Morgunblaðið - 12.09.2003, Page 39

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 12. SEPTEMBER 2003 39
✝ Rúnar KolbeinnÓskarsson sjó-
maður fæddist 25.
júlí 1956. Hann varð
bráðkvaddur 4. sept-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans eru
Óskar Sveinbjörn
Pálsson, f. 3. mars
1932, d. 24. maí 2000,
bifvélavirki frá Sauð-
árkróki, og Margrét
Sigríður Guðjóns-
dóttir, f. 22. mars
1938, kaupkona frá
Mjóafirði, búsett í
Reykjavík. Systkini
Rúnars eru: 1) Guðjón Grétar, f.
17. júlí 1956. 2) Unnur Sveindís, f.
10. janúar 1962. 3) Steinunn Ósk,
f. 13. október 1971.
Árið 1996 kvæntist Rúnar Láru
Dís Sigurðardóttur, f. 13 febrúar
1961. Foreldrar hennar eru Sig-
urður Brynjólfsson sjómaður, f. 1.
maí 1936, og Herdís Jónsdóttir
húsmóðir, f. 29. maí
1937. Þau eru búsett
á Bíldudal. Börn
Rúnars og Láru eru
Salóme, f. 14. febr-
úar 1979, og Sigurð-
ur Hlíðar, f. 6. mars
1989.
Rúnar ólst upp í
Keflavík og lauk
grunnskólanámi
þaðan. Einnig var
Rúnar einn vetur á
Lýðháskóla í Skál-
holti og í Fjölbrauta-
skóla Suðurnesja á
viðskiptabraut í tvö
ár. Rúnar fluttist til Reykjavíkur
1984 og þaðan á Bíldudal árið
1999. Hann starfaði lengst af sem
sjómaður, og var hann búinn að
sækja sér ýmis réttindi varðandi
sjómennskuna.
Útför Rúnars verður gerð frá
Fríkirkjunni í Reykjavík í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
Við sitjum hljóð og reynum að
finna einhverja ástæðu fyrir því að
Rúnar skuli hafa verið kallaður frá
okkur, svona skyndilega. Hver er
tilgangurinn með því að menn á
besta aldri skuldi deyja svo óvænt
að við sem eftir stöndum erum í
stökustu erfiðleikum með að sætta
okkur við það?
Rúnar var góður drengur og gaf
sér ætíð tíma til að spjalla við þá
sem urðu á vegi hans. Hann var ljúf-
ur í lund og kom sér vel við alla
hvort sem var í vinnu eða frítíma.
Hann var traustur vinur og margir
leituðu til hans með sín vandamál.
Rúnar hafði alltaf tíma til að hlusta.
Hann var glaður og hamingjusamur
þegar hann kom hér og kvaddi okk-
ur með kossi. Hann var að fara í
vikudvöl í sumarbústað suður í
Borgarfjörð með fjölskyldu sinni.
Þar ætlaði hann að hvíla sig og njóta
samvista við sína nánustu. Hann var
nýbúinn að ráða sig í gott skipspláss
í vestur, Núpinn frá Patreksfirði.
Framtíðin var björt og allt lék í
lyndi. Hann hafði ástæðu til að vera
glaður. En þá kom kallið. Nú kemur
hann ekki lengur í eldhúsið til okkar
að leita að íþróttasíðunum úr Morg-
unblaðinu sem hann var alltaf að
fylgjast með. Rúnar stundaði sjó-
mennsku undanfarin sumur, var á
handfæraveiðum á Sölva BA-19 með
undirrituðum Sigurði tengdaföður
sínum. Allt sem hann gerði, það
gerði hann vel og var samviskusam-
ur. Alltaf hafði hann lag á því að
halda öllu um borð hreinu og fínu og
tókst það með stakri prýði. Nú verð-
ur vandasamt að fylla hans stöðu á
Sölvanum. Við þökkum honum fyrir
allar góðar stundir. Minning um
góðan mann lifir að eilífu.
