Morgunblaðið - 09.01.2004, Blaðsíða 47

Morgunblaðið - 09.01.2004, Blaðsíða 47
MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 9. JANÚAR 2004 47 ✝ Margrét Bjarna-dóttir fæddist á Hlemmiskeiði á Skeiðum 26. júní 1914. Hún lést á Landspítalanum, Fossvogi 25. desem- ber síðastliðinn. For- eldrar hennar voru Ingveldur Jónsdóttir frá Vorsabæ á Skeið- um, f. 13.5. 1881, d. 19.1. 1956, og Bjarni Þorsteinsson frá Reykjum á Skeiðum, f. 7.6. 1876, d. 28.3. 1961. Systkini Margrétar eru: Helga, f. 17.4. 1905, d. 12.6. 1980, maki Gísli Ingimundarson, f. 21.10. 1897, d. 5.5. 1976, Eiríkur, f. 22.2. 1907, d. 2.2. 1998, maki Jón- ína Guðmundsdóttir, f. 26.9. 1910, d. 13.6. 1999, Jón, f. 11.6. 1908, d. 2.6. 1994, maki Þuríður Stein- grímsdóttir, f. 18.10. 1924, d. 2.10. 1999, Þorsteinn, f. 15.10. 1909, d. 6.2. 2002, maki Ingigerður Þórð- ardóttir, f. 21. 1. 1912, Valdimar, f. 23.3. 1911, d. 20.9. 1964, maki Guð- finna Guðmundsdóttir, f. 25.7. 1915, Ingigerður, f. 6.11. 1912, maki Þorbjörn Ingimundarson, f. 5.2. 1908, d. 19.7. 1968, Sigurður Ársæll, f. 1.1. 1916, maki Guðlaug Björnsdóttir, f. 2.3. 1921, d. 24.7. 1989, Guðmundur, f. 31.12. 1917, maki Guðrún Magnúsdóttir, f. 1946, maki Júlíus Sigurbjörnsson, f. 3.4. 1946. Börn þeirra eru: a) Einar, f. 27.6. 1968, maki Ása Sig- ríður Eyjólfsdóttir, f. 21.7. 1967. Synir þeirra eru Viktor Hrafn, f. 12.7. 1988 og Þór f. 22.7. 2000. b) Helgi, f. 8.9. 1970, maki Sigrún Gunnarsdóttir, f. 4.9. 1968. Börn þeirra eru Orri, f. 4.11. 1994 og Harpa, f. 13.9. 2000. c) Andri, f. 1.7. 1979, maki Martha Ricart, f. 11.12. 1980. Sonur þeirra er Finn- ur, f. 14.7. 2002. 3) Ingveldur, f. 23.1. 1950, maki Trausti Svein- björnsson, f. 22.1. 1946. Börn þeirra eru: a)Björn, f. 13.2. 1971, maki Helga Halldórsdóttir, f. 22.4. 1963. Börn þeirra eru Kristjana, f. 19.10. 1998 og Karl Trausti, f. 8.5.2002. b) Bjarni Þór, f. 24.11. 1974, maki Sigrún Ögn Sigurðar- dóttir, f. 3.8. 1974. Synir þeirra eru Arnar Smári, f. 16.6. 2000 og Dav- íð Freyr, f. 6.9. 2002. b) Ólafur Sveinn, f. 5.5. 1977. 4) Þórunn, f. 5.1. 1956, maki Frank Jensen, f. 25.12. 1952. Synir þeirra eru Krist- ján, f. 21.5. 1983 og Thorbjörn, f. 20.9. 1986. Margrét fór ung að heiman og stundaði framreiðslustörf við Tryggvaskálann á Selfossi þar til hún flutti til Reykjavíkur 1941 og þau Einar hófu búskap í Hóla- brekku á Grímstaðaholti. Þau byggðu síðan hús við Grímshaga og áttu þar heimili alla tíð og bjó Margrét heima allt þar til hún lést á Landspítalanum í Fossvogi á jóladag síðastliðinn. Útför Margrétar fer fram frá Dómkirkjunni í dag og hefst at- höfnin klukkan 13.30. 29.7. 1931, Þórdís, f. 13.12. 1920, maki Sveinbjörn Jóhanns- son, f. 22.12. 1922, d. 11.2. 1995, og Ingólf- ur, f. 2.11. 1922, maki Kristín Sigurlína Ei- ríksdóttir, f. 26.7. 1928. Eftirlifandi maki Margrétar er Einar Ögmundsson, f. 23. október 1916. For- eldrar Einars voru Ingibjörg Þorsteins- dóttir, 18. apríl 1875, d. 19.4. 