Morgunblaðið - 14.05.2004, Side 44

MINNINGAR
44 FÖSTUDAGUR 14. MAÍ 2004 MORGUNBLAÐIÐ
Það ætti tæpast að
koma neinum á óvart
þegar hálfníræður öld-
ungur er skyndilega
burtkvaddur úr þess-
um heimi. Við verðum þó að játa að
við hrukkum við, þegar vinkona
okkar hjónanna hringdi og tilkynnti
okkur að sameiginlegur vinur til 30
ára, Þórður Kristjánsson, hefði lát-
ist snögglega nóttina áður.
Dauðinn kemur okkur oftast á
óvart þegar hann knýr dyra, jafn-
vel þó að í hlut eigi háaldrað fólk.
Leiðir okkar Þórðar lágu saman
fyrir rúmum þrem áratugum og
strax við fyrstu kynni varð okkur
ljóst að hér fór einstakur öðlingur
og höfðingi. Það leyndi sér ekki að
hann var mikil félagsvera og naut
þess að blanda geði við fólk. Það
atvikaðist þannig að Þórður gekk
til liðs við sóknarnefnd Bústaða-
sóknar á meðan Bústaðakirkja var
enn í byggingu. Þar sem annar-
staðar munaði um störf hans og
reynslu. Hann kunni vel að meta
þann góða samstarfsanda, sem ríkti
í sóknarnefndinni og farsælt sam-
starf hennar við séra Ólaf Skúlason
sóknarprest.
Þórður var fljótur að samlagast
þeim sem fyrir voru í sóknarnefnd-
inni, mætti reglulega á fundi og
sótti kirkju sína vel ásamt eigin-
konu sinni, Unni Runólfsdóttur.
Hann bar djúpa virðingu fyrir
prestshjónunum og lét oft í ljós að-
ÞÓRÐUR I.
KRISTJÁNSSON
✝ Þórður IngimarKristjánsson
fæddist í Fremri
Hjarðardal í Dýra-
firði 3. júlí 1917.
Hann lést á Land-
spítalanum Fossvogi
5. maí síðastliðinn og
var útför hans gerð
frá Bústaðakirkju
13. maí.
dáun sína á störfum
þeirra fyrir söfnuðinn.
Samvera okkar náði
yfir meira en safnað-
arstarf og setu á sókn-
arnefndarfundum.
Samkennd og vinátta
efldist í þessum hópi,
sem varð til þess að
fljótlega var skipst á
heimboðum og farið í
ferðalög saman. Allar
þessar ferðir eru
ógleymanlegar og hafa
oft verið rifjaðar upp í
þessum þrönga hópi.
Nú er þetta liðin tíð
og minningarnar einar eftir ásamt
fjölda mynda, sem eru margar
óborganlegar. Einna hæst ber
nokkurra daga ferð til Aðalvíkur á
Ströndum, en vel heppnuð helg-
arferð til Vestmannaeyja líður seint
úr minni. Frábær helgi að Flúðum
og önnur í Höfðabrekku í Mýrdal,
svo og í Munaðarnesi, Skorradal og
víðar.
Allir nutu þeirrar tilbreytingar
sem þessi ferðalög voru, allir hress-
ir og glaðir, ekki síst Þórður, sem
lék á als oddi. Hann var alltaf ung-
ur í anda þótt árunum fjölgaði og
okkur fannst hann aldrei verða
gamall. Þessi 30 ár og vel það sem
kynni okkar stóðu sjáum við Þórð
alltaf fyrir okkur með bros á vör.
Alltaf jákvæður og vildi ekki mikla
fyrir sér erfiðleika. Þeir voru bara
til þess að sigrast á þeim. Hann var
gæfumaður og ég hygg að allir sem
kynntust honum hafi verið betri
menn eftir en áður.
Þórður rak fram eftir ævi all-
mikla byggingastarfsemi og væri
hægt að nefna ýmsar þekktar
byggingar, sem bera vitni góðum
meistara, en ég læt öðrum það eftir
sem betur þekkja til. Hinsvegar
get ég ekki stillt mig um að geta
hér sérstaks verks, sem hann á
mikinn heiður skilið fyrir. Þar á ég
við hið veglega klukknaport, sem
reist var vestan Bústaðakirkju.