Herdís og Sigurður.
Með mikilli sorg kveð ég þig nú,
minn elskulegi bróðir og besti vinur.
Þú varst frábær drengur og sönn
perla sem enginn kynntist án þess
að finnast þú einstakur og frábær
maður. Þú varst uppáhald allra sem
þér kynntust, enda góðmenni, með
skemmtilegan húmor og mikla út-
geislun sem heillaði alla. Þú varst
alltaf trúr og traustur þínum á
hverju sem gekk.
Rúnar var einstaklega vel gefinn.
Það sem hann tók sér fyrir hendur
gerði hann alltaf framúrskarandi
hvort sem það var í námi, vinnu eða
í sínum áhugamálum. Skemmst er
þess að minnast að þegar hann fékk
skipstjórnarréttindin sín skaraði
hann fram úr og útskrifaðist með
hæstu einkunnir í sínum bekk.
Hann var mjög fær stangveiðimaður
og fiskinn. Hann var ljómandi góður
bridgespilari og áttum við margar
skemmtilegar stundir við þann leik,
oftast með föður okkar og bróður.
Hann var mikill útivistarmaður og
náttúrubarn. Það var alltaf mjög
gott að vera í návist hans og kom
hann manni alltaf í gott skap. Sem
lítil stúlka dvaldist ég mikið hjá
þeim hjónum og fór í margar úti-
legur og gerði margt skemmtilegt
enda mikið fjölskyldufólk og alltaf
var mikið fjör. Rúnar setti fjöl-
skyldu sínar ofar öllu.
Ég sakna þín, ég syrgi farinn vin,
Í sálu þinn fann ég dýpsta hljóminn,
er hóf sig yfir heimsins dægur-glys.
Á horfna tímans horfi ég endurskin,
ég heyri enn þá glaða, þýða róminn
frá hreinni sál með hárra vona ris.
(A.K.)
Ég sendi ástvinum Rúnars og
öðrum ættingjum og vinum mínar
innilegustu samúðarkveðjur, sér-
staklega henni móður okkar Mar-
gréti, konu hans Láru og börnum
hans þeim Salóme og Sigurði.
Ég þakka þér fyrir allar þær góðu
stundir sem ég fékk að eiga með
þér, elsku bróðir.
Ástar- og saknaðarkveðjur.
Þín systir
Steinunn.
Elsku Rúnar bróðir. Ef eitthvað
er óréttlátt í þessum heimi þá var
þetta eitt af því, að þú skyldir hrif-
inn á brott frá okkur aðeins 46 ára
gamall, í blóma lífsins. Það er svo
margs að minnast, elsku Rúnar
minn, sérstaklega hvað þú varst
mér alltaf góður. Þær voru ófáar
næturnar sem lítil myrkfælin systir
skreið upp í rúm til stóra bróður og
fannst henni hún þá vera öruggasta
barn í heimi, ekkert var sjálfsagðara
hjá þér en að leyfa henni að kúra
það sem eftir lifði nætur. Og þegar
ég elti þig og Gauja bróður út um
allan bæ, af því að ég vildi vera með
ykkur, ég veit ekki hvort þú varst
svona stoltur af mér eða hvort þú
vorkenndir mér svona mikið, en
þegar ég var búin að elta ykkur um
hálfan bæinn gastu ekki annað en
brosað og sagðir: Allt í lagi, komdu
þá með, og ég brosti á móti og
fannst ég vera búin að sigra allan
heiminn. Og hvað þú varst ótrúlega
þolinmóður að spila fótbolta við mig
uppi á ganginum á Greniteignum í
Keflavík, hurðirnar notaðar fyrir
mörk og sokkar fyrir fótbolta, og þú
varst alltaf að reyna að venja mig á
að nota alvöru fótbolta en ég vildi
bara nota samanbrotna sokka af því
að mér fannst það miklu betra.
