Eintak - 01.12.1993, Qupperneq 51

í besta skilningi þess orðs. Það er ekki svo að skilja
að allt hafi farið ffam samkvæmt fyrirfram ákveðn-
um reglurn, það gerði það eiginlega alls ekki, en það
var bara svo yndislegt að sjá hvernig þrjár eða fjór-
ar kynslóðir skemmtu sér saman án þess að standa
í vegi hver fyrir annarri.
KK steig einn á svið til að byrja með og opnaði
tónleikana með angurværu lagi Bob Dylans, Girl
frorn the North Country. Það átti mjög vel við þarna
í vestrinu og skapaði einhverja rólega stemmingu
sem hélst það sem eftir var kvöldsins, þótt oft
gengi mikið á. Þvínæst gekk Þorleifur á sviðið og
Kristján og hann fluttu Vegbúann við ómældan
fögnuð viðstaddra. Síðan bættust Kommi og Björg-
vin við og eftir það gleymdi ég mér alveg við að
hlusta á Bandið og fylgjast með skemmtuninni sem
ég hef þegar lýst með verðskuldaðri væmni. Það var
athyglisvert að sjá hvernig fólkið myndaði hring á
gólfinu og hleypti síðan einu pari í senn inn í
hringinn til að dansa. Mér var sagt að þetta væri
lókal danshefð á Króksfjarðarnesi, kannski ekki al-
íslensk, en að minnsta kosti einkennandi fýrir
böllin í Vogalandi.
Þetta fékk allt góðan endi, nema hvað fólkinu á
staðnum fannst voðalegt að hljómsveitin þyrfti að
rjúka suður strax eftir ballið. Það þótti náttúrlega
viðeigandi að bjóða meðlimum hennar upp á smá
hressingu eftir allt spileríið, sem - vel að merkja -
sprengdi öll súlurit hvað tíma varðar og hefði ör-
ugglega fýllt út í tvo kúfaða geisladiska hefði það
verið tekið upp. En KK-Bandi var ekki til setunnar
boðið, það þakkaði pent fyrir öll heimboðin og hóf
að pakka saman tækjunum.
Síðan var það bara bein leið í bæinn og gott ef
Verkamannsins sonur dúkkaði ekki upp einhvers
staðar á leiðinni. En það á aldrei að endurtaka það
sem einu sinni var gott og þess vegna þögguðum
við fljótlega niður í því gleymda lagi.
við eitthvað fólk úti í bæ, einhverjir leiðinlegir karl-
ar eru að ráðast á það sem þeim kemur ekkert við. Ef
ég væri maður sem er í því að berja fólk, væri ég
fyrir löngu búinn að berja marga menn hér í bæn-
um. En ég hef bara aldrei kýlt neinn og þessir
skröggar eiga það ekki skilið að verða þeir fyrstu
sem ég kýli.“
Nú vildi Kristján greinilega þurrka þetta út úr
huganum og spurði mig, til að breyta um umræðu-
efni:
„Já, fannst þér ekki gaman að koma þarna vest-
ur?“
Jú, mér fannst það.
„Þetta er það skemmtilegasta við bransann. Að
koma þarna og spila fyrir fólkið. Þá er gaman að
vera músíkant. Þú sást nú hvernig þetta var þarna
á Króksfjarðarnesi, börnin og unglingarnir að
dansa og eldra fólkið að hlusta vegna þess að því
fannst gaman.“
Ég gat nú ekki annað en verið sammála Krist-
jáni í þessu. Það eru ófáir sem vinna við músíkút-
gáfu sem beinlínis standa í vegi fyrir henni, en það
er bara svo leiðinlegt umræðuefni. Þannig að ég
minnti hann á planið okkar: bækur og fjöll. Og við
urðurn sammála um að bækur væru af hinu góða,
hvort sem þær eru seldar í Austurstræti eða úti í
vegarkanti í Austur-Barðastrandasýslu. