Morgunblaðið - 21.01.2004, Blaðsíða 33

Þegar ég las til-
kynninguna um andlát
Magnúsar Maríasson-
ar hvarflaði hugur minn knöpp 83
ár aftur í tímann, þá lágu leiðir okk-
ar fyrst saman er ég 5 ára kom til
Æðeyjar. Við vorum lánsamir að
alast upp saman á þessu fyrirmynd-
ar heimili hjá því ágæta fólki Æð-
eyjarsystkinum og móður þeirra.
Milli okkar Magnúsar mynduðust
fljólega bróðurleg tengsl. Magnús
var eldri en ég og leit ég upp til
hans með mikilli aðdáun. Mér
fannst að enginn maður í heiminum
gæti verið eins skynsamur og hann.
Hann vissi svo margt, gat leyst úr
flestum vanda og var svo fljótur að
átta sig á aðstæðum og taka rétta
ákvörðun. Þetta mat mitt frá
bernskuárunum virðist ekki hafa
verið fjarri sanni að því er sjá má á
atburði þeim er hér segir frá.
Útræði var frá Æðey haustvertíð
og vorvertíð. Við vorum þrír, Hall-
dór bóndi í Æðey, Magnús og ég á
árabát, sem utanborðsmótor var
settur á.
Þegar línan var lögð reru tveir,
sá þriðji henti línunni út. Til að
losna við róðurinn var gerð tilraun
með að vélknýja bátinn og láta lín-
una renna upp úr stampinum. Hall-
dór sat aftur í, stýrði bátnum og
stjórnaði vélinni. Það óhapp varð að
taumur slóst til og krekja krækti í
bakið á Halldóri og kippti honum
útfyrir, hann náði handfestu á rekk-
inu, sem vélin var fest á, en vélin
keyrði á fullu. Eldsnöggt skipaði
MAGNÚS
MARÍASSON
✝ Magnús Marías-son fæddist á
Kollsá í Grunnavík-
urhreppi í Jökul-
fjörðum við Ísafjarð-
ardjúp 5. janúar
1912. Hann lést á
dvalarheimilinu
Höfða á Akranesi 12.
janúar síðastliðinn
og var útför hans
gerð frá Akranes-
kirkju 20. janúar.
Magnús mér að grípa
línuna og halda fast
svo að hún gœti ekki
runnið út. Hann greip
hníf, sagði mér að
spyrna við annan fót-
inn á sér, svo að hann
færi síður útbyrðis er
hann henti sér út á
borðstokkinn og gat
náð til að skera á
tauminn. Snarræði og
hárrétt viðbrögð
Magnúsar afstýrðu
þarna dauðaslysi.
Veturinn 1931 hitti
ég Magnús á götu á
Ísafirði, hann var þá farinn að
heiman og bjó við þröngan kost.
Kreppuárin voru erfið, fátækt og
atvinnuleysi. Einstæðum og alls-
lausum ungmennum voru flestar
leiðlir lokaðar og möguleikar til
menntunar sem sagt útilokaðir
vegna fjárskorts. Magnús hélt til í
lúkar á bát. Þar var enginn matur,
aðeins vatn, sem hann setti svolítið
edik og sykur út í. Hann sagði að af
og til væri farið á sjó, þá kæmi kost-
ur um borð og þá fengi hann að
borða. Þrátt fyrir þetta var engin
uppgjöf eða svartsýni ríkjandi hjá
Magnúsi. Hann var bjartsýnn og
sagðist stefna að því að fara í Sam-
vinnuskólann.
Hvílík fjarstæða virtist þetta
vera, hvernig átti hann í þessu alls-
leysi að geta kostað sig til náns. En
Magnús var meira en bjartsýnn,
hann var líka raunsær. Honum
tókst að brjótast áfram og lauk
námi við Samvinnuskólann með
ágætri einkunn, hann var gæddur
góðum námshæfileikum.
Magnús var ljúfmenni, hjálpsam-
ur og vildi leysa hvers manns
vanda. Þessum eiginleikum hans
munu margir hafa kynnst, meðan
hann var stöðvarstjóri Olíustöðvar-
innar í Hvalfirði.
