Morgunblaðið - 22.02.2004, Side 57

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 22. FEBRÚAR 2004 57
áhugamaður um tónlist og var vel
að sér á því sviði og á tímabili a.m.k.
fiktaði hann við að glamra á hljóð-
færi.
Sigurður var talsvert sérlunda í
fæði og mér er það minnisstætt
þegar við vorum krakkar hversu
fljótt hann fór að drekka kaffi,
blandað með mikilli mjólk og enn
meiri sykri. Það verður vart sagt að
hollustufæði hafi verið ofarlega á
vinsældalista hans. Honum líkaði
betur það sem margir kalla sjoppu-
fæði og lengi vel var það hans uppá-
hald og einnig aðal fæða að fá sér
pylsu og kók, helst hjá Magga á
Kletti.
Þótt jarðeldarnir á Heimaey yllu
því að æskuslóðir okkar hyrfu sjón-
um og lengra yrði á milli heimilanna
þá hélst áfram vinskapur milli for-
eldra okkar og ákveðinn kærleikur
hefur alltaf ríkt á milli fjölskyldn-
anna.
Leiðir okkar Sigurðar lágu síðar
saman við undirbúning og þátttöku
í þrettándagleðinni í Eyjum. Þar
var Sigurður framarlega í flokki
meðan honum entist heilsa til. Hann
var þá oftast miðpunktur hláturs og
gáska enda ýmsar hugmyndir sem
hann fékk og framkvæmdi þess efn-
is að þær gleymast aldrei þeim sem
vitni urðu að og verða án efa rifj-
aðar upp við þrettándaundirbúning
um ókomna tíð.
Það var löngum helsta áhyggju-
efni og pæling Sigga fyrir þrett-
ándann á hvaða hátt hann gæti
slökkt þorsta sinn þá góðlega þrjá
tíma sem hann var í gervi sínu.
Hann hugsaði þetta í þaula og fann
síðan lausn með brúsa sem hann
hengdi í ól um hálsinn og lagði síðan
slöngu frá honum til munns, svo
hann gæti vætt kverkarnar þegar
honum hentaði.
Hann komst þó að því, eftir að
hafa prófað tæknina einu sinni, að
þessi nýja tækni kallaði á annað
vandamál, að koma úrgangsvatninu
sem myndaðist af þessu frá sér á
ný. Þá var það stúderingin fyrir
næsta ár að finna lausn á því sem
hann fann með frárennslislögn í
formi plastslöngu sem fest var með
einangrunarbandi við affallsstút
hans og lögð niður með fótleggnum
niðurundir hæl. Fullkomin fráveita,
og þó, því bæði reyndist slangan
þrengja of mikið að og hefta rennsl-
ið þegar þrýstingur kom frá dæl-
unni og eins var það ekki nein sæla
þegar einangrunarbandið var tekið
af að aflokinni skemmtuninni.
Þannig var bara Sigurður. Hann
fékk hugdettu til lausnar vandamáli
og hikaði ekki við að koma henni í
framkvæmd og prófa hana sjálfur.
Hugur Sigga var afar frjór og
hann flaug oft um víðan geim með
hugmyndum sínum. Hann hafði oft
einfaldar lausnir á flóknum vanda-
málum og fannst nær allir asnar að
koma ekki auga á þessar lausnir.
Síðari ár hrakaði heilsu Sigga
smám saman. Heyrnin hafði dapr-
ast mjög og sykursýki á háu stigi
hafði sett mörk sín á hann. Hann
gerði þó eins og hann gat til að láta
lífið ganga sinn gang og bjó einn í
íbúð í Áshamrinum. Það hafa ekki
allir dagar verið sæludagar hjá Sig-
urði svo ekki var að undra að á
stundum væri hann vansæll og arg-
ur á lífsleiðinni.
Sigurður hefur nú tekið hinsta
flugið og getur ferðast um þær óra-
víddir alheimsins sem manni fannst
hugur hans stundum flögra um þeg-
ar hann lýsti hugmyndum sínum.
Hann hefur verið leystur frá þeim
þrautum og vanlíðan sem hann fékk
að lifa með í þessum heimi og getur
nú hallað sér á bakið með höfuðið
undir grammifóni almættisins og
róað sér áhyggjulaus við tóna frá
englasöng alheimsins. Þar hefur
hann án efa fundið sína ró og frið.