1943 og Ögmundur H. Stephensen, f. 24. apríl 1874, d. 10.12. 1969. Börn Margrétar og Einars eru: 1) Ögmundur, f. 16. 6. 1942, maki Magdalena Jónsdóttir, f. 26.9. 1937. Börn þeirra eru: a) Kristín, f. 25.2. 1966, maki Gunnar Haraldsson, f. 31.3. 1963. Börn þeirra: Magdalena, f. 5.10. 1988, Ögmundur Páll, f. 6.8. 1992, Helgi Ragnar, f. 18.7. 1995, og Hildur Kristín, f. 17.10. 2003. b) Einar, f. 19.12. 1967, maki Kristín Þóra Gunnarsdóttir, f. 12.12. 1962. Börn Kristínar frá fyrra hjónabandi eru: Gunnar Þór, f. 14.1. 1985, og Kolbrún Þóra, 11.3. 1986. Börn Einars og Kristínar eru: Guðbjörg Heiða, f. 11.8. 1999, og Baldur Heiðar, f. 9.8. 2002. c) Davíð Jón, f. 6.5. 1982. 2) Ingibjörg, f. 7.12. Tengdamóðir mín, Margrét Bjarnadóttir, lést þegar jólahátíðin var nýgengin í garð. Þrátt fyrir miss- inn er mér ljúft að minnast hennar með örfáum orðum. Veröldin sem við lifum í væri með öðrum og betri hætti ef meirihluti fólks væri gæddur þeim eiginleikum sem Margrét bjó yfir. Ungt fólk, þar á meðal ég, laðaðist að henni á ótrúleg- an hátt. Hún var svo hæglát og ljúf en oft ekki mikið áberandi. Börn og ung- menni voru ætíð komin í fang hennar eða þau mjökuðu sér upp að henni eins og hún seiddi þau til sín. Það var svo sem heldur ekki í kot vísað hjá ömmu í Grímshaga, Möggu frænku eða tengdamóður. Alúð hennar við heimilisstörf sem börn kunnu vel að meta eins og kleinubakstur eða að baka nokkrar pönnukökur gat ekki gert annað en laða unga sem aldna að. Það var sama hvort það voru fáir eða fjöldinn allur sem að garði bar. Hún galdraði fram höfðinglegar móttökur af öryggi og hógværð. Ekki fer hjá því þegar margir fjör- kálfar á unga aldri koma saman hjá ömmu að sitt af hverju getur farið úr- skeiðis. Hún var allra manna lagnust við að sætta mál og verða til þess að ekki væri gert stórmál úr smáatrið- um. Hún var mannasættir. Ég átti þess kost að búa í sama húsi og Margrét í nokkur ár og naut þar ástúðar hennar og vináttu ómælt eins og ætíð síðan. Ekki veit ég neitt það sem hún hefði ekki gert mér í hag sem í hennar valdi gat verið. Ekki spillti það heldur sambýlinu hversu samband móður og dóttur var náið og þær tengdar sérstökum böndum. Fyrir utan hennar mannlegu eigin- leika sem ég naut mest eru mér kær- ar hannyrðir hennar sem í hefur verið gott skjól á fjórða áratug. Hún fylgd- ist vandlega með hvenær lopapeysur mínar og húfur til hesthússbrúks og annarrar útivistar gengu úr sér. Þeg- ar henni fannst ég ekki lengur al- mennilega til fara í ullartaui sem hún hafði prjónað fyrr varð henni að orði; „Hvaða lit vilt þú næst Júlíus minn?