Morgunblaðið - 27.02.2004, Blaðsíða 36

MINNINGAR
36 FÖSTUDAGUR 27. FEBRÚAR 2004 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Þórdís GuðrúnÞorbergsdóttir
fæddist á Hvamms-
tanga 24. júní 1938.
Hún lést á líknar-
deild Landspítalans í
Kópavogi miðviku-
daginn 18. febrúar
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru hjón-
in Þorbergur Ingvar
Jóhannesson bóndi á
Neðra-Núpi í Mið-
firði í V-Hún., f. 28.
september 1914, d.
15. ágúst 1991, og
Svava Stefánsdóttir, f. í Péturs-
koti í Gull. 15. mars 1918, d. 28.
apríl 1985. Þórdís var elst sjö
systkina. Eftirlifandi eru Jó-
hanna, f. 21.4. 1940; Hafþór, f.
27.10. 1941; Rannveig, f. 10.1.
1943; Ingibjörg, f. 26.5. 1944; Jó-
hannes Guðmundur, f. 31.5. 1949;
og Stefán, f. 28.5. 1951.
Hinn 1. júlí 1967 giftist Þórdís
eftirlifandi eiginmanni sínum
Þóri Friðrikssyni, f.
13. apríl 1937 á
Höfða á Höfða-
strönd, Skagafirði.
Dóttir Þórdísar og
Jóns H. Wíum er
Rósa Sólrún Jóns-
dóttir, f. 21.6. 1960.
Hún er gift Guðna
Guðnasyni, synir
þeirra eru Þórir
Már, f. 1992, og
Svavar Leó, f. 1994.
Þórdís ólst upp á
Neðra-Núpi til 16
ára aldurs. Hún flutt
þá suður og starfaði fyrst á St.
Jósefsspítala í Hafnarfirði og síð-
ar um tíma í Iðnó í Reykjavík.
Lengst af starfaði hún í matsal
starfsmanna á Landspítalanum í
Reykjavík og síðustu árin í mat-
sal starfsmanna á Kleppsspítalan-
um.
Útför Þórdísar verður gerð frá
Áskirkju í Reykjavík í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Í dag kveð ég í hinsta sinn Dísu
frænku mína sem hefur verið stór
þátttakandi í mínu lífi. Hún var ekki
bara móðursystir mín heldur mín
önnur móðir. Hún og mamma voru
ákaflega samrýndar systur og stóðu
þétt saman eftir að þær fluttu frá
Neðra-Núpi suður til Reykjavíkur,
þá mjög ungar. Það hljóta að hafa
verið mikil umskipti í lífi þeirra að
flytjast að heiman svona ungar. Í dag
er þetta svo fjarstæðukennt að börn
eins og þær voru flytji svo ung að
heiman og stofni sitt eigið heimili og
framfleyti sér alfarið sjálf. Sem betur
fer eru breyttir tímar í dag.
Þegar ég hugsa til baka um ferða-
lög og fleira skemmtilegt þegar ég
var barn þá eru Dísa og Þórir jafn
sterkt í minningunni eins og mínir
eigin foreldrar. Það var sjaldan að
þau voru ekki með í því sem skemmti-
legt var gert því við höfum ávallt ver-
ið eins og ein stór fjölskylda. Sveitin
okkar er eitt af því dýrmætasta sem
við eigum, hún hefur verið sá staður
sem hefur tengt okkur saman allt til
dagsins í dag. Þaðan eigum við öll
heilt fjall af góðum minningum. Skól-
anum var varla lokið þegar Rósa og
Nilli voru komin norður til að taka
þátt í sauðburði og njóta sumarsins á
Neðra-Núpi og þegar ég varð eldri
fékk ég líka að fara. Í sumarfríum var
alltaf farið norður. Það skipti mig
ekki máli hvort Dísa og Þórir, Hafþór
eða foreldrar mínir voru væntanleg
norður, eftirvæntingin var alltaf jafn
mikil. Okkur krökkunum var alltaf
færður einhver glaðningur fyrir utan
það að þegar fjölmennt var á Neðra-
Núpi þá var sungið og spilað á orgel
eða harmoniku og þetta eru dýrmæt-
ar stundir sem ég aldrei gleymi. Dísa
var sú sem ávallt mundi alla texta
sem sungnir voru. Eitt sinn þegar
ferðinni var heitið norður fór ég með
Dísu í Hagkaup í Lækjargötu. Þar
keypti hún þrjú pör af gúmmískóm
og þrjá rauða traktora sem voru í þá
daga engin smáleikföng.
