Morgunblaðið - 26.03.2004, Side 51

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 26. MARS 2004 51
kaupstað. Verkefni félagsþjónustu og
barnaverndar gera miklar kröfur til
þeirra sem við þau starfa. Viðfangs-
efnin fjalla oft um dýpstu og við-
kvæmustu tilfinningar fólks og því er
mikilvægt að til slíkra starfa veljist
hæfir einstaklingar. Sveinborg var
einn þeirra. Auk þess að hafa traust-
an grunn til að byggja á, sem var
menntun hennar í geðhjúkrun, þá
hafði hún mikinn áhuga á að afla sér
þekkingar og reynslu á nýjum vett-
vangi. Vorið 1991 sóttu félagsmála-
stjórar Sveinborgu heim, þegar fund-
ur samtakanna var haldinn í
Neskaupstað. Enn í dag minnast þeir
sem fundinn sóttu þeirrar gestrisni
og alúðar sem einkenndi móttökurn-
ar.
Við félagsmálastjórar minnumst
ófárra stunda með Sveinborgu þegar
slegið var á létta strengi og gleðin tók
völdin eftir hnyttnar sögur og misgóð
ljóð. Þá lét Sveinborg sitt ekki eftir
liggja, enda einkar skemmtilegur fé-
lagi. Áður en Sveinborg gekk til liðs
við Samtök félagsmálastjóra hafði ég
kynnst henni persónulega. Leiðir
okkar höfðu legið saman á námsárum
í Svíþjóð og síðar vorum við sam-
starfskonur við Fjórðungssjúkrahús-
ið á Akureyri. Sameiginlegar stundir,
sem hefðu svo gjarnan mátt vera
fleiri í seinni tíð, vil ég þakka.
Fyrir hönd Samtaka félagsmála-
stjóra á Íslandi votta ég eiginmanni,
dætrum og öðrum ástvinum mína
dýpstu samúð. Megi minningin um
góðan félaga og samstarfskonu lifa.
Unnur V. Ingólfsdóttir.
Það var bjartsýnn hópur ungs
fólks sem flutti inn í stúdentaíbúðir á
Norra Fäladen í Lundi í Svíþjóð
haustið 1973. Þetta voru kaflaskil og
nýtt líf blasti við í nýju landi. Það ríkti
eftirvænting í hópnum en jafnframt
runnu tvær grímur á ýmsa að hefja
búskap svo fjarri vinum og ættingj-
um. Í þessum hópi var ung kona,
grannvaxin og ljós yfirlitum, með
freknur og glettnisglampa í augum.
Þetta var Sveina.
Hún hafði alist upp í Vestmanna-
eyjum en var nú komin út í hinn stóra
heim, með Finnboga sér við hlið og
Esther. Hún var aðeins eldri og
þroskaðri en ég. Það var því gott að
leita til hennar með hvaðeina sem að
höndum bar, enda mamma og pabbi
ekki lengur innan seilingar þegar
eitthvað bjátaði á. Þessi litli hópur
námsmanna varð fljótlega eins konar
stórfjölskylda.
Við sátum nýlega á líknardeildinni
í Kópavogi við Sveina, sem þá var
orðin fársjúk, og ræddum tímann í
Lundi, en líka þau mál sem voru efst
á baugi í pólitíkinni því þau ræddum
við yfirleitt þegar við hittumst.
Sveina var komin af alþýðufólki og
stóð föstum fótum í tilverunni. Hún
hafði ríka réttlætiskennd og samúð
með þeim sem minna mega sín og
valdi líka störf sem stuðluðu að því að
auka vellíðan annarra. Það sem ég
dáðist mest að í fari hennar var hvað
hún var raunsæ og hugrökk. Hún
horfðist í augu við vandamálin sem
steðjuðu að og sigraðist á þeim. Hún
var líka húmoristi og oft hlógum við
dátt við eldhúsborðið hennar úti í
Lundi, þótt blikur væru á lofti í lífi
okkar beggja.
Hún var einstaklega heilsteypt
manneskja og mikill vinur vina sinna.
Hún var einnig gæfukona. Frá því
þau Finnbogi kynntust á Akureyri
kornung fetuðu þau slóðina saman,
þannig að engan skugga bar á. Þau
voru sérstaklega samhent og miklir
félagar. Dæturnar tvær, Esther og
Ragna, voru augasteinar mömmu
sinnar. Lítill ömmustrákur, Finn-
bogi, kom í heiminn og var ömmu
sinni og afa gleðigjafi.
