Morgunblaðið - 17.09.2003, Blaðsíða 36

MINNINGAR
36 MIÐVIKUDAGUR 17. SEPTEMBER 2003 MORGUNBLAÐIÐ
Einhver mesta auð-
legð manns liggur í vin-
um hans. Sumir eiga
marga vini og aðrir fáa.
Sjálfur telst ég frekar
til þeirra síðari. Einn
þessara bestu vina minna var Jón
Guðmundsson húsasmíðameistari og
síðar húsvörður í Digranesskóla.
Jón var fyrsti húsvörður skólans og
kom þar til starfa 1978. Allt frá fyrst
degi náðum við góðu sambandi sem
óx og dafnaði. Áttum við mörg sam-
eiginleg áhugamál sem auðveldaði
þessi samskipti. Hann hafði þá mest-
an hluta ævi sinnar starfað við hús-
byggingar eins og ég allt frá fimmtán
ára aldri. Þar hafði ég kynnst og lært
að meta gildi góðra fagmanna og að
JÓN
GUÐMUNDSSON
✝ Jón Guðmunds-son fæddist í
Reykjavík 19. maí
1924. Hann lést á
hjúkrunarheimilinu
Holtsbúð í Garðabæ
28. ágúst síðastliðinn
og var útför hans
gerð frá Garðakirkju
5. september.
meta gott handbragð,
einkum smiða því allt
frá barnsaldri hafði ég
að fylgst með störfum
smiðs sem var með
verkstæði í húsi því sem
ég ólst upp í. Það duld-
ist mér því ekki þegar
ég fór að fylgjast með
störfum Jóns í skólan-
um að þar var góður og
vandvirkur fagmaður
að verki sem fann í því
mikla lífsánægju að
skapa fallega hluti. Og
víst er að það mátti
einnig gjörla sjá á heim-
ili hans og Ágústu á Álfhólvegi 10 þar
sem þau bjuggu lengst af.
En fleira kom til því að við erum
báðir ættaðir úr Kjósinni. Jón sem
vissi meira um ættir okkar þar taldi
sig ekki geta rakið ættir okkar saman
en við værum jafnskyldir sömu mann-
eskjunni. En reyndar rekur Íslend-
ingabók ættir okkar saman í 7. lið og
þá auðvitað þaðan. Þessu til viðbótar
vorum við báðir dálitlir bíladellukarl-
ar og það var reyndar í tengslum við
bíla sem tengsl okkar þróuðust út fyr-
ir vinnuna því Jón átti rúmgóðan bíl-
skúr sem hann bauð mér afnot af en
það höfðu margir að hans sögn fengið
áður einkum þeir sem tengdust
Hjálparsveit skáta í Kópavogi á
fyrstu árum hennar.
Mér finnst það lýsa manngæsku
hans vel hversu létt og gott var að
þiggja frá honum hjálp því hann var
óspar að bjóða aðstoð sína og naut
þess að veita hana. Í þessari bílskúrs-
vinnu kom Jón gjarna og dreif mann
inn í heitt kaffi og meðlæti sem Gústa
töfraði fram. Ekki var hún síðri
mannkostamanneskja enda dró Jón
enga dul á hversu mikils hann mat
hennar þátt í hjónabandinu. Ég mun
ekki tíunda hér allt það sem við unn-
um saman hver hjá öðrum en auðvit-
að var Jón meiri veitandi í þessu sam-
bandi en ég. Ég og kona mín þökkum
af heilum hug samstarfið og vináttu
þeirra hjóna beggja sem við metum
mjög mikils. Minning þeirra beggja
mun ávallt eiga rúm í huga okkar.
Samstarfsfólk hans þessi fimmtán
ár í Digranesskólanum þakkar sam-
fylgdina og ánægjuleg kynni í starfi
og leik. Þar lét Jón sig ekki vanta og
tók alltaf af mikilli ánægju þátt i
uppákomum og skemmtunum okkar.
Börnum hans og fjölskyldum
þeirra sendum við innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Einar Long Siguroddsson,
aðst.skólastjóri.
✝ Dagbjört Sigur-jónsdóttir fædd-
ist í Hafnarfirði 13.
september 1920.
Hún andaðist á
Landspítalanum í
Fossvogi 9. septem-
ber síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Gíslína Gísladóttir, f.
29.9. 1896, d. 26.10.
1975, og Sigurjón
Lárusson, f. 10.2.
1897, d. 27.9. 1921.