Eins og ég sagði áður var Dísa
ávallt eins og mín önnur móðir og ég
minnist þess ekki að hún hafi hugsað
minna um okkur Nilla en Rósu sína.
Á veturna voru samverustundirnar
ekki færri því aðeins einn trjárunni
var á milli heimila Dísu og mömmu.
Rósa stóra frænka var ótrúlega þol-
inmóð að leika við mig og okkar helgi-
stundir voru á laugardögum þegar
Þórir kom heim í hádeginu og eldaði
handa okkur veislumat, beikon og
egg annan hvern laugardag og pylsur
hinn. Eftir hádegi fór hann svo aftur í
vinnu en skildi eftir aura sem dugðu
fyrir poppmaís og tveimur maltflösk-
um. Þórir er líklega upphafsmaður-
inn að nammidögunum sem öll börn
þekkja í dag.
Það að fá að alast upp við hlið svo
vel gerðrar manneskju sem Dísa var
fær mig til að hugsa um litlu ömmu-
strákana hennar, það er sárt til þess
að hugsa að þeir fái ekki að njóta
samvista við hana meir. Það er þó
huggun harmi gegn að þeir eiga eng-
an smáafa að. Afa sem er einn sá
hjartahlýjasti maður sem ég hef
kynnst og megi þeir eiga sem allra
flestar ánægjustundir saman í fram-
tíðinni.
Elsku Dísa, hafðu þökk fyrir alla
þá umhyggju sem þú sýndir mér og
síðar Sveini eftir að hann kom inn í
mitt líf.
Elsku Þórir, Rósa og fjölskylda,
missir ykkar er mikill en lífið heldur
áfram og við skulum á erfiðri kveðju-
stund ylja okkur við allar góðu minn-
ingarnar sem við eigum um hana.
Kveðja
Svava Þorbjörg.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þótt svíði sorg mitt hjarta,
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sig.)
Okkur langar til að minnast vin-
konu okkar Þórdísar Guðrúnar Þor-
bergsdóttir með örfáum orðum. Þór-
dís, eða Dísa eins og hún var alltaf
kölluð, andaðist hinn 18. febr. sl. eftir
löng og ströng veikindi.
Það eru orðin ansi mörg ár síðan
Dísa kom fyrst með Þóri frænda okk-
ar í heimsókn til Skagafjarðar. Síðan
urðu heimsóknirnar fleiri og sam-
skiptin jukust með árunum.
Hún átti sterkar rætur í Miðfirð-
inum og fóru þau hjón þangað oft í
heimsókn. Síðan var haldið áfram í
Skagafjörðinn og ættingjarnir þar
heimsóttir.
Dísa var alltaf kát og hress og hafði
gaman af að koma á mannamót. Hún
unni hljómlist og var það hennar
besta skemtun að hlusta á góðan
söng.
Hún var mjög gestrisin og var gott
að koma til þeirra hjóna. Þau höfðu
einhvern veginn lag á að láta fólki líða
eins og það væri heima hjá sér og allt-
af virtist vera húspláss á Réttarbakk-
anum ef ferðafólk bar að garði.
Einn þáttur í fari Dísu var tryggð-
in við þá sem hún batt vináttu við en
hún var mjög frændrækin, heilsteypt
og heiðarleg.
