Morgunblaðið - 22.02.2004, Side 56

Morgunblaðið - 22.02.2004, Side 56
MINNINGAR 56 SUNNUDAGUR 22. FEBRÚAR 2004 MORGUNBLAÐIÐ Þökkum af alhug öllum þeim, sem sýndu okkur samúð og hlýju við andlát og útför ástkærs föður okkar, tengdaföður, afa og langafa, EIÐS SIGURÐSSONAR, Vogagerði 3, Vogum, sem lést mánudaginn 9. febrúar. Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins látna. Árni Klemenz Eiðsson, Anna Hulda Friðriksdóttir, Vala Eiðsdóttir, Jón Óskar Valdimarsson, Hanna Eiðsdóttir, barnabörn og barnabarnabörn. Faðir okkar, STEFÁN JASONARSON bóndi, Vorsabæ, lést á Kumbaravogi fimmtudaginn 19. febrúar. Börn hins látna. Enn er höggvið skarð í hóp okkar fermingarsystkina í árgangi 1956 frá Vest- mannaeyjum. Greifinn sjálfur, Siggi Tryggva, hefur eftir langvarandi veikindi látið undan, dauðinn bar sigur úr býtum. En minningin um Sigga Tryggva mun alltaf lifa með okkur og í hvert sinn þegar við hitt- umst munum við segja sögur af greifanum eins og gert hefur verið hingað til. Hann kom til dyranna eins og hann var klæddur og lét það flakka sem honum bjó í brjósti þá stundina. Sigurður Hjálmar var ekki þolinmóðasti maður í heimi og hafði meira vit á hlutunum en „allir“ aðrir. Hann heimsótti oft lækna, en sjaldnast var hann sammála þeim, honum fannst þeir ekki hafa nægj- anlegt vit á hlutunum. Siggi stundaði ýmis störf á sjó og í landi á árum áður en lengst lausa- maður hjá ýmsum aðilum við höfn- ina í Eyjum. Þegar hann var kvadd- ur til vinnu svaraði hann alltaf eins: „Á ég að koma núna?“ svaraði hann í undrunartón. „Ég get það ekki. Nágrannar eru í sjónvarpinu.“ Svo kom hann kjagandi niður Hlíðar- brekkuna eftir smá röfl og sást úr mílu fjarlægð. Klæddur sjálflýsandi vinnugallanum sínum, með heyrn- artækin og headfone á höfðinu, en þar á milli var húfan góða og hettan stóð afturúr höfðinu eins og púst. Í brjóstvasanum var síminn. Um mittið hafði hann hálfmána ferða- pung, reimaðan fastan. Þar voru ótrúlegustu græjur, sykursýkislyf og sprautur, lyklar, kíkir, neftóbak, dagbók og ýmislegt tilfallandi þá og þá stundina, myndir af skútum eða flutningabíl sem hann var kannski alveg við það að kaupa frá Þýska- landi. Í rassvasanum var tóbaks- klúturinn samanbrotinn. Vinurinn var tilbúinn í slaginn. Hann vann stundum hjá Kalla í Eimskip og var alltaf jafn gáttaður á vinnubrögð- unum þar og fórnaði oft höndum af undrun. Ekki síst var hann gapandi yfir því að Kalli, sem oft var upptek- inn í símanum, væri ekki með sömu SIGURÐUR HJÁLM- AR TRYGGVASON ✝ Sigurður Hjálm-ar Tryggvason fæddist í Vestmanna- eyjum 20. janúar 1956. Hann lést á gjörgæsludeild Landspítala í Foss- vogi 10. febrúar síð- astliðinn og var útför hans gerð frá Landa- kirkju Vestmanna- eyja 21. febrúar. græjur á eyrunum eins og flugmenn notuðu til að tala í talstöðina og gátu notað hendurnar til að stýra vélinni, en Kalli bara talaði í síma, þvílík sóun á vinnuafli. Siggi átti þá ósk heit- asta á þessum tíma að ná í Hörð Sigurgests- son, forstjóra Eim- skips, og hella sér yfir hann vegna þessarar óstjórnar hjá fyrirtæk- inu. Siggi vann mikið hjá mér þegar við vor- um að gera að fiski um árið. Alltaf hafði hann hlutina öðru vísi en beðið var um, ég vildi að hann raðaði fiskikerunum í fjórar hæðir en hann fimm til sex. Það endaði auðvitað á einn veg, dag einn þegar kerin hrundu um allt plan og fiskurinn út um allt, missti ég mig algerlega og hellti mér yfir ferming- arbróðurinn. Hann hlustaði á, horfði nístandi augunum á mig og sagði eftir ræðuna: „Það var mikið að þú hafðir rétt fyrir þér.