Morgunblaðið - 10.10.2003, Blaðsíða 40

MINNINGAR
40 FÖSTUDAGUR 10. OKTÓBER 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Óli SigurðurJónsson skip-
stjóri fæddist á
Horni í Nesjahreppi
í A-Skaftafellssýslu
7. júlí 1912. Hann
lést á Hrafnistu í
Hafnarfirði 3. októ-
ber síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Jón Eyjólfsson
bóndi á Horni, f. 29.
september 1872, d.
30. desember 1950,
og Guðbjörg Lússía
Þorsteinsdóttir hús-
freyja á Horni, f. 28.
desember 1885, d. 2. desember
1968.
Systkini Óla eru Hafsteinn, f.
1906, d. 1967, Eyleif, f. 1908, d.
1989, Nanna, f. 1920, Ingibjörg,
f. 1926, d. 1990, og Guðni Ragn-
ar, f. 1928.
Hinn 17. desember 1939
kvæntist Óli eftirlif-
andi eiginkonu
sinni Guðlaugu
Marteinsdóttur frá
Sjónarhóli í Nes-
kaupstað, f. 4. sept-
ember 1917. Þau
eiga fjögur börn,
þau eru: 1) Guð-
björg, f. 1. septem-
ber 1939, d. 16. nóv-
ember 1946. 2)
Guðjón, f. 19. júlí
1951. 3) María Guð-
björg, f. 26. janúar
1955, maki Flóvent
Johansen, f. 18. júní
1954, þau eiga þrjú börn og þrjú
barnabörn. 4) Sigurlaug Maren,
f. 7. ágúst 1959, maki Smári
Hauksson, f. 12. júlí 1958, þau
eiga fjögur börn.
Óli verður jarðsunginn frá
Vídalínskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Ég vissi þegar ég vaknaði 3. októ-
ber að sá dagur yrði ekki eins og aðr-
ir venjulegir föstudagar. En að hann
bæri með sér þær fréttir um miðjan
dag sem hann og gerði óraði mig
ekki fyrir. Það kemur alltaf hnútur í
magann og hjartað tekur aukaslag
þegar hringt er frá Íslandi á „óeðli-
legum“ tíma og þegar ég heyrði að
Guðjón svaraði í símann og spurði
hvort ekki væri allt í lagi, þá vissi ég
svarið … maðurinn sem ég hef elsk-
að og borið takmarkalausa virðingu
fyrir allt mitt líf væri dáinn.
Þú fékkst jú að fara án þess að
kveljast og að því leyti samgleðjumst
við þér, en guð hvað það er sárt.
Margur hugsar eflaust að maður
megi þakka allan þennan tíma sam-
an og það geri ég líka, en eins og ég
hef alltaf sagt: þetta er hann pabbi
minn og hann pabbi minn verður
aldrei gamall.
Að setjast niður og ætla að minn-
ast þín í örfáum orðum …það er ekki
hægt, því að þó að þú hafir ekki verið
mikið heima þegar við vorum lítil
vegna sjómennskunnar, þá held ég
að þess fastar greypast í hugann öll
smáatriði, spennan hvort þú næðir
heim fyrir jólin og afmæli og aðra
hátíðisdaga, þá varð gleðin enn meiri
fyrir vikið ef og þegar þú komst
heim. Eða þegar ég var að skríða
upp í rúm milli ykkar mömmu til
þess að fá að kúra hjá þér. Og þegar
þú fórst aftur á sjóinn þá kúrði ég
hjá mömmu allar nætur með kodd-
ann þinn við andlitið því þá fann ég
lyktina þína, og á henni lifði ég þar
til þú komst heim aftur. Bíltúrarnir
til Keflavíkur, þar sem þú keyptir
Egils appelsín, staur og blátt ópal
handa mér. Jólin sem þú dróst mig
um allt hús á snjóþotunni sem ég
fékk í jólagjöf, því það rigndi úti.