Þessi turn, sem byggður var utan
um kirkjuklukkurnar var óhemju
dýr og raunar ráðist í byggingu
hans meira af bjartsýni en fyr-
irhyggju. Það kom þó ekki að sök,
því Þórður sá um framkvæmdina
og sagði okkur í sóknarnefndinni
að hafa engar áhyggjur. Þegar
verkinu lauk tilkynnti hann form-
lega að þau hjónin hefðu ákveðið að
gefa söfnuðinum turninn. Þetta var
ekki eina skiptið sem Þórður sýndi
hug sinn í verki, þegar málefni Bú-
staðasóknar voru annarsvegar.
Hann var sannkallaður haukur í
horni, þegar mikið lá við.
Þetta áttu aðeins að vera nokkur
kveðjuorð til að votta kærum vini
virðingu og þökk fyrir ógleymanleg
kynni, sem aldrei féll skuggi á. Því
skal hér staðar numið.
Við vottum eftirlifandi eiginkonu,
börnum, tengdabörnum og afabörn-
um innilega samúð og biðjum þeim
blessunar Guðs.
Blessuð sé minning Þórðar
Kristjánssonar.
Bjarney og Ásbjörn Björnsson.
Þegar ég fyrir rúmum 40 árum
gekk í Oddfellowstúkuna Þórstein
var þar fyrir hópur margra ágætra
manna, sem síðar urðu meðal
minna bestu vina. Þar á meðal var
Þórður Kristjánsson. Hann þekkti
ég ekki áður. Þórður vakti strax at-
hygli mína. Hann var hávaxinn,
þrekinn og bar sig vel, svipurinn
hreinn, sterkur en mildur og stutt í
brosið. Öllum er okkur ljóst að ævi-
skeiðið endar, en óþarflega at-
hafnasamur og stórtækur þykir
okkur Þórsteinsbræðrum sá sem á
ljánum heldur hafa verið síðustu
missirin á ferð sinni meðal okkar
elstu og mætustu bræðra, ekki síst
nú, þegar hann hefur bætt Þórði í
sinn flokk.
Þórði kynntist ég vel, þegar
hann, nokkru eftir að ég gekk í
stúkuna, bað mig að flytja fyrir sig
mál. Þetta var snemma á mínum
lögmannsferli og ég var stoltur af
því að Þórður skyldi sýna mér
þetta traust. Hann var þá þegar vel
þekktur byggingaverktaki í borg-
inni, meðal annars fyrir að hafa
byggt Loftleiðahótelið, eina
stærstu byggingu borgarinnar, og
hafði tugi eða hundruð manna í
vinnu. Nú hafði hann tekið að sér
að reisa stórbyggingu fyrir Reykja-
víkurborg en upp var risinn ágrein-
ingur milli hans og eins undirverk-
taka hússins um skilning á ákvæði í
samningi þeirra í milli. Mér sýndist
Þórður hafa á réttu að standa og
var bjartsýnn um niðurstöðu máls-
ins en það fór nú á annan veg. Öll-
um, sem nálægt slíkum málum
koma, er kunnugt, að allt getur olt-
ið á að unnt sé að sanna það sem
maður telur að sé rétt. En mat
manna á sönnun og hvenær hún
teljist fullnægjandi getur verið mis-
munandi og svo var hér. Dómarinn
var okkur ekki sammála um þetta
atriði og ég tapaði málinu. Nú er
það alkunna, að ef lögmaður tapar
máli vekur það mismunandi kennd-
ir hjá skjólstæðingnum. Ekki er
óþekkt að skjólstæðingurinn telji
að málið hafi tapast fyrir klaufa-
skap eða vankunnáttu lögmannsins,
sem hæglega getur leitt til vinslita
ef ríkir hagsmunir eru í húfi, eins
og hér var. Viðbrögð Þórðar Krist-
jánssonar urðu allt önnur. Ekki eitt
orð í þá áttina heldur lét hann mig
á sér finna að dómurinn væri rang-
ur, við hefðum haft rétt fyrir okkur
þótt ekki tækist að sanna það. Í
raun hefðum við báðir beðið sam-
eiginlegt skipbrot. Það var mér
ungum lögmanninum mikil upplifun
að kynnast slíkum viðbrögðum og
fyrir það var ég honum ævilangt
þakklátur. Þórður bar ekki tap sitt
á torg né barmaði sér. Hann bar
tjón sitt sjálfur og einn. Hins veg-
ar, þegar vel gekk í starfsemi hans,
vildi hann gjarnan deila gleði sinni
og jafnvel ágóða með vinum sínum
og samverkamönnum.