“ Við sátum gjarnan í eldhúsinu í Grímshaga og teiknuðum saman ný munstur í lopaklæðin og nutum sam- verunnar einkar vel. Lopapeysur og annar prjónaskapur hennar var list. Annað handverk hennar sem til er á heimili hennar og Einars og á öðr- um heimilum í fjölskylduni ber vott um hagleik, smekk og eljusemi. Þrátt fyrir umsjón og stjórn á oft stóru heimili er ótrúlegt hverju hægt er að áorka þegar fólk er gætt öllum þeim hæfileikum og mannkostum sem Margréti voru gefnir. Að lokum vil ég þakka fyrir þau miklu áhrif sem amma hafði á syni okkar í uppvexti þeirra og þá já- kvæðni og hlýju sem allir er hana um- gengust gátu lært af. Við, sem hana lifum, minnumst hennar sem mikillar manneskju. Júlíus Sigurbjörnsson. Það veit ei nokkur ævi sína alla og án þín guð er lífið búið spil. Því á þig einhver engillinn mun kalla. Þá endar þetta líf ef rétt ég skil. Nú þegar ég þarf að kveðja þig amma mín, eru margar minningar sem koma upp í hugann, og þá kannski fyrst þegar við fjölskyldan í Álfaberginu vorum í Grímshaganum hjá ykkur afa alltaf á aðfangadag. Þau voru mörg jólin sem við vorum hjá ykkur og svo voru það fjölskyldu- boðin sem voru haldin í Grímshagan- um á jóladag. Á mínum yngri árum gisti ég oft hjá ykkur, og vorum við þar oft, ég og Andri frændi. Við hlupum oft út í Ragnarsbúð eða bakaríið til að sækja eitthvað með kaffinu og oftar en ekki stoppuðum við í búðinni hjá Árna og fengum karamellur. Ég hugsa oft til þess tíma og það eru góðar minningar. Í síðasta skipti sem ég sá þig áður en þú kvaddir, kom ég til þín á spít- alann og þú hélst fast í höndina á mér á meðan, ég talaði við þig og þú brost- ir til mín og kinkaðir kolli. Ég mun aldrei gleyma síðustu stund minni með þér en það var á jóladag og þú hafðir nýlega kvatt okkur. Blessuð sé minning þín, amma mín, og megi guð styrkja afa. Nú fegurð þín er fjarri mér og farin ert okkur frá. Svo blíð er minning mín af þér og mest er síðast þig sá. Ein stjarna lýsir stjarna mest stór og engu lík. Þú ert á himni og í huga mér og hvergi finnst önnur slík. Ólafur Sveinn Traustason. Nú þegar amma í Grímshaga er fallin frá viljum við minnast hennar með nokkrum orðum. Það var ekki langt liðið á samband okkar þegar tímabært þótti að Martha fengi að kynnast ömmu og afa. Urðu þau strax miklir vinir og var Mörthu tekið sem einni af fjölskyldunni frá fyrsta degi. Sumarið 2001 fluttum við í kjallar- ann í Grímshaga 3 og stofnuðum þar okkar fyrsta heimili. Kjallaravistin var í alla staði mjög ánægjuleg. Ári síðar fæddist Finnur og eignaðist hann því sitt fyrsta heimili í kjallaran- um hjá ömmu og afa, líkt og föður- bræður hans þremur áratugum fyrr. Þar kemur vel fram sú löngun ömmu og afa til þess að hafa fjölskylduna sem næst sér. Á meðan við bjuggum í Grímshaganum var mikill samgangur á milli hæða. Amma og afi litu oft við hjá okkur, gjarnan eftir göngutúra, til að sjá Finn og kanna hvort allt gengi vel. Við vorum líka tíðir gestir á efri hæðinni, drukkum þar kaffi og rædd- um þau mál sem hæst bar hverju sinni. Martha sótti í félagsskap ömmu og höfðu þær gaman af að spjalla saman. Oft var það svo ef við karl- arnir gleymdum okkur í heitum stjórnmálaumræðum, að ömmu og Mörthu fannst nóg komið og viku þær þá sínu tali að öðru á meðan. Ekki má hjá