Morgunblaðið - 15.02.2003, Blaðsíða 57

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 15. FEBRÚAR 2003 57
✝ Nikolai GunnarBjarnason fædd-
ist 1. september 1916.
Hann lést á Heilbrigð-
isstofnun Suðurnesja
25. janúar síðastlið-
inn. Foreldar hans
voru Þorsteinn Thor-
steinsson Bjarnason,
f. 3.8. 1894, d. 19.6.
1976, og Steinunn
Pétursdóttir, f. 12.10.
1887, d. 12.12. 1942.
Systkini Nikolais eru
Páll Aðalsteinn, f. 3.2.
1913, d. 8.3. 1988, Em-
il Hjálmar, f. 12.9.
1918, d. 10.6. 1959, Málfríður Stein-
unn, f. 29.8. 1919, d. 23.12. 1966,
Stella, f. 2.8. 1922, Þorsteinn, f. 2.7.
1923, og Jóhann, f. 12.12. 1945.
Nikolai kvæntist 1944 eftirlif-
andi konu sinni Ástu Steinunni
Gissurardóttur, f.
25.4. 1918. Börn
þeirra eru Steinar,
kvæntur Sólveigu
Kristinsdóttur, eiga
þau tvö börn og þrjú
barnabörn, Nicolai
Gissur, kvæntur
Svanhildi Einarsdótt-
ur, eiga þau þrjú
börn og þrjú barna-
börn, Hjördís Mar-
grét, gift Helga Jó-
hannssyni, eiga þau
þrjú börn og eitt
barnabarn, Óskar,
kvæntur Guðbjörgu
Þóru Hjaltadóttur, eiga þau þrjú
börn og eitt barnabarn, og Skúli,
kvæntur Emilíu Dröfn Jónsdóttur,
eiga þau tvö börn.
Útför Nikolais fór fram í kyrr-
þey.
Ég sit hér og hugsa til baka, horfi
yfir farinn veg og minnist þín, kæri
pabbi. Þú hefðir orðið 87 nú í ár. Þú
varst alla tíð heilsuhraustur, labbað-
ir mikið og muna eflaust margir eftir
þér á röltinu hér um bæinn og sér-
staklega nú í seinni tíð eftir að þú
hættir að vinna. Þú komst víða við á
þessum gönguferðum og kynntist
mörgum fyrir vikið. Það var sama
hvernig viðraði, alltaf fórstu í göngu-
túrana, hvort sem það var til að
kaupa í matinn eða bara til að fá þér
ferskt loft. Þú áttir þína föstu pósta
þegar þú varst á ferðinni og komst
þar reglulega við rétt svona til að
kasta kveðju eða bara til að ræða um
daginn og veginn. Einn af þessum
póstum var heima hjá mér og minni
fjölskyldu. Þar komstu reglulega við
og áttu börnin mín því láni að fagna
að kynnast afa sínum náið fyrir vikið.
Ekki skemmdi fyrir að fá nammi, afi
hafði nefnilega leyfi til að gauka að
litlu ungunum mola þegar hann kom.
Dóttir mín hafði sérstakt dálæti á
þér, kannski vegna þess að ykkar
skapferli var svipað. Ofarlega er mér
í huga þegar þið fóruð í gönguferð
saman, hún aðeins þriggja ára. Eftir
ekki svo langan tíma þá var sú stutta
komin heim þó nokkuð á undan þér.
Hún var ekki alveg sammála hvaða
leið skyldi fara og fór því bara stystu
leið heim, vitandi að þú gætir ekki
náð henni. Þú áttir fullt í fangi með
hana þó lítil væri en hafðir bara gam-
an af, því eins og þú hafðir, þá hefur
hún skoðun á málunum. Þú varst
dulur og andlega þenkjandi. Þar náð-
um við vel saman og áttum oft marg-
ar skemmtilegar umræður um þau
málefni. Okkur varð vel til vina og
gátum við talað um heima og geima.
