Morgunblaðið - 09.05.2004, Page 45
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 9. MAÍ 2004 45
✝ Kristján Sam-sonarson fæddist
á Höskuldsstöðum í
Laxárdal í Dalasýslu
6. ágúst 1919. Hann
andaðist 22. apríl
síðastliðinn. For-
eldrar Kristjáns
voru hjónin Margrét
Kristjánsdóttir, f. í
Lækjarskógi í Lax-
árdal 7. maí 1900 og
Samson Jónsson, f. á
Höfða í Þverárhlíð
29. maí 1891. Systk-
ini Kristjáns eru 1)
Þórunn Laufey, f.
1917, d. 1992, sonur hennar er
Ómar Árnason, f. 1950 2) Fann-
ey, f. 1923, gift Pétri Gíslasyni, f.
1923, d. 1994, 3) Árni, f. 1928, d.
1931, 4) Jón Marínó, f. 1931,
kvæntur Helgu Jóhannsdóttur, f.
1935, dætur þeirra eru Heiðbrá,
f. 1954, Svala, f. 1957, Hildur
Eir, f. 1971 og Sigrún Drífa, f.
1974, og 5) Kolbeinn, f. 1944,
kvæntur Sigurbjörgu Guðjóns-
dóttur, f. 1952, börn
þeirra eru Kristján
Karl, f. 1973 og
Margrét, f. 1978.
Dóttir Kolbeins er
Áslaug Ósk, f. 1968.
Fjölskylda Krist-
jáns flutti að
Bugðustöðum í
Hörðudal árið 1922
og ólst hann þar
upp. Þar vann hann
á heimilinu á vet-
urna en á sumrin
vann hann lengst af
í vegavinnu hjá
Kristleifi Jónssyni
föðurbróður sínum. Kristján
flutti til Reykjavíkur með fjöl-
skyldu sinni árið 1949, í Efsta-
sund 14 þar sem hann bjó þar til
fyrir tæpu ári er hann flutti í
Austurbrún 2. Kristján vann
lengst af hjá Stálumbúðum og
hjá Reykjavíkurborg.
Útför Kristjáns fór fram frá
Fossvogskapellu 29. apríl, í
kyrrþey að hans ósk.
Stjáni frændi var hlédrægur og
hægur maður en hann var um leið
afskaplega hlýr og þægilegur. Þó að
hann væri oft ekki sérlega orðmarg-
ur var alltaf þægilegt að heimsækja
hann og hann lét okkur alltaf finna
það að við værum velkomnar og að
honum þætti vænt um að sjá okkur.
Hann var mjög barngóður og nutum
bæði við og síðar dætur okkar góðs
af því. Þegar Stjáni var um þrítugt
flutti hann með fjölskyldu sinni til
Reykjavíkur þar sem keypt var ein-
býlishús við Efstasund sem allar göt-
ur síðan var mikið fjölskylduhús. Þar
bjó Stjáni lengst af ásamt móður
sinni, hluta systkina sinna, systur-
syni og móðurbræðrum. Efstasundið
varð öruggt skjól og þangað var gott
að koma og alltaf var vinsælt að fá að
gista þegar við vorum yngri. Amma
sá um veitingarnar og passaði að all-
ir fengju nú örugglega nóg. Stjáni
tók líka vel á móti gestum á sinn
hæverska hátt og með þægilegri
nærveru sinni. Eftir að amma lést
bjó Stjáni áfram í húsinu og hugsaði
áfram vel um heimilið og alltaf var
þar jafnsnyrtilegt umhorfs. Hann
var stöðugt að dytta að því sem bæta
mátti því hann var einkar handlaginn
og hagur jafnt á járn og tré.