Þegar ég hugsa til baka held ég
að þú hafir hreinlega látið allt eftir
mér. Elsku Rúnar, við sáumst
kannski ekki eins oft og við vildum
eftir að þú fluttist vestur en við
heyrðumst alltaf reglulega í síma,
en síðast þegar við hittumst var í
fermingarveislunni hans Sigga Hlíð-
ar í júní sl. og hvað ég og fjöl-
skyldan mín erum ofboðslega þakk-
lát fyrir að hafa drifið okkur til
ykkar.
Elsku Rúnar, það er sárt til þess
að hugsa að þú svo ungur skulir
hafa verið hrifsaður frá konu og
börnum en þið elskuðuð hvert annað
svo mikið, þau voru þér allt, og þú
þeim, þú varst svo stoltur af Sallý
sem stundar sálfræðinám við Há-
skólann í Reykjavík, og þið Siggi
Hlíðar svo samrýndir feðgar, gerð-
uð nánast allt saman, missirinn er
þeim svo gríðarlega mikill.
En Rúnar minn, við munum
styðja þau og styrkja eins mikið og
okkur er unnt. Ég veit að pabbi,
amma og Bragi frændi munu taka
vel á móti þér, og við sjáumst þegar
minn tími kemur.
Elsku Lára, Sallý, Siggi, mamma
og aðrir aðstandendur, okkar tilvera
er fátæklegri en áður en megi guð
styrkja okkur öll í þessari miklu
sorg.
Þín elskandi systir
Unnur.
Ástkæri bróðir, ég kveð þig með
trega og sárum söknuði.
Dýrmætar eru mér þær stundir
sem við áttum saman, elsku Rúnar.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Blessuð sé minning þín. Bið ég
guð að blessa og varðveita fjöl-
skyldu þína.
Þinn bróðir
Guðjón.
Á fimmtudaginn í síðustu viku
fékk ég þær hörmulegu fréttir að
hann Rúnar frændi minn hefði sofn-
að svefninum langa nóttina áður,
þrjátíu, fjörutíu árum of snemma,
þvílíkt áfall þar sem allt var búið að
ganga svo vel undanfarin ár.
Minningarnar streyma fram í
hugann og þá sérstaklega unglings-
árin sem við áttum saman í Kefla-
vík, þá brölluðum við margt saman
frændurnir. Á þessum árum stund-
uðum við stíft borðtennis, æfðum á
hverjum degi í tvö til þrjú ár, við
fórum meðal annars í æfingabúðir í
Svíþjóð. Í þeirri ferð fórum við t.d. í
dýragarðinn í Kaupmannahöfn. Þar
keyptum við okkur lakkrísrör sem
var á annan metra á lengd, við vor-
um eitthvað að sveifla þessu í kring-
um okkur þegar strútshöfuð kom
allt í einu yfir girðingu og stal lakkr-
ísnum af Rúnari. Þá var nú mikið
hlegið. Svona streyma minningarn-
ar fram, hver af annarri, um hluti
sem maður hugsar ekkert um dags-
daglega.
Því miður hittumst við of sjaldan
síðustu árin þar sem fjölskyldan
flutti á Bíldudal, en öðru hvoru töl-
uðum við saman í síma og einhvern
veginn skipti ekki máli hversu lang-
ur tími leið á milli símtala, það var
alltaf eins og við hefðum talað sam-
an deginum áður. Í vor töluðum við
mikið um að koma á frændsystk-
inamóti í sumar en því miður varð
ekkert af því.
Elsku Rúnar, vonandi líður þér
vel hjá ömmu og honum pabba þín-
um, þín er sárt saknað.
Á taflborði lífsins mennirnir mætast
og misjafnt þar leikur hver.
Í einhverri mynd er einum fórnað
þá annan til sigurs ber.
Hvað er það sem gerir gæfumuninn?
Er það grimmd eða völdin há?