Við unnum á sama vinnustað í mörg
ár og aldrei var það neitt vandamál
og vinir mínir og vinnufélagar kunnu
bara vel við karlinn. Þú sast löngum
stundum inni í herbergi hjá þér við
lestur eða varst að þýða enskar bæk-
ur og rit um andleg málefni og þá að-
allega fyrir sjáfan þig. Oft barstu
undir mig það sem þú hafðir verið að
þýða og baðst mig um álit. Fyrir mér
var það mikils virði að þú skyldir
leita til mín og styrkti það okkar
samskipti, traust og virðingu hvors
til annars. Þú lagði mikla vinnu í að
finna nákvæmlega rétt orð, sast yfir
þessu löngum stundum og blaðaðir
afurábak og áfram í orðabókum í leit
að rétta orðinu. Á endanum varstu
búinn að koma þér upp myndalegu
orðasafni sem nýttist þér við þetta
áhugamál. Þrautseigja og þolinmæði
voru þar í fyrirrúmi. Það var kannski
lýsandi fyrir þig, þegar þér var tjáð
að þú værir með banvænan sjúkdóm
og ættir ekki langt eftir. Tókst því
með stakri ró og sagðir að þú værir
ekkert á förum alveg strax. En hlut-
irnir tóku fljótt að breytast og var
svo komið á endanum að þú varst
orðinn rúmfastur. Aldrei kveinkaðir
þú þér í veikindum þínum og barðist
hetjulega þar til yfir lauk. Ég trúi því
og þykist vita að vel hefur verið tekið
á móti þér hinum megin. Þú munt
ávallt eiga sess í hjarta mínu.
Skúli Bjarnason.
Fyrir um þrettán árum hitti ég þig
fyrst og man ég það eins og það hefði
gerst í gær. Þú spurðir mig frekar
þurr á manninn hvort ég ætti hann
Skúla þinn en þegar ég svaraði til að
við ættum hvort annað hitti ég í
mark því þú kunnir því svari vel. Mér
þótti vænt um það traust sem þú
sýndir mér. Ég fékk alltaf að fara
með þig til læknis og allt sem því
fylgdi. Mér er það minnisstætt þegar
við sátum á biðstofunni, þá spurðir
þú alltaf hvað læknirinn héti. „Við
erum að fara til hennar Maríu,“ svar-
aði ég. Fyrsta sem þú gerðir þegar
við komum inn á stofu til hennar var
að syngja fyrir hana „María María“.
Það vakti alltaf kátínu. Gott fannst
mér að finna það að þú treystir mér
og vildir að ég svaraði fyrir þig þegar
þú mundir ekki og svo vildir þú að ég
segði henni Ástu þinni allt sem lækn-
irinn hafði sagt er við komum heim.
Fyrst fórum við saman í apótekið á
meðan þú hafðir heilsu til og alltaf
voru stelpurnar ánægðar að sjá þig.
Þegar ég fór ein þangað, spurðu þær
um þig og sá ég hvað þeim þótti vænt
um þig. Oft kom það fyrir að við
þurftum til Reykjavíkur, þá sett-
umst við iðulega inn á Te og kaffi og
fengum okkur kökusneið, ég kaffi og
þú te. Já, kökusneið, þú valdir alltaf
mestu nammikökuna á meðan ég
reyndi að velja þá „hollustu“. Svo
sátum við, spjölluðum og skoðuðum
listina á veggjunum. Þú hafðir unun
af allri list. Teiknaðir og málaðir af
þinni alkunnu snilld. Þar áttuð þið
Dagmar Rós sameiginlegt áhuga-
mál. Leit hún upp til þín og fannst afi
sinn svo flinkur. Henni þótti alltaf
svo vænt um þegar hún fékk hjá þér
blöð, blýanta eða eitthvað sem
tengdist listinni eða bara það sem
tengdist þér. Nú um tíma varstu að
gera jógaæfingar og spá mikið í slík-
ar hreyfingar. Þá fannst mér vænt
um að geta aðstoðað þig. Nammikall
varstu og fór það ekki framhjá nein-
um sem þig hitti, því þú varst ekki
nískur á molana þína og réttir alltaf
fram töggur eða brjóstsykur. Hvert
sem ég hef farið núna síðustu daga,
hvort sem það er í Apótekið, bank-
ann eða hitt fólk á förnum vegi
spyrja allir um þig. Hvað er að frétta
af honum Nikka mínum? Þú varst
alltaf svo duglegur að labba út um
allan bæ. Fólkið saknar þess að sjá
þig ekki á rölti um bæinn. Ég tel það
forréttindi að hafa fengið að kynnast
þér og hafa fengið að aðstoða þig í
þínum veikindum. Ég veit að þér líð-
ur vel núna og vakir yfir okkur.