Hann hugsaði einnig áfram um
garðinn sem var stolt og prýði bæði
hans og ömmu alla tíð. Þar ræktuðu
þau m.a. rabarbara og kartöflur auk
þess sem Stjáni var lengi með kart-
öflugarð á Korpúlfsstöðum þangað
sem fjölskyldan fór í hópferð á
hverju hausti að taka upp. Síðastliðið
vor tók Stjáni þá ákvörðun að selja
húsið og flutti hann í íbúð við Aust-
urbrún þar sem hann kom sér vel
fyrir, með útsýni yfir allan bæinn og
að sjálfsögðu var nýja heimilið jafn-
snyrtilegt og Efstasundið. Hann undi
sér vel á nýja heimilinu sínu, um-
kringdur bókunum sínum, en hann
hafði yndi af því að lesa. Stjáni var
hálfgerð alæta á bækur og las mikið
bæði þjóðlegan fróðleik, skáldsögur,
ævisögur og ljóð. Hann lét sér þó
ekki nægja að lesa ljóðin því hann
hafði sjálfur gaman af því að yrkja
og byrjaði snemma að setja saman
vísur. Hann átti heldur ekki langt að
sækja það því sterk vísnahefð var í
móðurætt hans. Stjáni orti um ým-
islegt sem var honum hugleikið; lífið
og tilveruna, baráttuna við grjótið í
vegavinnunni þar sem hann vann
mörg sumur á yngri árum, og hest-
ana. Í vegavinnunni orti hann þessa
stöku:
Braut í halla hér ég ryð,
hart þó valla miðar.
Það er galli að glíma við
grjót á allar hliðar.
Eitt áhugamál átti alltaf hug og
hjarta Stjána öðrum fremur, en það
var hestamennska. Hún var yndi
hans og átti hann alla tíð hesta sem
hann sinnti af mikilli alúð. Hann naut
sín vel í návist hrossanna og átti
góða vini í hestamennskunni.
Töltir gljá og tekur sprett,
teygir knáan bolinn,
sporið á hann listalétt
litli grái folinn.
Nú skal vakka vegum á,
venja Blakka káta,
strjúka makka, strengi slá,
stökur flakka láta.
(K.S.)
Okkur systrunum þótti afskaplega
vænt um Stjána, eins og örugglega
öllum sem kynntust honum, og við
minnumst hans með þakklæti fyrir
þær stundir sem við áttum með hon-
um.
Þeim er ekki þyngra um spor,
þó að lengi nætur,
sem að alltaf eiga vor
inn við hjartarætur.
(K.S.)
Svala og Sigrún Drífa.
Mig langar að skrifa nokkur orð
um hann Stjána frænda sem féll frá
sumardaginn fyrsta. Hann var sá
ljúfasti og rólegast maður sem ég hef
hitt. Hann var mikill hestamaður og
áttir marga góða félaga í hestunum
sem hann reið oft út með. Mikið þótti
mér gaman þegar við fórum að
klappa hestunum, sjá folöldin og
þegar ég fór með honum á bak.
Þegar ég var yngri þótti mér voða
gaman að kíkja inn í litla herbergið
hans og sjá allar bækurnar uppi um
alla veggi. Ég furðaði mig á hvernig
hann gæti sofið inni í herberginu, því
mér fannst hann Stjáni svo stór,
hann var næstum því risi í mínum
augum.
Hann átti alltaf eitthvað gott að
gefa manni þegar maður leit í heim-
sókn. Áður fyrr þá fór hann alltaf í
sælgætisverksmiðjurnar og keypti
fulla poka af nammi, sem hann
geymdi svo í eldhússkápnum fyrir of-
an ísskápinn. Og svo lumaði amma
Magga á lítilli kók í gleri til að
drekka með namminu.
Ég veit að þú ert kominn á góðan
stað núna, þar sem miklir endur-
fundir hafa átt sér stað. Amma
Magga hefur tekið á móti þér með
opnum örmum og með bros á vör.
Hvíl þú í friði, Stjáni minn, þín verð-
ur ávallt sárt saknað.
Margrét Kolbeinsdóttir.
Við viljum aðeins minnast Stjána
frænda okkar sem varð bráðkvaddur
sumardaginn fyrsta, einn fallegasta
dag ársins.