Blessuð sé minning hans.
Aðstandendum sendi ég samúð-
arkveðjur.
Magnús Jónsson.
Rósa var mér dýrmæt og góð
tengdamóðir, hjálpsöm og skemmti-
leg. Ég á erfitt með að trúa því að
hún sé farin frá okkur. Hún var há-
vaxin kona, glæsileg og kom vel fyr-
ir, svo sjaldan veik að ég man ekki
eftir einu skipti, þar til fyrir ári síð-
an. Ég var aðeins 18 ára þegar ég
kom inn í fjölskylduna á Erluhraun-
inu og er mér enn minnisstætt hve
vel hún tók á móti mér. Hún var
alltaf tilbúin að rétta hjálparhönd
þegar á þurfti að halda og átti hún
það til að koma með málningarrúll-
una strax ef hún vissi að það átti að
fara mála. Rósa missti eiginmann
sinn ung að árum og var það mikið
áfall fyrir hana sem og alla aðra í
fjölskyldunni. Hún var ákveðin
kona sem sést best á því að hún gat
haldið húsinu og reist sumarhúsið
sem þau voru nýbyrjuð að byggja.
Þetta tókst allt með mikilli vinnu og
góðri hjálp frá börnum og tengda-
börnum. Minningarnar um Rósu
eru margar og góðar bæði heima og
í bústaðnum í Hraunborgum.
Ég vil þakka þér fyrir samfylgd-
ina og öll góðu árin okkar saman,
Rósa mín.
Þinn tengdasonur,
Jens Guðbjörnsson.
Elsku besta amma, nú þegar þú
ert horfin í faðm afa Jóns, Magn-
úsar og allra hinna ástvina okkar er
sem ský hafi dregið fyrir sólu hjá
okkur. Slíkur gleðigjafi varstu í lífi
okkar en minningar um þig ylja
okkur um hjartarætur á þessum
erfiða tíma. Hjá okkur er sú hugsun
skýr um hversu sterk þú varst allt
fram í andlátið. Þú ert stolt okkar
og fyrirmynd. Þú varst alltaf svo
glæsileg og barst af þér góðan
þokka, hlý og umhyggjusöm. Þú
áttir stóran hóp afkomenda en
mundir ávallt eftir afmælum og
merkisdögum fjölskyldunnar. Þú
leyfðir okkur að finna hversu sér-
stök við vorum í þínum augum.
Við ,,tvillingarnir“ eins og þú
kallaðir okkur, hugsum með hlýhug
um ferðirnar í sumarbústaðinn þar
sem þú lékst á als oddi og skemmtir
okkur barnabörnunum með brönd-
urum og góðlátlegri stríðni. Að-
fangadagskvöldin á Erluhrauninu
þar sem öll fjölskyldan sameinaðist
eru okkur minnisstæð og eru á viss-
an hátt merki um hversu stór hluti
fjölskyldan var í lífi þínu. Þess eig-
um við eftir að sakna.
Það var okkur systkinunum mikil
gleði og gjöf að hafa átt þig sem
ömmu og fá að njóta viskuorða
þinna.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfan var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sig.)
Við kveðjum þig nú með söknuði,
elsku amma. Guð geymi þig.
Karen og Davíð.
Elsku amma Rósa, við viljum
með örfáum orðum minnast þín.
Okkur langar að þakka fyrir allar
góðu stundirnar sem við áttum með
þér. Þú varst alltaf svo hress,
skemmtileg og glettin og áttir til að
koma með skondnar athugasemdir
sem hittu svo vel í mark.
Það veitti okkur mikla ánægju
hve hress og kát þú varst á síðasta
aðfangadagskvöld þegar við fjöl-
skyldan komum á Erluhraunið og
borðuðum með þér. Það var þér
alltaf mikilvægt að fá sem flesta til
þín af börnunum þínum og fjöl-
skyldum þeirra í kaffi á aðfanga-
dagskvöld.
Við áttum margar góðar stundir
með þér í sumarbústaðnum í
Grímsnesinu og oft var glatt á
hjalla. Okkur er minnisstætt þegar
við vorum yngri og sátum á verönd-
inni í blíðskapar veðri og þú komst
fyrir hornið á sumarbústaðnum
með slönguna og sprautaðir yfir
okkur.