líða að minnast á öll þau síðkvöld sem nátthrafnarnir þrír, amma og við, sátum saman í eldhúsinu á efri hæðinni og áttum notalegar stundir. Amma hringdi líka oft á kvöldin til að heyra í okkur hljóðið og spyrja frétta. Alltaf þótti okkur jafn gaman að heyra í henni og bera þessi símtöl, ekki síður en allar samverustundirn- ar, vitni um þann hlýhug og um- hyggju sem amma sýndi okkur alltaf. Síðastliðið haust, eftir að við flutt- um úr Grímshaganum, héldum við uppteknum hætti og fórum oft í heim- sókn þangað. Bað Finnur þá jafnan um að fá að sitja í fangi langömmu sinnar, þar sem gjarnan var von um bita að maula. Fyrst og fremst sótti hann þó í þá hlýju og góðvild sem ein- kenndi ömmu alla tíð. Þessarar nær- veru nutum við öll og munum búa ævilangt að því að hafa átt ömmu í Grímshaga sem ömmu okkar þriggja. Andri, Martha og Finnur. Þegar við á þessum tímamótum hugsum til baka yfir árin sem við fengum að njóta í návist ömmu okkar koma ótal minningar upp í hugann. Efst er okkur í huga það einstaka jafnaðar- og langlundargeð sem alla tíð einkenndi ömmu. Ekki minnumst við þess að hafa nokkurn tíma séð hana skipta skapi, hvað þá að reiðast, þótt oft hafi kannski verið tilefni til. Fyrstu minningar okkar eldri bræðranna um ömmu eru frá þeim tíma þegar við bjuggum í kjallaranum hjá ömmu og afa í Grímshaga 1. Eyddum við þá oft heilu og hálfu dög- unum með ömmu í húsverkunum. Sérstaklega eru okkur minnisstæðar stundirnar þegar við stóðum og horfðum með aðdáun og hrifningu á ömmu strauja á forláta strauvél sem til var á heimilinu. Til marks um það aðdráttarafl sem amma hafði á okkur bræður eru ófáar „svaðilfarir“ sem farnar voru gegnum myrkvaðan kjallara og upp brattan stiga til að fara í heimsókn. Hræðslan hvarf þó eins og dögg fyrir sólu við hlýjar móttökur á efri hæðinni en mikil voru vonbrigðin þá sjaldan að enginn var heima og fara þurfti sömu leið til baka. Í Grímshaga 3 steig sá yngsti okk- ar sín fyrstu spor og á úr því húsi sín- ar æskuminningar um ömmu þar sem skemmtilegir dagar enduðu oftar en ekki á notalegum stundum við arin- inn. Frá fyrstu tíð og allar götur síðan sá amma til þess að við ættum alltaf þykkar og góðar lopapeysur sem voru mun mun hlýrri en gerist og gengur og erum við bræðurnir sannfærðir um að hún hafi ofið þær öðrum þræði hlýhug og kærleik. Oft fengum við bræður að gista hjá ömmu og afa. Undantekningarlaust var þá uppáhaldsmatur okkar á borð- um, pylsur í aðalrétt og karamellu- búðingur í eftirrétt sem okkur fannst enginn gera af sömu snilld og amma. Síðan var horft á sjónvarpið og spjall- að og voru reglur um háttatíma okkar sjaldnast teknar mjög hátíðlega. Um margra ára skeið var það fast- ur liður í undirbúningi jólanna að fara til ömmu í loftköku- og ísgerð. Þegar við hugsum til baka finnst okkur með ólíkindum hversu óþreytandi hún var við að leiðbeina og leiðrétta misfag- mannleg handtök okkar sveinanna. Eins var því farið þegar amma