Með söknuði kveðjum við þig, Dísa
mín, og þökkum allar góðar stundir,
vináttu og tryggð á liðnum árum.
Fjölskyldu þinni, Þóri, Rósu,
Guðna og barnabörnunum, Þóri Má
og Svavari Leó, vottum við innilega
samúð okkar nú að leiðarlokum.
Minningin um góða konu lifir lengi
meðal okkar.
Margrét og Þóra frá Óslandi.
Enn einu sinni er komið að kveðju-
stund. Nú kveðjum við góða vinkonu
langt um aldur fram en hún hefur sl.
þrjú ár barist við illvígan sjúkdóm af
einstökum dugnaði og æðruleysi
þannig að eftir hefur verið tekið.
Hún Dísa hefur verið konan hans
Þóris frænda frá því ég man fyrst eft-
ir. Þau komu oft saman í Skagafjörð-
inn á sumrin eins og svo margir
gerðu í þá daga og gera enn. Þá var
nú oft glatt á hjalla og slegið á létta
strengi. Dísu fannst gaman að koma
á Höfða og þar kunni hún alltaf vel
við sig. Þá var líka oft tekið lagið og
þar var nú Dísa aldeilis í essinu sínu.
Hún hafði einstaklega gaman af söng
og kunni ótrúlega mikið af lögum og
textum og þurfti því oft að leiðbeina
öðrum í söngnum og það gerði hún á
sinn hógværa og einlæga hátt.
Á árunum milli 1980 og 1990 var ég
tíður gestur á heimili þeirra Dísu og
Þóris á Réttarbakkanum vegna
skólagöngu minnar og atvinnu. Þá
tókust með okkur Dísu mjög góð
kynni og ræddum við oft saman í
góðu tómi við eldhúsborðið um hina
ýmsu menn og málefni. Ekki er ég frá
því að Dísa hafi oft vitað meira um
mína hagi en margur annar en það
veit ég fyrir víst að þau leyndarmál
voru vel geymd. Eins og oft vill verða
um unga menn var maður nú ekki
alltaf að skila sér heim á kristilegum
tíma. Dísu fannst nú ekki neitt at-
hugavert við það en sagði að það væri
alveg ómögulegt að ég væri alltaf að
koma að lokuðum dyrum, skipaði
Þóri að láta útbúa lykil að húsinu
þannig að ég gæti komið og farið að
vild án þess að vera að valda öðrum
ónæði. Þegar ég síðan flutti suður og
stofnaði heimili sjálfur ætlaði ég að
skila lyklinum. Þá hló Dísa og sagði
sposk á svip að hún vildi endilega að
ég hefði lykilinn áfram ef sambýlis-
konan gæfist upp á mér, ég gæti þá
alltaf skriðið aftur í herbergið á Rétt-
arbakkanum. Lykilinn á ég ennþá og
læt hann sennilega ekki af hendi úr
þessu.
Dísa var mjög hrein og bein og
sagði hiklaust sína meiningu þegar
henni þótti tilefni til. Einu sinni hafði
ég að áeggjan vinar míns farið að
safna skeggi og var búinn að safna í
nokkrar vikur þegar ég átti erindi til
Reykjavíkur. Ég hélt rakleitt í Rétt-
arbakkann og tók strax eftir að Dísa
var ekki eins og hún átti að sér að
vera. Í morgunkaffinu daginn eftir
sagði Dísa og var frekar ákveðin á
svip: „Grétar minn, í guðanna bæn-
um, þú mátt ekki móðgast við mig en
mér finnst þú alveg hræðilegur með
þetta skegg, viltu nú ekki fara og
raka þetta af þér?“ Ég sagðist vera
alveg sammála henni en ég þyrfti að
sýna vini mínum þetta fyrst en síðan
mundi ég raka þetta af mér strax um
kvöldið. Það gerði ég síðan og lofaði
Dísu að gera þetta aldrei aftur og við
það hef ég staðið.
