Morgunblaðið - 19.02.2003, Page 32

MINNINGAR
32 MIÐVIKUDAGUR 19. FEBRÚAR 2003 MORGUNBLAÐIÐ
K
ona ein nokkuð ná-
komin mér fór á
það sem kallað er
skyggnilýsing-
arfund um daginn.
Ég hef aldrei farið á slíka fundi
en að því er mér skilst ganga þeir
út á það að miðill, sá sem gefur
sig út fyrir að vera í sérstöku
sambandi við „æðri“ heima,
gengur um og ber skilaboð til
þeirra sem mæta á fundinn frá
látnum ættingjum og vinum.
Þannig sagði miðillinn við kon-
una, sem ég nefndi hér í upphafi,
að á fundinn væru mættir þrír
framliðnir ættingjar hennar. Þeir
höfðu það víst gott; báðu fyrir
kveðju og sögðu að þeir styttu
sér m.a. stundir með því að spila
vist. Sitthvað fleira sögðu víst
ættingjarnir,
m.a. að þeir
hefðu áhyggj-
ur af ónotuðu
hjóli í kjall-
aranum. Kon-
unni fannst að
sjálfsögðu gott að heyra frá góð-
um ættingjum og spurði þá, í
gegnum miðilinn, hvar demants-
nælan hennar væri, sem hún
hefði týnt og lengi saknað. Ekki
stóð á svarinu: „Nælan er í
skúffu heima hjá þér sem erfitt
er að opna.“
Síðan þá hefur konan leitað að
nælunni, ítrekað, í öllum skúffum
og hirslum heima hjá sér. En
hvergi finnst hún, a.m.k. ekki
ennþá.
Áður en lengra er haldið vil ég
taka fram að ég er ein af þeim
sem ekki leggja trúnað á það sem
fram fer á miðilsfundum; hvað þá
á spádómsgáfu spákarla og
-kvenna. Ég trúi því reyndar að
fólk sé mismunandi næmt og geti
þar með sett sig fljótlega inn í að-
stæður einstaklinga og fundið út
hvernig þeim líður. En ég legg
ekki trúnað á það að fólk geti
sagt fyrir um óorðna hluti. Ræt-
ist „spádómurinn“ sé það vegna
tilviljana eða einlægs vilja þess
sem spáð var fyrir; hann hafi t.d.
látið „spádóminn“ rætast með
vilja sínum og opnum huga.
Af þeim sökum hefur mér
fundist nokkuð fyndið að sjá kon-
una, sem ég þekki, snúa öllu við
heima hjá sér í leit að nælunni.
Ég á ekki von á að nælan finnist,
en hef þó látið hafa eftir mér, að
ef hún finnist skuli ég endur-
skoða hug minn til miðla og spá-
manna.
En þangað til „dunda“ ég mér
við að finna jarðneskar skýringar
á öllu því sem fram fer á miðils-
fundum og öðrum slíkum fund-
um. Þannig heyrði ég til dæmis
sögu af öðrum skyggnilýsing-
arfundi þar sem miðill byrjaði á
því að þefa eitthvað út í loftið og
sagði síðan: „Ég finn lykt af
kleinum.“ Fundurinn fór víst
fram í stórum sal, sem var þétt-
skipaður fólki, en enginn kann-
aðist við lyktina af kleinunum.
Miðillinn ítrekaði að hann fyndi
lyktina en gestirnir litu hver á
annan og þögðu. Eða þar til mað-
ur nokkur sagði stundarhátt: „Ja,
ég átti nú einu sinni heima við
hliðina á bakaríi.“ Þarna var
semsé komin tengingin við klein-
urnar! En ég spyr: Er ekki sú
tenging lýsandi fyrir vilja manns-
ins og sennilega annarra gesta til
þess að skýra lyktina af klein-
unum?