Mamma var nú viss um að þú mynd-
ir eyðileggja mig með öllu þessu
dekri, og manstu þegar hún og Mæja
systir fóru út úr bókabúðinni í
Reykjavík og þóttust ekki þekkja
okkur því þær skömmuðust sín fyrir
hvað þú keyptir mikið handa
mér … Því þér fannst mig vanta allt
fyrir skólabyrjun. Natnin þín þegar
þú varst að útbúa jólaseríur og jóla-
ljós í gluggann minn, og undrun mín
yfir að jólasveinninn gaf mér í skó-
inn eins nammi og það sem þú keypt-
ir í útlöndum. Öll þau skipti sem við
höfum nartað í steikina í ofninum
þegar líða tók á kvöldið. Eða þegar
þú varst að koma heim úr siglingum
og við mamma biðum stundum hálfu
næturnar undir sama ljósastaurnum
á Reynimelnum og gleðin sem tók
við eftir biðina. Hákarl og rúgbrauð í
smábitum, borðum við ekki saman
oftar. Allt verða þetta litlir gullmolar
í minningunni.
Þegar ég var aðeins 17 ára ákvað
ég að stofna mína eigin fjölskyldu,
þá mótmæltuð þið mamma ekki
heldur stóðuð við bakið á mér, eins
og alltaf. Smára mínum tókuð þið
eins og hann væri eitt af ykkar eigin
börnum. Þú hjálpaðir okkur með að
dytta að heimilinu okkar og bílnum,
enn og aftur lærðist þar mikið. Börn-
in mín voru svo lánsöm að eiga
ömmu og afa sem alltaf voru tilbúin
að taka á móti þeim, hlusta og
hugga, þau hafa líka verið svo lán-
söm að það hefur aldrei verið langt á
milli heimila okkar, fyrst í Breiðholt-
inu og svo í Garðabænum. Guðjón
minn er svo gott sem alinn upp á
ykkar heimili fyrstu 7–8 árin og nýt-
ur þess að vera „drengurinn hans
afa“, þau eru líka milljón atriðin sem
þú hefur kennt honum og gefið gott
nesti út í lífið. Hann fékk líka að
velja og tendra ljósið þitt á eldhús-
borðinu okkar, sem kemur til með að
loga um ókomin ár.
Elsku pabbi minn, en erfiðustu
spor lífsins gengum við fyrir næstum
5 árum, þegar við tókum þá ákvörð-
un að flytja til Danmerkur, það var
kaldur 1. janúar 1999 þegar við lögð-
um í hann og leið mér nákvæmlega
eins og veðrið var, svart, kalt og
snjókoma. Það var sorgmædd fjöl-
skylda með tár á kinnum sem lagði í
ferðalag þann daginn. Við vorum svo
heppin að eyða síðustu þremur vik-
unum hjá ykkur því að sjálfsögðu
opnuðuð þið heimili ykkar fyrir okk-
ur, en þessi tími var líka tími kvíða
yfir að þurfa að kveðja og mér fannst
ég óskaplega ósanngjörn að taka
„drenginn þinn“ frá þér en eins og
venjulega stóðuð þið við bakið á mér
með þessa ákvörðun eins og allar
aðrar. Fyrsta árið okkar úti lögðuð
þið á ykkur að koma til okkar og sjá
hvernig við hefðum það og það hefðu
nú ekki margir á ykkar aldri gert.
Þar áttum við yndislegan tíma öll
saman og enn áttum við kost á að
fara í bakaraofninn saman þegar tók
að líða á kvöldið, til að narta pínu. Og
vísurnar sem þú ekki þuldir þennan
tíma, þvílíkt minni. En sá unaðstími
tók enda og tárafull kveðjustund við.
Fjarlægðin hefur þó gefið okkur það
að í hvert sinn sem maður heyrist
eða sést að þá passar maður vel að
segja allt sem segja þarf, þar á með-
al hversu vænt mér þykir um ykkur.
