Morgunblaðið - 22.02.2004, Síða 51

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 22. FEBRÚAR 2004 51
Okkar innilegustu þakkir til allra þeirra, sem
sýndu okkur samúð, vináttu og hlýhug við
andlát og útför okkar ástkæra eiginmanns
og föður,
ÞORSTEINS SVEINSSONAR,
Jakaseli 26,
Reykjavík.
Helga Björg Helgadóttir,
Kolbrún Björg Þorsteinsdóttir,
Hildur Inga Þorsteinsdóttir,
Helgi Már Þorsteinsson.
Innilegt þakklæti við andlát og jarðarför elsku-
legs eiginmanns míns, föður okkar, tengda-
föður og afa,
ÓSKARS NIKULÁSSONAR,
elliheimilinu Grund,
áður Grettisgötu 12.
Sérstakar þakkir til Unnar og starfsfólks hennar
á V4 á dvalarheimilinu Grund. Þakklæti til Odd-
fellow bræðra í stúku nr. 11 Þorgeiri.
Íris Ingibergsdóttir,
Ingibergur Óskarsson, Anette Mogensen,
Oddfríður Ósk Óskarsdóttir,
María Óskarsdóttir, Andrés Magnússon
og barnabörn.
Ástkær eiginmaður minn, fósturfaðir, tengda-
faðir, afi og langafi,
SVEINN G. SVEINSSON,
Suðurgötu 17-21,
Sandgerði,
lést á Heilbrigðisstofnun Suðurnesja þriðju-
daginn 10. febrúar.
Útför hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins
látna.
Jensa Petersen Pálsdóttir,
Mikkalína Magnusen,
Elísabeth og Meinhard Johansen,
Anthony og Charles Johansen,
Lindy og Petur Hansen,
Finn Magnusen,
barnabörn og barnabarnabörn.
Innilegustu þakkir til ykkar allra, sem auðsýndu
okkur samúð, hlýhug og vináttu við fráfall okkar
ástkæra eiginmanns, föður, tengdaföður og afa,
VIÐARS ÓSKARSSONAR,
Glæsibæ 14,
Reykjavík.
Guð blessi ykkur öll.
Sigríður Friðþjófsdóttir,
Þórir Dan Viðarsson, Jóhanna Stella Baldvinsdóttir,
Bryndís Dan Viðarsdóttir,
og barnabörn.
Bróðir minn og frændi okkar,
SIGHVATUR H. KRISTBJÖRNSSON
frá Birnustöðum,
Skeiðum,
síðast til heimilis á Norðurbrún 1,
sem lést sunnudaginn 15. febrúar, verður
jarðsunginn frá Áskirkju þriðjudaginn 24. febrú-
ar kl. 13.30.
Bjarni Kristbjörnsson,
Guðrún Inga Bjarnadóttir,
Gísli Bjarnason,
Kristbjörn Bjarnason
og Valgerður Bjarnadóttir.
aði til að framkvæma seinna, t.d. að
fara í veiði, eða róa út frá söndunum í
Mýrdalnum. Og varla get ég farið að
skrifa langa minningargrein um þig
minn kæri, því kynni okkar voru
stutt, alltof stutt. En þær minningar
sem ég og fjölskylda mín eigum um
þig eru fallegar, og eru okkur mjög
kærar. Veikindi þín voru stutt og
óvænt, en þó náðum við að kveðja þig
áður en þú fórst. Þú varst eitthvað svo
friðsæll, nýrakaður og fínn. En líf
deyr og líf kviknar, þú ætlaðir að
koma í heimsókn í síðustu viku og sjá
litlu dóttur mína vikugamla, en það
átti ekki að verða. Mig hlakkaði ein-
mitt til að fá ykkur Ástu og Andra í
heimsókn, þið voruð alltaf svo ynd-
isleg saman. Þegar þú og Ásta mág-
kona tókuð saman vonaði ég fyrir
þína hönd, að eitthvað væri í þig
spunnið, og að þú færir vel með hana
Ástu okkar. Í fyrstu leist mér ekki á
blikuna, þú komst mér einkennilega
fyrir sjónir. Kjagandi rumur sem virt-
ist hafa marga fjöruna sopið, en samt
eitthvað svo vinalegur því maður vissi
að hægt væri að stinga þig af á hlaup-
um ef í harðbakkann slægi. Sennilega
var feimnin að fara með þig í fyrstu,
því það var handagangur og læti í
sveitinni þegar þú komst þangað
fyrst. Þú varst vægast sagt einkenni-
legur í háttum, gast ekki setið kyrr
eða haldið uppi vitsmunalegum sam-
ræðum. Kannski ekki skrýtið þegar
svona rólyndismaður lenti inni í miðju
úlfabælinu (eldhúsinu) í sveitinni okk-
ar. Þar var fjölmennt, systur Ástu, við