Stjúpfaðir Dagbjart-
ar var Sigurður
Árnason, f. 7.8. 1879,
d. 9.9. 1942. Albræður hennar voru
Sigurgísli Melberg Sigurjónsson,
f. 29.6. 1919, d. 21.10. 2001, og Sig-
urjón Melberg Sigurjónsson, f.
27.11. 1921, d. 17.6. 1975. Eftirlif-
andi hálfsystkin sammæðra eru
Friðþjófur Sigurðsson, f. 20.7.
1924, Beinteinn Sigurðsson, f.
26.6. 1928, Hulda Júlíana, f. 30.7.
1929, og Sigríður Beinteins, f.
4.11. 1931.
Árið 1946 giftist Dagbjört Guð-
laugi Agnari Þórarinssyni frá Eyr-
arbakka, f. 20.7. 1915, d. 8.8. 1975.
Synir þeirra eru: 1) Sigurður, f. 11.
des. 1946. Kona hans er Svein-
björg Kristinsdóttir. Stjúpbörn
Sigurðar eru: Sigurður Kr. Jó-
hannsson, f. 1943, hann á þrjú
börn, og Gréta Jóhannsdóttir, f.
1953, hún á tvö börn. 2) Þórarinn,
f. 10. jan. 1948. Dætur hans með
fyrrverandi eiginkonu sinni Ingu
Ingimundardóttur eru: a) Hrund,
ar er Ásgeir Húnbogason, f. 1960,
börn þeirra eru: a) Hafdís, f. 1982,
b) Hilmar, f. 1984, c) Pétur, f. 1994.
2) Guðlaugur, f. 16.2. 1964, kona
hans er Aníta Hannesdóttir, f.
1964, börn þeirra eru: a) Sonja, f.
1988, b) Daníel, f. 1995, c) Anton, f.
1998. 3) Ásdís, f. 27.4. 1967, hennar
maður er Snorri Örn Árnason, f.
13.5. 1970, sonur þeirra er Ár-
mann Örn, f. 2000, 4. Dagbjört, f.
28.3. 1973.
Einnig ólu Dagbjört og Guð-
laugur upp að miklu leyti aðra
systurdóttur Guðlaugs, Svanhildi
Guðmundsdóttur, f. 26.5. 1943,
hennar maður er Ólafur Ingólfs-
son, f. 1941, þeirra börn eru: a)
Guðjón, f. 1962, börn hans; Svan-
dís, f. 1990, og Ólafur Þórir, f.
1995, b) Guðrún Ólafsdóttir, f.
1964, sambýlismaður hennar er
Gunnlaugur Jónsson, börn Guð-
rúnar eru: Agnes Dís Ágústsdóttir,
f. 1989, og Þráinn Gunnlaugsson, f.
2003. Dóttir Guðlaugs fyrir hjóna-
band og stjúpdóttir Dagbjartar er
Ágústa Guðlaugsdóttir, f. 27.12.
1944, maður hennar er Sigtryggur
Einarsson, f. 1935, og eiga þau
þrjú börn og átta barnabörn.
Dagbjört ólst upp á heimili móð-
ur sinnar og stjúpföður ásamt
systkinum á Hverfisgötu 25 í Hafn-
arfirði. Hún lauk prófi frá Hús-
mæðraskólanum á Ísafirði. Hún
starfaði mikið að verkalýðsmálum
auk annarra starfa sem hún vann
eftir að hún hafði komið börnum
sínum á legg.
Hún bjó með fjölskyldu sinni síð-
ast í Kvíholti 1 í Hafnarfirði en síð-
ustu árin bjó hún í þjónustuíbúð á
Hjallabraut 33.
Útför Dagbjartar verður gerð
frá Hafnarfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
f. 21.6. 1967, hennar
maður er Páll Skafta-
son, f. 1965, þeirra
börn eru: Karitas, f.
1994, Benjamín, f.
1996, og Salóme, f.
2001. b) Mjöll, f. 16.1.
1970, hennar maður
er Haraldur Eyjar
Grétarsson, f. 1969,
þeirra börn eru
Frosti, f. 1993, og
Logi, f. 1996. c) Drífa,
f. 7.12. 1975, hennar
maður er Heiðar Jón
Heiðarsson, f. 1973,
þeirra dóttir er Ísa-
bella Mist, f. 2001. d) Katla, f. 9.10.
1977. Sambýliskona Þórarins er
Þóra Davíðsdóttir, f. 1958, hennar
dætur eru: Rannveig Hafsteins-
dóttir, f. 1987, og Þórunn Haf-
steinsdóttir, f. 1990. 3) Agnar, f.
