Morgunblaðið - 22.02.2004, Side 53

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 22. FEBRÚAR 2004 53
✝ Ingibjörg Sölva-dóttir fæddist í
Kálfárdal í Göngu-
skörðum í Skagafirði
6. ágúst 1907. Hún
lést á hjúkrunar-
heimilinu Víðinesi 3
febrúar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Sölvi
Guðmundsson frá
Auðnum í Sæmund-
arhlíð, f. 24. október
1868, d. í Reykjavík
15. maí 1953, og Sig-
urlaug Gunnarsdótt-
ir, f. 9. september
1865, d. 1922, ættuð frá Skíðastöð-
um í Laxárdal í Skagafirði. Ingi-
björg var yngst af sjö systkinum
er upp komust, auk þess átti hún
einn hálfbróður, Sigurð Þorsteins-
son, sem fór með föð-
ur sínum á öðru ári
til Kanada og varð
þar seinna stórauð-
ugur hóteleigandi.
Systkini Ingibjargar
voru: Skúli, f. 1894,
d. 1922, ókvæntur;
Margrét, f. 1896, d.
1922, ógift; Stefán, f.
1898, d. 1976,
ókvæntur; Elín, f.
1900, d. 1990, gift
Hirti Guðmundssyni
leigubílstjóra hjá
Hreyfli; Guðmund-
ur, f. 1901, d. 1976;
Jón, f. 1903, d. 31. janúar 1996,
barnlaus; Sæunn Guðmundsdótt-
ir, uppeldissystir á Skíðastöðum.
Útför Ingibjargar fór fram í
kyrrþey.
Elsku nafna mín, það kom mér
jafn mikið á óvart eins og það kom
mér ekki á óvart að þú værir dáin.
Þegar ég fékk fréttirnar að heiman
helltust yfir mig minningar og það
kom mér mjög á óvart að allt í einu
var ég hætt að gráta og farin að
hlæja. Ég man sérstaklega eftir
deginum sem ég kvaddi þig til að
fara út til Detroit og það sem stóð
upp úr í þeirri heimsókn var það að
ég vissi þá að þú varst mjög ham-
ingjusöm. Það er kannski eina
huggunin sem ég get haldið í vegna
þess að ég gat ekki verið viðstödd
jarðarförina og kvatt þig almenni-
lega. Minningin um þig er svo björt
vegna þess að þú varst alltaf svo
bjartsýn og alltaf var stutt í hlát-
urinn. Það er erfitt að vera sorg-
mæddur þegar að maður veit að þú
fékkst það sem þú þráðir allra mest
og það var það að fá að hitta bróð-
urinn sem þú gast ekki hitt fyrr. Ég
er mjög fegin því að þú hafðir kom-
ið í eina lokaheimsókn heim á Krók-
inn og ég er fegin því að þú fékkst
að hitta Sherrie frænku okkar. Ég
veit að þetta var draumur sem
rættist hjá ykkur báðum.
Allar hugsanir mínar og bænir
eru hjá þér og ég veit að þú ert
hérna og vakir yfir mér og passar
mig. Sherrie bað mig um að senda
áfram saknaðar og stuðningskveðj-
ur til fjölskyldunnar.
Ástarkveðja.
Þín frænka
Margrét Huld Einarsdóttir.
Elsku Inga frænka eða nafna, af
því nafni þekkjum við þig best þó
þú værir aðeins nafna hennar
mömmu þá festist nafnið einhvern
veginn við þig og við systurnar höf-
um frá því við vorum litlar aðeins
kallað þig nöfnu. Ég hugsa til þín
og það sem kemur upp í hugann er
þinn einstaki hlátur og léttleiki, þú
hafðir yndislegt skopskyn og er ég
viss um að það er stór hluti af því
hversu langlíf þú varst. Þú hefðir
orðið 97 ára á þessu ári en þú vildir
fá að fara og eiginlega ákvaðst að
þinn tími væri kominn. Hinn 3.
febrúar lagðir þú svo af stað í
stærsta ferðalag lífsins. Núna ertu
farin frá okkur, elsku nafna, og við
munum sakna þín mikið en þú hef-
ur sameinast öllum þínum systk-
inum og foreldrum á ný sem þú hef-
ur ekki séð svo lengi, ég bið góðan
guð um að vaka yfir ykkur öllum.