“ Siggi var alla tíð mikill áhuga- maður um allslags vélar og tæki, hjól og bíla og var alltaf á leiðinni að kaupa eitthvert dót. Einu sinni stóð hann í bílaviðskiptum og í þeim eignaðist hann vélsleða í einhverj- um skiptum. Sleðann flutti hann til Eyja og í bjartsýniskastinu setti hann sleðann í gang og tók með sér félaga sinn á rúntinn. Hentist um bæinn, yfir Stakkagerðistúnið og niður Bárugötuna og hvarf vestur Strandveg í miklum reykmekki. Eldglæringarnar stóðu undan skíð- unum í allar áttir og vegfarendur í Eyjum sem eiga ekki að venjast miklum tilbreytingum í umferðinni sneru sig úr hálsliðnum og ráku upp stór augu þegar sleðinn ók framhjá. Það var nefnilega 17. júní og hann er frekar snjóléttur í Eyjum. Vegna þessa tækjaáhuga hafði Siggi mikinn áhuga á hernaði. Það kom sér því vel að vera vel tækjum búinn þegar Persaflóastríðið hófst hér um árið. Þá var stríð í fyrsta sinn í beinni útsendingu sjónvarps um allan heim. Siggi hafði fyrir löngu komið sér upp græjum til að vera tilbúinn í svona slag, var með tvö vídeótæki til að geta tekið upp sjónvarpsdagskrána á báðum stöðv- unum ef hann væri upptekinn við annað. Nú var stríð og þá þurfa menn að vaka. Stöð 2 sýndi stríðið eftir venjulega dagskrá frá CNN og Sjónvarpið var með Sky eftir venju- lega dagskrá. Vinurinn horfði á Sky allar nætur og tók upp dagskrána á CNN. Þegar Flóabardaga lauk eftir sex mánuði var okkar maður í miðju stríði, átti eftir að horfa á CNN. Mánuðina eftir stríðið hitti ég hann oft í miklu uppnámi vegna sprengjuárásar sem hann hafði orð- ið vitni að þá um nóttina og var mik- ið niðri fyrir yfir ruglinu í Banda- ríkjaforseta sem ekki hafði hundsvit á stríðsrekstri, frekar en öðrum og næði engum árangri með þessum aðferðum. Siggi var mjög stoltur af því að vera 56-módel. Hann var hrókur alls fagnaðar á þeim fermingarmót- um sem við höfum haldið til þessa. Dagana fyrir mótin hringdi hann oft á dag því hann var að springa úr spenningi. Á síðasta fermingarmóti var eftirminnileg myndasýning þar sem vinurinn lék aðalhlutverkið. Hann var svo margir karakterar. Sköllóttur, kafloðinn með skegg og þetta stríðnislega glott sem hann setti upp með tóbakstaumana úr nefinu og hringlóttu gleraugun. Þá sprakk salurinn nokkrum sinnum. Við endurtökum sýninguna næst þegar við hittumst og minnumst Sigga og annarra þeirra okkar sem við minnumst alltaf er við hittumst. Hann var ótrúlega minnugur á æsku- og unglingsárin. Mest talaði hann um stelpurnar, sem hópnum þótti svo vænt um og þeim hefur alltaf þótt svo vænt um hann. Hon- um fannst reyndar að við flestir fermingarbræðurnir værum heldur ellilegir í útliti. Ættum frekar heima á stofnun fyrir „jafnaldra“ okkar en stelpurnar væru allar svo unglegar og fallegar, sem er alveg satt. Hann bað mig á fermingarmóti í Fjörukránni í Hafnarfirði