29.8. 1953, hans kona er Krist-
björg Kristinsdóttir, f. 1954,
þeirra dætur eru Magnea Sif, f.
1975, og Agnes Sif, f. 1985. 4) Guð-
mundur Rúnar, f. 28.9. 1958, synir
hans með fyrrverandi eiginkonu
sinni Jónínu G. Hjaltadóttur eru: a)
Hjalti, f. 1978, hans kona er Jó-
hanna Iða Halldórsdóttir, f. 1978,
og eiga þau eina dóttur, Leonóru
Sóleyju, f. 13.7. 2003. b) Guðlaugur
Agnar, f. 1986, og c) Ari f. 1988.
Uppeldisdóttir Dagbjartar er Guð-
rún Ólafsdóttir, f. 18.6. 1944, hún
er systurdóttir Guðlaugs. Hennar
maður er Ásbjörn Vigfússon, f.
1939, þeirra börn eru: 1) Guð-
björg, f. 11.11. 1962, maður henn-
Það er margs að minnast þegar lit-
ið er yfir lífshlaup Dæju fóstru minn-
ar, góðar minningar frá barnæsku
líða um hugann.
Mínar fyrstu minningar um hana
eru frá dvöl minni hjá henni og Guð-
laugi móðurbróður mínum á Holts-
götu 12 í Hafnarfirði, þar sem þau
leigðu litla kjallaraíbúð af Einari Sig-
urðssyni í Ertu og Sigríði konu hans á
meðan þau byggðu sitt fyrsta hús að-
eins ofar í götunni. Það var látið heita
svo að ég ætti að aðstoða við að gæta
Sigurðar, fyrsta barnsins þeirra. En
auðvitað trúði Dæja mér ekki fyrir
barninu sem varla var von því ég var
bara á fimmta árinu, en ég fékk að
rugga vagninum úti í garði á meðan
drengurinn festi svefn.
Ég man sérstaklega eftir því að
Dæja pússaði sig stundum upp í fína
dragt og setti mig í sunnudagakjólinn
og stormaði svo „niður í bæ“ með
frumburðinn í barnavagni og mig
hangandi í handfanginu á vagninum.
Það gustaði af henni og ég mátti hafa
mig alla við og hljóp við fót til að hafa
við henni.
Tengdamóðir Dæju og móður-
amma mín Guðrún Magnúsdóttir,
sem þá bjó á Eyrarbakka, var yfir sig
hrifin af þessari glaðlegu og mynd-
arlegu tengdadóttur sinni og oft
heyrði ég hana tala um það hvað hann
Laugi hennar hafi verið heppinn að
eignast hana fyrir konu, því allt bar
henni vitni um myndarskap, bæði
börnin og heimilið í Hafnarfirði.
Tengdamóðirin var henni líka þakk-
lát fyrir umhyggjuna sem hún sýndi
mér og Guðrúnu, systradætrum
Lauga, en við urðum báðar móður-
lausar á unga aldri þegar mæður okk-
ar urðu berklaveikinni að bráð. Gekk
hún okkur í móðurstað og ólst Guð-
rún alveg upp hjá þeim frá fjögurra
ára aldri. Í þá daga voru flestar konur
heimavinnandi, allt var unnið heima
bæði saumað og prjónað á alla fjöl-
skylduna og Dæja gleymdi mér ekki,
stelpunni á Eyrarbakka, þegar hún
settist við saumavélina og oftar en
ekki komu fagurlega saumuð föt upp
úr jólapakkanum þegar hann var
opnaður.
Það var engin lognmolla í kringum
Dæju, hún sinnti sínum verkum af
dugnaði og krafti, hún kenndi okkur
krökkunum að ganga vel um, allir
hlutir áttu að vera á sínum stað og allt
hreint og fágað. Við fórum snemma
að taka til hendi á heimilinu, það var í
mörg horn að líta og eins og hún sagði
oft: „Það er mikið að gera á stóru
heimili.“
Ég held að við búum að því í dag að
hafa lært reglusemi og fengið aga hjá
Dæju, hún hvatti okkur óspart áfram
og kyssti okkur fyrir vel unnin verk-
efni.
Móðir Dæju Gíslína Gísladóttir bjó
á Hverfisgötu 25 í Hafnarfirði, þang-
að var alltaf gott að koma. Þá var sótt
boxið sem geymt var við stigaupp-
ganginn þar, innaf eldhúsinu, og ein-
hverju góðgæti stungið upp í litla
munna. Gíslína var hlý og góð kona
sem gott var að heimsækja.