Guð hefir þó sjálfsagt ætlað oss öllum
eitthvað svipað að fá.
(Sigrún Fannland.)
Elsku Lára, Salóme og Siggi,
Magga, Guðjón, Unnur og Steinunn,
Guð styrki ykkur í sorg ykkar.
Árni Gunnarsson og fjölskylda.
Rúnar Kolbeinn Óskarsson æsku-
félagi minn, mágur, veiðifélagi og
keppnisfélagi í borðtennis frá ferm-
ingu hefur nú yfirgefið þetta tilveru-
stig. Rúnar vinur minn var í mínum
huga frábær drengur í alla staði,
alltaf til reiðu ef eitthvað bjátaði á
og snöggur að bæta úr öllu ef það
væri mögulegt. Við byrjuðum okkar
veiðar á flugu á sama tíma fyrir 19
árum, þá var ég sjómaður og gat
ekki farið á fluguhnýtinganámskeið,
en Rúnar kenndi mér öll grunnat-
riðin og ég varð hugfanginn af þess-
um flugugræjum sem hann hafði
keypt sér í London, sem urðu til
þess að ég fór að safna mér fyrir
slíkum hlutum. Með tíð og tíma end-
uðu flestir krókar og mestallt efnið í
mínum höndum með samkomulagi
um að ég sæi um hnýtinguna og
hann hjálpaði mér að afla upplýs-
inga, sem hann var ansi duglegur
við. Rúnar starfaði sem leiðsögu-
maður við veiðar við Laxá í Kjós og
víða annars staðar og skilaði því
verki ansi vel og held ég að það hafi
verið fáir dagar sem Rúnari tókst
ekki að skila minnst einum fiski, en
sérstaklega er mér minnisstætt
metsumarið í Kjósinni er enginn
fékk neitt sem er um að tala, en þá
fengu þeir sem Rúnar var að lið-
sinna mest, þar á meðal Kópeling
sem Rúnar hafði miklar mætur á og
sagði mér að væri meistari í veiði.
En af mörgu er að taka og gæti
það nú rúmast í heilli bók.
Guð geymi þig, Rúnar minn.
Þinn vinur
Jón Sigurðsson.
Elsku vinur, sofnaður svefninum
langa langt um aldur fram. Fregn
þess efnis að þú vaknaðir ekki eftir
ánægjulegan dag, síðasta dag lífs
þíns, gerðir þú það sem þér þótti
skemmtilegast, að veiða á flugu. Þú
varst ávallt í essinu þínu þegar
veiðiferð var framundan eða að
veiðiferð lokinni. Sumarið í sumar
hafði verið sérstaklega gjöfult í
veiðinni og samhljómur var með
gangi lífsins.
Allt lék í lyndi hjá þér, Láru stóru
systur minni og mágkonu, Sallý og
Sigga ykkar. Loksins voru framtíð-
arplönin komin í fastan farveg, þú
varst rétt að fara að byrja í nýju
skipsplássi á Núpnum frá Patreks-
firði og þið voruð staðráðin í að setj-
ast að fyrir vestan til framtíðar á
Bíldudal, þú varst orðinn sannkall-
aður þorpari. Sumarið var hefð-
bundið, þú varst bundinn við sjóinn
með pabba á Sölva eins og sl. þrjú
sumur. Þessi heilaga þrenning,
pabbi, þú og Sölvi BA var eitthvað
miklu meira en vinna. Það var ein-
kennilegt að í sumar fór Vigdís dótt-
ir okkar með ykkur pabba á sjóinn
og tók upp á vídeó heilmikla heim-
ildamynd af lífinu um borð í Sölva
BA og töluðum við hin gjarnan um
að þetta yrði skemmtilegt að eiga
þegar sá gamli yrði allur. Engan
grunaði að röðin yrði þessi að þú
færir á undan pabba. Þegar við
stöndum frammi fyrir þessum
ósanngjarna raunveruleika að þú
ert farinn erum við hin eyðilögð yfir
öllu því sem við frestuðum alltaf.