að láta ekki sjá mig með stelpunum því þá gætu aðrir gestir haldið að hér væru á ferðinni einhver hópur pabba með stelpurnar sínar úti á líf- inu. Nú þegar við kveðjum Sigurð Hjálmar hinsta sinni með miklum trega og söknuði þó er það mikill léttir að þegar við hugsum um hann kemur ekkert nema gleði, fjör og hlátur upp í hugann. Siggi Tryggva á sérstakan stað í hjarta okkar allra. Sárastur er þó missir fjölskyldu Sigurðar, foreldranna sem sjá á bak syni sínum sem oft á tíðum hefur átt erfiðar stundir vegna veikinda sem fjölskyldan hefur tekist á við. Við biðjum góðan Guð að styrkja þau á þessari stundu. Ásmundur Friðriksson. Það var á barnaskólaárunum sem við æskufélagarnir Siggi Tryggva, Halldór Sveins og undirritaður hitt- umst fyrst er við lentum saman í bekk í Barnaskóla Vestmannaeyja. Rétt að komast á „hvolpavitsárin“ og allt lífið framundan. Orðnir mikl- ir töffarar og gátum allt, þó að það gengi oft erfiðlega að koma lær- dómnum inn í hausinn á okkur. En lífið bauð upp á meira en bara að læra að lesa, skrifa, reikna og hvað svo sem hin fögin hétu. Þá var áhuginn meiri á bílum, mótorhjól- um, rokkinu og að sjálfsögðu á hinu kyninu. En þar kom sér vel að vera orðinn góður vinur Sigga þar sem hann bjó svo vel að eiga eldri bræð- ur, sem komnir voru yfir hvolpavits- árin og áttu ýmislegt áhugavert, sem litlir hvolpar vildu komast yfir. Siggi fæddist með mein í höfði sem hafði áhrif á sjón og heyrn. Það gerði honum oft erfitt fyrir að ein- beita sér og það pirraði hann og gerði hann óþolinmóðan. Kannski var það til þess að skólaganga hans varð ekki löng, en á þessum árum fengu nemendur með námsörðug- leika ekki eins víðtæka aðstoð eins og er í dag. En það fór ekki lítið fyr- ir Sigga Tryggva þegar sá gállinn var á honum. Gat hann tekið upp á ýmsu sem ekki féll öllum vel í geð og þekktu sumir bara þá hlið á hon- um. Siggi hlustaði mikið á tónlist og átti það oft til að snúa sólarhringn- um við og hlusta á Radio Luxemb- urg og Radio Karóline. Las hann mikið hvort sem það voru bækur, blöð eða tímarit og skipti það engu hvort þau voru á íslensku eða ensku. En hann var ágætur í ensk- unni sem hann lærði að mestu af sjónvarpi. Siggi var mikill draum- óramaður og hafði mörg áhugamál. Hann talaði ekki bara um þau held- ur kom þeim í framkvæmd. Átti á tímabili mótorhjól, jeppa, snjósleða og fólksbíl svo eitthvað sé nefnt. Einnig hafði hann mikinn áhuga á skútum og skútusiglingum og tók hann pungapróf og sótti námskeið í skútusiglingum. Í fórum sínum átti hann fullkomna smíðateikningu af skútu til úthafssiglinga og var það lengi draumur hans að sigla henni um heimsins höf. Siggi vann lengi á tækjunum í Fiskiðjunni og var á sjó um tíma. Tók seinna meiraprófið og vinnuvélapróf og vann í skipaaf- greiðslu Eimskips undir stjórn Gogga heitins í Klöpp sem reyndist honum einstaklega vel og talaði Siggi oft um hann. Fyrir nokkrum árum greindist Sigurður með sykursýki á háu stigi sem dró töluverðan mátt úr honum og á endanum þurfti hann að hætta að vinna. Hann var barngóður og þess fengu börn systkina hans að njóta sem og börn okkar Freyju. Þó hlutirnir gengju ekki alltaf vel hjá honum, var honum umhugað um að