Á neðri hæðinni á Hverfisgötu 25
var Sigurjón Melberg bróðir Dæju þá
með verslun. Minningin um þann
glaðværa mann ljómar í huga mér.
Hann gaf af sér glettni og velvild til
allra og ekki síst til okkar barnanna,
svo lumaði hann oft á einhverju til að
stinga upp í munninn. Þetta eru liðn-
ar ánægjustundir sem gott er að
geyma í minningunni.
Dæja var heimavinnandi húsmóðir
alveg þangað til strákarnir hennar
komust á legg. Þá fór hún út á vinnu-
markaðinn. Hún vann lengi við ræst-
ingar í Öldutúnsskóla í Hafnarfirði.
Einnig vann hún á hjúkrunarheim-
ilinu Sólvangi í Hafnarfirði við að-
hlynningu aldraðra í nokkur ár.
Dæja starfaði nokkuð að verka-
lýðsmálum og var lengi í stjórn
Verkakvennafélagsins Framtíðarinn-
ar í Hafnarfirði, bæði sem ritari og
varaformaður. Hún starfaði einnig í
orlofsnefnd húsmæðra og hún tók
þátt í störfum mæðrastyrksnefndar,
einnig starfaði hún með kvennadeild
Slysavarnafélagsins í Hafnarfirði.
Dæja studdi Alþýðuflokkinn alla tíð,
hún var trú sinni sannfæringu og stóð
og féll með „Flokknum“.
Dæja tók þátt í starfi Félags aldr-
aðra í Hafnarfirði. Hún hafði nýlega
farið í ferðalag með þeim þegar hún
veiktist í júlí sl. Á því ferðalagi lék
hún á als oddi og var hrókur alls fagn-
aðar. Hennar meðfædda félagslyndi
gerði henni kleift að halda í góða
skapið og glettnina fram á síðustu
stundu.
Eftir að Laugi maðurinn hennar dó
árið 1975 fór Dæja að dusta rykið af
bílprófinu sínu og ók hún sinni bifreið
fram á það síðasta, að vísu takmörk-
uðust bíltúrar hennar við Hafnar-
fjörð síðustu árin og þá aðallega við
Sundhöll Hafnarfjarðar sem hún
stundaði alla daga þegar heilsan
leyfði.
Dæja kom og heimsótti mig á Arn-
arhraunið í Hafnarfirði í byrjun júlí
sl. Ég spurði hálfundrandi þegar hún
kom: „Dæja, komstu á bílnum?“ Það
stóð ekki á svarinu: „Nú, auðvitað,
manneskja! Heldur þú að ég hafi
komið gangandi?“ Svona var Dæja,
alltaf hress og lífleg, fljót til svars og
frjó í hugsun.
Með þessum fátæklegu orðum
kveð ég elsku Dæju fóstru mína með
þakklæti fyrir það sem hún var mér
og mínum og bið góðan Guð að taka
hana í sinn faðm.
Svanhildur Guðmundsdóttir.
Minninganna ljóma löndin,
ljúf var alltaf móðurhöndin,
lýsti braut ef lagði að kalt.
Reyndi hverja götu að greiða,
gefa mikið, blítt að leiða,
vera sínum eitt og allt.
Til drottins leita bænir bjartar,
burtu hverfi raunir svartar,
geisli kærleiks glitri skær.
Hver sem á sér mikla móður
má það guði þakka hljóður,
hann er sjálfur himni nær.
(Guðm. Þórarinsson.)
Börnin.
Hún amma Dæja lifði lífinu lifandi,
ekki er hægt að segja annað. Hún var
hress og skemmtileg kona, hrókur
alls fagnaðar. Margar skemmtilegar
sögur eigum við frá atvikum sem
hentu hana. Okkur þótti mjög gaman
að láta hana segja frá þeim, jafnvel
þótt við hefðum heyrt þær mörgum
sinnum, þá hlógum við alltaf jafnmik-
ið að þeim og munum hlæja áfram
þegar við hittumst og rifjum þær
upp. Þegar hún hélt því fram að mað-
urinn á ballinu hefði étið eyrnalokk-
inn hennar eða sögurnar frá stríðs-
árunum, Daisy í Turninum og
„Plenty coffee“.
