!
Í garðinum í Kima náðum við oft
vel saman, við gengum um og skoð-
uðum framvinduna í gróðrinum,
ANNA
INGADÓTTIR
✝ Anna Ingadóttirfæddist í Reykja-
vík 29. apríl 1929.
Hún lést á Landspít-
alanum 1. október
síðastliðinn og var
útför hennar gerð
frá Fossvogskirkju
11. október.
reyttum frá skógar-
plöntunum og skipu-
lögðum næstu gróður-
setningar og grisjanir.
Innst inni hafði ég þó
alltaf á tilfinningunni
að þú þyrftir í raun
enga hjálp, þú vissir
þetta jafnvel og ég, en
hafðir gaman af að
spjalla um þetta sam-
eiginlega áhugamál
okkar.
Anna mín, ég er
þakklát fyrir að hafa
fengið að kynnast þér,
þú varst einstök kona
og góð fyrirmynd dætrum okkar og
reyndar öllum dætrum. Ég ber
mikla virðingu fyrir þér og kveð þig
með söknuði.
Ingibjörg Kristjánsdóttir.
Elsku amma mín. Núna þegar þú
ert farin fer maður að hugsa um
hvað lífið er mikils virði og í raun-
inni allt sem maður gerir. Þegar
mamma sagði mér að þú værir dáin
skildi ég ekki hvað hún var að segja.
Mér fannst það bara ekki hægt. Það
var ekki fyrr en við vorum komin út
í bíl á leiðinni til Huldu frænku sem
ég gerði mér ljóst að þú værir farin,
og kæmir aldrei aftur. Og ég náði
ekki einu sinni að segja bless við þig
í síðasta sinn. Ég vil því nota tæki-
færið sem ég hef núna, amma mín,
og kveðja þig. Elsku amma, takk
fyrir allt sem þú gerðir fyrir mig og
takk fyrir að hafa verið amma mín.
Anna Rakel Ólafsdóttir.
Elsku amma. Okkur leið hræði-
lega illa þegar við fréttum að þú
værir dáin. Við grétum öll. Nú get-
um við ekki heimsótt þig lengur og
nú er afi einn og vantar þig. Við ætl-
um að vera dugleg að heimsækja
hann. Hafðu það gott í himnaríki,
amma, við munum aldrei gleyma
þér.
Birta og Ólafur
Orri Ólafsbörn.
Heimurinn er sem
hálagler.
Nú þegar Helgi
Kristbjarnarson er dá-
inn vil ég votta minn-
ingu hans virðingu
mína.
Við kynntumst sem unglingar, urð-
um samferða í skóla til stúdentsprófs
og vorum þá löngu orðnir góðir vinir.
Einhver samhljómur í hugum okkar,
hugsunum og afstöðu var grundvöll-
ur vináttunnar.
En auk þess var Helgi svo frjór í
hugsun að mér var unun að samvist-
um með honum. Ekki barst hann
mikið á né kallaði eftir athygli. Þeim
mun frumlegri og frjórri var hugsun
hans sem hann var öðrum hlédræg-
ari.
Heimili foreldra Helga stóð fé-
lögum hans opið. Þar var okkur tekið
sem vitsmunaverum. Kristbjörn
Tryggvason ræddi við okkur um
hvaðeina og hlustaði á skoðanir okk-
ar.
HELGI
KRISTBJARNARSON
✝ Helgi Kristbjarn-arson fæddist í
Reykjavík 25. júní
1947. Hann lést á
heimili sínu 30. sept-
ember síðastliðinn
og var útför hans
gerð frá Dómkirkj-
unni 10. október.
Snemma á mennta-
skólaárunum skall á
kreppa í fjölskyldu
minni þegar eldri bróðir
minn varð geðveikur.
Enn nú, tæpum fjörutíu
árum seinna, er erfitt að
taka á slíkum málum og
finna góða umönnun
fyrir geiðveik ung-
menni.
Ég sagði Helga vini
mínum frá vandræðum
okkar. Hann leiddi mig
á fund föður síns sem
tók mér opnum örmum
og hjálpaði okkur að
koma bróður mínum undir læknis-
hendur.
Eftir þetta hef ég staðið í þakkar-
skuld við Helga og Kristbjörn. Þakk-
arskuldin bættist ofan á vináttuna
sem fyrir var og jók við hana.
Eftir að Helgi var farinn að starfa
sem geðlæknir gerðist það nokkrum
sinnum þegar fólk nákomið mér lenti
í sálarkreppu að ég leitaði til Helga
og bað hann um að ræða við viðkom-
andi og reyna að hjálpa honum að
finna leið út úr kreppunni.
Alltaf brást hann vel við. Nokkrum
sinnum hafa viðkomandi einstakling-
ar sagt mér frá því hvernig afskipti
Helga urðu þeim til hjálpar og hve
mannlegur og hlýr hann var í viðmóti.