Sveina tókst á við krabbameinið
eins og annað í tilverunni. Hún horfð-
ist í augu við það staðráðin í að sigra.
Hún var baráttukona til hinstu
stundar. Hún hafði svo mikið að lifa
fyrir og fannst þau Finnbogi eiga svo
margt ógert saman. Það er sorglegt
að hún skuli hafa verið kölluð héðan
langt fyrir aldur fram. Stórt skarð er
höggvið í hópinn sem settist að á
Norra Fäladen fyrir rúmum þrjátíu
árum.
Það er margs að minnast og margs
að sakna þegar ég kveð Sveinu og
þakka henni samfylgdina, tryggð
hennar og vináttu. Sárastur er samt
missir foreldra hennar, Finnboga,
Estherar, Rögnu og fjölskyldna. Ég
samhryggist þeim innilega, bið góðan
Guð að styrkja þau og blessa minn-
ingu Sveinu. Minningu sem verður
þeim ljós í myrkri sorgarinnar.
Erna Indriðadóttir.
Það var alveg sérstök stemning yf-
ir því, þegar fundum bar saman.
Heillandi brosið skínandi bjarta og
breiða, geislandi augun báru með sér
fágæta umfaðmandi og trausta ná-
vist. Umfram allt hlýju, en jafnframt
litaða ögrun, stríðni, eftirvæntingu
og spennu. Þetta allt í senn. Minnti
helst á fjörmikið jasslag þar sem
sveiflan hittir beint í mark. Naut lífs-
ins og nýtti vel tækifærin sem gáfust.
„Maður lifir nú ekki nema einu sinni,“
varð henni oft á orði þegar mikið var
um að vera. Það var oftast mikil
hreyfing, já, hvirfill í loftinu í kring-
um vinkonu okkar. Fljót að staðsetja
og miða út viðkomandi og hvar hver
nyti sín best. Hraðlæs á hugarástand.
Næm á styrkleika og veikleika. Ann-
að tveggja að hlúa að eða hvetja og
efla til áræðis og athafna.
Hún var vel af Guði gerð. Driftin
þvílík og dugnaðurinn. Alúðin og
rausnin. Einbeitt í að gera öðrum til
góða. Veisluborð og viðurgjörningur.
Hvorki fyrir sér vílað né til sparað.
Örlætið yfirfljótandi. Stundum kallað
ákveðið og ákaft á sinn ástkæra.
Hennar stíll að skerpa og halda við
efnið. Lagði sig alla fram og ekki af
dregið.
Hún var mikið djásn með sínum
dýrmæta hætti. Glæsileg á velli.
Skartaði jafnan sínu fegursta. Stolt
sinnar fjölskyldu og metin af virktum
af eiginmanni sínum Finnboga, ást-
vinum og vinum. Bjó vel að sér og sín-
um og lagði mikið upp úr góðum
heimilisbrag.
Og þau voru sannarlega samstiga
hjónin. Vináttu og eindrægni við
brugðið. Alúðin gagnkvæm.
Skemmtilegt og sterkt samspil með
ótal tilbrigðum og áherslum endur-
nærði frábært samband og trausta
samleið.
Sveina átti svo sannarlega góða að.
Dæturnar Esther og Ragna og
ömmudrengurinn Finnbogi, auga-
steinarnir. Fókusinn skýr. Þurfti ört
að uppfæra fregnir. Síunnandi sín-
um, vinur og ráðhollur velgjörðar-
maður. Fast og ákveðið á öllu tekið.
Höndin fram rétt. Ekki legið á gleði-
tíðindum. Selibreraði sæl og sólrík í
andliti. Dillandi hláturinn bráðsmit-
andi. Glettnin og kímnigáfan af bestu
gerð. Tilefni fagnaðar kærkomið.
Þannig hægt að ímynda sér hvernig
vinahópurinn stóri upplifði hana.
Hún var eins og segull. Einstaklega
hrífandi og fjörmikil, stuðkona.
Forréttindi að fá að eiga með henni
og fjölskyldunni fjölmargar sam-
verustundir. Já og öll áramótin, lit-
og gleðiríku. Hver getur gleymt
þeim? Í minningu barna okkar urðu
þau glæstustu boð ævintýranna. Öll
fjölbreyttu og gómsætu pateiin,
íburðarmiklir aðalréttir og eftirréttir
runnu ljúft niður við glaum kátra og
gefandi samræðna. Það er fyrir
margt að þakka á tímamótum. Mörg-
um margt gefið í eigindum og hug-
arþeli einnar persónu. Syrti sannar-
lega að þegar alvarleg veikindi urðu
ljós. En vinkonan brást við. Íklædd-
ist baráttuham og kom þar engum á
óvart. Þrek hennar og æðruleysi und-
ur eitt.