Þegar Þórður árið 1974 var kjör-
inn yfirmeistari stúkunnar bað
hann mig að fylgja sér eftir sem
undirmeistari, sem ég að sjálfsögðu
þáði. Sú samvinna og önnur störf
innan stjórnar stúkunnar treystu
vináttubönd okkar enn frekar.
Menn gætu haldið, að fyrir mann,
sem hefur stjórnað hundrað manna
vinnuflokki, sé ekki mikið verk að
stjórna einni Oddfellowstúku, En
það er engan veginn sama hvernig
það er gert og þarf kannski allt
aðra hæfileika til. Þórði fórst þetta
og allt sitt starf í þágu stúkunnar á
þann veg, að sjálfsagt þótti að
kjósa hann heiðursfélaga hennar
strax og tækifæri gafst til. Í
kveðju, sem Þórði var send á átt-
ræðisafmæli hans, segir meðal ann-
ars:
Á vetrum vestfirskra fjarða
veita menn baráttu harða
í leti ekki liggja
en fyrir Loftleiðir byggja
þeir hótel á heimsmælikvarða.
Og þetta hann Þórður vor kunni
og því byggði hann hótel frá grunni
enn tóku árin að líða
og alltaf var Þórður að smíða
hann var heppinn að hitta hana Unni.
Já það var meira en lítið lán.
Unnur Runólfsdóttir, sú frábæra
kona, bjó Þórði og börnunum heim-
ili, sem unaðslegt var að heimsækja
og þiggja veitingar, sem ekki voru
skornar við nögl. Þá og í ferðum
okkar og samkomum var gjarnan
tekið lagið. Munaði þá um, þegar
Þórður hóf upp raust sína, því að
hann hafði djúpa, fallega og sterka
rödd. Þegar Þórður tók Bjórkjall-
arann hefði sjálfur Poul Robson
mátt vara sig. Í nefndri afmæl-
iskveðju segir að lokum:
Og þegar svo lífs þrýtur veginn
og Þórður er hvíldinni feginn
með svipinn sinn bjarta
og sólskin í hjarta
við hittum hann hinumegin.
Þórsteinsbræður þurfa ekki að
kvíða þeim endurfundum.
Við Benta þökkum áratuga vin-
áttu og tryggð og sendum Unni og
fjölskyldu hennar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Valgarð Briem.
Mannlífið er undar-
legt ferðalag, sagði
góðskáldið Tómas
Guðmundsson og það
eru orð að sönnu. Á
lífsleiðinni festast í
hugskoti mannsins
ógrynni af minning-
um: litlum myndum sem tölva heil-
ans geymir og við getum kallað
fram að vild; sumar eru í lit, aðrar
í svarthvítu, sumar eru eins og
ljósmyndir, aðrar í þrívídd eða
hreyfanlegar, líkt og í kvikmynd. Í
þessu myndasafni hugans kennir
margra grasa. Þar eru hús og fólk,
götumyndir, sólskin og regn, bros
og hlátur, sorg og gleði.
Í mínu persónulega hugarfylgsni
geymi ég minningar úr bernsku
um Valda Péturs. Við ólumst báðir
upp í Stykkishólmi, hann var
nokkru eldri en ég, og við urðum
góðir vinir frá því ég var innan við
fermingu.
