Morgunblaðið - 08.01.2004, Síða 45

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 8. JANÚAR 2004 45
„Sæl og blessuð, Jón
Ólafsson heiti ég“. Fyr-
ir framan mig stendur
hár og þrekinn maður
með þétt handtak, hlý-
legt en kannski svolítið
rannsakandi augnaráð og fyrir fram-
an hann stendur ung stúlka sem er að
fara í fyrstu heimsóknina í Garðinn
að heimsækja fólkið sem síðan urðu
tengdaforeldrar hennar. Unga stúlk-
an er með fiðrildi í maganum og svo-
lítið kvíðin þessari heimsókn enda
enginn smápakki svona í einum hjón-
um, hann skólastjóri og hún kennari,
þau færu örugglega að hlýða mér yfir
landafræði og leggja fyrir mig stærð-
fræðidæmi. Oft hef ég nú hlegið yfir
barna- og kjánaskap mínum, því aldr-
ei heyrði ég Jón gera lítið úr nokkurri
einustu manneskju sökum vankunn-
áttu, allir sátu við sama borð, enda
voru vinsældir hans miklar sem
skólastjóri, hvort sem það var á kenn-
arastofunni eða inni í skólastofu. Jón
var afskaplega fróður í sögu og landa-
fræði og kom það sér mjög vel á
ferðalögum okkar með þeim hjónum
að hafa talandi alfræðiorðabók sér við
hlið, nú og ef Jón vissi ekki eitthvað
þá vissi Gunna það. Ég þyrfti að biðja
Morgunblaðið að gefa út sérstakt
aukablað ef ég ætti að telja upp öll
ferðalögin okkar saman um Noreg,
Danmörku og Frakkland. Margar
skondnar og skemmtilegar minning-
ar tengjast þessum ferðalögum. Í
Frakklandi talaði Jón íslensku við
Frakkana og ef þeir skildu ekki end-
urtók hann það þá bara nokkrum
sinnum þangað til þeir skildu hann.
Einu sinni týndum við Jóni í fjögura
hæða verslunarmiðstöð, hann
gleymdi að fara út úr lyftunni þegar
við hin stigum út. Hófst nú mikið fát
og fum að finna hann og hló hann
manna hæst þegar hann loksins kom
í leitirnar. Af þeim sjö jólum sem við
héldum í Frakklandi voru Jón og
Gunna sex jól hjá okkur. Einhvern
veginn var jólaandinn ekki kominn í
okkur fyrr en þau stigu inn í hús hlað-
in góðgæti frá Íslandi sem engin Ís-
lendingur búsettur erlendis getur
verið án. Svo höfðu þau alltaf frá ein-
hverju skemmtilegu að segja úr flug-
ferðinni. Jón týndi Gunnu eða Gunna
týndi Jóni svona eftir því hvort þeirra
sagði frá og flugáhöfn og farþegar
farin að leita að þeim, því vélin varð
að komast í loftið. Haustið 1994 kom
Jón sem „aupair stúlka“ til okkar í
sex vikur.
Húsmóðirin var á námskeiði inn í
París frá morgni til kvölds og einhver
varð að gæta bús og barna, Snjólaug-
ar Dísar 10 ára, Karls Óla 4 ára og
Báru Dísar 3 ára. Nú eins og dugleg-
um og samviskusömum „aupairstúlk-
um“ sæmir hlustaði Jón með athygli
á fyrirmæli móðurinnar og rík
áhersla lögð á mataræði barnanna.
Eitthvað gekk lítið á hollustufæðið og
fátt um svör eða snögglegt heyrnar-
leysi gerði vart við sig hjá fjórmenn-
ingunum þegar spurt var út í þetta
lystarleysi. Sannleikurinn var nefni-
lega sá að matmálstímarnir fóru fram
í besta bakaríi bæjarins, þar fengu
allir sitt uppáhald að borða og svo-
leiðis leyndarmálum ljóstrar maður
nú ekki upp í skiptum fyrir rúgbrauð
og kæfu. Eitt er víst, engum varð
meint af nema síður sé.