öllum gengi vel sem hann þekkti, þá sérstaklega systkinum sínum sem honum þótti mjög vænt um. Siggi bjó lengst af hjá foreldrum sínum á Birkihlíðinni sem vildu allt fyrir hann gera og það hefur ekki verið auðvelt þar sem sérviska Sigga reið ekki við einteyming. Á neðri hæðinni á Birkihlíðinni býr Nía frænka hans, sem hann hafði mikið samneyti við og bar hann ótakmarkaða virðingu fyrir henni og vitnaði oft í hana. Síðustu árin bjó Siggi í einstaklingsíbúð á Ás- hamrinum og undi hann þar hag sínum ágætlega. Við Siggi vorum alltaf í sambandi þótt nokkrar vikur og mánuðir liðu á milli samfunda. Ófáar heimsóknir fékk ég niður í vél á Herjólfi þegar ég vann þar og hann að ferðast milli lands og Eyja. Þegar ég hitti hann síðast fyrir jól var hann mjög hress og kom því mjög á óvart sviplegt fráfall hans. En nú er hann farinn yfir móðuna miklu siglandi á skút- unni sinni um öll heimsins höf himnaríkis. Við vottum foreldrum hans, systkinum, fjölskyldum og ættingj- um og öðrum vinum okkar dýpstu samúð um leið og við kveðjum góð- an og tryggan vin. Friðsteinn, Freyja og börn. Þegar Grétar hringdi í mig og sagði mér að Siggi hefði verið flutt- ur á Landspítalann, greip mig óþægileg tilfinning, ég var eiginlega viss um að hann ætti ekki aftur- kvæmt. Á herðar Sigga höfðu verið lagðar þyngri byrðar en á flesta aðra. Hann háði glímu við erfiðan sjúkdóm sem setti mark sitt á allt hans líf. Að lokum voru þessar byrðar meira en hann gat borið. Það að ég og Siggi skyldum ná vel saman þarf ekki að koma neinum á óvart, hann var einn af þeim sem hnýttu yfirleitt bagga sína öðrum hnútum en flestir aðrir og gat verið kúnstugur og bráðskemmtilegur. Ég hef alltaf haft dálæti á þannig mönnum. Þegar maður hallar sér aftur og hugsar til baka, skjóta upp kollinum margar skemmtilegar minningarn- ar sem ég á af samskiptum mínum við Sigga. Sérstaklega er það eitt atvik sem mun seint líða mér úr minni. Ég var gestur í Birkihlíðinni og þurfti að létta á mér um miðja nótt en þegar ég er að komast niður stigann af efri hæðinni gengur skyndilega í veg fyrir mig sú ófrýni- legasta kynjavera sem ég hef nokkru sinni augum barið. Ég hent- ist aftur á bak með töluverðum óhljóðum en um leið og þessi vera varð vör við mig hljóðaði hún hærra en ég og reif af sér andlitið í einum grænum og æpti svo: ,,Á að ganga frá manni?“ Þetta reyndist þá vera Siggi sem hafði puntað sig með for- láta gasgrímu frá seinni heimsstyrj- öldinni. Eftir drykklanga stund þegar við höfðum báðir jafnað okk- ur, þá spurði ég hvers vegna í ósköpunum stæði á því að hann væri að læðast um með gasgrímu á höfðinu um miðja nótt. Þá sagði Siggi mér að hann hefði verið að máta grímuna fyrir morgundaginn því þá ætti hann að lakka eitthvað fyrir Geir á Reynisstað og ætlaði bara alls ekki að skemma í sér heil- ann í svoleiðis stússi. Nokkrum árum seinna erum við samskipa um borð í Erninum, hann háseti og ég matsveinn. Það var ein- mitt um borð í Erninum sem við Siggi áttum okkar bestu samveru- stundir, þá helst þegar við vorum einir í borðsalnum, lágum hvor á sínum bekknum og létum okkur dreyma. Siggi gat tekið ástfóstri við ákveðna hluti sem voru honum hug- leiknir á hverjum