Valdi Péturs var partur af
Hólminum. Hann gekk ekki í
skóla, samkvæmt reglum þess
tíma, en hafði alla burði til þess;
en þá var öldin önnur. Sigvaldi ólst
upp í stórum systkinahópi hjá for-
eldrum sínum, Jóhönnu og Pétri á
Ökrum, og ég man að Sigvaldi tal-
aði oft um Svöfu systur sína, eftir
að hún flutti til Reykjavíkur og
mann hennar Hróbjart, en til
þeirra flutti hann nokkru eftir
1950. Ég held að Sigvaldi hafi átt
hamingjuríka æsku. Hann bar það
SIGVALDI
PÉTURSSON
✝ Sigvaldi Péturs-son fæddist í
Stykkishólmi 26. júní
1923. Hann lést í
Reykjavík 30. mars
2004 og var jarðsett-
ur í Stykkishólmi 10.
apríl.
með sér hvert sem
hann fór og öllum
þótti vænt um hann.
Minningin um
Valda Péturs virkar
eins og guðsorð á sál-
ina, líkt og opinberun
um hið góða í lífinu.
Vertu sæll, gamli,
góði vinur, og þakka
þér fyrir sólargeisl-
ana, sem þú skildir
eftir í hugum okkar
sem kynntust þér.
Þinn einlægur
Bragi Jósepsson.
Ég vil með nokkrum orðum
kveðja vin minn frá barnæsku,
Sigvalda Pétursson frá Ökrum í
Stykkishólmi.
Valdi minn, eins og ég kallaði
hann alltaf, var vinur vina sinna og
naut ég þar góðs af.
Í veikindum mínum sem barn,
kom þessi ljúflingur og spilaði Ól-
sen og Löngvitleysu við mig, og
ekki taldi hann eftir sér að koma
alla leið upp á Landakot þegar ég
var þar.
Valdi minn var ekki alveg eins
og við flest, en hans létta lund,
góðsemi og blíða gerðu hann alveg
einstakan í mínum huga. Ein af
síðustu og bestu samverustundum
okkar var þegar við sátum saman
á Arnarhóli á 17. júní og töluðum
lengi saman.
Ég þakka þér samfylgdina,
Valdi minn, og alla þína vináttu í
minn garð.
Hvíl þú í Guðs friði.
Þín vinkona
Sigríður Pétursdóttir.
Vötnin byltast að
Brunasandi,
bólgnar þar kvikan gljúp;
landið ber sér á breiðum
herðum
bjartan og svalan hjúp;
jötunninn stendur með járnstaf í hendi
jafnan við Lómagnúp,
kallar hann mig og kallar hann þig
kuldaleg rödd og djúp.
(Jón Helgason.)
Áfangar, ljóðið hans Jóns Helga-
sonar, hefur fylgt okkur um landið.
Hannes valdi nafnið. Áfangar skyldi
hann heita ferðahópurinn okkar sem
hefur farið á sína áfangastaði í 43
sumur um grösugar sveitir jafnt sem
fjöll og firnindi. Oftast undir hásum-
arsól, stundum þó í rigningu og jafn-
vel roki. Með guðsblessun og sam-
stilltum huga lukum við hverjum og
einum og huguðum svo að nýjum.
Nú hefur þessi kæri vinur og félagi
lokið sínum síðasta áfanga hér á jörð
HANNES ÁGÚST
HJARTARSON
✝ Hannes ÁgústHjartarson fædd-
ist á Stóru-Þúfu í
Miklaholtshreppi 8.
júní 1924.
Hann andaðist á
Sjúkrahúsi Akraness
2. mars síðastliðinn
og var útför hans
gerð frá Akranes-
kirkju 9. mars.
og er lagður af stað í
nýjan og við stöndum
eftir og segjum: ,,Góða
ferð, sjáumst síðar.“
Hannes kom á Akra-
nes ungur maður vestan
af Snæfellsnesi með for-
eldrum sínum og fjöl-
skyldu. Hér hitti hann
konuna sína, hana
Stellu, Þorgerði Bergs-
dóttur. Hér eignuðust
þau börn og bú, alls sex
börn sem öll bera svip-
mót og alla gerð góðra
foreldra. Síðustu æviár-
in bjuggu þau í íbúð sem
foreldrar Hannesar byggðu sér hér á
Akranesi.
Hannes var verkamaður alla tíð,
alls staðar trúr og tryggur. Það er
með ólíkindum hversu vel heimilið
bjargaðist. Þar kom í ljós samheldni
þeirra hjóna og ráðdeild.