Þessar ljúfu minningar munum
við geyma með okkur og munum
ætíð minnast þín.
Nú ertu farin frá okkur til að
hitta afa Jón hinum megin og við
vitum að þér líður betur,
elsku amma Rósa.
Guð veri með þér.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum)
Hvíl þú í friði.
Ingvar Þór, Birgir Örn
og Berglind Ósk.
Elsku amma Rósa, komið er að
leiðarlokum hjá þér. Loksins ertu
komin til afa Jóns. Ég trúi því ekki
ennþá að þú sért farin og að ég eigi
ekki eftir að hitta þig aftur. Margar
minningar koma upp í huga minn á
þessari stundu. Allar góðu stund-
irnar sem við áttum saman tvær
eða í faðmi fjölskyldunnar.
Ferðirnar upp í sumarbústaðinn
þinn, þar sem ávallt var glatt á
hjalla og þú í hlutverki hinnar full-
komnu húsfreyju. Þú að rækta upp
sumarbústaðalandið og við krakk-
arnir skiptumst á að slá grasið með
gömlu sláttuvélinni og þú spraut-
andi vatni á okkur í góða veðrinu.
Mér er mjög minnisstætt þegar ég
fékk að vera samferða þér austur í
bústað, alein. Við sungum og spjöll-
uðum mikið á leiðinni og þú sagðir
mér sögur af afa Jóni. Ég var alsæl
þegar ég kom austur og fannst eins
og ég hefði unnið í happdrætti eftir
vel heppnaða ökuferð.
Einnig var ómissandi í heimsókn-
um til ömmu þegar maður var yngri
að fá dísætt kaffi og kringlu til að
dýfa ofan í. Þá leið manni eins og
maður væri fullorðinn. Svo var farið
að gefa öndunum brauðafganga frá
ömmu.
Líkt og flest barnabörnin á ég
eftir sakna þeirrar hefðar að koma
heim til ömmu á aðfangadagskvöld,
þar sem stór hluti fjölskyldunnar
kom saman og naut þess að vera
saman. Ég er þakklát fyrir að
amma gat komið heim af spítalan-
um núna um jólin og verið í faðmi
fjölskyldunnar. Einnig hélt hún upp
á afmæli sitt í byrjun desember og
naut hún þess að vera umvafin fjöl-
skyldu sinni, enda átti hún stóran
hóp.
Elsku amma, ég vil þakka þér
fyrir þann tíma sem við áttum sam-
an og ég mun varðveita minningar
mínar um þig í hjarta mínu.
Hvíldu í friði, elsku amma mín.
Linda Björk Guðmundsdóttir.
Elsku amma. Núna ertu farin til
afa. Þú sem varst svo falleg með
þitt hlýja hjarta og mjúka hörund,
þú ert eins og drottning í huga okk-
ar allra. Þú varst alltaf svo dugleg
og ekki vantaði hvað allt var í röð
og reglu á Erluhrauninu. Já, amma,
við áttum góðar stundir þar. Þegar
við komum í heimsókn áttir þú allt-
af normalbrauð, kæfu og mjólk sem
var nú líka þitt uppáhald. Við
gleymum ekki stóra fallega garð-
inum þínum sem þú hugsaðir um
eins og gullið þitt, þar sem við
systkinin áttum góðar stundir. Ekki
má gleyma stóra hrauninu sem var
bakvið garðinn þinn, amma, þar
sem við krakkarnir gátum leikið
okkur tímunum saman og kölluðum
við það geimskipið, sem er eins og
ævintýri líkast.
Við gleymum heldur ekki þeim
stundum þegar maður fékk að
koma til þín í vinnuna, þegar þú
varst kokkur í Seðlabankanum. Þar
fengum við alltaf djús úr vél og
kökur og var það aðal sportið.
Það var ekki nóg að þú ættir
stórt einbýlishús, amma, þú þurftir
líka að eiga sumarbústað sem þú og
afi ætluðuð að eiga góðar stundir í.