tíma. Þennan tíma um borð í Erninum skipuðu skútur stóran sess í huga Sigga og þær voru ófáar siglingarnar sem við Siggi fórum í huganum um Miðjarð- arhaf og heimsóttum óþekktar eyj- ar. Það var undantekningarlaust tekið gríðarlega vel á móti okkur á þessum eyjum ég tók líka sérstak- lega eftir því á þessum ferðum okk- ar að það brældi aldrei. Ég er ekki í nokkrum vafa um það að nú þegar Siggi er laus við byrðarnar þá siglir hann brosandi út að eyrum fegurstu skútum himnaríkis, uppgötvar nýja staði þar sem vel verður tekið á móti hon- um. Enda góður drengur á ferð. Siggi sýndi mér alla tíð vináttu og hlýju. Fyrir það þakka ég þessum félaga mínum. Tryggvi og Sirrý, Guð blessi ykk- ur og styrki í þessum mestu raun- um sem lagðar eru á foreldra. Systkinum og ættingjum votta ég mína dýpstu samúð. Páll Scheving Ingvarsson. Sigurður Hjálmar Tryggvason, Siggi Tryggva eins og svo mörgum var tamt að kalla hann, hefur kvatt þessa jarðvist. Hún var honum eng- inn dans á rósum því hann gekk aldrei fullkomlega heill til skógar og þurfti frá barnæsku að fást við margvíslega heilsufarslega erfið- leika sem torvelduðu honum sporin á lífsins vegi. Siggi var nágranni minn í Grænu- hlíðinni þar sem foreldrar okkar, gott vinafólk, byggðu hús sín hlið við hlið á númer 3 og 5. Mikill sam- gangur var milli heimilanna og vin- skapur góður. Við á númer 5 vorum aðeins fjögur í heimili á meðan sjö manns voru í heimili á númer 3. Það voru því oft öllu meiri ærsl á því heimilinu og Sigurður átti það til að koma yfir til okkar þegar hann vildi ró og frið, leggja sig á stofu- gólfið með höfuðið undir gamla grammifónskapnum, hlusta á tónlist og velta höfðinu þar fram og til baka, „róa sér“ eins og hann kallaði það. Þetta gerði hann stundum langtímum saman og virtist ein- hvern veginn finna sér frið og ró með því. Sigurði var það ekki gefið að vera mjög meðfærilegur. Hann hafði mjög oft aðrar skoðanir á hlutunum en margir aðrir og gat átt langar rökræður um það. Hann átti það til að vera upp á kant við allt og alla og með aðrar skoðanir og sjónarhorn en flestir. Allar venjubundnar regl- ur á hinum ýmsu sviðum létu hon- um ekki vel og hann var t.d. oft á öðru róli með svefntíma en gerist og gengur. Sigga lét ekki vel að læra í skóla og líklega hafa reglur skólans ekki virkað vel á hann. Hann hefði þó trúlega, með þeirri kennslutækni sem orðin er til staðar í dag, vel get- að menntast, því á mörgum sviðum var hann vel að sér og vel lesinn í því sem hann hafði áhuga á. Hann las ensku og menntaði sig sjálfur á því sviði. Hann grúskaði í landa- fræði og ýmsu fleiru og hellti sér út í það sem hann stúderaði hverju sinni af svo miklum áhuga að vart komst annað að í huga hans þann tímann, enda gat hann verið hafsjór af fróðleik um það sem hann hafði áhuga á. Siggi var áhugamaður um ýmis- legt og varð oft manískur í því sem hann tók sér fyrir hendur. Hann hafði yndi af sjónvarpi, sem var trú- lega hin síðari ár hans helsti félagi, og fróðleik úr fræðsluþáttum þess og ýmislegt fleira drakk hann í sig og tók upp á myndbönd til að geta horft á aftur. Hann var mikill

x

Morgunblaðið

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.