Þegar við Jóhanna skírðum börnin
okkar var ákveðið að gera það heima
hjá okkur. Þá vandaðist nú málið þeg-
ar kom að söngnum. Ég hafði auðvit-
að samband við Dísu og sagði að hún
yrði að taka að sér að leiða sönginn í
athöfninni. Hún tók vel í það en
spurði mig hvort við þyrftum ekki að
hittast og æfa okkur eitthvað. Ég tók
eitthvað lítið undir það en þá sagði
hún mjög ákveðin að það gengi ekki
að vera að gera þetta nema gera það
vel. Við héldum söngæfingu og vel
tókst til með sönginn. En þarna var
Dísu rétt lýst, hún tók ekkert að sér
nema gera það eins vel og samvisku-
samlega og hægt var.
Eins og áður sagði hafði Dísa mikið
yndi af söng. Í okkar árlega fjöl-
skylduþorrablóti þar sem við hitt-
umst einu sinni á ári og skemmtum
okkur saman hafa Dísa og Þórir verið
fastagestir. Þar hefur alltaf verið
sungið mikið og Dísa þar fremst í
flokki. Fyrir nokkrum árum fóru
Dísa og Þórir að troða upp við mikinn
fögnuð okkar hinna. Saman hafa þau
sungið lagið Caprí með miklum til-
þrifum og hefur það ávallt verið há-
punktur kvöldsins. Nú síðustu ár hef-
ur Dísa líka verið að syngja fyrir
okkur Hallarfrúna eftir Davíð Stef-
ánsson. Það er ekki auðvelt í flutningi
og það hefur hún að öllu leyti þurft að
gera ein því okkur hinum hefur ekki
tekist að ná viðunandi tökum á þessu
fallega lagi og ljóði sem var henni
mjög kært.
En nú hefur Hallarfrúin í Réttar-
bakkanum sungið sinn síðasta söng
fyrir okkur í bili, hvað sem síðar verð-
ur. Eftir sitjum við hin og syrgjum
góða og gegna vinkonu sem við vitum
að verður tekið vel á móti í nýjum
heimkynnum.
Ég vil að lokum þakka þér fyrir all-
ar góðu og skemmtilegu samveru-
stundirnar sem ég hef átt með ykkur
Þóri, þær hefðu svo gjarnan mátt
verða miklu, miklu fleiri.
Moldin er þín.
Moldin er trygg við börnin sín,
sefar allan söknuð og harm
og svæfir þig við sinn móðurbarm.
Grasið hvíslar sitt ljúfasta ljóð
á leiðinu þínu. Moldin er hljóð
og hvíldin góð…
(Davíð Stef.)
Elsku Þórir, Rósa og fjölskylda.
Ég og fjölskylda mín sendum ykkur
okkar innilegustu samúðarkveðjur á
þessari sorgarstund. Minningin um
góða konu lifir með okkur öllum.
Grétar Friðriksson frá Höfða.
ÞÓRDÍS GUÐRÚN
ÞORBERGSDÓTTIR
✝ Bjarni Gunnars-son vélstjóri
fæddist á Kolfreyju í
Fáskrúðsfjarðar-
hreppi 12. mars 1926.
Hann lést á Landspít-
alanum í Fossvogi
mánudaginn 23. febr-
úar síðastliðinn.
Bjarni var sonur
hjónanna Stefaníu
Mörtu Bjarnadóttur,
f. 1901, d. 1970, og
Gunnars Sam-
úelssonar, f. 1899, d.
1929, en þau giftust
28. mars 1925. Al-
bróðir Bjarna var Jón Þórir, f.
1928, d. 1981. Marta giftist 20. júlí
1931 Vilmundi Sigurðssyni, f.
1889, d. 1978. Börn þeirra og hálf-
systkini Bjarna eru; Gunnar, f.
1931, d. 1996, Sigurlaug, f. 1935
og Tryggvi, f. 1938.