Elsku nafna það er skrítið að
hugsa til þess að eiga ekki eftir að
sjá þig aftur í þessu lífi. Ég minnist
allra heimsóknanna í Eskihlíðina
með mömmu og pabba því alltaf
þegar leið lá suður til Reykjavíkur
komum við í heimsókn til þín. Það
var ekki amalegt að koma í heim-
sókn til þín, alltaf með brauð á
borðum og svo fínt heimilið þitt og
svo gafstu okkur systrunum alltaf
smá aur þegar við kvöddumst. Það
fannst okkur ofboðslega gaman.
Ein skemmtilegasta minningin um
þig var þegar við náðum í þig heim
til þín og buðum þér í bíltúr og fór-
um öll saman í tívolíið í Hveragerði.
Það var svo gott veðrið og þú
skemmtir þér svo vel. Þegar við svo
komum aftur til Reykjavíkur þá
ákvaðst þú að bjóða okkur í kaffi á
Hótel Sögu. Ég man að ég pantaði
mér rjómaís og fékk svo risastóran
ís með mjög miklum þeyttum rjóma
ofan á svo ég gat ekki borðað ísinn,
en það var nú bara gaman að vera á
svona fínum stað með þér.
En það er komið að kveðjustund,
nafna mín, og ég sé þig alveg fyrir
mér eins og þegar þú kvaddir okk-
ur alltaf þegar við vorum að fara að
keyra norður, þá signdir þú alltaf
yfir bílinn og baðst guð um að
blessa okkur. Elsku nafna mín, nú
bið ég guð að blessa þig og varð-
veita þig um alla eilífð. Ég á fullt af
góðum minningum um þig sem ég
mun aldrei gleyma. Elsku frænka,
hvíl í friði.
Ástarfaðir himinhæða,
heyr þú barna þinna kvak,
enn í dag og alla daga
í þinn náðarfaðm mig tak.
Náð þín sólin er mér eina,
orð þín döggin himni frá,
er mig hressir, elur, nærir,
eins og foldarblómin smá.
Einn þú hefur allt í höndum,
öll þér kunn er þörfin mín,
ó, svo veit í alnægð þinni
einnig mér af ljósi þín.
Anda þinn lát æ mér stjórna,
auðsveipan gjör huga minn,
og á þinnar elsku vegum
inn mig leið í himin þinn.
(Þýð. Steingr. Thorst.)
Þínar frænkur,
Lilja Guðrún Einarsdóttir
og Harpa Lind Einarsdóttir.
Ingibjörg föðursystir mín ólst
upp í stórum systkinahópi í Kálf-
árdal.
15 ára gömul flyst hún með for-
eldrum sínum að Skíðastöðum í
Laxárdal en það var óðal móður
hennar.
Tveimur árum síðar eða 17 ára
missir hún móður sína og tvö elstu
systkini sín. Hefur það verið mikið
áfall fyrir föður hennar og systkini
sem eftir voru.
Um 1930 flytur Inga til Reykja-
víkur en Elín systir hennar var far-
in fyrir nokkru suður. Vann hún
þar ýmis störf en 1940 stofnaði hún
með tveimur stúlkum Þvottahúsið
Grýtu við Laufásveg sem varð mjög
virt þvottahús á sínum tíma. Þetta
þvottahús rak hún í yfir 30 ár eða
fram um 1970.
Ingibjörg var ógift og barnlaus.