Um framhald fundarins veit ég
ekki. Ég get mér þess þó til að
miðlinum hafi tekist að tengja
kleinurnar við bakaríið og mann-
inn sem átti heima við hliðina á
því og vonandi að lyktin af klein-
unum hafi þrátt fyrir allt átt eitt-
hvert gott erindi við manninn,
sem eitt sinn bjó við hliðina á
bakaríi.
En svo ég, hin vantrúaða, haldi
áfram, þá verð ég að minnast á
enn annan skyggnilýsingarfund.
Þar spurði víst miðillinn: „Kann-
ast einhver við gamla konu í
göngugrind?“ Ég spyr á móti:
„Hver kannast ekki við gamla
konu í göngugrind?“ Í útvarpinu
á dögunum heyrði ég miðil spyrja
konu, hlustanda á línunni, að því
hvort hún þekkti einhverja Guð-
rúnu. Svo ótrúlega vildi reyndar
til að hlustandinn kannaðist ekki
við neina Guðrúnu – og það þótt
Guðrún sé eitt algengasta nafn á
landinu. Eftir nokkra umhugsun
sagði hlustandinn þó: „Ég held að
maðurinn minn eigi fjarskylda
frænku sem heitir Guðrún.“ Mið-
illinn bað hana að kanna það bet-
ur, því þessi Guðrún ætti í ein-
hverjum vandræðum!
Þá las ég Völvu Vikunnar um
jólin þar sem hún spáði því m.a.
að kona ætti eftir að koma inn
sem leiðtogi á þessu ári! Sagðist
hún ekki verða hissa ef það yrði
Ingibjörg Sólrún Gísladóttir! Því-
lík spádómsgáfa segi ég nú bara!
Ennfremur sagði völvan að ef
„mál skyldu fara þannig að hann
[Davíð Oddsson] yrði í stjórn-
arandstöðu þá mun hann fljótlega
hverfa til annarra starfa“. Ég
verð nú að segja að ég hefði vel
treyst mér til að spá þessu sama!
En þrátt fyrir að ég trúi ekki á
miðla og spámenn er ég ekki þar
með að gera lítið úr þýðingu
þeirra. Sumir segja t.d. að spá-
konur séu sálfræðingar nú-
tímans. Ég get vel tekið undir
það – að einhverju leyti. A.m.k.
veit ég að spákonur áttu nokkurn
þátt í því að kunningjakonu minni
fór að líða mun betur fljótlega
eftir að hún skildi við sambýlis-
mann sinn.
Kunningjakonan fór semsé til
a.m.k. fjögurra eða fimm spá-
kvenna fyrsta hálfa árið eftir
skilnaðinn. Og allar spáðu þær
því sama; góðu gengi í ástamál-
unum: „draumaprinsinn“ væri á
næsta leiti. Að vísu eru sex eða
sjö ár liðin síðan og enginn
„draumaprins“ hefur gert vart
við sig. En hvað um það; þetta
var bara akkúrat það sem kunn-
ingjakonan þurfti að heyra svo
fljótlega eftir skilnaðinn. Núna,
þegar hún er löngu búin að jafna
sig, er hún hætt að fara til spá-
kvenna og ennfremur: hún kærir
sig bara alls ekki um neinn
„draumaprins“. Enda segir hún
hann ekki vera til. En það er nú
annað mál.
Ætlun mín með þessari grein
er þó ekki heldur að gera lítið úr
þeim sem trúa á miðla og spákon-
ur. Ef eitthvað er þá öfunda ég
þá sem trúa á eitthvað æðra og
meira. En því miður geri ég það
ekki; a.m.k. ekki fyrr en nælan
finnst.
Hvar er
nælan?
„Þar spurði víst miðillinn: „Kannast
einhver við gamla konu í göngugrind?“
Ég spyr á móti: „Hver kannast ekki við
gamla konu í göngugrind?““
VIÐHORF
Eftir Örnu
Schram
arna@mbl.is
✝ Valdimar Gunn-arsson fæddist í
Reykjavík 12. mars
1973. Hann lést af
slysförum 11. febr-
úar síðastliðinn. For-
eldrar hans eru Sig-
ríður Valdimars-
dóttir, f. 21. apríl
1953, og Gunnar
Gíslason, f. 1. apríl
1951, búsett í Hafn-
arfirði. Systkini
Valdimars eru Daði,
f. 2. janúar 1979, og
Þuríður, f. 6. júní
1983.