Fjölskyldan frá Grænuhlíð 5
þakkar Sigga samfylgdina og vin-
skapinn gegnum árin um leið og
hún sendir Sirrý, Tryggva, systk-
inum Sigurðar og öðrum ástvinum
innilegustu samúðarkveðjur. Góðu
minningarnar um Sigurð munu
verða það ljós sem lýsa mun ykkur
ástvinum hans á dögum sorgar og
saknaðar.
Guð blessi minningu Sigurðar
Tryggvasonar.
Grímur Gíslason.
Árni var góður maður
og langar mig að minn-
ast hans með örfáum
orðum. Fyrir um 30 ár-
um síðan leitaði ung 24
ára gömul kona til Árna,
sem þá var virtur hæstarréttarlög-
maður. Hún var þá með hvítblæði á
lokastigi og vissi að hún ætti stutt eft-
ir á þessari jörð. Hennar helsta
áhyggjuefni var framtíð 5 ára gam-
allar dóttur hennar, en hún bjó ein
með dóttur sinni og hafði ekki getað
unnið lengi vegna veikindanna. Þessi
kona var móðir mín og þessi litla
stúlka var ég. Árni lofaði móður
minni að gæta minna hagsmuna og
tók að sér að vera fjárhaldsmaður
minn. Móðir mín dó stuttu seinna og
Árni hélt loforð sitt. Þrátt fyrir að
hafa alltaf vitað um tilvist þessa vel-
gjörðarmanns míns var það fyrst við
18 ára aldur að ég kynntist Árna og
er sú minning ljúf.
Árni var hlýr maður sem lét sér
annt um mig og það sem ég tók mér
fyrir hendur. Alltaf hafði hann tíma
til að spjalla og hlusta þegar ég var að
velta vöngum yfir ýmsum málum.
Um tíma ræddi ég töluvert við hann
um menntunarmöguleika mína og
hann gerði meira en að hlusta, hann
studdi mig og hvatti til dáða. Þrátt
fyrir að hafa verið fjárhaldsmaður
minn í mörg ár, þá þáði Árni aldrei
laun fyrir vinnu sína.
Ein af þeim minningum sem koma
upp í huga mér þegar ég hugsa til
baka er þegar ég sit inni á skrifstofu
hjá honum og spjalla. Frá Árna geisl-
aði hlýjan og virðuleikinn og finnst
mér það lýsa þessum stundum best
með því að segja að segja að nærvera
hans fyllti herbergið, virðuleikinn og
hlýjan sveif í loftinu. Þrátt fyrir það
að hafa uppfyllt loforð sitt við móður
mína fylgdi Árni mér eftir langt inn í
fullorðinsárin og er mér minnistætt
þegar hann og Edda kona hans komu
í brúðkaup mitt. Þau voru glæsileg
hjón og þótti mér sérstaklega vænt
um að þau skyldu bæði koma til þess
að taka þátt í þessum mikilvæga degi
í mínu lífi. Það var einnig hátíðlega
stund fyrir mig og aðra gesti, þegar
Árni las upp úr Spámanninum fyrir
okkur hjónin.
Ég er þakklát fyrir það að hafa
kynnst Árna og fyrir það sem hann
ÁRNI
GUÐJÓNSSON
✝ Árni Guðjónssonfæddist í Vest-
mannaeyjum 27. maí
1926. Hann andaðist
á Landspítala í Foss-
vogi 15. febrúar síð-
astliðinn og var útför
hans gerð frá Foss-
vogskirkju 20. febr-
úar.
hefur gert fyrir mig, en
hann kenndi mér einn-
ig mikið um lífið og til-
veruna. Ég sendi Eddu
og fjölskyldu Árna
samúðarkveðjur. Miss-
ir ykkar er mikill en
eftir lifir minningin um
mikinn mann. Ég vona
að það lini sársauka
ykkar að hugsa til þess
að móðir mín á Árna
skuld að þakka og mun
hún örugglega taka vel
á móti honum þar sem
þau eru samankomin
núna.
Megi guð geyma ykkur.
Gyða Hjartardóttir.