„Allt í fína“ var jafnan setning sem
Jón notaði oft og í allskonar sam-
hengi. Upp í huga minn koma svona
þrjár „allt í fína“ sögur. Ég er nýflutt
frá Frakklandi og Jón er að hjálpa
mér að finna bíl. Þar sem við stöndum
á bílaplaninu í Keflavík að skoða bíla
brest ég í grát, Jón kemur til mín tek-
ur utan um mig og segir: „Þetta verð-
ur allt í fína, Didda mín“.
Haustið 2002 kemur Jón inn úr
JÓN ÓLAFUR
ÓLAFSSON
✝ Jón Ólafur Ólafs-son fæddist á Ak-
ureyri 4. nóvember
1932. Hann lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 22. des-
ember síðastliðinn
og var útför hans
gerð frá Keflavíkur-
kirkju 31. desember.
dyrunum á Breiðvang-
inum með konfekt-
kassa. Ég segi honum
hlæjandi að ég eigi ekki
afmæli í dag og hann
svarar hlæjandi á móti
að það þurfi nú ekki af-
mæli til að borða kon-
fekt. Við setjumst niður
að drekka kaffi og
maula konfektið og Jón
spyr hvort ekki sé allt
gott að frétta, hvort
ekki sé „allt í fína“. Ég
segi honum rjóð í kinn-
um frá því sem er að
gerast í mínu lífi. Stuttu
síðar greindist hann með krabba-
meinið sem síðan dró hann til dauða.
Ég er í heimsókn hjá þeim hjónum í
ágúst, Jón er ennþá rólfær og vill
koma fram og drekka með okkur
kaffi, ég spyr hann hvernig hann hafi
það og hann svarar „bara allt í fína
hjá mér en segðu mér Didda mín,
hvað er að frétta af þér?“
Vinkonur mínar hafa oft gantast
með það að ég hafi aldrei átt neina
tengdaforeldra, ekki einu sinni fyrr-
verandi tengdaforeldra, ég eigi bara
tvö sett af foreldrum. Hverju orði
sannara því þau heiðurshjónin hafa
allar götur síðan ég stóð með fiðrildin
í maganum í Garðinum forðum daga
reynst mér sem bestu foreldrar. Eftir
að ég flutti heim frá Frakklandi hefur
umhyggja þeirra í minn garð og
barnanna verið með eindæmum.
Sýndi það sig best þegar ég átti við
veikindi að stríða vorið ’98 sem í
fyrstu reyndust alvarleg. Gunna
flutti til mín um tíma og margra vikna
rannsóknir og bið gengu í garð. Um
haustið komu niðurstöðurnar, veik-
indin reyndust ekki eins alvarleg og
haldið var í fyrstu. Þann dag var
hlegið, grátið og faðmast langt fram á
nótt á Breiðvanginum. Fyrst inn úr
dyrunum komu Jón og Gunna með
kampavín og Jón tekur tappann úr
flöskunni með þeim orðum að ef ekki
sé ástæða til skála núna sé það aldrei.
Ég hefði svo sannarlega viljað gera
það sama fyrir hann en í þetta skiptið
hafði maðurinn með ljáinn betur.
Elsku Gunna mín, ást og umhyggja
þín í veikindum Jóns hefur verið
aðdáunarverð. Nótt og dag hefur þú
verið til staðar til að veita þá bestu
umönnun og hjúkrun sem í þínu valdi
stóð. Á erfiðum stundum er gott að
eiga góða fjölskyldu. Þið hafið staðið
öll sem eitt og er ég viss um að Jón
Ólafsson horfir stoltur yfir hópinn
sinn.
Elsku Gunna, Magga, Börkur, Jón
Guðmann og allir aðrir aðstandend-
ur, ég votta ykkur mína dýpstu sam-
úð. Ég var beðin um votta ykkur öll-
um innilegar samúðarkveður frá
öldruðum foreldrum mínum. Guð
veri með ykkur og styrki.
Blessuð sé minning Jóns Ólafsson-
ar.
Gauja S. Karlsdóttir (Didda)
Elsku afi.