Hannes átti sér hugsjónir, var rót-
tækur í skoðunum og lifði eftir því.
Hann var í forystu Alþýðubandalags-
ins hér á Akranesi til margra ára og
var í ritnefnd Dögunar sem var mál-
gagn flokksins hér á sínum tíma.
Hann var mjög vel ritfær, skrifaði
pólitískar greinar, fundagerðir og
ferðasögur. Einnig starfaði hann í
Verkalýðsfélagi Akraness og lét ekki
sitt eftir liggja þar. Saman störfuðu
þau hjónin í stúkunni Akurblómi og
þar var hann lengst af ritari.
Þegar félag eldri borgara var stofn-
að hér á Akranesi urðu þau hjón fé-
lagar og tóku virkan þátt í starfinu.
Hannes söng mörg ár með kór eldri
borgara og þar eins og annars staðar
kom reglusemi hans í ljós. Hann hélt
samviskusamlega utan um nótur og
ljóð sem kórinn söng við öll möguleg
tækifæri.
Hannes var mikill hestamaður, átti
góða hesta og tók virkan þátt í starfi
hestamannafélagsins Dreyra hér á
Akranesi. Hann var ritari félagsins
um skeið og hélt saman vísum og
gamanmálum hestamanna víðsvegar
að. Hann var ágætlega hagmæltur
sjálfur en fór dult með það.
Þau hjónin, Hannes og Stella, voru
virkir félagar í ferðahópnum okkar.
Þegar verið var að undirbúa ferðirnar
var Hannes ævinlega með í ráðum.
Hann vissi upp á hár hvað við þurft-
um að keyra marga kílómetra hvern
daginn á milli áfangastaða. Alltaf
skrifaði hann dagbók og ferðasögur
upp úr þeim. Þessar ferðir gátu staðið
í allt að tíu daga. Í fyrstu ferðunum
var sofið í tjöldum, síðan inni í sam-
komuhúsum eða skólum þar sem leg-
ið var á gólfum. Þá var eldað á prímus
og allt gert sem ódýrast og enginn
spurði um erfiði eða óþægindi.
Hannes naut ekki langrar skóla-
göngu, ekki fremur en almennt var
hjá alþýðu þessa tíma. En hann hafði
lag á því að nýta sér fjölbreytilega
reynslu sína og annarra, las mikið og
hélt öllu til haga, var fróður og minn-
ugur, kunni mikið af vísum og sögum.
Hann átti ótrúlega gott bókasafn.
Má segja að hann hafi verið sjálf-
menntaður fróðleiksmaður um land
og lýð.
Mikils ástríkis naut Hannes af
konu sinni og börnum og fjölskyld-
unni allri, frændum og vinum. Það
kom vel fram í hans erfiðu sjúkdóms-
raun síðustu árin.
Heiðursmaður og góður drengur er
fallinn frá.
Blessaður veri hann. Blessuð veri
konan hans, börnin og öll fjölskyldan
hans.
Bjarnfríður Leósdóttir.
Afmælis- og minningargreinum má skila í tölvupósti (netfangið er minning@mbl.is, svar er
sent sjálfkrafa um leið og grein hefur borist) eða á disklingi. Ef greinin er á disklingi þarf út-
prentun að fylgja. Nauðsynlegt er að tilgreina símanúmer höfundar og/eða sendanda (vinnu-
síma og heimasíma). Þar sem pláss er takmarkað getur þurft að fresta birtingu greina, enda
þótt þær berist innan hins tiltekna frests. Nánari upplýsingar eru á mbl.is. Um hvern látinn
einstakling birtist formáli og ein aðalgrein af hæfilegri lengd á útfarardegi, en aðrar greinar
skulu ekki vera lengri en 300 orð, u.þ.b. 1.500 slög (með bilum) eða um 50 línur í blaðinu (17
dálksentimetrar). Tilvitnanir í sálma eða ljóð takmarkast við eitt til þrjú erindi. Einnig er
hægt að senda örstutta kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5–15 línur, og votta virðingu án þess að
það sé gert með langri grein. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki
stuttnefni undir greinunum.