svilarnir, tengdaforeldrarnir og allur
krakkaskarinn. En þetta jafnaðist
allt, og þegar þú varst búinn að átta
þig á að þetta var bara fólk eins og þú,
þá slappaðir þú af og hægt var að
halda uppi allgóðum samræðum við
þig. Augun þín sögðu manni líka að þú
værir ágætur, þessi vinalegu augu
sem fylgdu brosinu og góða skapinu
sem þú virtist nú oftast vera í. Og
þegar tímar liðu kom líka í ljós að þú
hafðir góðan mann að geyma. Það
sést best á því hve Ásta okkar er
hrygg eftir að þú kvaddir. En þetta líf
er víst svona óskaplega hverfult. Einn
daginn erum við hér, kannski farin
þann næsta. Ein sterk minning kem-
ur alltaf upp þegar ég hugsa um þig,
gamli. Þessi minning er austan úr
Litla-Hvammi sl. sumar þegar ég, þú
og Óli svili okkar vorum að aðstoða
Guðmund og Önnu við að skipta um
þakið á húsinu „austurí“. Þá stóð nú
tæpt að ég hefði húrrað inn í móðuna
miklu, sennilega hefði ég gert það ef
þú hefðir ekki náð í mig og dregið úr
fallinu fyrir mig. Reyndar hrundi ég
fram af þakinu, og þú á eftir, en báðir
komum við lítið skemmdir út úr
þessu. Á meðan ég barðist við að ná
andanum eftir lendinguna, þá hugsaði
ég allan tímann að nú væru hnén á
þér endanlega ónýt, klaufinn ég búinn
að eyðileggja þau alveg, en furðulegt
nokk, þá voru það hnén á mér sem
löskuðust við atganginn. Mér hefndist
fyrir það næstu daga að hafa gert grín
að göngulagi þínu, því nú var ég eins
og þú, jafnvel verri. Nú finnst mér
þessi minning um þig yndisleg, hún er
svo sterk og góð. Og bara svo það
komi fram, þá þakka ég þér hér með
fyrir lífgjöfina, því ég er ekki í vafa
núna um að þetta var ekkert annað.
Takk, Hilmar.
Mig myndi langa til að skrifa meira
til þín, rifja upp minningar, deila
hlátri og grát með þér og okkar ást-
vinum, en ég held að tími sé til að
hætta. Ég þekkti þig stutt, kynntist
þér of lítið, en til allrar hamingju þó
þetta mikið. Þessi kynni eru mér dýr-
mæt, minningin um þig mun lifa. Ég
hugsa til þín þegar ég tek upp ham-
arinn, þegar ég spila á gítarinn sem
þú varst að hvetja mig til að gera,
þegar ég sé þakið austurí, þegar ég sé
hana Ástu okkar, Andra litla, Hilmar
Davíð og alla þína ástvini. Þú stopp-
aðir stutt hjá okkar fjölskyldu, en
minningin um þig mun verða með
okkur að eilífu, það er víst. Ég ætla að
halda áfram að kitla hana Ástu og
hrekkja hana smávegis, þó svo að þú
sért ekki til eftirlits í jarðlífinu, þá
reikna ég með að þú verðir alltaf með
henni í anda og þá gefur þú mér bara
vink ef ég geng of langt. Hafðu kæra
þökk fyrir kynnin, það er missir af
þér, gamli. Megi guð vernda og
styrkja eftirlifandi ástvini þína.
Friðrik Höskuldsson
og fjölskylda.
✝ Hjörtur Brynj-ólfsson fæddist á
Króki í Norðurárdal
4. nóvember 1924.
Hann lést á Dvalar-
heimilinu Ási í
Hveragerði 9. febr-
úar síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Brynjólfur Bjarna-
son, búfræðingur,
bóndi og kennari frá
Skarðshömrum og
eiginkona hans Arn-
dís Klemensdóttir frá
Hvassafelli. Hjörtur
var yngstur fimm
barna þeirra hjóna. Systkini
Hjartar eru Lilja, f. 1917, hús-
freyja í Reykjavík, gift Lárusi Sig-
urgeirssyni; Gísli, f. 1918, lengst
af starfsmaður Ísarns í Reykjavík,
kvæntur Oddnýju Daníelsdóttur;
Haraldur, f. 1921, lengst af bóndi í
Króki, kvæntur Sigurbjörgu Sig-
urðardóttur; Ragnheiður, f. 1923,
d. 1969, lengst af matráðskona hjá
Skeljungi í Reykjavík. Hjörtur
kvæntist 1949 Herdísi Jónsdóttur
frá Tannstaðabakka í Hrútafirði.
Foreldrar hennar voru Jón Ein-
arsson söðlasmiður og bóndi og
Jóhanna Þórdís Jónsdóttir. Her-
dís og Hjörtur skildu 1968.
Börn Herdísar og Hjartar eru:
1) Jóhanna Svanrún, f. 1948,
verkakona á Akranesi. Börn
hennar: Ágúst Fjalar (með Jónasi
Ágústssyni) og með fyrrverandi
sambýlismanni, Guðmundi Ósk-
arssyni, eru Eyþór, Óskar og
Hjörtur Birgir. 2) Örnólfur Atli, f.
1950, trésmiður í Hafnarfirði,
kvæntur Höllu Ólöfu Þórðardótt-
ur. Synir þeirra eru Arnar Borg-
ar, Elmar Þór og Víðir Már. 3)
Einar Skúli, f. 1952, húsasmíða-
meistari í Garðabæ, kvæntur El-
ísabetu Gunnarsdóttur. Sonur
þeirra er Bjarni Oddleifur. Með
fyrri eiginkonu sinni, Birnu Guð-
jónsdóttur, á Einar; Rúnar Brynj-
ar og Líneyju. Sonur
Elísabetar er Bene-
dikt Ármannsson. 4)
Hjördís Heiðrún, f.
1952, félagsráðgjafi
í Borgarnesi. Fóst-
ursonur hennar að
hluta; Ágúst Fjalar
(sonur Jóhönnu). 5)
Hörður Birgir, f.
1954, bílstjóri í
Reykjavík, kvæntur
Jórunni Finnboga-
dóttur. Sonur henn-
ar Reynir Þór.
Langafabörnin
eru orðin 11.
Stjúpsonur Hjartar er Páll Páls-
son, f. 1943, endurskoðandi í Ástr-
alíu. Börn Páls eru; með Bergljótu
Aðalsteinsdóttur; Páll, með fyrri
eiginkonu sinni, Rósu Þórðardótt-
ur; Þórður Guðni, Hafþór Ingi,
Herdís Pála og Aníka Rós og með
núverandi eiginkonu sinni, Ruth
Pálsson; Karl Jóhann, Helen Þura
og Matthew Simon.
Hjörtur ólst upp hjá foreldrum
sínum í Króki og gekk þar að al-
mennum sveitastörfum. Hann
naut barnafræðslu eins og þá tíðk-
aðist í farskóla í sveitinni og var
síðan einn vetur í Héraðsskólan-
um í Reykholti.
Hjörtur og Herdís hófu búskap
1948. Fyrsta búskaparárið bjuggu
þau á Hafþórsstöðum í Norðurár-
dal, en síðan á Hraunsnefi í sömu
sveit þar til 1968, er þau skilja.
Hjörtur vann eftir það ýmsa
verkamannavinnu, vann við Búr-
fellsvirkjun, hjá skipasmíðastöð í
Gautaborg, en lengst af, eða til
1994 er hann varð sjötugur, hjá
Granda (áður Ísbirninum) í
Reykjavík. Hjörtur hélt sitt eigið
heimili að Einarsnesi 78 í Reykja-
vík þar til hann fór til dvalar að
Ási fyrir einu og hálfu ári.
Útför Hjartar var gerð frá
Dómkirkjunni í Reykjavík 13.
febrúar.
Faðir minn var að deyja, en pabba
minn missti ég fyrir löngu síðan.
Einu sinni ungur, bjartsýnn, út-
sjónarsamur, laginn bóndi, greiðvik-
inn og gestrisinn, ágætlega laghent-
ur og hárskeri hálfrar sveitarinnar.
Kvæntur myndarlegri og duglegri
konu, bjó snotru búi og faðir að bráð-
efnilegum fimm barna hópi.
Lítil átti ég góðan pabba. Hann
var stoltur af barnahópnum sínum,
var mér blíður og natinn, gaf sér
tíma til að syngja mig eða lesa í
svefn, viljugur að segja manni til og
leyfa manni að spreyta sig á nýjum
verkefnum og óspar á hrós og hvatn-
ingu í dagsins önn.