Nú ertu dáinn, elsku afi minn og ég
get ekki trúað því, þetta er svo óraun-
verulegt. Þegar ég hugsa til þín
minnist ég allra góðu stundanna sem
við áttum saman, þegar þú kenndir
mér margföldunartöflurnar, fornöfn-
in eða þegar þú kenndir mér að
keyra. Þú kenndir mér svo margt. Ég
er svo heppinn og þakklátur fyrir að
að hafa átt svona góðan afa og að hafa
verið þér svona náinn. Þú komst til
okkar nánast á hverjum degi og
stundum oft á dag. Þegar við vorum
litlir strákarnir náðirðu svo oft í okk-
ur og við fórum að dunda okkur eitt-
hvað saman, vinna inni í Innri-Njarð-
vík, keyra ónýtu bílana eða kasta
stóru steinunum. Þér var annt um
alla og gerðir ekki upp á milli manna.
Þú vildir allt fyrir alla gera, stóra
hluti sem smáa, sama hver átti í hlut.
Þú varst vel um talaður allstaðar þar
sem þú komst og hlaust virðingu og
aðdáun allra.
Elsku afi, það getur enginn komið í
þinn stað, þú varst höfuð fjölskyld-
unnar og vissir svörin við öllu. Afi
minn, takk fyrir að reynast mér
svona vel, vera svona góður við mig
og kenna mér svona margt. Ég kveð
þig hryggur og sár en veit að við
munum hittast aftur þar sem þú
verður frískur og frjáls. Minning þín
lifir í hjörtum okkar.
Guð geymi þig.
Jón Ólafur Guðjónsson.
Í dag er til moldar borinn föður-
bróðir og kær vinur okkar, Jón Ólafs-
son fyrrverandi kennari og skóla-
stjóri í Garði.
Jón var glæsilegur maður á velli og
hávaxinn. Hann var léttur í lund og
fljótur að átta sig á hlutunum. Hann
var einstaklega greiðvikinn og hjálp-
samur og var fljótur að rétta fram
hjálparhönd sæi hann að þess væri
þörf. Alltaf var hann fyrsti maður til
að taka jákvætt á hlutunum og allt
var svo sjálfsagt í hans augum.
Jóns minnumst við hjónin með ein-
stökum hlýhug. Það er ekki nema
rúmt ár síðan við stóðum í fluttning-
um til Grindavíkur og þá var hann
mættur boðinn og búinn að hjálpa
okkur við flutninginn en kom auk
þess með þrjá aðra vaska fjölskyldu-
meðlimi með sér. Oft komu þau hjón-
in Jón og Guðrún í heimsókn til okkar
hvar sem við bjuggum á landinu.
Systkinabörnum sínum var hann
hjálpsamur og ef þurfti að verða sér
úti um húsnæði tímabundið meðan á
námi stóð var Jón snöggur að finna
lausn á því.
Faðir minn Ólafur Hrafn Ólafsson
og Jón voru samfeðra en kynni þeirra
hófust ekki fyrr en eftir að þeir kom-
ust á fullorðinsár. Það var alltaf gott
samband á milli þeirra og dvaldi faðir
minn oft hjá þeim hjónum við gott yf-
irlæti. Jón og Guðrún reyndust hon-
um mjög vel þegar á brattann var að
sækja.
Bræðurnir Jón og Ólafur fóru sam-
an í ferðalög til útlanda og ekki eru
nema 3 ár síðan þeir bræður komu í
heimsókn til okkar í Kanada. Það var
mjög ánægjuleg heimsókn og gaman
að sjá hve sjálfstæðir þeir bræður
voru. Þeir þurftu ekki neina leiðsögn
um borgina heldur tóku bíl á leigu og
skoðuðu sig um og höfðu gaman af
þegar þeir villtust og lentu í ýmsum
ævintýrum. Nú eru þeir bræður báð-
ir farnir frá okkur en Ólafur lést fyrir
rúmu ári síðan og vonum við að þeir
bræður séu nú saman á ferðalagi sem
báðir njóta handan móðunnar miklu.
Í lok ferðar þökkum við góða vin-
áttu og kynni við Jón. Við sendum
Guðrúnu og börnum þeirra og fjöl-
skyldum okkar innilegustu samúðar-
kveðjur
Ása og Ólafur Örn, Grindavík.
Jón Ólafsson var fæddur í nóvem-
ber 1932 og andaðist 22. desember
síðastliðinn. Hann var því rétt rúm-
lega 71 árs þegar hann lést. Kenn-
araprófi lauk hann 1954 og sinnti síð-
an skóla- og fræðslumálum barna og
unglinga óslitið í tæp 40 ár, lengst af
sem skólastjóri Grunnskólans í
Garði.