Eitt sinn sem oftar á menntaskóla-
árunum taldi ég mig hafa fengið góða
hugmynd. Helgi féllst á að hugmynd-
in væri góð. „En það er enginn skort-
ur á góðum hugmyndum heldur er
skortur á fólki sem getur komið góð-
um hugmyndum í verk,“ sagði Helgi.
Og hann kunni svo sannarlega að
fylgja eftir snjöllum hugmyndum og
hafði yndi af því að hrinda þeim í
framkvæmd. Fjölmörg dæmi mætti
telja, allt frá hugmyndum um vísinda-
legar framfarir til stofnunar Völu-
skríns, verslunar með þroskaleikföng
barna, stofnunar áhugaleikhúss og
hátæknifyrirtækisins Flögu.
Það var mér mikil gæfa að eiga
Helga að samferðamanni og vini. Að
sama skapi syrgi ég hann og mun
sakna.
Hjörleifur Stefánsson.
Við minnumst Helga Kristbjarnar-
sonar sem mikils frumkvöðuls og
samstarfsmanns á sviði heilbrigðis-
tækninnar. Hann stýrði uppbyggingu
eins glæsilegasta heilbrigðistækni-
fyrirtækis hér á landi og þótt víðar
væri leitað. Helgi var virkur í rann-
sóknum og tók þátt í stefnumótun og
uppbyggingu á heilbrigðistæknisviði
m.a. á vegum Heilbrigðistæknifélags
Íslands og Heilbrigðistæknivett-
vangs. Hann naut virðingar fyrir
störf sín og var öðrum fyrirmynd í
þessum málum. Við þökkum fyrir
ánægjulegt og gefandi samstarf og
sendum fjölskyldu hans okkar inni-
legustu samúðarkveðjur á þessari
erfiðu stundu.
Baldur Þorgilsson
og Þórður Helgason.
✝ Jón SvanbergKarlsson fædd-
ist á Fitjum í Stað-
ardal í Stranda-
sýslu 11. júní 1931.
Hann lést á LSH í
Fossvogi 3. október
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
hjónin Jón Pétur
Karl Jónsson frá
Víðivöllum, f. 22.
júní 1899, d. 23.
október 1968, og
Guðrún Níelsdóttir
frá Goðdal, f. 8.
júní 1894, d. 19.
janúar 1989. Systkini Jóns Svan-
bergs eru Katrín, f. 24. ágúst
1926, d. 7. júní 1997, Ingi Níels,
f. 21. mars 1929, d. 19. maí
1976, Pétur Hoffmann, f. 1. apr-
íl 1936, og Eggert Sigurðs, f. 1.
apríl 1936. Fósturbróðir Jóns
Svanbergs er Kristján Jóhanns-
son, f. 13. október 1945.
Hinn 6. janúar 1962 kvæntist
Jón Svanberg Kristínu Guð-
mundsdóttur, f. 8. mars 1941,
frá Kolsstöðum í Miðdölum í
Dalasýslu. Börn þeirra eru: 1)
Rúnar Karl, f. 22. apríl 1962,
sambýliskona Kristín Erla Guð-
mundsdóttir, f. 30. september
1967, og eiga þau þrjú börn,
Svanberg Má, f. 1986, Erlu Rún,
f. 1991, og Kristin
Frey, f. 1996. 2)
Guðmundur, f. 16.
september 1963. 3)
Agnar, f. 30. júní
1966, fyrri kona
Ólöf Jónsdóttir,
skilin 1998, þau
eiga tvö börn sam-
an, Önnu Kristínu,
f. 1993, og Hörpu
Hrönn, f. 1996. Nú-
verandi sambýlis-
kona er Soffía Rut
Jónsdóttir, f. 3.
desember 1966, og
áttu þau eitt barn,
Anítu Örnu, f. 2001, d. 2001, og
tvö börn Soffíu, Ásmund Hjört
og Dagbjörtu Þóreyju, bæði f.
1995. 4) Óskírð dóttir, f. 6. maí
1972, d. 7. maí 1972. 5) Kjartan,
f. 20. mars 1974, eiginkona
Ragnhildur Ösp Sigurðardóttir,
f. 6. febrúar 1972, og eiga þau
eitt barn, Anton Huga, f. 1999.
Jón ólst upp í foreldrahúsum
og starfaði ýmislegt um ævina,
en lengstum var hann bóndi á
Breiðabólstað í Dalasýslu og
jafnframt sláturhússtjóri á
haustin í Búðardal í yfir 20 ár.
Útför Jóns Svanbergs verður
gerð frá Kvennabrekkukirkju í
Dalasýslu í dag og hefst athöfn-
in klukkan 14.