bakaði kleinur, en öllum þótti okkur mikill fengur í því að fá að vera viðstaddir, ekki síst til að bragða á ósteiktu deig- inu. Eftir að við bræður urðum full- orðnir og stofnuðum okkar fjölskyld- ur hafa þeir verið ófáir sunnudags- bíltúrarnir sem endað hafa í skrafi og ráðagerðum við eldhúsborðið í Gríms- haganum. Þetta voru stundir sem all- ir höfðu gaman af, jafnt ungir sem aldnir. Sérstakan sess skipa jólaboðin á jóladag í Grímshaganum sem amma lagði alla tíð mikla alúð og natni við að undirbúa. Í okkar huga er og verður jóladagur því dagurinn hennar ömmu. Einar, Helgi og Andri. Ég þakka þau ár sem ég átti, þá auðnu að hafa þig hér. Og það er svo margs að minnast, svo margt sem um hug minn fer. Þó þú sért horfinn úr heimi, ég hitti þig ekki um hríð. Þín minning er ljós sem lifir og lýsir um ókomna tíð. (Þórunn Sigurðardóttir.) Okkur langar að kveðja þig, elsku amma, og þakka þér fyrir öll árin sem við áttum saman. Við vitum að þú ert meðal ástvina núna og það er okkur huggun í sorginni. Það er styrk stoð í fjölskyldunni sem nú er fallin frá og afi hefur misst mikið, guð gefi honum styrk. Hvíldu í friði. Guð geymi þig. Bjarni Þór Traustason og fjölskylda, Borgarnesi. Veltu burtu vetrarþunga vorið, vorið mitt! Leiddu mig nú eins og unga inní draumaland þitt! Minninganna töfra-tunga talar málið sitt, þegar mjúku, kyrru kveldin kinda’ á hafi sólar-eldinn. (Ólöf Sigurðardóttir frá Hlöðum.) Nú hefur öllum vetrarþunga verið velt í burtu og góður Guð tekið í hönd- ina á henni Möggu og leitt inn í vorið. Minninganna töfra-tunga mun nú ylja þeim sem sjá að baki góðrar konu. Margrét Bjarnadóttir, eiginkona, móðir, amma og langamma, var ein- stök kona sem umvafði fjölskyldu sína í áratugi og helgaði henni líf sitt af óeigingirni og hjartahlýju. Margrét Bjarnadóttir, eða Magga í Hóla- brekku eins og hún var alltaf kölluð í minni fjölskyldu, var einstaklega glæsileg og falleg kona. Hún fæddist 26. júní árið 1914 á Hlemmiskeiði á Skeiðum og ólst þar upp í stórum systkinahópi á miklu myndarheimili, allt þar til hún kvæntist ung Einari Ögmundssyni frá Hólabrekku, föður- bróður mínum. Eignuðust þau fjögur mannvænleg börn, þau Ögmund, Ingibjörgu, Ingveldi og Þórunni og helgaði Magga heimili sínu starfs- krafta sína alla tíð og var ávallt til staðar fyrir fjölskyldu sína. Fyrstu árin bjuggu ungu hjónin í kjallaranum í Hólabrekku og minnist ég þess hversu gott var að koma þar – þótt þröngt væri í veraldlegum skiln- ingi var hjartarúmið nóg. Á sunnu- dögum tíðkaðist að fara í heimsókn til afa í Hóló og Siggu frænku og að sjálfsögðu var mikið fjör að hitta Ein- ars- og Möggubörn. Síðar byggðu þau glæsilegt hús við Grímshagann og þar var Magga sannkölluð drottning í ríki sínu. Sérstaklega minnist ég tak- markalausri þolinmæði hennar við okkur börnin sem þustum um allt í stóra húsinu og könnuðum hvern krók og kima. Ógleymanlegar eru líka ferðirnar sem Einar og Magga buðu