Kæri vinur, það er margt sem við
eigum eftir að sakna. Eitt af því sem
þú varst svo ríkur af var þolinmæði
og voru mörg í okkar hópi sem nutu
þess og eiga eftir að sakna góðs fé-
laga sem ávallt var jafningi. Eitt af
því sem þú skildir eftir var að þú
gafst þér góðan tíma með krökk-
unum, Sigga ykkar og Bryndísi okk-
ar, þú kenndir þeim hin hefðbundnu
spil s.s. vist, manna, kana o.fl. og
lést þau skilja það að spilamennsk-
una þyrfti að taka alvarlega. Einnig
var aðdáunarvert hversu miklir fé-
lagar þið Siggi voruð og hvernig þið
nutuð þess að eigan sameiginleg
áhugamál í sportinu. Láru var eins
gott að draga sig í hlé með þrif eða
annað á meðan á útsendingu stóð.
Kæri vinur, þú sigldir þitt líf í
stormi og blíðu. Það sem stendur
upp úr er það góða og hversu lán-
söm þú og Lára eruð með börnin
ykkar Sigga og Sallý. Missir þeirra
er mikill og munum við sem eftir er-
um heita því að leggja þeim lið eins
og okkur er kostur, þó ekkert komi í
þinn stað því þú varst þeim ein-
stakur og verður ávallt þeirra.
Elskulega Lára, Sallý og Siggi,
orð eru til lítils þegar raunveruleik-
inn er jafnóvæginn og hann hefur
reynst ykkur, biðjum við því algóð-
an guð að leiða ykkur í gegnum
þetta.
Þín mágkona og svili
Guðný Sigurðardóttir og
Hreinn Bjarnason.
Þeir komu hingað til Norðurfjarð-
ar fyrir nokkrum árum. Tveir menn
á bát, hefðbundinn fiskibátur, Sölvi
BA19, hefðbundin áhöfn. Þeir komu
til að landa fiski. Eftir löndunina var
allt þvegið og pússað. Fullorðni
maðurinn sagði að lestin væri eins
og aldrei hefði komið fiskur í hana,
svo gljáfægð var hún. Það væri hon-
um Rúnari sínum að þakka. Þeir
fóru í annan róður og ekkert víst, að
þeir kæmu aftur. Þeir komu aftur.
Fullorðni maðurinn sagði, að eitt-
hvað drægi sig inn til Norðurfjarð-
ar. Ungi maðurinn mótmælti ekki.
Með þessum mönnum tókst náin
vinátta við heimafólk. Ungi maður-
inn var hlýr í viðmóti, framkoma
hans öll hæglát, þó glettni í svipn-
um, ævinlega brosandi með spaugs-
yrði á vörum. Manni leið vel í návist
hans. Verk sín vann hann öll af
natni og vandvirkni, svo ekki varð
betur gert. Það eru góðir eðliskost-
ir.
Í áhöfn bátsins voru Sigurður H.
Brynjólfsson, formaður, og tengda-
sonur hans, Rúnar Óskarsson.
Snemma á föstudagsmorgun sl.
hringdi Sigurður í mig og sagði mér
lát Rúnars tengdasonar síns. Maður
á besta aldri kallaður burt. „Hér
grisjaði dauði meir en nóg.“
Í lítilli verstöð eins og Norðurfirði
verður til „samfélag“ með sjómönn-
um og þeim, sem vinna þjónustu-
störfin í landi. Í nafni þeirra vona ég
að mér leyfist að senda aðstand-
endum hins látna innilegar samúð-
arkveðjur.
Þær berast einnig sérstaklega frá
okkur hjónunum, Álfheiði dóttur
okkar og drengjunum hennar, Frið-
riki og Daníel.
Gunnsteinn Gíslason,
Norðurfirði.
RÚNAR KOLBEINN
ÓSKARSSON