Amma Dæja var ákaflega fé-
lagslynd og hafði gaman af því að
ferðast. Hún fór oft til Spánar og eftir
eina slíka ferð kenndi hún okkur og
hálfu hverfinu Fugladansinn með
miklum tilþrifum. Amma tók sig til á
sextugsaldri og byrjaði að keyra.
Hún fór vitaskuld aðeins þær leiðir
sem bíllinn rataði.
En þrátt fyrir það lenti hún í mörg-
um ævintýrum, sérstaklega ef hún
þurfti út fyrir Hafnarfjörð. Pabbi
taldi henni trú um að það væri enginn
bakkgír á nýja bílnum hennar og því
var ekki um annað að gera en að biðja
gesti og gangandi að leggja bílnum
fyrir sig.
Hún gaf lífinu lit og gerði það
skemmtilegra fyrir alla þá sem
kynntust henni. Við erum lánsamar
að hafa verið þeirra á meðal.
Blessuð sé minning hennar.
Hrund, Mjöll, Drífa og Katla.
Að setja sér markmið í lífinu er
hverjum manni hollt og gott. Flest
eigum við það sameiginlegt að setja
okkur þau markmið að koma upp fjöl-
skyldu og koma börnum okkar til
manns svo þau megi dafna og njóta
sín í lífinu. Önnur markmið eru mis-
munandi hjá hverjum og einum. Að
eiga sér það markmið helst að gleðja
aðra hlýtur að vera stórkostlegt. Hún
Dæja frænka okkar var ein af þeim.
Hún virkilega naut þess að vera í góð-
um félagsskap og virtist blómstra við
það eitt að fá aðra til þess að hlæja og
njóta líðandi stundar. Hvar sem hún
fór og hvert sem hún kom virtist hún
stefna markvisst að því að fá fólk til
þess að slaka á og gleðjast yfir því að
vera til. Til þess að svo mætti verða
gerði hún óspart grín að sjálfri sér.
Merk kona hafði það einu sinni á orði
að kvenmaður yrði ekki fullþroskuð
fyrr en hún gæti gert grín að sjálfri
sér og hlegið að eigin vitleysu. Sam-
kvæmt þeirri speki er óhætt að segja
að Dæja frænka hafi skipað sér á sess
með alþroskuðustu konum því hún
bókstaflega naut þess að fá aðra til
þess að hlæja með því að segja frá vit-
leysunni í sjálfri sér.
Við systkinin njótum þeirra for-
réttinda að tilheyra stórri fjölskyldu.
Móðuramma okkar sem alltaf var
kölluð amma Lína bjó í næsta ná-
grenni við okkur og þangað gátum við
alltaf leitað með vini og vandamenn í
leit að hlýju, félagsskap og nammi í
gogginn sem amma Lína átti nóg af
frá Sigga Mell, syni sínum, sem rak
sælgætisgerðina Kaldá. Amma Lína
átti mörg börn og virtist þeim ágalla
haldin að geta aldrei alveg ratað á
rétt nafn barnanna sinna svo hún oft-
ar en ekki kallaði bara upp alla
rununa: Siggi, Diddi, Dæja, Bubbi,
Benni, Hulda, Sigga. Það varð til þess
að við vorum alltaf með á hreinu hvað
systkini hennar mömmu hétu. Nú eru
þau þrjú elstu látin og mamma okkar
svo illa haldin af Alzheimer að hún
gerir sér enga grein fyrir því lengur
hvað er að gerast í kringum hana og
hvort hún yfirhöfuð eigi fjölskyldu.
Við hins vegar erum afar þakklát fyr-
ir að fjölskylda hennar ber hug til
hennar og heimsækir hana reglulega.
Dæja heimsótti mömmu mjög oft og
reyndist henni alla tíð mjög góð. Að
horfa upp á systkini foreldra sinna
halda tryggðarbönd styrkir okkur
sjálf í þeirri trú hversu mikilvægt það
sé að eiga góða fjölskyldu.
Elsku Dæja, við kveðjum þig með
söknuði og flytjum þér hlýjar kveðjur
frá móður okkar.
Börn Huldu Júlíönu;
Örn, Erla, Kristjana,
Kristján og Arndís.
DAGBJÖRT
SIGURJÓNSDÓTTIR
LEGSTEINAR
Mikið úrval af legsteinum
og fylgihlutum
Sendum myndalista
MOSAIK
Hamarshöfði 4, 110 Reykjavík,
sími 587 1960, fax 587 1986.
Marmari
Granít
Blágrýti
Gabbró
Líparít