Við systkinin eigum líka mjög
góðar minningar þegar þú fórst
með okkur fjölskyldunni til Amer-
íku árið 1996. Þar heimsóttum við
systkini þín sem búa í Kaliforníu og
ferðuðumst vítt og breitt. Það var
skemmtilegur og ógleymanlegur
tími, amma.
Amma, við höfum átt svo margar
góðar stundir saman og vildum við
að við gætum skrifað um þær allar,
en í staðinn geymum við þær í
hjarta og huga okkar.
Áður en við kveðjumst, amma,
verðum við að minnast á rjúpurnar
sem eru okkur svo minnisstæðar,
sem komu alltaf svona óvart í heim-
sókn.
Amma, nú vitum við að þér líður
vel í faðmi afa, sem þú hefur alltaf
saknað svo sárt.
Sárt munum við sakna fingur-
kossa þinna og fallega brossins
þíns, þegar þú vinkaðir okkur í
dyragættinni.
Við kveðjumst nú með söknuði,
elsku amma, og munt þú alltaf eiga
sérstakan stað í hjarta okkar.
Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæti,
signað Jesús mæti.
(Höf. ók.)
Þín barnabörn
Erla, Jóna Kristín
og Ólafur Fannar.
Ég á eftir að sakna þín, amma.
Ég var ekki gamall þegar ég fór að
sækja í að heimsækja ykkur afa á
Erluhraunið, hvort sem það var
hjólandi eða gangandi. Mér þótti
gott að koma við hjá þér, amma, og
fá hjá þér kaffisopa og spjalla, og
þá ekki síst núna í seinni tíð. Eftir
að ég flutti í Borgarnes nýtti ég
hvert tækifæri til að heimsækja þig
og eins þegar ég fór með fjölskyld-
una í bæinn. Oft þegar ég átti leið í
bæinn á gámabílnum þá hringdi ég
til að athuga með pláss fyrir bílinn í
götunni svo ég gæti kíkt við og þeg-
ar ég kom þá varstu ætíð tilbúin
með mat eða kaffi. Þau verða víst
ekki fleiri símtölin okkar, en ég
hringdi oft í þig er ég var á ferð um
Vesturlandið til þess að láta þig vita
af færð og veðri. Þú hafðir áhyggj-
ur ef spáin var ekki góð. Þakka þér
fyrir allar góðu stundirnar við eld-
húsborðið og allt, elsku amma.
Jón Kr. Kristjánsson
(Nonni litli).
Elsku amma Rósa, við munum
sakna þín svo mikið, því þú hafðir
mikil áhrif á líf okkar. Þér leið alltaf
best þegar öll fjölskyldan var sam-
an komin. Við eigum margar góðar
minningar um samveru okkar, bæði
í Grímsnesinu, í Erluhrauninu og
líka heima hjá okkur. Alltaf varst
þú hrókur alls fagnaðar og allir
vildu vera í kringum þig. Við minn-
umst þess þegar við keyptum íbúð-
ina okkar, þá varst þú beðin um að
koma með, því þitt álit skipti okkur
svo miklu máli. Einnig þegar við
komum niður á Erluhraun svo glöð
að hafa keypt ryksuguna okkar og
þá vildir þú endilega sjá hana og
láta setja hana í gang. Það fór ekki
betur en svo að ryksugan góða
sprengdi öryggið í húsinu og raf-
magnið sló út. Þá var mikið hlegið
og þú sagðir að þarna hefðum við
gert góð kaup, því þetta væri hörku
ryksuga. Það var svo gaman að
sitja í eldhúsinu hjá þér og hlusta á
þig segja sögur af okkur Ingvari
þegar þú passaðir okkur litla. Þá
settirðu teppi á gólfið og aldrei vor-
um við glaðari en að fá rúsínur og
súkkulaði í skál. Einnig gátum við
hlustað endalaust á sögur um þig
og afa Jón. Þér fannst ekki leið-
inlegt að taka nokkur dansspor inni
í stofu og sýna okkur ungviðinu
hvernig þið dönsuðuð í gamla daga
við góða tónlist. Við erum þakklát
fyrir að hafa getað verið með þér á
afmælinu þínu og stundirnar sem
við vorum saman um jólin. Það
verður skrýtið næsta aðfangadags-
kvöld að fara ekki heim til þín.