Emilía D. Jónsdóttir.
Það er trú mín að þú, elsku hjart-
ans afi minn, sért farinn á æðri stað.
Þar mun þér svo sannarlega eiga eft-
ir að líða vel og í huga mínum verður
þú eins og kóngur í ríki þínu. Þú
varst eini afi minn sem ég kynntist
vegna þess að Kristinn afi dó þegar
mamma gekk með mig. Á margan
hátt varstu sérstakur maður, stund-
um hrjúfur og hvass, hafðir
ákveðnar skoðanir, en að sama skapi
ljúfur og góður. Margir nutu góðs af
fyrirbænum þínum sem og ég gerði.
Við áttum margar góðar stundir
saman og minningarnar eru ótal
margar.
Ein fyrsta minning mín er frá því
ég var fjögurra ára, en þá kom afi á
græna Saab-bílnum sínum og náði í
mig heim. Í minningunni ókum við
áleiðis heim til ömmu og afa á
Tunguveginn í Njarðvík. Þetta var í
fyrsta sinn sem ég fór að heiman og
var dálítið órótt innanbrjósts. Ef-
laust spiluðu veikindi mömmu inn í
kvíðann, en amma og afi höfðu lag á
að létta mér stundirnar.
Þá leiddi afi mig inn í leyndardóm
listarinnar, kenndi mér að skapa ver-
ur úr útskornum kartöflum og leyfði
mér að upplifa á jákvæðan hátt kyn-
slóðabilið. En þarna urðu okkar
fyrstu kynni.
Segja má að aðalsmerki afa hafi
verið „molarnir“ hans. En frá því að
ég man eftir mér var hann alltaf með
eitthvert góðgæti í vasanum, oft
brjóstsykur sem hann laumaði að
okkur. „Molarnir“ fylgdu honum allt
undir það síðasta, en ég minnist þess
er ég kom að heimsækja afa á
sjúkrahúsið í nóvember síðastliðnum
er hann laumaði að Birki Orra mín-
um einum slíkum.
Afi var mikill listamaður í sér.
Hann hafði einstaklega fallega rit-
hönd og alltaf var jafngaman að fá
kort frá honum, en hann skrifaði allt-
af mjög fallegan texta í þau. Hann
sat oft við skriftir og þýðingar, mál-
aði og teiknaði myndir. Hér áður
fyrr sótti hann félagsskap og nám-
skeið hjá Baðstofunni hér í bæ. Þykir
mér sérstaklega vænt um eina mynd
hans, en það er blýantsteikning.
Myndin er af konu með barn og var
alltaf heima í eldhúsi hjá ömmu og
afa á Tunguveginum, en er núna hjá
pabba og mömmu. Ég stóð lengi í
þeirri meiningu að myndin væri af
pabba og ömmu, en svo var víst ekki.
Afi var fróður maður, las mikið og
átti myndarlegt bókasafn. Hann átti
það til að hringja stundum í mig og
spyrja mig álits á einhverju. Hann
sagði þá með kímni í röddinni að ég
ætti að vita allt þar sem ég væri há-
skólagengin. Hér skal það játað að
oftar vissi hann meir og betur.
Það voru erfið sporin er ég kom og
kvaddi þig hinstu kveðju, erfitt að
geta ekki létt þér kvölina og finna
eigin vanmátt. Ég kvaddi þig með
kossi og bað guð að geyma þig. Ég
hélt heimleiðis og hugleiddi lífið, til-
veruna og tilganginn með veru okkar
hér á jörð. Í þessum hugrenningum
mínum kvaddir þú.
Í bljúgri bæn og þökk til þín,
sem þekkir mig og verkin mín.
Ég leita þín, Guð, leiddu mig
og lýstu mér um ævi stig.
(Pétur Þórarinsson.)