Bjarni kvæntist 23. maí 1953
Ingu Karlsdóttir, f. í Torgau í
Þýskalandi 24. mars
1930, d. 27. nóvem-
ber 1996. Fósturdæt-
ur þeirra eru tvíbur-
arnir Oddný Aldís og
Guðný Marta Ósk-
arsdætur, f. 30. maí
1954, en þær komu
til þeirra í marsmán-
uði 1956. Barna-
börnin eru tíu, þar af
níu á lífi og langafa-
börnin eru tvö.
Bjarni var vél-
stjóri frá Vélskóla
Íslands 1952 og frá
rafmagnsdeild sama
skóla ári síðar, 1953. Hann starf-
aði sem vélstjóri upp frá því, á
fiskiskipum, fraktskipum og í ára-
tugi sem vélstjóri á Landspítalan-
um. Bjarni og Inga bjuggu lengst
af á Framnesvegi í Reykjavík.
Útför Bjarna verður gerð frá
Fossvogskapellu í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Ég vil fyrir hönd okkar bræðr-
anna og fjölskyldna minnast Bjarna
frænda okkar með nokkrum orðum.
Bjarni var einstakur maður, barn-
góður, þolinmóður og ákaflega
greiðvikinn.
Við munum vel spenninginn þegar
von var á Bjarna austur er við vor-
um yngri, en þá kom hann gjarnan
einn þegar Inga fór með dæturnar
til að heimsækja sitt fólk í Þýska-
landi.
Það voru góðir tímar, því þá höfð-
um við Bjarna útaf fyrir okkur og
hann var ólatur að fara með okkur
það sem hugur stóð til hverju sinni,
hjálpa okkur að gera við hjólin eða
hvað eina sem við báðum hann um.
Þá var ekki síðra fyrir okkur sem
unglinga að eiga víst skjól á Fram-
nesveginum hjá þeim Bjarna og
Ingu, þegar farið var í höfuðborgina.
Margar voru þær stundirnar sem
setið var að spjalli fram á nótt, og þó
maður skildi það ekki þá, var það
ómetanlegt fyrir okkur unglingana
að finna að við okkur var talað sem
jafningja og hjá okkur var kveiktur
áhugi fyrir mörgum ólíkum málefn-
um sem við búum enn að, hvort sem
það varðaði kjör fólks í Austur-Evr-
ópu eða áhugi fyrir eigin ætt og upp-
runa.
Við minnumst þeirra hjóna með
vinsemd og virðingu og vottum
dætrum þeirra og fjölskyldum okk-
ar dýpstu samúð.
Jóhann, Vilmundur og
Bjarni Tryggvasynir.
BJARNI
GUNNARSSON
Eiginmaður minn,
BJARNI SÆMUNDSSON,
dvalarheimilinu Hjallatúni
í Vík,
lést laugardaginn 21. febrúar sl.
Útför hans verður gerð frá Víkurkirkju laugar-
daginn 28. febrúar kl. 14.00.
Blóm og kransar eru vinsamlega afþakkaðir,
en þeim, sem vilja minnast hans, er bent á reikning dvalarheimilisins
Hjallatúns í Búnaðarbankanum í Vík (kennitala 490589-1559, reikningur
nr. 317-13-300407).
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Hulda Vilhjálmsdóttir.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
BJARNI M. SIGMUNDSSON,
Þastarima 7,
Selfossi,
sem lést miðvikudaginn 18. febrúar, verður
jarðsunginn frá Selfosskirkju laugardaginn
28. febrúar kl. 13.30.
Blóm og kransar vinsamlega afþakkaðir, en þeim, sem vilja minnast
hans, er bent á Hjartavernd.
Guðný M. Bergsteinsdóttir,
Bergrún Bjarnadóttir, Guðmundur Guðmundsson,
Magnea Bjarnadóttir, Sigurbjörn T. Gunnarsson,
María E. Bjarnadóttir, Guðmundur Magnússon,
barnabörn og barnabarnabarn.