Næsta ár á eftir kom svo ekki annað
til greina en að koma aftur, þá vor-
um við flutt í nýtt hús og svo var ver-
ið að ferma „drenginn hans afa“, það
var yndislegur dagur sem aldrei
gleymist og mikið var litli drengur-
inn minn stoltur að geta setið í kirkj-
unni við hliðina á afa sínum. Þá átt-
um við saman yndislega 2 mánuði og
enn urðu vísurnar og sögurnar fleiri
og dáðumst við enn og aftur að stál-
minninu þínu. En sú dásemd tók líka
enda og við tók enn ein sár kveðju-
stund og þá var ég nú viss um að
þetta yrði sú síðasta og fyrir vikið
varð hún kannski enn sárari. Árið
eftir kom samt upp sú spurning
hvort þið kæmuð og voruð þið ákveð-
in í því en á síðustu stundu treystir
þú þér ekki, þá vissi ég að eins og þið
hafið alltaf verið tilbúin að leggja
mikið á ykkur fyrir okkur börnin þá
hlytir þú að vera lasinn, þó að þú að
sjálfsögðu talaðir ekki um það.
Næsta sinn sem við hittumst var í
febrúar í fyrra þá kom ég ein til að
vera hjá ykkur mömmu í viku, ynd-
islega viku í rólegheitum með spjalli,
minningum og hlátri, rúgbrauð og
hákarl í smábitum. Það var yndislegt
þegar ég vaknaði á morgnana við
það þegar þið mamma voruð að kíkja
inn til mín til að horfa á mig sofa. Þá
morgna sem snjóaði varst þú búinn
að skafa og sópa bílinn áður en ég
komst út, því ekki átti ég að þurfa að
gera það sjálf og enn hló mamma að
það væri sama hversu gömul ég yrði,
þú myndir alltaf dekra mig. En svo
tók við enn ein tárum hlaðin sár
kveðjustund. Óvænt hittumst við í
júní það ár þegar tengdapabbi dó, og
fann ég vel hversu þungt það lagðist
á þig, því þú hefur svo lengi sagt að
þú skildir ekki af hverju Guð ekki
tæki heldur ykkur sem væruð eldri
og orðin þreytt.
Kveðjustundin var nú ekki svo
erfið því við höfum planlagt ferð til
ykkar 3 vikum seinna í 90 ára afmæl-
ið þitt og áttum við yndislegar 2 vik-
ur saman og ógleymanlegan dag hjá
Mæju og Flóvent. En það bauð jú
líka upp á eina tárafyllta kveðju-
stund. Mér varð líka óskaplega hlýtt
um hjartaræturnar þegar mamma
hringdi og sagði að þér fyndist þurfa
að bera það undir mig að þið selduð
Mæju og Flóvent Brúarflötina. Bæði
húsið ykkar og bíllinn þinn geta ekki
verið í betri höndum og það gefur
okkur líka tækifæri þegar við kom-
um heim að rifja upp allar minning-
arnar með ykkur, og horfa á garðinn
þinn áfram og sjá „litla“ jólatréð sem
ég gaf þér fyrir mörgum árum og þú
skírðir eftir mér verða ennþá
stærra.
Í júní í vor hittumst við enn óvænt
þegar hún tengdamömma dó. Og
hafðir þú miklar áhyggjur af Smára
mínum þá og veikindunum hans, þó
að þú værir búinn að vera sárlasinn
sjálfur, þetta lýsir þér best. Ég fór
með þér til læknisins og á leiðinni
heim leiddumst við og þú segir: Er
þetta búinn að vera ósköp erfiður
vetur, Silla mín? Jú, ég jánkaði því
og þú segir: Mér finnst þú vera orðin
ansi grönn … Það þurfti aldrei mörg
orð á milli okkar, færri sögðu meira.