Ég bið góðan guð um að blessa og
styrkja ömmu og alla fjölskyldu okk-
ar.
Hvíl í friði, elsku afi minn.
Þín
Lilja.
Afi var besti afi í heimi. Ég átti
góða tíma með honum og líka mína
bestu. Þegar ég heimsótti hann gaf
hann mér alltaf nammi og þegar ég
fór heim gaf hann mér alltaf nammi í
nesti. Ég vildi aldrei fara heim frá
honum. Ég fór oft með honum út í
búð og að gefa fuglunum, ég fór líka
stundum með honum í sund. Hann
kom oft þegar ég var að spila á tón-
leikum og fannst mér það gaman.
Hann kallaði mig alltaf prinsessuna
sín, afaengilinn sinn eða englarósina
sína. Hann var svo ljúfur og góður,
hann var besti afi í heimi. Afi, ég
sakna þín svo mikið.
Dagmar Rós.
NIKOLAI GUNNAR
BJARNASON
Sérfræðingar
í blómaskreytingum
við öll tækifæri
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 551 9090.
Alúðarþakkir til allra þeirra, sem sýndu okkur
hlýju og samúð við andlát og útför okkar
ástkæra
HARÐAR JÓHANNESSONAR
fyrrv. lögregluvarðstjóra,
Böðvarsgötu 12,
Borgarnesi.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Dvalarheimilis
aldraðra í Borgarnesi.
Fanney G. Jónsdóttir,
Guðmunda Sólveig Harðardóttir, Björn Á. Þorbjörnsson,
Eygló Harðardóttir, Þorkell Þ. Valdimarsson,
Hulda Karitas Harðardóttir, José Antonio Rodriquez Lora,
Brynja Harðardóttir, Skúli G. Ingvarsson,
Jóhannes Gunnar Harðarson, Steinunn Baldursdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð, vináttu
og hlýhug við andlát og útför elskulegs föður
okkar, tengdaföður, afa og langafa,
JÖRUNDAR FINNBOGA
ENGILBERTSSONAR
frá Súðavík.
Guð blessi ykkur öll.
Brynja Jörundsdóttir, Birgir Úlfsson,
Guðmundur Jörundsson,
Atli Viðar Jörundsson,
Eiríkur Páll Jörundsson, Heiða Helena Viðarsdóttir,
afabörn og langafabörn.
Hugheilar þakkir til allra þeirra, sem sýndu
samúð við andlát og jarðarför móður okkar,
stjúpmóður og tengdamóður,
MARGRÉTAR MÖLLER,
og sýndu minningu hennar virðingu.
Sérstakar þakkir til starfsfólks á hjúkrunar-
heimilinu Eir fyrir umhyggju þeirra, nærgætni
og alúð sem við öll nutum árin sem hún var
á Eir.
Agnar Möller, Lea Rakel Möller,
Kristín Möller, Kristján Ragnarsson,
William Thomas Möller, Anna N. Möller,
Óttarr Möller, Arnþrúður Möller,
Jóhann Möller, Elísabet Á. Möller
og fjölskyldur.
Þökkum auðsýnda samúð og vinarhug við
andlát og útför eiginmanns míns, föður okkar
og stjúpföður,
NJÁLS BERGÞÓRS BJARNASONAR,
Kópavogsbraut 1a,
Kópavogi.
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk
hins látna.
Júlíana Guðmundsdóttir,
Oddný Njálsdóttir,
Einar Njálsson,
Bjarney Njálsdóttir,
Inga Þórhalla Njálsdóttir,
Nína Njálsdóttir,
Elísa Björg Þorsteinsdóttir
og fjölskyldur.
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur
samúð, hlýhug og stuðning við andlát og útför
ástkærs eiginmanns míns, föður okkar,
tengdaföður og afa,
HJARTAR MARINÓSSONAR,
Strandaseli 8,
Reykjavík.
Auður S. Skarphéðinsdóttir,
Sigmar Valur Hjartarson, Dóra Guðrún Þórarinsdóttir,
Indíana Sigrún Hjartardóttir,
Lára Sigrún Helgadóttir, Böðvar Eggertsson,
Elín Helgadóttir, Ásþór Guðmundsson
og barnabörn.