En hún átti sem fyrr í þéttan faðm
að leita er umlukti hana og studdi.
Borin á höndum á ögurstundum.
Stoðirnar styrku eiginmaður og dæt-
ur, foreldrar, tengdasynir Bjarni og
Andrés, ástvinir og vinir, hjúkrunar-
fólk, ásamt fjölmörgum öðrum lögðu
sig fram um að auðvelda og létta
þunga byrði. Vitnisburður um
ómælda ástúð og kærleika í hennar
garð, samhug og einingu. Þessi sami
hlýi og þétti faðmur lagði hana um
síðir í hendur skapara síns og lausn-
ara. Eitt er víst að ekki hefur dregið
úr glaðværð himnanna við komu
hennar og tilhlökkun ein að mæta
brosinu skínandi bjarta og breiða og
geislandi augum á spennuþrungnu
augnabliki á mörkum tíma og eilífðar.
Guð styrki þig, Finnbogi, kæri vin-
ur, dætur, ömmudrenginn, tengda-
syni foreldra, alla ástvini og vini og
gefi ykkur huggun og frið í hjörtum.
Guð blessi minningu trausts og góðs
og gefandi vinar. Já, minningar allar
sem sindra eins og skærustu stjörnur
á hugarhimni.
Inger, Davíð og börn.
Sumarsins stjarna sólin bjarta
Sjáðu hér hvílir stúlkan mín.
Byrgðu gullna geisla þína
gáðu að hvert ljós þitt skín
því hún sefur
stúlkan mín hún sefur.
Í ársbyrjun 1967 hófu fimmtíu og
tvær ungar konur nám við Hjúkrun-
arskóla Íslands.
Hópurinn, eða hollið eins og það
nefndist, var hið fjölmennasta sem
hafði verið tekið inn í skólann frá
upphafi. Nemendur komu víða að af
landinu og var þeim skipt í tvo bekki.
Í öðrum bekknum voru nemendur úr
Reykjavík en í hinum vorum við sam-
an stöllurnar sem komum af lands-
byggðinni og úr nágranna sveitar-
félögum Reykjavíkur. Meðal þeirra
sem komu utan af landi var Svein-
borg Helga Sveinsdóttir úr Vest-
mannaeyjum, Sveina, sem við viljum
kveðja með nokkrum minningarbrot-
um. Í skólanum tengdumst við órjúf-
anlegum vináttuböndum sem hafa
haldist síðan enda var ýmislegt brall-
að á heimavistinni.
Sveina setti svip á hópinn, lífsglöð,
félagslynd og sterkur persónuleiki.
Sveina bar af þegar við fórum út að
skemmta okkur, í glæsilegum kjólum
sem mamma hennar saumaði og er
silfurkjóllinn minnisstæðastur.
Sveina var heimskona og fagurkeri.
Hún átti fallegt heimili og var höfð-
ingi heim að sækja og nutum við þess
saumaklúbbssystur. Við erum þakk-
látar að hafa átt hana fyrir vinkonu.
Sveina greindist með krabbamein
fyrir tveimur og hálfu ári síðan. Hún
barðist eins og hetja og hélt reisn
sinni allt til enda.
Kæri Finnbogi, Esther, Ragna,
Finnbogi litli og foreldrar Sveinu, við
vottum ykkur innilega samúð. Megi
góður Guð styrkja ykkur í sorginni.
Sumarmáni með sorg í hjarta
sefur bak við blámans tjöld.
Hann er að dreyma dimmar nætur
dimmar nætur og veður köld
meðan ég vaki
við hlið hennar ég vaki.
Sumarsins vindar varlega blásið
svo vakni ekki rósin mín.
Hljóðlega farið um fjöll og dali
friður frá hennar ásjónu skín
því hún sefur
stúlkan mín hún sefur.
(Bubbi Morthens.)
Saumaklúbbssystur úr
Hjúkrunarskóla Íslands.
Í dag er til moldar borinn elskuleg
vinkona okkar Sveinborg Sveinsdótt-
ir eftir langa og hetjulega baráttu við
illvígan sjúkdóm. Lífið er oft á tíðum
svo óútreiknanlegt og ósanngjarnt.