Kveðjustundin varð enn ein erfið því
nú var ég nokkuð viss um að hún
væri sú síðasta, sem og raunin varð,
en þessi verður erfiðust allra …
Við Smári minn sátum í stofunni
okkar á sunnudagskvöldið og vorum
að spjalla um ykkur ömmu og hann
spurði um ef ég ætti að lýsa þér,
hvernig ég myndi gera það, það
fannst mér ekki mikið mál: Þú varst
jafnþrjóskur og þú varst góður, blíð-
ur, hjálpsamur, duglegur og þú varst
lágvaxinn, því oft kallaði Smári minn
þig „Stubbinn“ sinn.
Mikið tekur það hann sárt að geta
ekki komið og kvatt þig, besta vin
sinn, manninn sem kenndi honum
svo margt. En ég veit það að góður
Guð ber hann eins og okkur hin í
gegnum þetta og eins og oft áður þá
verða bara „ein spor í sandinum“.
Elsku pabbi, hjartans þakkir fyrir
allt sem þú hefur kennt mér og gefið
af þér því án þess væri ég ekki það
sem ég er í dag. Mér er stundum
sagt að ég sé þrjóskari en þú en það
lít ég á sem stóran kost og þegar
mamma segir að ég sé durtur þá
finnst mér það líka kostur, því orða-
gjálfur er jú ekki okkar fag. Ég bið
góðan Guð um að fylgja þér á nýjan
stað og styrkja mömmu og Gauja
bróður sérstaklega í sinni sorg.
Kossar, knús og kreistur,
Sigurlaug Maren
Óladóttir, Danmörku.
Elsku hjartans pabbi minn.
Nú verð ég að kveðja þig í hinsta
sinn og mikið er það sárt. Víst er ég
Guði þakklát fyrir að þú þurftir ekki
að líða, en það minnkar ekki sárs-
aukann. Þú varst yndislegur faðir og
það voru forréttindi að vera dóttir
þín. Þú varst sá óeigingjarnasti mað-
ur sem ég hef þekkt, alltaf hugsaðir
þú fyrst um aðra. Ég man eftir því
þegar ég kom til þín þegar það stóð
til að skíra þitt fyrsta barnabarn og
son minn. Ég lét þig vita að hann
ætti að bera nafn þitt ásamt nafni
Stebba frænda sem þá var dáinn.
Svar þitt var hvort ég vildi ekki bara
hafa bæði nöfnin hans Stebba, sem
var svo sem ekkert skrítið því hann
var þér sem sonur. Ég sagðist vilja
hafa Óli Stefán þar sem þið voruð
mér báðir mjög kærir. Ekki hafðir
þú mörg orð yfir ánægju þína en
þakkaðir mér fyrir, en þegar þú
snerir þér í burt frá mér sá ég tár á
hvörmum þínum og bros á vör.
Ekki man ég eftir því að þú hafir
hækkað röddina gagnvart okkur
systkinunum, allaf sama rólyndið og
jafnaðargeðið. Þú sagðir líka oft við
mömmu þegar þú varst að fara á sjó-
inn: „Lauga mín, mundu nú að líta á
yfirsjónir barnanna sem smámuni.“
Ég ætla ekki að fara að tíunda
mannkosti þína, þú hafðir allt sem
prýtt getur einn mann og meira til.
Ég er afskaplega þakklát fyrir þann
tíma sem mér hlotnaðist með þér og
mömmu eftir að við fluttum á Brúar-
flötina. Það að hafa átt kost á því að
geta labbað til ykkar hvenær sem
var var mér mikils virði. Þú sagðir
líka oft þegar ég var komin upp til
ykkar: „Ég vissi að þú varst að
koma.“ Þegar ég innti þig eftir
hvernig þú vissir það brostir þú bara
þínu yndislega brosi og sagðir: „Ég
bara vissi það.“ Þær veittu mér
mikla gleði pabbi minn bankaferð-
irnar okkar 1. hvers mánaðar. Ekki
var það nú til að hjálpa þér, heldur
var ég bara bílstjórinn, allt annað
sástu sjálfur um.
Fjölskyldan var þér afskaplega
mikilvæg og þú varst tilbúinn að
leggja mikið á þig fyrir okkur öll.