Degi er farið að halla og rökkur
færist yfir borgina. Hann Jón
tengdafaðir minn hefur kvatt
þennan heim eftir löng og ströng
veikindi. Hans er sárt saknað. Það
var alltaf mikil gleði á heimilinu
þegar heyrðist í jeppanum hans
afa. „Afi er kominn, afi er kom-
inn,“ kallaði lítill snáði. „Mamma,
gefum afa kaffi.“ Hann afi Jón
kom oft til okkar bara svona til að
kíkja, hann stoppaði ekki lengi og
sagðist verða að vaska upp áður en
frúin kæmi heim. Svo glotti hann.
Ætli það hafi ekki verið Leiðarljós
sem togaði í hann heim frekar en
uppvaskið. En auðvitað veit ég
ekkert um það.
Í vasanum hafði hann smápen-
inga sem hann gaukaði að litlum
manni. Eitt sinn sagði hann:
„Heyrðu, Anton Hugi, er það satt
sem frændi þinn sagði mér að þú
viljir ekkert nema bréfpeninga?“
Sá stutti brosti bara og skildi ekk-
ert hvað afi var að segja og hélt
áfram að vera glaður yfir smápen-
ingunum frá afa.
Mínar fyrstu minningar um Jón
eru frá því fyrir tæpum tíu árum
þegar ég kom með Kjartani að
Breiðabólstað. Óneitanlega fór um
mig dálítill kvíði þegar bærinn
nálgaðist, veðrið var gott og Jón
var að heyja en eitthvað hafði bil-
að og Kjartan ákvað að renna
heim til að aðstoða pabba sinn við
viðgerðina. Auðvitað vildi Jón vita
eitthvað um hagi mína og fljótlega
var ljóst að hann þekkti föður
minn og afa mína. Eftir það skorti
okkur Jón ekki umræðuefni. Þær
voru margar sögurnar sem hann
gat sagt mér frá fornu fari og
gaman var að spjalla um sveitina
því það þótti okkur báðum sér-
staklaga gaman, enda miklir
sveitamenn í okkur. Smala-
mennskur voru einnig ákaflega tíð-
ræddar hjá okkur, og sitt sýndist
nú hvoru og auðvitað héldum við
uppi örlitlum hrepparíg, ég úr
Norðurárdalnum þar sem hann
þekkti marga og hann úr Suð-
urdölunum. Ég sagði honum auð-
vitað að við Norðdælingarnir ætt-
um að halda smalanámskeið fyrir
Dalamennina en hann var ekki
sama sinnis og taldi því vera öfugt
farið.
Eftir að Jón veiktist fórum við
oft með Anton Huga niður á
sjúkrahús til hans og alltaf brosti
hann sínu blíðasta og sýndi litla
manni mikla athygli með því að
strjúka honum og benda á mynd-
ina sem sá stutti hafði teiknað
handa afa. Í fyrstu var sá stutti
svolítið hræddur við öll þessi tæki
sem voru hjá afa en þau gleymdust
fljótt og á hverjum degi sagði
hann: „Fara til afa núna, þegar
leikskólinn er búinn.“ Var það ekki
síður að þakka gæsku og alúð
starfsfólks gjörgæslu Landspítal-
ans sem bjó einstaklega vel að
okkur öllum og gátu lítil hjörtu
treyst á hluti eins og að fá alltaf
kexköku þegar komið var í heim-
sókn.
Jón var einstaklega mikill
barnakarl og fylgdist vel með
framförum barnabarna sinna og
þroska þeirra og þótti honum mik-
ið til þess koma í vor þegar Anton
Hugi, litla borgarbarnið, sagði við
hann: „Afi, veistu hvaðan mjólkin
kemur?“ „Nei,“ sagði afi. „Frá
kúnum,“ sagði þá sá stutti og auð-
vitað var afi frá sér numinn og sá
stutti æstist allur og sagði afa
þetta oft í þessari heimsókn. Þeg-
ar afi var að fara frá okkur fór
Anton Hugi fram í forstofu og náði
í skóna hans, húfuna og stafinn,
svona afa til hægðarauka.
Það er ekki langur tími af
mannsævinni, tæp tíu ár, og hefði
ég svo gjarnan viljað vera hluti af
lífi hans lengur. Jón var góður
maður, hann lagði ávallt gott til
manns á jákvæðan hátt. Við fjöl-
skyldan eigum eftir að sakna sárt
allra þessara góðu stunda með afa.
Elsku Kristín, Kjartan, Agnar,
Guðmundur, Rúnar og fjölskyldur,
megi algóður Guð veita ykkur
styrk í sorginni.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(M. Joch.)
Ragnhildur Ösp
Sigurðardóttir.
JÓN SVANBERG
KARLSSON