okkur í á „kagganum“ hans frænda. Þótti mér alltaf toppurinn á tilverunni að komast í rútu með öllu mínu góða frændfólki í berjaferðir á hverju hausti. Magga og Dóróthea móðir mín voru mjög góðar vinkonur og höfðu mikið samband – einkum hin síðari ár. Var það ekki síst því að þakka hversu dugleg Magga og Einar voru við að koma á Laufásveginn. Varla leið sá mánudagur að Magga kæmi ekki klyfjuð heimabökuðum kleinum og þá var glatt á hjalla á Laufásvegi 4. Það var mikið hlegið og spjallað og aldrei man ég til þess að nokkurn tíma hafi slegið í brýnu á milli þessara vin- kvenna. Þann stuðning sem þau veittu og umhyggjusemi sem þau sýndu, ber nú að þakka af alhug. Kæri Einar frændi, Ingveldur, Ingibjörg, Ögmundur og Þórunn, ég og synir mínir og fjölskyldur þeirra vottum ykkur samúð svo og systkin- um Margrétar og öðrum ástvinum. Guð blessi minninguna um góða konu. Helga Þ. Stephensen. Minningarnar hrannast upp. Mar- grét Bjarnadóttir, sem í okkar huga hlaut að vera ódauðleg, er horfin yfir móðuna miklu. Þegar maður er ungur að árum finnst manni hinir fullorðnu hljóti að verða með okkur um alla ei- lífð, ekki síst þeir sem okkur þykir vænt um. Og þannig var það vissulega með Möggu. Alltaf var hún til staðar, fyrst í kjallaranum í Hólabrekku, hinu reisulega húsi sem afi okkar og amma reistu á Grímstaðaholtinu í Reykjavík í upphafi tuttugustu ald- arinnar og síðan í húsi við Grímshag- ann, gagnstætt Hólabrekkunni, fyrstu nýbyggingunni við þá götu. Við systkinin komum í heiminn um miðja öldina sem leið og eyddum ófáum stundum hjá afa og Siggu móð- ursystur okkar í Hólabrekkunni. Heimili Möggu og Einars, móður- bróður, var um leið okkur öllum opið og nutum við ósjaldan gestrisni og elskusemi Möggu. Alltaf fannst smá- fólkinu það vera aufúsugestir á því heimili enda var á þeim bænum öllu tekið af æðruleysi og óendanlegu um- burðalyndi, hvort sem það voru pönnukökurnar sem kláraðar voru jafnóðum, nánast áður en þær kom- ust á diskinn eða moldugir skór og fingur inni á gafli. Hólabrekkan og Grímshaginn voru á mörkum sveitar og þéttbýlis á þess- um tíma. Fjós afa okkar var að vísu orðið skepnulaust en skammt undan voru fjárhús og óendanlegar breiður af kartöflu- og rabbabarareitum. Stutt var í grásleppubátana við Æg- issíðuna. Tíminn leið og allt þetta vék fyrir byggðinni. En eitt breyttist aldrei, og það var hve gott það var að koma inn fyrir dyr á Grímshaganum hjá Möggu. Hlýja hennar og vænt- umþykja umlék okkur alla tíð, allt fram á þennan dag, að hún kveður þetta líf. Góðar minningar um Mar- gréti Bjarnadóttur munum við jafnan varðveita í hjarta okkar og ætíð hugsa til hennar með þakklátum huga. Öllu hennar fólki sendum við hlýjar sam- úðarkveðjur. Jón Torfi, Ögmundur, Ingibjörg og Björn. MARGRÉT BJARNADÓTTIR  Fleiri minningargreinar um Mar- gréti Bjarnadóttur bíða birtingar og munu birtast í blaðinu næstu daga.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.