Elskum amma Rósa, við þökkum
þér fyrir allar góðu stundirnar sem
við höfum átt saman, þær munum
við geyma á góðum stað í hjarta
okkar og segja börnum okkar frá
þeim og þér.
Er sárasta sorg okkur mætir,
og söknuður huga vorn grætir,
þá líður sem leiftur úr skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(Hallgr. J. Hallgr.)
Baldur Páll og Hjördís Ósk.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 21. JANÚAR 2004 33
Elskulegur vinur er
nú látinn. Hann kom inn
í líf okkar fyrir fjörutíu
og sex árum þegar hann
kvæntist Bergljótu, föð-
ursystur okkar, og
tengdist fjölskyldu okk-
ar sterkum kærleiks- og tryggða-
böndum sem við munum ávallt varð-
veita í minningunni um hann. Hann
var gæddur þeirri sérstöku náðar-
gáfu að geta ávallt sýnt einlæga vin-
áttu og áttum við margar yndislegar
stundir með þeim hjónunum, bæði
heima á Íslandi og á ferðalögum í
Evrópu og Bandaríkjunum.
Hann reyndist henni Bellu sinni
góður eiginmaður og gekk Önnu,
dóttur hennar, í föður stað og bjó hún
að handleiðslu hans og stuðningi alla
tíð á meðan hans naut við. Son Önnu,
Ottó Geir, ættleiddi hann kornungan
og var honum í senn faðir, afi, besti
vinur og lærifaðir; það var einstakt að
verða vitni að því uppeldi sem Geir
yngri hlaut.
Heimili Bellu og Geirs einkenndist
af einstakri nákvæmni, virðingu og
smekkvísi í alla staði og mótaðist
samband þeirra af virðingu og ein-
lægni í garð hvort annars. Sameig-
inlegur áhugi á menningu og listum
var í hávegum hafður og voru bækur
þeirra líf og yndi. Geir safnaði þeim
GEIR
BORG
✝ Geir Borg fædd-ist í Reykjavík
24. febrúar 1912.
Hann andaðist á
Landakoti 29. des-
ember síðastliðinn
og var úför hans
gerð í kyrrþey, að
ósk hins látna.
en Bella batt þær inn af
mikilli snilld. Geir stóð
alltaf eins og klettur við
hlið fjölskyldu sinnar
allrar sem að leiðarlok-
um hafa nú kvatt góðan
vin, föður, tengdaföður,
afa og langafa.
Eftir lát Bellu og
þrjátíu og fjögurra ára
hjónaband, áttræður að
aldri, var Geir svo lán-
samur að eignast góðan
vin og félaga í Margréti
Garðarsdóttur en hún
hafði áður misst eigin-
mann sinn, Halldór
Jónsson. Hún reyndist Geir einstak-
lega vel og fylgdi mikil farsæld sam-
bandi þeirra.
Okkur reyndist Geir ávallt sannur
og traustur vinur og stóð heimili hans
og Bellu ætíð opið þegar við komum
heim til Íslands til lengri eða styttri
dvalar. Þau voru fjölskylda okkar og
heimili þeirra var okkar á Íslandi.
Eftir að við misstum Bellu hélst þessi
gagnkvæmi kærleikur allt til þess
dags að Geir kvaddi. Á milli okkar og
barna hans, þeirra Kjartans, Stefan-
íu, Sunnu og Áslaugar, ríkti einnig
einlæg vinátta sem fyrnist ekki þótt
fjölskyldufaðirinn sé allur.
Með Geir Borg er genginn einn af
máttarstólpum hinna gömlu og góðu
gilda sem nú eiga svo undir högg að
sækja.
Við þökkum Geir samfylgdina af al-
hug og vottum fjölskyldu hans og
Margréti okkar dýpstu samúð.
Guð blessi minninguna um ástkær-
an vin.
Soffía Wathne, Þórunn, Bergljót,
Soffía og Gunnar Stefán.