Stjáni var hæglátur maður og það
fór lítð fyrir honum en hann tók allt-
af vel á móti okkur, eins og öllum
öðrum. Hann hefur alla tíð verið
hluti af fjölskyldunni, hljóðlátur eins
og hann var. Pabbi ólst upp í Efsta-
sundinu hjá ömmu Möggu og Stjána,
þar sem mamma hans, hún amma
Lalla okkar, þurfti að vinna fyrir sér
og syninum og treysti engum betur
en ömmu Möggu fyrir honum. Pabbi
byrjaði seinna að búa í kjallaranum
hjá þeim, sama gerðu Sigga frænka
og Kelli og síðar flutti Laufar þangað
líka áður en hann fór til Bandaríkj-
anna.
Í haust vorum við svo heppin að
Fanney frænka bauð okkur fjöl-
skyldunni ásamt Stjána á Snæfells-
nesið í tilefni afmælis síns og þá
fengum við að gista eina nótt á Hótel
Stykkishólmi. Það var tekinn stór
bíll á leigu og við keyrðum um allt
Nesið og stoppað hér og þar og
minningar rifjaðar upp. Okkur
krökkunum, sérstaklega Ólafi og Ör-
lygi, fannst þetta vera algert æv-
intýri, næstum því eins og að fara til
útlanda. Þarna fengum við góðar
stundir með honum og Fanneyju
frænku, sem lengi verða í minnum
hafðar.
Við minnumst heimsóknanna,
bæði í Efstasundið og síðar í nýju
íbúðina í Austurbrúninni, þar sem
alltaf var boðið upp á litla kók og
súkkulaði. Fyrir fáeinum dögum
höfðum við verið að ráðgera að fara
með honum í hesthúsin að líta á hest-
ana en það kom aldrei til þess, því
miður, en við höfum í staðinn farið
með pabba til þeirra með brauð eins
og Stjáni gerði.
Við þökkum ljúfar minningar um
hæglátan og góðan frænda.
Laufar, Fanney, Ólafur
og Örlygur Ómarsbörn.
KRISTJÁN
SAMSONARSON
Blómastofa Friðfinns,
Suðurlandsbraut 10,
sími 553 1099, fax 568 4499.
Opið til kl. 19 öll kvöld
Kransar • Krossar • Kistuskreytingar
Kársnesbraut 98 • Kópavogi
564 4566 • www.solsteinar.is
Helluhrauni 10, 220 Hfj.
Sími 565 2566
Englasteinar
Legsteinar
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu
samúð og hlýhug við andlát og útför frænda
míns og vinar,
SIGURÐAR ELÍSAR SIGURJÓNSSONAR
frá Vegamótum,
Þórshöfn.
Fyrir hönd aðstandenda,
Páll Sigurjón Ágústsson.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir og amma,
GUÐBJÖRG VIGFÚSDÓTTIR,
Droplaugarstöðum,
áður til heimilis á Boðagranda 7,
Reykjavík,
verður jarðsungin frá Dómkirkjunni í Reykjavík
mánudaginn 10. maí kl. 13.30.
Úlfar Sigurðsson, Ágústa Sigurðardóttir,
Benedikt Sigurðsson, Ása Helga Ólafsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Bróðir minn, vinur og frændi okkar,
SVERRIR DAVÍÐSSON
fyrrv. sjómaður,
Bláhömrum 2,
Reykjavík,
verður jarðsunginn frá Grafarvogskirkju
miðvikudaginn 12. maí kl. 13.30.
Fyrir hönd aðstandenda,
Eyjólfur Davíðsson,
Ásgerður Birna Björnsdóttir.
Afmælis- og minningargreinum má skila í
tölvupósti eða á disklingi (netfangið er
minning@mbl.is, svar er sent sjálfkrafa um
leið og grein hefur borist). Ef greinin er á
disklingi þarf útprentun að fylgja. Nauð-
synlegt er að símanúmer höfundar og/eða
sendanda (vinnusími og heimasími) fylgi
með. Þar sem pláss er takmarkað getur
þurft að fresta birtingu greina, enda þótt
þær berist innan hins tiltekna frests. Nán-
ari upplýsingar eru á mbl.is. Um hvern lát-
inn einstakling birtist formáli og ein aðal-
grein af hæfilegri lengd á útfarardegi, en
aðrar greinar skulu ekki vera lengri en 300
orð, u.þ.b. 1.500 slög (með bilum) eða um 50
línur í blaðinu (17 dálksentimetrar). Tilvitn-
anir í sálma eða ljóð takmarkast við eitt til
þrjú erindi. Einnig er hægt að senda ör-
stutta kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5–15 lín-
ur, og votta virðingu án þess að það sé gert
með langri grein. Greinarhöfundar eru
beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stutt-
nefni undir greinunum.