Það mun hafa verið á árunum 1953
eða 1954 sem við Árni kynntumst
fyrst. Hann var nýútskrifaður lög-
fræðingur en ég starfsmaður í dóms-
málaráðuneytinu, sem þá var til húsa
í Túngötu. Árni átti erindi við mig,
eða líklega öllu heldur við Baldur
Möller, sem deildi skrifstofuherbergi
með mér. Litlu síðar kom hið sama
fyrir og var ekkert sögulegt við það,
Árni fékk afgreiðslu mála sinna,
kvaddi og fór. Ég hef auðvitað fyrir
löngu gleymt málavöxtum enda væri
mér óheimilt að tíunda þá ef ég
myndi þá, en það sem ég hnaut um
var hverjir umbjóðendur Árna voru,
en það voru stórveldi úr innstu röð-
um íhaldsins sem svo var kallað. Hinn
ungi lögfræðingur var nefnilega tal-
inn gallharður bolsi. Ég fékk tiltal frá
mér reyndari manni þess efnis að
skynsamir viðskiptajöfrar veldu sér
ekki endilega hjálparmenn eftir póli-
tík. Þetta atvik varð mér lexía, bæði
almennt og svo hvað þessi ungi lög-
fræðingur hafði þá þegar áunnið sér
mikið traust.
Kynni okkar Árna fóru vaxandi
þegar ég varð bæjarfógeti 1955 en
Árni þá fljótlega lögmaður Kópa-
vogskaupstaðar. Það tel ég hafa verið
mér mikil gæfa, að Árna skyldi falið
þetta starf, því ég mátti treysta því að
hann legði gott til mála og ætti góðan
hlut í að leysa ágreiningsmál, sem
auðvitað hlutu að koma upp milli bæj-
arfélagsins og einstakra borgara,
erfðaleiguhafa og umboðsmanns rík-
isvaldsins, sem var ég.
Ég reyndi Árna að sanngirni og
drengskap í öllum viðskiptum, ró-
lyndi og festu, sem ég tel að hafi orðið
umbjóðendum hans betra vegarnesti
heldur en harka og ósveigjanleiki,
sem sumir vilja láta beita fyrir sinn
vagn.
Það samstarf og samvinna sem
jókst með okkur Árna er árin liðu yf-
irfærðist á konur okkar og heimili,
leiddi til vináttu okkar Hrafnhildar
og þeirra hjóna Árna og hans ágætu
konu, Eddu Ragnarsdóttur. Áttum
við ánægjulega samfundi með þeim
innanlands og utan, en hæst bar píla-
grímsför okkar til Chartwell, land-
seturs Winstons Churchill og mátti
þá ekki á milli sjá hvor var meiri
aðdáandi Winstons ég eða gamli bols-
inn.
Við Hrafnhildur sendum Eddu og
allri fjölskyldunni hugheilar samúð-
arkveðjur.
Sigurgeir Jónsson.
Árni vinur okkar er farinn yfir
móðuna miklu, og á örugglega góðar
móttökur í vændum.
Hann skilur eftir sig stórt skarð í
hugum allra sem honum kynntust.
Árni var traustur, og ljúfur í fram-
komu og hafði þann hæfileika að leiða
mál til lykta svo allir mættu við una.
Fyrir okkur undirritaða er nú
skarð fyrir skildi í vinahópnum og
vantar Árna ætíð, þegar minnst er á
atburði frá okkar yngri dögum, eink-
um hið feiknamikla örugga minni
sem Árni hafði.
Við minnumst margra funda vegna
vinnu, en einnig á seinni árum sam-
funda þar sem setið var yfir kaffibolla
og mál rædd, bæði til að kryfja mál til
mergjar og til þess að rifja upp og fá
skýrari mynd af liðnum atburðum.
Þekking Árna reyndist ætíð mikil og
glöggskyggni hans á menn og mál-
efni næstum óbrigðul.
Sem lögmaður var Árni mjög far-
sæll, enda hinn mesti mannasættir.
Kæri Árni, hafðu þökk fyrir alla
samverustundir okkar.
Við vottum eiginkonu Árna, frú
Eddu Ragnarsdóttur, börnum þeirra
hjóna og barnabörnum svo og öðrum
ættingjum innilegustu samúð vegna
þess mikla missis sem þau hafa nú
orðið fyrir.
Guð varðveiti þig ætíð í eilífðinni.
Ólöf og Egill Skúli
Ingibergsson, Sigríður
og Björn Önundarson.
Í dag kveðjum við Árna Guðjóns-
son, hæstaréttarlögmann sem var
einn helsti forgöngumaður og vel-
unnari Félags íslenskra bifreiðaeig-
enda. Árni gekk ungur til liðs við FÍB
og var lögmaður félagsins í áratugi.