Þótt þú kæmir þreyttur heim eftir
langa sjóferð og hefðir helst átt að
hvíla þig vildirðu frekar að við pökk-
uðum niður nesti og tjaldi og færum
í dagsferð eitthvað út í náttúruna. Þá
hafðir þú okkur öll í kringum þig al-
veg út af fyrir þig. Þið mamma áttuð
að baki langt og farsælt hjónaband.
Það var unun að sjá ykkur saman og
heyra til ykkar. Ég ætlaði líka að
hafa fimm ára aldursmun hjá mér og
mínum maka þegar ég var lítil. Ég
hélt að með því fengi ég svona mann
eins og þig, svona er æskan. Á þess-
ari stundu er svo margt sem maður
vill segja, allt það sem mér býr í
brjósti en vill ekki ummyndast í orð,
því segi ég bara hjartkæri pabbi
minn: Ég þakka þér fyrir að hafa
fengið að vera samferða þér hér á
jörðu. Ég mun varðveita minn-
inguna um þig í hjarta mínu. Ég bið
Guð að styðja og styrkja mömmu og
Gauja og halda áfram því sem þú
slepptir.
Þín dóttir,
María Guðbjörg.
Kæri afi minn.
Ég á eftir að sakna þín mjög mikið
en það er gott þín vegna að þú fáir
hvíldina. Ég mun aldrei gleyma tím-
anum sem við tveir áttum saman.
Þegar ég var lítill og svaf í vagni fyr-
ir aftan húsið ykkar, þegar þú varst
að blóta flugvélunum að þær ættu
ekki að vekja litla strákinn þinn.
Ég mun heldur aldrei gleyma öll-
um skiptunum sem þú keyrðir og
sóttir mig í leikskólann og í skólann.
Öll skiptin sem við borðuðum hvítan
fisk (ýsu) og spiluðum kasínu saman.
Öll skiptin sem við hjálpuðumst að
við að slá grasið, taka upp kartöflur
og sjá um húsið.
Mínar bestu minningar eru þegar
ég var lítill og fór að leggja mig í
rúminu þínu, þegar þú komst inn og
sagðir mér söguna um tröllskessuna
sem varð að steini.
Enginn maður gæti óskað sér
betri og skemmtilegri minningar um
afa sinn. Þú varst ljúfasti og besti
maður í heimi, ég mun sakna þín
mjög mikið, ég vona að þú kíkir nið-
ur til mín og passar upp á mig, inn á
milli. Alveg eins og þú gerðir þegar
þú varst hjá okkur, þú passaðir svo
vel upp á mig og kenndir mér marga
hluti, því mun ég aldrei gleyma.
Ástarkveðjur frá litla stráknum
þínum,
Guðjón Óskar Smárason.
Elsku besti afi minn.
Nú er komið að því sem ég hef
kviðið fyrir lengi, það að þurfa að
kveðja þig í þetta sinn. Ég hef alltaf
látið mig dreyma um að þú og amma
væruð ódauðleg og mynduð alltaf
vera hjá okkur og að ég þyrfti aldrei
að kveðja hvorugt ykkar.
Þetta er lífsins gangur en eigin-
girnin kemur upp í mér og ég hef
alltaf óskað þess að við fengjum að
hittast „bara einu sinni enn“. Það er
svo sárt að hugsa til þess að ég eigi
ekki eftir að geta knúsað þig aftur
eða heyra þig kasta kveðju fyrir aft-
an ömmu í símanum. Ég er ótrúlega
þakklát fyrir allar þær yndislegu
minningar sem ég á um þig. Frá því
að ég man eftir mér hefur mér alltaf
fundist svo notalegt að heimsækja
þig og ömmu á Brúarflötinni. Þær
eru nokkuð margar pönnsurnar,
fiskurinn og kjötbollurnar sem hafa
rokið niður við eldhúsborðið ykkar,
og allar spilastundirnar, sögurnar og
hlátrinum mun ég aldrei gleyma.