Snemma beygist krókurinn til þess
sem verða vill. Jón Ólafsson var bráð-
ger ungur maður, vel á sig kominn og
ekki ákvarðanafælinn. Haustið sem
hann varð sautján ára, árið eftir
gagnfræðaprófið í heimabænum Ak-
ureyri, réð hann sig sem kennara í
Reynis- og Deildarárskólahverfi í
Vestur-Skaftafellssýslu og kenndi
þar eitt skólaár. Sú reynsla varð til
þess að hann settist í Kennaraskóla
Íslands og lauk þaðan prófi 1954 svo
sem fyrr segir. Það má með sanni
segja um fjölmarga nemendur Kenn-
araskólans á þeim árum að félagslegt
umhverfi og andrúmsloft stofnunar-
innar hentaði þeim einkar vel; í þeim
skóla var ennþá samankomið fólk á
ýmsum aldri með margskonar lífs-
reynslu og atvinnuþekkingu, en sem
hafði ákveðið eftir snarpar skorpur
við hefðbundnar framleiðslugreinar
og hvað eina annað að ljúka formlegri
menntun til starfsréttinda, sem bæði
gætu opnað leið til mannsæmandi af-
komu og fullnægt ákveðnum en oft-
ast óljóst skilgreindum metnaði til
þess að verða sínu samfélagi til bæri-
legra nytja. Nemendur með svo fjöl-
breyttan bakgrunn hvaðanæva í ná-
inni samveru við fámennan skóla hafa
mótandi áhrif hver á annan, sterkari
en þeir gera sér grein fyrir. Það átti
jafnt við um Jón Ólafsson og aðra, en
sú var gerð Jóns að honum var alls-
endis vafningalaust miklu eðlilegra
að gefa en þiggja og það átti bæði við
um á tíðum takmarkað aðgengi ver-
aldlegra gæða en hinsvegar ríkuleg-
an sjóð glaðværðar, skapgæsku og
notalegrar nærveru. Það sópaði að
Jóni Ólafssyni þegar sem ungum
manni, hann var upplitsdjarfur og ók-
valráður. Þessir eiginleikar entust
honum vel þegar til kastanna kom við
kennslu og skólastjórn, lengstum í
skólum í litlum sveitarfélögum og við
aðstæður þar sem krafan um þátt-
töku manns af hans gerð í ýmsum fé-
lagslegum og verklegum tiltektum
getur orðið býsna ágeng. Jón var í
eðli sínu athafnamaður og áhugasam-
ur um stjórnsýslu; það var því eðli-
legt að hann kæmi við ýmsa þá þætti
sinna heimabyggða, sem snertu at-
vinnuvegi og félagsmál. En skóla- og
fræðslumál voru ævinlega efst á hans
blaði og á því sviði skilur hann eftir
sig spor, sem lengi mun mega merkja
á Reykjanesi.
Jón var tvíkvæntur. Fyrri kona
hans var Guðbjörg Jónsdóttir og
saman áttu þau Margréti og Jón Óla.
Þau skildu, en seinni kona hans er
Guðrún Jónsdóttir; sonur þeirra er
Lúðvík Börkur. Á heimili Jóns og
Guðrúnar var því lengi náinn sam-
gangur systkina, hálfsystkina og fjöl-
margra meira eða minna tengdra ein-
staklinga á ýmsum aldri, en þess sá
aldrei neina staði aðra en að allt væri
þetta ein og sama fjölskyldan og þar
varð ekki greindur neinn munur á af-
stöðu hjónanna. Þar með er ekki sagt
að forlögin hafi leitt þau hjá öllum
ógöngum á samleið sinni, en hvorki
veikindi, slysfarir né dauðsföll í
barnahópi þeirra megnuðu að brjóta
þau bönd sem sterkast halda.
Sumir eldast ekki í huga manns
heldur halda til æviloka þeirri mynd
sem af þeim lifir í hugskoti eins og
hún mótaðist á æskuárum í tíð mik-
illar og náinnar samveru. Þetta á við
um Jón Ólaf Ólafsson. Við þökkum
samfylgdina og sendum Guðrúnu og
fjölskyldunni innilegar samúðar-
kveðjur.