Sonur Valdimars er Axel, f. 22.
apríl 1991, móðir hans er Vilborg
Drífa Gísladóttir, f. 22. febrúar
1974.
Sambýliskona
Valdimars er Þórdís
Arna Benediktsdótt-
ir, f. 31. janúar 1978.
Dóttir hennar er
Karen Sif Jónsdótt-
ir, f. 12. nóvember
1997.
Valdimar ólst upp
í Hafnarfirði. Hann
bjó í fjögur ár í
Kaupmannahöfn og
flutti síðan aftur til
Íslands 2001. Hann
vann við ýmis störf
og nú síðast í bygg-
ingarvinnu.
Útför Valdimars verður gerð
frá Fríkirkjunni í Hafnarfirði í
dag og hefst athöfnin klukkan
13.30.
Elsku ástin mín.
Nú situr þú á skýjunum með
Fenderinn í fanginu við hlið ömmu
Dísu og afa Valla og fylgist með
okkur öllum. Ég hugsa mikið til þín
og daga okkar saman, um okkar
vonir og drauma. Það er svo margt
sem við gerðum og sem við áttum
eftir að gera saman og með börn-
unum. Við áttum saman margar og
góðar stundir, eins og þegar við fór-
um í sumarbústaðinn með Karen og
Axel, ég með hita og þú tókst allt í
þínar hendur og gerðir allt fyrir
okkur. Manstu þegar við fórum á
skauta með krakkana, við skemmt-
um okkur alveg konunglega. Og
þegar við fórum í sveitabíltúr, þér
og Axel fannst það nú ekkert gam-
an því þið eruð svo mikil borg-
arbörn en þið gerðuð það nú samt
fyrir okkur sveitastelpurnar.
Allt sem þú tókst þér fyrir hend-
ur gerðir þú frábærlega. Hvernig
þú lékst á gítarinn fyrir mig, þér
leiddist það nú ekki að láta fylgjast
með þér spila og mér leiddist nú
ekki að hlusta og fylgjast með þér,
ástin mín. Þú ert stór hluti af lífi
mínu og ég mun aldrei gleyma því
þegar þú, sæti kallinn minn, komst
inn í líf okkar Karenar. Ef ég ætti
eina ósk þá óskaði ég þess heitt að
þú værir ennþá hérna hjá okkur og
passaðir uppá okkur, en ég veit að
þú ert í öruggum höndum núna.
Heimilið okkar á Hringbrautinni er
svo tómlegt án þín en við eigum
marga góða að sem styðja við bakið
á okkur. Þetta er svo erfitt því þú
varst tekinn svo skjótt í burtu frá
okkur og þetta er svo ósanngjarnt.
Ég elska þig og mun ávallt hugsa til
þín, elskan mín. Ég geymi allar
okkar góðu minningar í hjarta
mínu.
Þín unnusta ávallt,
Þórdís (Dísa).
Kæri pabbi minn.
Ég sakna þín mjög mikið og ég
vildi að þú værir enn hérna að
skemmta þér með okkur.
Nú fylgistu með okkur öllum sem
þú þekkir frá himnum. Þótt öllum
þyki það leitt þá getum við alltaf
hresst okkur við góðar minningar.
Guð geymi þig og varðveiti.
Þinn
Axel.
Guð gefi mér æðruleysi til að sætta mig
við það sem ég fæ ekki breytt,
kjark til að breyta því sem ég get breytt
og vit til að greina þar á milli.
(Reinhold Niebuhr.)
Elsku drengurinn okkar sem
varst okkur svo kær. Þín er minnst
sem góðs og ljúfs drengs. Við eigum
eftir að sakna þín og faðmsins þíns.