Enn hefur sláttu-
maðurinn með ljáinn
reitt til höggs og má
með sanni segja að
hann hafi um langa
hríð verið með ljáinn
reiddan, en hart var
barist á móti. Þó er það
svo að enginn má sköpum renna og
enginn fær varist dauða sínum.
Dauðinn er það eina örugga, sem við
vitum að við þurfum að gjalda með
lífinu. Það getur vakið upp spurn-
ingar um hvaðan við komum, hver
við erum og hvert við förum. Við get-
um velt þessu fyrir okkur fram og til
baka, en komumst ekki að neinni nið-
urstöðu. Slík og óræð er lífsgáta okk-
ar. Nú þegar vorið er á næsta leiti og
farfuglarnir boða komu þess með
ljúfum söng, kvaddi Jón Frímannson
vinur minn þetta jarðlíf, á skírdag,
þegar páskahelgin var að ganga í
garð.
Við Jón höfum verið vinnufélagar
um 28 ára skeið uppi á Keflavíkur-
flugvelli, þar sem hann starfaði sem
vélvirki og aðstoðarverkstjóri. Jón
var sérlega góður starfskraftur og
einstaklega handlaginn og vandvirk-
ur og sérstaklega fróður um allt við-
komandi vélum og má segja að öll
verk hafi leikið í höndunum á honum.
Hann gjörhugsaði hvernig hann ætl-
aði að leysa flókin viðfangsefni. Síð-
an gekk hann í verkið og leysti á
skömmum tíma.
Ég hef oft velt fyrir mér að það
hefði verið sama hvaða starfi Jón
hefði gegnt, hann hefði orðið afreks-
maður í þeim öllum.
JÓN
FRÍMANNSSON
✝ Jón Frímannssonfæddist í Reykja-
vík 21. maí 1940.
Hann lést á heimili
sínu 8. apríl síðastlið-
inn og var útför hans
gerð frá Keflavíkur-
kirkju 20. apríl.
Ég lærði mjög margt
af Jóni, sem var and-
stæða mín, þar sem ég
óð áfram í fljótfærni, en
hann hugsaði gaum-
gæflega áður en hann
framkvæmdi. Það er
gott að læra af slíkum
mönnum.
Jón var mikill fjöl-
skyldumaður og bar
hag fjölskyldu sinnar
mjög fyrir brjósti og
varð maður meðvitaður
um hve mikla ánægju
barnabörnin veittu
honum og hversu annt
honum var um þau.
Jón var mjög fróður um náttúru
Íslands og hafði ferðast víða og
þekkti landið okkar mjög vel.
Þá hafði hann yndi af dýrum og
hafði ræktað og átt skrautdúfur um
langt skeið, enda mikill dýravinur.
Jón hefur barist hetjulegri bar-
áttu við illvígan sjúkdóm, sem byrj-
aði fyrir 12 árum og má segja að
skuggi dauðans hafi fylgt honum síð-
an. Þrátt fyrir það lét Jón eins og
ekkert væri, nefndi aldrei veikindi
sín og tók lífinu með rósemi hetjunn-
ar, sem lætur storma lífsins ekki
buga sig, heldur stendur föst fyrir,
bognar, en brotnar ekki.
Hann mætti síðast til vinnu mán-
uði fyrir andlát sitt, þótt fársjúkur
væri. Mottóið var að gefast ekki upp
fyrr en í fulla hnefana og berjast til
hinstu stundar.
Það er komið stórt skarð í vinnu-
félagahópinn okkar, skarð sem verð-
ur ekki fyllt.
Eftir verður minningin um góðan
félaga og vin, sem mun fylgja okkur
þar til við sjálfir förum sömu leið.
Við biðjum Guð að blessa minn-
ingu Jóns Frímannssonar og styrkja
eiginkonu, dætur og ástvini hans í
sorginni
Jón Berg.