Hin óeigingjörnu störf sín vann Árni
lengst af í sjálfboðavinnu enda lét
hann sig málefni félagsins miklu
varða og bar ætíð hag bifreiðaeig-
enda fyrir brjósti. Nú fer því miður
ört fækkandi þeim mönnum sem
höfðu hugsjónir að leiðarljósi og létu
sér annt um hag heildarinnar.
Störf Árna fyrir FÍB voru af marg-
víslegum toga. Það féll í hans hlut að
semja og endurskoða lög félagsins.
Hann hafði viðveru á skrifstofu FÍB
vissa daga í viku og leysti þá úr
margskonar ágreiningsmálum sem
félagsmenn áttu aðild að. Þessi
vandamál leysti Árni þannig að þeir
sem hlut áttu að máli undu glaðir við
sitt og fóru sáttir af hans fundi.
Fjöldamargt annað sem of langt yrði
upp að telja tók Árni að sér fyrir FÍB.
Félag íslenskra bifreiðaeigenda
stendur í mikilli þakkarskuld við
Árna Guðjónsson fyrir öll hans störf
að bættum hag bifreiðaeigenda og
ævilanga trúmennsku og tryggð við
félagið.
FÍB vottar minningu Árna virð-
ingu og aðstandendum hans og ást-
vinum samúð.
F.h. stjórnar og starfsfólks FÍB,
Runólfur Ólafsson,
framkv.stj.
Elskulegur frændi minn, Árni, er
látinn. Hann varð bráðkvaddur á
heimili sínu 12. febrúar. Árni var
ákaflega heiðarlegur og traustur.
Hann var dulur og flíkaði ekki tilfinn-
ingum sínum. Hann hafði jafnaðar-
geð og var drengur góður.
Árni missti móður sína aðeins 9 ára
gamall og var það honum mikið áfall.
Alla tíð hugsaði hann vel um Önnu og
Eyvind og kom daglega til þeirra eft-
ir að þau fluttu á Elliheimilið Grund.
Fyrstu átta ár ævi okkar vorum við
alin upp saman á Grímsstöðum við
Grímsstaðaholt. Þar bjuggu foreldr-
ar Árna og foreldrar okkar ásamt
ömmu og afa. Í þá daga stóðu nokkrir
bæir niðri við sjóinn og tún allt um
kring. Þarna voru Bjarnastaðir,
Bjarg, Jónshús, Björnshús og Gríms-
staðaholtið. Þetta var okkar Paradís.
Margt var hægt að gera þar sér til
gamans og oft fórum við í fjöruna til
að veiða eða taka á móti afa og Ey-
vindi og hinum köllunum þegar þeir
komu af sjó með rauðmagann á vorin.
Við Árni vorum alltaf spennt að vita
hvort eitthvað hefði komið úr netun-
um okkar því afi gaf okkur aflann úr
sitt hvoru netinu. Það var einkenni-
leg tilviljun að við fengum alltaf jafn
mikinn afla.
Eyvindur og Árni eignuðust síðar
stærri bát sem brann úti á sjó og
björguðust þeir naumlega áður en
báturinn sökk. Árni stundaði sjóinn í
nokkur ár og réð sig síðan til Raf-
magnsveitu ríkisins og starfaði þar til
dauðadags.
Grímsstaðir hafa alltaf verið
ákveðinn miðpunktur í lífi okkar, eins
konar fjölskylduhús enda alltaf mikill
gestagangur þar.
Grímsstaðir voru okkur alltaf opn-
ir og gengum við inn án þess að
banka. Eftir að fjölskylda mín flutti
héldum við áfram að fara vestureftir
öll áramót til að horfa á flugelda og
brennur og hitta heimilisfólkið á
Grímsstöðum.
Hrygg í huga kveð ég elskulegan
frænda minn og þakka honum fyrir
allar samverustundir og skemmtileg-
ar endurminningar. Ég sendi Hönnu
og börnunum mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Nanna.
Hann átti svo marga
kosti, margt sem maður
gat lært af. Alltaf kapp-
kostaði hann að vera
glaður og hann vildi
leggja orð í belg hvort
sem mönnum líkaði eða ekki. Ein-
hverra hluta vegna var hann kallaður
þroskaheftur, en um margt var hann
betur að sér en almennt gerist.