Sérstaklega finnur maður til þess á
stundu eins og þessari þegar glæsileg
kona fellur frá langt fyrir aldur fram.
Við sem eftir sitjum getum þó glaðst
yfir ljúfum minningum um vin sem
svo gott var að eiga að. Það var ekki
stíllinn hennar Sveinu að gefast upp
þrátt fyrir allt mótlætið, en nú er
hvíldin komin. Vinátta okkar hófst
þegar þau Finnbogi fluttu til Nes-
kaupstaðar 1986 og Finnbogi tók að
sér að stýra Síldarvinnslunni í Nes-
kaupstað. Þau hjón fluttu með sér
ferskan blæ inn í samfélagið og létu
til sín taka á mörgum sviðum og
mörkuðu djúp spor sem seint verða
máð. Sveina tók að sér að erfitt og oft
á tíðum vanþakklátt starf félags-
málastjóra bæjarins og leysti það
sérstaklega vel af hendi. Þar kom til
bæði sérþekking hennar sem hjúkr-
unarfræðings, en ekki síst hennar
góðu mannkostir og hæfileikinn til að
setja sig inn í erfið vandmál sem oft
þarf að leysa í slíku starfi. Við minn-
umst sérstaklega allra vinafundanna,
gagnkvæmra heimsókna og gamlárs-
kvöldanna okkar fyrir austan. Þó
þessir fundir hafi orðið strjálli eftir
að við færðum okkur um set, við til
Akureyrar og þið til Hafnarfjarðar,
þá hafa tengslin ekki rofnað.
Elsku Finnbogi, Ragna, Ester og
Finnbogi yngri, ykkar missir er mik-
ill.
Fyrst sigur sá er fenginn,
fyrst sorgar þraut er gengin,
hvað getur grætt oss þá?
Oss þykir þungt að skilja,
en það er Guðs að vilja,
og gott er allt, sem Guði’ er frá.
(V. Briem.)
Með þessum orðum kveðjum við
elskulega vinkonu Sveinborgu
Sveinsdóttur og biðjum henni guðs
blessunar.
Ásgeir og Ásta.
Nú er komið að kveðjustund.
Sveina er kvödd með miklum söknuði
og trega, kona sem bjó yfir svo mikilli
útgeislun og hamingju að öllum leið
vel í návist hennar.
Sveina var næstelst fimm systkina
og eina dóttirin, enda bar hún þess
vitni að mömmunni þótti gaman að
punta stelpuna sína. Tvítug að aldri
kom Sveina til Akureyrar þá sem
nemi í hjúkrunarfræðum, – hér lágu
leiðir þeirra Finnboga Jónssonar,
systursonar míns, saman, hann var
þá nemandi í MA. Þó svo hvorugt
hefði lokið námi lét ekki ávöxtur ást-
arinnar á sér standa. Já, margs er að
minnast. 30. nóvember 1969 eignuð-
ust þau dóttur sem ber nafn ömmu
sinnar, Esther Finnbogadóttir. Þetta
kvöld átti Finnbogi að halda ræðu í
Menntaskólanum í tilefni af 1. des-
ember. Þau voru búin að vera uppi á
fæðingardeild allan daginn og ekkert
gekk. Ákveðið var að ég kæmi og
leysti hann af svo hann gæti farið
heim og haft fataskipti. Hann ætlaði
síðan að koma við á spítalanum um
leið og hann færi upp í skóla. Sagði ég
við Sveinu að gaman væri ef hún yrði
búin að fæða áður en hann kæmi til
baka og það fór svo. Barnið var ný-
fætt þegar Finnbogi birtist. – Enda
var það stoltur faðir með bros á vör
sem hélt ræðu þetta kvöld.
Eftir að Sveina lauk námi sem
hjúkrunarfræðingur flutti fjölskyld-
an til Svíþjóðar, en þar bjuggu þau í
rúm 5 ár og eignuðust dótturina Sig-
ríði Rögnu. Eftir að heim kom fór
Sveina í framhaldsnám í geðhjúkrun,
– flutti fjölskyldan síðan til Akureyr-
ar og þaðan til Neskaupstaðar, þar
sem Finnbogi tók við framkvæmda-
stjórastarfi Síldarvinnslunnar, en
Sveina gerðist félagsmálastjóri. Vor-
ið 1996 lauk Ragna stúdentsprófi.
