Eintak - 01.12.1993, Síða 20

EINTAK
ekki' símamær
„Myndin er ekki um síma-
meyjamýtuna eða eftirstríðs-
árarómansa þótt símakonur
segi frá starfi sínu, sem var
eins og hvert annað kvenna-
skítastarf.Jnn á milli er skotið
samtölun^kvenmanna sem
eru að hringja hingað og
þangað. Þetta eru stutt leikrit
úr kvennaheimum. Konur að
hringja út á sjó, langlínusam-
töl. Og undir þeim eru heimild-
armyndir úr Reykjavík í dag.“
En karlarnir á sjónum...
...það eru bara skruðningar
í stað karlaradda.“
Er það ekki frekar karlfjand-
samlegt?
„Nei, ég elska karla. Ég varð
bara að einangra myndina við
eitt kyn. Myndin er fínleg og
brothætt."
Alda Lóa Leifsdóttir er að
klára sjónvarpsmynd um
símastúlkur. í raun símastúlk-
ur allra tíma, líka þær sem eru
á 02 í dag, en þó sérstaklega
þær sem störfuðu á Landsím-
anum á fimmta og sjötta ára-
tugnum. Þá var það vegssemd
að vera símamær. Síminn var
fyrsta alvörutækið sem konum
var hleypt að og símameyjarn-
ar voru fínar í tauinu í vinnunni.
Þær voru einskonar undanfari
flugfreyjanna. Urðu alla vega
að lúta í lægra haldi fyrir þeim
enda flugvél ólíkt ævintýra-
legra tæki en síminn.
En þótt myndin fjalli um
símameyjar er hún ekki eigin-
leg heimildarmynd. Alda Lóa
segir myndina vera framhald
af því sem hún var að gera úti í
Berlín þar sem hún var í Hoch-
schule der Kunste að læra það
sem heitir upp á þýsku visu-
elle Kommunikation (líklega
sjónræn samskipti á íslensku).
Þar vann hún með hljóð og
myndir en vildi bæta inn ein-
hvers konar heimildarþætti.
Hvers vegna símameyjar?
„Þær bjóða upp á raddir
sem þú sérð ekki og spenn-
andi upplýsingar sem fara um
loftið.“