Minnumst þín eins og þú varst ljúf-
ur og góður alla tíð, hreinn og fal-
legur. Takk fyrir að skilja eftir góð-
ar minningar og gullmolann hann
Axel okkar. Minning um góðan
dreng lifir. Guð geymi þig, elsku
drengurinn okkar.
Pabbi og mamma.
Elsku Valdi.
Við getum ekki lýst því hvað okk-
ur brá þegar við fengum þessa
harmafregn. Þú, elsku Valdi, komst
inn í líf dóttur okkar, Dísu, og Kar-
enar Sifjar og það var yndislegt að
sjá ykkur saman enda voruð þið svo
ástfangin. Litla hreiðrið ykkar við
Hringbrautina er nú svo tómt. Þar
voruð þið búin að eignast svo fallegt
heimili og þar hlúðuð þið svo vel að
börnunum. Þegar við heimsóttum
ykkur þá settir þú á þig svuntuna
og helltir upp á kaffi og dútlaðir í
eldhúsinu og tókst utan um Dísu
þína en á það varst þú óspar. Þú
varst mikill kokkur og sást um að
elda og taka til á heimilinu. Þið vor-
uð svo samrýnd og heimilið var svo
fallegt. Alltaf þegar við kvöddum,
þá kysstir þú okkur alltaf á kinnina
því þú varst svo góður og elskuleg-
ur. Þegar Axel var hjá ykkur þá
VALDIMAR
GUNNARSSON
Ég sit við tölvuna og
hlusta á tregablandin
lög Bubba. Upp í hug-
ann streyma óteljandi
minningar um Pálma
bróður minn sem hefði
orðið 24 ára í dag, 19. febrúar, hefði
hann lifað. Síðasta skiptið sem ég
hitti hann er ljóslifandi og ég get ekki
annað en brosað í gegnum tárin.
Myndarlegur, stæltur og brosmildur
ungur maður á leið í veiðiferð með
vinnufélögunum eldsnemma morg-
uns. Aldrei þessu vant er hann vakn-
aður á undan mér þennan sumardag-
inn en Pálmi var ekki þekktur fyrir
að vera morgunhress. Hann hlaut að
vera fullur tilhlökkunar. Alltaf jafn
áhyggjufull og líklega of umhyggju-
söm bað ég hann um að fara varlega.
Viðbúinn því sneri Pálmi sér við og
sagði mér brosandi að hafa ekki
áhyggjur. Svo var hann farinn. Það er
ólýsanlega erfitt að líta yfir farinn
veg og vita til þess að ég muni aldrei
hitta litla bróður minn aftur. Jafn-
framt geri ég mér grein fyrir því
hversu heppin ég er að hafa átt
Pálma að.
Frá fyrstu minningu var samband
okkar mjög gott, jafnvel einstakt.
Fyrsta alvöru minningin sem ég á um
Pálma var þegar hann var þriggja
eða fjögurra ára gutti. Ég átti bangsa
sem hét Brúnó. Ég setti upp eins
konar leikrit á hverju kvöldi með
bangsann sem aðalpersónu til að
skemmta Pálma áður en við fórum að
PÁLMI
ÞÓRISSON
✝ Pálmi Þórissonfæddist á Akra-
nesi 19. febrúar
1979. Hann lést af
slysförum 2. ágúst
síðastliðinn og var
hans minnst í Bú-
staðakirkju 23.
ágúst.
sofa. Þetta var alltaf
jafn vinsælt og sofnuð-
um við saman í mínu
rúmi. En rúmið sem ég
átti var ekki mjög stórt
og var oft ansi þröngt á
þingi þegar við vorum
þar tvö. Ég hét því á
hverjum morgni að
næstu nótt skyldi ég
sofa ein en sagan end-
urtók sig þó alltaf þegar
kom að háttatíma. Ég
bara stóðst ekki mátið,
mér þótti svo vænt um
þennan litla bróður
minn.