Óli Pétur Sveinsson er látinn langt
fyrir aldur fram eins og hendi væri
veifað. Þessi sérstæði stóri drengur
sem sigldi alltaf á skjön við jafnaldra
sína og naut ekki sömu tækifæra
vegna takmarkana sem hann gerði
sér fullvel grein fyrir sjálfur og það
ÓLAFUR PÉTUR
SVEINSSON
✝ Ólafur PéturSveinsson fædd-
ist í Vestmannaeyj-
um 30. maí 1958 og
lést þar 12. febrúar
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Landakirkju í Vest-
mannaeyjum 20.
febrúar.
var kannski sárast af
öllu af því að hann vildi
svo vel og vildi hafa sinn
rétt.
Í útliti var hann eins
og hver annar, stór og
myndarlegur maður, en
hugsun hans var sér-
stæð og sjálfsköpuð við
takmarkaðar aðstæður
Óli Pétur var góður ljós-
myndari og hann var
glúrinn með peninga.
Hann var líka sniðugur
að finna ástæður til þess
að reyna að tengja sig
öðru fólki en gat verið
svolítið ýtinn í þeim efnum og það
hentaði ekki alltaf hinu skipulagða
fólki nútímans. Þá reyndi stundum á
skap stráksins sem var mikið og þá
fuku stundum snaggaraleg orð en
aldrei ill eða meiðandi, í mesta lagi
sár.
Óli Pétur var sannarlega vinur vina
sinna, tillitssamur og umhyggjusam-
ur og hafði stórt hjarta. Síðustu árin
fylgdi hann pabba sínum nánast hvert
fótmál í hversdagsatinu, rollustússinu
og öðrum áhugaefnum þeirra feðga,
en að öðru leyti var hann í rauninni
einfari sem samfélagið hafði ekki nóg-
an tíma fyrir, ekki nægan kærleik til
þess að gefa það sem raunverulega
þurfti til sérstæðs bróður. Þó var eng-
inn bilbugur á honum, engin öfund
eða illgirni. Hann hafði sinn húmor og
það gaf honum hamingju. Í Óla Pétri
var ekki til það sem kallað er öfund.
Gott dæmi um útsjónarsemi hans
og klókindi var þegar hann seldi eitt
sinn happdrættismiða fyrir þroska-
hefta. Allir sem seldu máttu taka 30
miða en Óli Pétur vildi fá 300 miða.
Ekki leist mönum vel á það en með
ýtninni fékk hann 300 miða þótt allir
teldu að hann myndi aðeins selja
hluta miðanna. Eftir 3 daga var hann
búinn að selja alla miðana og notaði
magnaða aðferð. Hann vildi alltaf tala
við báða foreldrana þegar hann bauð
miðana. Þá stillti hann sér upp fyrir
framan þá, setti upp aumkunarver-
ðasta svipinn sinn og sagði með sinni
miklu einlægni: „Ég er að selja happ-
drættismiða fyrir þroskahefta, vilduð
þið eiga barn eins og mig?“ Allir
keyptu miða.
Einu sinni sem oftar var Davíð
Oddsson forsætisráðherra með fund í
Eyjum og Óli Pétur vildi ná sambandi
við hann. Það var ekki erfitt, í fund-
arhléi þá axlaði Óli Pétur sig að Davíð
og sagðist vera búinn að komast að
því að þeir væru náskyldir. Því til
sönnunar dró hann úr pússi sínu
mynd af sér og mynd af Davíð sem
hann taldi að væru svo líkar að ekki
færi neitt á milli mála um skyldleika
þeirra. Að vísu var enginn svipur með
þeim en það skipti ekki máli. Óli Pét-
ur spurði Davíð hvort honum þættu
myndirnar ekki ótrúlega líkar. Davíð
tók undir þetta og sagði að myndirnar
væru svo líkar að það væri erfitt að
sjá hvor væri hvað. „Já finnst þér það
ekki,“ sagði Óli Pétur þá, „hvor held-
ur þú að sé hvað.“ Maður mætir ekki
lengur Óla Pétri með einlægu spurn-
ingarnar sínar og vangavelturnar úr
veröld sem var að mestu sunnan und-
ir Heimakletti. Samfélagið er fátæk-
ara, því það er einum hlýja og einlæga
persónuleikanum færra í áhöfninni.
Margir munu sakna Óla Péturs en nú
er hann kominn á ról með pabba sín-
um sem kvaddi fyrir nokkrum vikum
og það skyldi þó aldrei vera að hann
hafi sótt strákinn sinn sem treysti svo
á hann.
Góður Guð verndi Óla Pétur, varð-
veiti minninguna um hann hjá þeim
sem þótti svo vænt um hann vegna
hans mörgu góðu kosta sem allir gátu
lært af.
Árni Johnsen.