Ég vil með nokkrum orðum
kveðja og minnast föðursystur
minnar og nöfnu eins og börnin mín
kölluðu hana. Ég kynntist þeim
Skíðastaðasystrum vorið 1953 þeg-
ar Sölvi afi minn var jarðsunginn
hér á Króknum. Eftir það lá leið
mín suður til Keflavíkur í vinnu
eins og fleiri á þeim árum. Buðu
þær mér að vera er ég kæmi suður.
Þar var gott að vera, í Mávahlíð 10
en þar átti Elín heima en Inga var
mikið hjá henni enda mjög sam-
rýndar. Ég gleymi ekki upprúlluðu
pönnukökunum með púðursykri og
ekta súkkulaðidrykknum með.
Síðar byggði Inga sér fallegt
heimili í Eskihlíð 22. Þar var gott
að vera. Þegar við hjónin komum til
Reykjavíkur þá átti hún það til að
bjóða okkur út á Sögu í kvöldverð.
Þar röbbuðum við saman um heima
og geima. Oftast leitaði hugurinn
norður, að fá fréttir úr Laxárdaln-
um og Skagafirði. Það birti alltaf á
Skíðastöðum þegar þú komst norð-
ur á sumrin til að hjálpa bræðrum
þínum við bústörfin, en þeir voru
lengst af einir eftir að faðir ykkar
féll frá. Stundum var pabbi þar líka
nokkur ár en hann átti heima á
Króknum síðari hluta ævinnar. Mér
er minnisstætt sumarið þegar við
Jói Múr, en ég var þá að læra múr-
verk hjá honum, pússuðum íbúðar-
húsið utan og innan. Inga var fyrir
norðan, eldaði ofan í mannskapinn,
þá var nú gustur á kellu. Þegar við
vorum búnir var hún með veislu-
kaffi. Þá kom hún inn með gin-
flösku í hendinni, skellti henni á
borðið og sagði: „Fáið þið ykkur nú
almennilega út í kaffið, þið eigið
það skilið.“ Þó hafði hún sjálf ekki
vín um hönd, svona var Inga.
Börnunum okkar Grétu voru þær
systur hlýjar og góðar. Þær voru
ófáar jólagjafirnar sem þær sendu
norður. Var alltaf jafn gaman að
opna pakkana frá þeim.
Það fór aldrei á milli mála hvar
maður hafði Ingu, hún var traust og
hreinskilin. Eiginleikar sem prýða
hvern mann.
Ég kveð kæra frænku mína með
söknuði og hlýju. Þakka þér fyrir
vináttu við börnin okkar og barna-
börn, þau senda þér kveðju.
Blessuð sé minning þín.
Ragnar og Gréta.
Við systurnar viljum segja hér
nokkur orð til minningar um elsku-
lega frænku okkar eða „nöfnu“ eins
og hún var alltaf kölluð.
Það voru mikil forréttindi að fá
að kynnast þér. Það var alltaf mikil
tilhlökkun á hverju sumri þegar þú
komst norður í Skagafjörð, en það
gerðir þú á meðan heilsa þín leyfði.
Var þá stefnan tekin á æskuslóðir
til bræðra þinna á Skíðastöðum.
Það var alltaf gaman að koma í
heimsókn í Eskihlíðina. Þú varst
höfðingi heim að sækja og þótti
okkur stundum nóg um allt sem þú
ætlaðir okkur að borða.
Svo bjóst þú um okkur, en dún-
sængin er okkur minnisstæð, því
þegar við vorum komnar í rúmið þá
sáum við ekki fram að dyrum.
Minningin er hlý. Það var ómet-
anlegt að eiga þig að, elsku frænka
og nafna. Hafðu þökk fyrir allt og
allt
Nú er horfin Nafnan mæta,
þú náðir jafnan allt að bæta.
Kærleiks þel að rækta, ræta
nú rís hún fögur minning þín
Svona varst þú „sólin mín“.
(K. Á.)
Inga og Linda Ragnarsdætur.
Elsku nafna, eins og þú varst
alltaf kölluð af okkur í fjölskyld-
unni, nú hefur þú kvatt þennan
jarðneska heim og flogið á vit æv-
intýranna þar sem allt er svo gott.