Þegar við vorum bæði orðin full-
orðin gisti Pálmi oft heima hjá mér og
Sigrúnu Aminu dóttur minni.
Þrengslin voru enn mikil en ég hefði
aldrei getað neitað Pálma um gist-
ingu og fannst bara kósí og kunnug-
legt að hafa hann sofandi á dýnu á
gólfinu. Segja má að dóttir mín hafi
þá komið í stað Brúnó því hún sá um
að skemmta honum eldsnemma
morguns við misjafnar undirtektir en
vakti þó alltaf mikla lukku á endan-
um. Síðustu og fyrstu minningarnar
um bróður minn eru því svipaðar.
Pálmi kom fram við unga sem
aldna sem jafningja. Hann hafði mjög
gaman af því að heimsækja ömmur
sínar og afa, þá var ósjaldan borðað
mikið af kleinum, fiskibollum eða
öðru góðgæti sem á borð var borið.
Hann sýndi þeim væntumþykju sína
og þakklæti fyrir veitingarnar með
því að taka þéttingsfast um axlirnar á
þeim eins og honum einum var lagið.
Ekki hafði hann minna gaman af því
að eyða stundum með Sigrúnu Aminu
frænku sinni. Hún tók við hans sessi
sem yngsti fjölskyldumeðlimurinn. Í
samskiptum þeirra sá maður alla
hans bestu kosti, hann var einstak-
lega barngóður og hafði gaman af því
að ræða við frænku sína um alla hluti.
Honum fannst hún alveg svakalega
sniðug og ósjaldan sagði hann vinum
sínum frá einhverju skemmtilegu
sem frá henni hafði komið. Hann var
stoltur og maður sá að aðdáunin
skein úr augum hans þegar hann
horfði á hana. Á síðustu tveimur ár-
um eða svo passaði hann hana oft fyr-
ir mig og það var aldrei eins
skemmtilegt hjá henni og þá. Hún
fékk að vaka og horfa á margar
teiknimyndir en það sem henni
fannst best var að hann nennti að
horfa á þær með henni og hún lýsti
fyrir honum hvað var að gerast á
hverju augnabliki. Þvílík þolinmæði.
Pálma var lagið að þroska samskipti
sín við fólk á einhvern hátt sem fáum
öðrum tekst. Það eru ekki margir
sem áttu eins gott samband við for-
eldra sína og Pálmi. Langt fram eftir
aldri skreið hann upp í rúm til þeirra í
„millið“ ef honum lá eitthvað á hjarta.
Þau voru trúnaðarvinir hans.
Pálmi dáðist mikið að Degi eldri
bróður okkar. Þegar hann var yngri
vildi hann verða alveg eins og Dagur
bróðir, hávaxinn körfuboltamaður.
Þegar Pálmi gerði sér grein fyrir að
hann yrði alltaf lágvaxnari en Dagur
ætlaði hann allavega að verða sterk-
ari með því að æfa lyftingar af kappi.
Þótt lyftingarnar gengju vel hjá
Pálma notaði hann fáa vöðva eins
mikið og brosvöðvana. Pálmi var
yngri frændum sínum á Skaganum,
Andra og Áskeli, frábær vinur. Hann
fór með þá á rúntinn og spjallaði við
þá um íþróttir og allt milli himins og
jarðar. Vinkonum mínum er hann
minnisstæður sem töffarinn sem
blikkaði þær og þóttist harður í horn
að taka. Þegar þær fréttu að hann
hefði að eigin frumkvæði keypt
bleiku glimmerkjólana á Sigrúnu
Aminu sáu þær að undir yfirborði
töffarans bjó einlægt hjarta.
Hér lýkur þessari ferð um veg
minninganna að sinni. Ég á hlýjar
minningar um Pálma bróður minn.
Þær lifa í þessum orðum og eru mér
svo kærar, þær lina söknuðinn í
hjarta mínu og hjálpa mér að takast á
við framtíðina.
Vigdís Þórisdóttir.