F.h. Bekkjarfélagsins Neista
Hinrik Bjarnason.
Jón Ólafsson var skólastjóri í
Gerðaskóla í Garði í yfir tuttugu ár og
þar lágu leiðir okkar saman. Í þá
daga kenndu skólastjórar heilmikið
og þó ekki væri hann minn aðalkenn-
ari þá kenndi hann okkur af og til ís-
lensku og stærðfræði. Jón var frábær
kennari og mér er enn minnistætt
þegar hann var að reyna að auka
skilning okkar á metrakerfinu með
því að segja okkur að það væri u.þ.b.
einn kílómetri út í kirkju og einn
hektómetri upp á veg og þetta hjálp-
aði mörgum. Jón var líka mjög dug-
legur að aðstoða okkur við fé-
lagsstarfið í skólanum og á vorin var
síðan farið með þrjá elstu bekkina í
skólaferðalag sem alltaf var mikil
skemmtun en jafnframt fræðsla um
sögufræga staði. Ég er viss um að
þeir eru margir nemendur Gerða-
skóla sem eiga mynd af Jóni skóla-
stjóra standandi uppi á steini fyrir
framan Skálholtskirkju eða einhvern
viðlíka stað. Þegar skólagöngu lauk í
Gerðaskóla var það yfirleitt Jón sem
sá um að sækja um skólavist fyrir
nemendur í öðrum skólum og var sí-
hvetjandi okkur að halda nú áfram
námi.
Ég mun aldrei gleyma því þegar
Jón mætti inn í Heiðartún með um-
sóknareyðublaðið útfyllt undir hend-
inni og sagði sem svo, Jæja nafni ertu
ekki til í að koma og kenna hjá mér í
haust, þú þarft bara að skrifa undir,
og þar með var það ákveðið. Jón var
ekki síðri í að leiðbeina ungum og
óreyndum kennara en nemendum
skólans. Frá þessum árum er margs
að minnast og það var margt sem
hann kenndi mér á þessum árum sem
nýtist enn í dag. Jón átti margar frá-
bærar hugmyndir varðandi kennslu
t.d. þegar nemendum eldri deilda var
skipt upp í hópa óháð aldri og hver og
einn fékk verkefni við sitt hæfi, ætli
þetta væri ekki kallaður opinn skóli í
dag.
Kæri vinur, þrátt fyrir að við hitt-
umst ekki oft síðustu árin þá var bara
þeim mun skemmtilegra þegar það
gerðist og alltaf varstu jafn hress og
kátur, þrátt fyrir þín veikindi sem þú
að lokum varðst að lúta í lægra haldi
fyrir. Þú munt eflaust taka til við
kennslu á æðri stöðum því það var
ekki þinn stíll að sitja auðum höndum
og í mínum huga og eflaust margra
annarra verður þú alltaf Jón skóla-
stjóri.
Hvíl í friði kæri vinur.
Elsku Gunna, Magga, Jón Guð-
mann og Börkur, megi Guð gefa ykk-
ur og ykkar fjölskyldum styrk á erf-
iðri stundu.
Jón Ögmundsson.
Sími 562 0200
Erfisdrykkjur
Símar 581 3300 - 896 8242
Allan sólarhringinn - Áratuga reynsla
Suðurhlíð 35 — Fossvogi — www.utforin.is
Sverrir Olsen,
útfararstjóri.
Sverrir Einarsson,
útfararstjóri.
Bryndís Valbjarnardóttir,
útfararstjóri.
Baldur Frederiksen,
útfararstjóri.
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
KRISTÍN ÞÓRÐARDÓTTIR,
Hveragerði,
verður jarðsungin frá Hveragerðiskirkju laugar-
daginn 10. janúar kl. 14.00.
Ólafur J. Óskarsson, Adda H. Hermannsdóttir,
Steinunn Óskarsdóttir, Helgi Ársælsson,
Ingibjörg Óskarsdóttir, Erlendur Óli Sigurðsson,
Eyþór Ágústsson, Dagbjört Höskuldsdóttir,
barnabörn og langömmubörn.