Það er skrýtið að hugsa til þess
að þú sért ekki lengur hjá okkur
því allt mitt líf hefur þú verið til
staðar.
Ég man að þegar ég var lítil
stelpa og fór Reykjavíkur komum
við alltaf og vorum hjá þér í Eski-
hlíðinni. Það var alveg fastur punkt-
ur og alltaf jafn gaman. Eins langar
mig til að þakka þér þegar við Óm-
ar fluttum til Reykjavíkur og vant-
aði húsnæði. Þá veittir þú okkur af-
not af íbúðinni þinni í nokkra
mánuði og var það ómetanlegur
stuðningur. Þú varst alltaf svo góð,
elsku nafna. Þú átt eftir að lifa
sterkt í minningunni og ég mun
geyma hana vel í hjarta mínu.
Guð blessi þig og varðveiti.
Á þig, Jesú Krist, ég kalla,
kraft mér auka þig ég bið.
Hjálpa þú mér ævi alla,
að ég haldi tryggð þig við.
(Þýð. Jón Esp.)
Elín Lilja Ragnarsdóttir.
INGIBJÖRG
SÖLVADÓTTIR
✝ Erling Theodórs-son fæddist á
Látrum í Aðalvík 17.
júní 1934. Hann lést
á heimili sínu í Mt.
Vernon í Wash-
ingtonríki í Banda-
ríkjunum 1. janúar
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru Mar-
grét Friðriksdóttir
Finnbogasonar á
Látrum, f. 5. desem-
ber 1910, d. 28. júlí
1968, og Theodór
Jónsson Hjálmars-
sonar á Látrum, f.
29. október 1913, fórst á línuveið-
aranum Pétursey í fiskútflutningi
til Englands í seinni heimsstyrj-
öldinni 11. mars 1941. Systkini
Erlings eru Kristbjörn Halldór,
kvæntur Steinunni M. Guðmunds-
dóttur í Reykjavík, Sjöfn, gift
Bruce Brown í Mt. Vernon, Theo-
dór Richard, kvæntur Hermaníu
Halldórsdóttur á Ísafirði, Bára,
gift Gunnari Jakobssyni í Kópa-
vogi, Friðrik Þór, látinn, Þor-
steinn Gunnar, kvæntur Soffíu
Sigurðsson í Reykjavik, Unnur,
gift Steindóri Ögmundssyni í
Hafnarfirði, Óli Rafn, kvæntur
Elísabeth Sigurðsson í Hanstolm í
Danmörku.
Á gamlársdag 1957 kvæntist
Erling eftirlifandi eiginkonu
sinni, Lollu Kristínu Hjálmtýsdót-
ur, f. 22. júní 1933 í Keflavík.
Dætur þeirra eru: 1) Sólrún
Arna, f. 12. desember 1954 (kjör-
barn). Börn hennar og fyrri
manns hennar Dani-
el Ray Henderson
eru Jesse Ray, Krist-
inn Ray (hans börn
eru Payton og Ka-
yanne), og tvíbura-
systurnar Shavna og
Shannon. Seinni
maður Sólrúnar er
Charles Redford. 2)
Margrét, f. 9. nóv-
ember 1961, gift
Dennis Hurley, f. 1.
september 1964, d.
14. september 1999.
Synir þeirra eru De-
rek Erling og Kyle
Richard. Seinni maður Margrétar
er John Haynes.