Síðar um tíma erfiður, á stundum
ofstopafullur, en síðustu áratugina
fjarlægur, óáreitinn, en hlýlegur er
fundum bar saman.
Það er ómögulegt að dagsetja hve-
nær geðsjúkdómar taka völd í lífi
fólks, þeir læðast að fólki og þeirra
nánustu á þann hátt að það er ekki
fyrr en einhverntímann seinna að
fólk gerir sér grein fyrir að um sjúk-
dóm er að ræða en ekki sjálfráð við-
brögð eða sjálfráða hegðun. Gjarnan
afar erfiða og illskiljanlega hegðun
sem veldur óbætanlegu tjóni á sam-
bandi við þá nánustu. Það er þó hægt
að fullyrða að síðari helming ævinn-
ar lifðir þú í fjötrum sjúkdómsins og
lítið ómjúkari fjötrum geðlyfjanna.
Lyfjanna sem gerðu þig bærilegri
umhverfinu og bættu vonandi líðan
þína, en sviptu þig jafnframt að
mestu frumkvæði og raunverulegum
lífskrafti. Þú varst sviptur því að
vera „foreldri“ barnanna þinna,
sviptur því að njóta barnabarnanna.
Það er ekki fyrr en núna, er prest-
urinn er jarðsöng þig með glöggu
gestsauga vakti athygli á því, að
maður gerir sér grein fyrir hvað þú
varst í raun duglegur. Við þessar
óbærilegu aðstæður náðir þú að
standa þig ótrúlega vel, lagðir aldrei
upp laupana, vannst til sjötugs, sást
fyrir þér og náðir að spara vel til elli-
áranna, datt aldrei í hug að leggjast
upp á samfélagið eða aðra, hélst þér
heimili án teljandi aðstoðar, kvart-
aðir aldrei undan hlutskipti þínu og
lifðir að því er best varð séð í þokka-
legri sátt við Guð og menn.
Bræður mínir Einar og Hörður og
eiginkonur þeirra Lissý og Jórunn
og eins Birna fyrri kona Einars,
reyndust þér alla tíð vel. Ég hef engu
að hrósa mér af í því efni. Hvort
ástæðan er sú að þeir hafi í vöggu-
gjöf fengið stærri skammt en ég af
kærleik og umburðarlyndi eða að
átök mín og þín á unglingsárum mín-
um hafi gengið svona nærri mínum
skammti skulum við láta liggja milli
hluta, en ég er þakklát þeim bræðr-
um mínum fyrir órjúfanlega tryggð
við þig. Eins skal þakka starfsfólki
göngudeildar Kleppsspítala sem
sinnti þér af kostgæfni í reglulegum
heimsóknum þínum í áratugi og að
síðustu starfsfólki Áss í Hveragerði
sem annaðist þig vel síðustu miss-
erin.
Ekki veit ég hvað tekur við; eilífur
svefn eða annað líf. Sé um einhvers-
konar áframhaldandi eða nýtt líf að
ræða þá hlýtur þú eftir „afplán-
unina“ í þessu lífi að eiga inni fyrir
þokkalega farsælli og sársaukalítilli
lífisgöngu í því næsta.
Hvíldu í friði.
Hjördís Heiðrún Hjartardóttir.
HJÖRTUR
BRYNJÓLFSSON
Afmælis- og minningargreinum má skila í tölvupósti (netfangið er minning@mbl.is, svar er
sent sjálfkrafa um leið og grein hefur borist) eða á disklingi. Ef greinin er á disklingi þarf út-
prentun að fylgja. Nauðsynlegt er að tilgreina símanúmer höfundar og/eða sendanda (vinnu-
síma og heimasíma). Þar sem pláss er takmarkað getur þurft að fresta birtingu greina, enda
þótt þær berist innan hins tiltekna frests. Nánari upplýsingar eru á mbl.is. Um hvern látinn
einstakling birtist formáli og ein aðalgrein af hæfilegri lengd á útfarardegi, en aðrar greinar
skulu ekki vera lengri en 300 orð, u.þ.b. 1.500 slög (með bilum) eða um 50 línur í blaðinu (17
dálksentimetrar). Tilvitnanir í sálma eða ljóð takmarkast við eitt til þrjú erindi. Einnig er
hægt að senda örstutta kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5–15 línur, og votta virðingu án þess að
það sé gert með langri grein. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki
stuttnefni undir greinunum.