Datt mér þá í hug að gaman væri að
gleðjast með fjölskyldunni þennan
dag. Ég keyrði frá Akureyri til Eski-
fjarðar, gisti þar um nóttina, kom til
Neskaupstaðar snemma næsta dag
án þess að gera boð á undan mér. Því-
líkar móttökur sem ég fékk gleymast
aldrei.
Sveina fylgdist vel með sveiflum
tískunnar enda var hún glæsileg í út-
liti og klæðnaði.
Þau hjón voru svo samrýmd, að
sjaldan nefndi maður annað þeirra án
þess að nefna hitt. Stolt þeirra eru
tvær yndislegar dætur, þær Esther
og Ragna og dóttursonurinn Finn-
bogi, – síðan bættust tengdasynirnir
við. Ykkur ásamt foreldrum og
bræðrum bið ég guð að styrkja.
Megi ljúfar minningar liðinna ára
ylja ykkur um ókomin ár.
Björg Finnbogadóttir.
Á kveðjustund koma fram í hug-
ann ótal minningar og hugurinn reik-
Margt ég vildi þakka þér
og þess er gott að minnast
að þú ert ein af þeim sem mér
þótti gott að kynnast.
(Guðrún Jóhannsdóttir.)
Hún var ætíð til staðar með
sínar góðu ráðleggingar og
elskulegheit, frá okkar fyrstu
kynnum. Fyrir það viljum við
þakka elsku vinkonu okkar,
henni Sveinu.
Drottinn blessi hana og
minningu hennar.
Við vottum fjölskyldu hennar
og öllum aðstandendum okkar
dýpstu samúð.
Rakel og Jón.
Sveina var há og glæsileg
kona og bauð af sér góðan
þokka. Hún var brosmild og hlý
og átti auðvelt með að gefa af
sér. Það geislaði af henni um-
hyggja fyrir náunganum. Hún
var með hljómmikla og hlát-
urmilda rödd og brosi á vör
fylgdi glettnislegt blik í auga.
Þannig mun hún lifa í minning-
unni.
Til Sveinu var gott að sækja
ráð um allt varðandi börn og
ætíð vildi hún fræðast um hagi
allrar fjölskyldunnar.
Fjölskyldu Sveinu sendi ég
innilegar samúðarkveðjur.
Pétur Reimarsson.
Þakka þér, Sveina mín, fyrir
50 ára vinskap.
Það var notalegt að eiga þig
fyrir vin, ávallt káta og hlæj-
andi.
Innilegustu samúðarkveðjur
til fjölskyldu þinnar.
Kristinn á Löndum.
HINSTA KVEÐJA
Lokað
Vegna útfarar SVEINBORGAR SVEINSDÓTTUR verða skrifstofur
SR-Mjöls hf. og Ness ehf. í Kringlunni 7, lokaðar í dag, föstudag-
inn 26. mars, frá kl. 10.00 til 14.00.
Skrifstofur SR-Mjöls hf. og Ness ehf.
MORGUNBLAÐIÐ birtir afmælis- og minningargreinar endurgjalds-
laust alla daga vikunnar. Greinunum má skila í tölvupósti (netfangið er
minning@mbl.is - svar er sent sjálfvirkt um leið og grein hefur borist)
eða á disklingi og þarf útprentun þá að fylgja. Nauðsynlegt er að til-
greina símanúmer höfundar og/eða sendanda (vinnusíma og heima-
síma). Tekið er á móti afmælis- og minningargreinum á 1. hæð í húsi
Morgunblaðsins, Kringlunni 1 í Reykjavík, og á skrifstofu Morgun-
blaðsins Kaupvangsstræti 1 á Akureyri. Ekki er tekið við handskrif-
uðum greinum.
Minningargreinum þarf að fylgja formáli með upplýsingum um hvar
og hvenær sá sem fjallað er um er fæddur, hvar og hvenær dáinn, um
foreldra hans, systkini, maka og börn og loks hvaðan útförin verður gerð
og klukkan hvað. Ef birta á minningargrein á útfarardegi verður hún að
berast fyrir hádegi tveimur virkum dögum fyrr. Ef útför er á sunnudegi,
mánudegi eða þriðjudegi þurfa greinarnar að berast fyrir hádegi á
föstudegi. Berist greinar hins vegar ekki innan hins tiltekna skilafrests
er ekki unnt að lofa ákveðnum birtingardegi. Þar sem pláss er takmark-
að getur þurft að fresta birtingu greina, enda þótt þær berist á réttum
tíma.
Birting afmælis- og
minningargreina