Það eru líka margar minningar þar
sem þú ert að dytta að húsinu, garð-
inum eða út í bílskúrnum að hugsa
um gula volvoinn, eða þessi óteljandi
skipti þar sem þú keyrðir okkur á
æfingar eða sóttir okkur svo við gæt-
um heimsótt ykkur.
Þegar ég ákvað að flytja til Dan-
merkur hvarflaði ekki að mér að ég
ætti eftir að sakna ykkar svona mik-
ið, þau hafa fallið þó nokkur tárin
þau jólin sem við höfum búið úti og
alltaf var pabbi látinn ljúka samtöl-
unum á aðfangadagskvöld því við hin
vildum ekki kveðja.
Ég er svo stolt að hann Torben
minn hafi náð að kynnast þér. Ég
gleymi aldrei þegar þið stóðuð úti í
bílskúr og voruð að laga sláttuvélina
þína og hvað þú varst gáttaður þegar
hún startaði eftir að hafa verið biluð
lengi.
Þegar við komum í sumar nutum
við þess að vera bara tvö ein hjá ykk-
ur í nýju íbúðinni ykkar. Þó að Torb-
en skildi illa íslenskuna fannst hon-
um gaman að hafa kynnst ömmu og
afa sem hann hafði heyrt svo mikið
um og það að sitja hjá ykkur og
skoða myndir, tala um gula volvoinn
og auðvitað borða við öll tækifæri,
þykir okkur svo vænt um.
Ég sé svo mikið í honum Torbeni
mínum sem minnir mig á þig, hand-
lagnina, vandvirknina, drifkraftinn
og þrjóskuna og það gleður mig að
geta minnst þín á svona góðan hátt.
Elsku afi, ég veit þú vakir yfir
okkur öllum, ég vona að við sjáumst
aftur seinna og megi allir englarnir
passa vel upp á þig.
Elsku amma, Gaui, Mæja og
mamma, megi Guð vera með ykkur
og veita ykkur styrk í þessum erfiðu
sporum.
Ástar- og saknaðarkveðjur, þín
Guðlaug Kristín.
Elsku afi.
Nú þegar komin er kveðjustund
er svo margt sem mig langar að
segja þér, mig langar að þakka þér
fyrir allar stundirnar sem við áttum
saman, fyrir öll brosin sem þú kall-
aðir fram, alla hlýjuna sem þú komst
með inn í líf mitt. – Fyrir að vera afi
minn. Minningarnar um þig geymi
ég í hjarta mínu.
Þín
Helga Björg.
Elsku afi Óli.
Ég sakna þín ofsalega mikið en ég
veit að þú ert ánægður á himnum
með litlu stelpunni þinni og öllum
vinunum þínum. Ég ætla að vera
duglegur að segja Patta og Bjarka
Flóvent litla bróður frá þér þegar
þeir stækka.
Þinn afastrákur,
Björgvin Júlíus.
Elsku afi minn Jónsson. Rosalega
finnst mér erfitt að kveðja þig, mér
þykir svo óendanlega vænt um þig.
Ég sakna þess að sjá þig, ég sakna
þess að taka utan um þig, ég sakna
þess að sjá þig brosa og heyra þig
hlæja, ég sakna þess að heyra rödd-
ina þína og sjá þetta fallega silfur-
hvíta hár þitt. Ég sakna þín.
Ég hef alltaf verið svo stolt af þér,
svo ánægð og þakklát fyrir að
þekkja þig. Þú varst og ert stjarnan
mín og ég held áfram að sjá þig í allri
fegurð stjarnanna á dimmbláa
hausthimninum. Þú ert svo fallegur
afi.
Afi, með myndir og minningar af
bátum, bátum sínum, tókst á móti
mér með blátt ópal og innilegt faðm-
lag.
Takk fyrir allt og allt, elsku besti
afi minn, þín
Harpa Flóventsdóttir.
ÓLI SIGURÐUR
JÓNSSON