Erling flutti frá Látrum með
móður sinni eftir að faðir hans
fórst. Var á ýmsum stöðum með
henni og yngri bræðrum þar til
hún kynntist seinni manni sínum
Sigurði Þorsteinssyni frá Litlu-
Hlíð á Barðaströnd, f. 10. apríl
1913, d. 16. mars 1984. Þau sett-
ust að á Patreksfirði 1947 og þar
sameinaðist fjölskyldan á ný. Er-
ling fór kornungur að heiman til
Keflavíkur. Hann vann hjá Varn-
arliðinu á Keflavíkurflugvelli á
þungavinnuvélum þar til hann
flutti með fjölskyldu sína vestur
um haf til Mt. Vernon 1969. Þar
bjó fyrir Sjöfn systir hans. Hann
hélt áfram störfum á þunga-
vinnuvélum oft langt frá heimili
sínu víðsvegar um Bandaríkin,
m.a. við olíuleiðslur í Alaska. Út-
för Erlings fór fram í Mt. Vernon
9. janúar.
Erling mágur minn er látinn eftir
mikla vanheilsu síðustu árin. Það
var sárt að missa þau hjónin úr
landi, enda náin fjölskylduböndin,
en við vorum dugleg að heimsækja
þau og voru þau ferðalög oft ævitýri
líkust. Þau fóru með okkur vítt og
breitt í óþekktri heimsálfu og gerðu
okkur allt til ánægju. Heimili þeirra
stóð ættingjum og vinum ávallt op-
ið. Erling kom einnig nokkrar ferðir
til Íslands með fjölskyldu sína og
það urðu fagnaðarfundir, alltaf var
farið vestur og þá til Aðalvíkur, þar
sem ræturnar lágu. Hann kom heim
síðast fyrir sjö árum, þá farinn að
heilsu. Hann var gleðimaður, mikill
harmonikuunnandi og lék sjálfur á
hljóðfærið sér og öðrum til ánægju.
Hann átti ekki langt að sækja það,
því faðir hans lék á harmoniku fyrir
dansi í Aðalvík, og fleiri eru tón-
elskir í ættinni. Hann safnaði hljóm-
plötum og diskum með harmoniku-
leik, en hann vildi bara
harmonikuna, engan söng með,
hann var sér á parti. Íslensk tónlist
var leikin við útför hans, þar á með-
al harmonikuleikur Hrólfs Vagns-
sonar og félaga og var það vel til
fundið og í hans anda.
Erling fylgdist vel með öllum nýj-
ungum, fékk sér fljótlega tölvu og
leitaði fanga frá ýmsum slóðum sér
til fróðleiks og skemmtunar. Fylgd-
ist vel með fréttum frá Íslandi og
lét sig miklu varða hvernig mál þró-
uðust hér heima. Hann fór víða í
nýrri heimsálfu og gerði samanburð
á lífsháttum manna þar á ýmsum
stöðum og hér heima. Hann hafði
ánægju af veiðiferðum, fór oft með
kunningjum sínum á krabbaveiðar
og eins í kúfisk-tínslu með fjölskyld-
unni og naut þess að matreiða og
bjóða gestum að smakka þessa
gómsætu rétti.
Erling var mikill heimilisfaðir og
studdi dætur sínar með ráðum og
dáð. Barnabörnin voru honum kær
og ekki síst langafabörnin Payton
og Kayanne. Þau sakna hans sárt.
Hann veiktist alvarlega s.l. vor og
var á sjúkrastofnunum utan síðustu
mánuðina að hann komst heim með
hjálp Margrétar dóttur sinnar og
Johns manns hennar, að ógleymdri
eiginkonunni, sem stóð sem klettur
við hlið hans alla tíð. Þá var ómet-
anlegt að hafa Sjöfn systur hans og
Bruce svona nálægt. Hann lést á
heimili sínu í faðmi fjölskyldunnar
1. janúar 2004 og var jarðsunginn í
Mt. Vernon 9. janúar s.l. Ættingjar
hans hér heima áttu ekki heiman-
gengt við útför hans, en tveir bræð-
ur hans og bróðursonur fylgdu hon-
um þó síðasta spölinn.
Við þökkum Erling góðar og
glaðar stundir fyrr og síðar. Inni-
legar samúðarkveðjur til eiginkonu
og allrar fjölskyldunnar.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem)
Steinunn M. Guðmundsdóttir.
ERLING
THEODÓRSSON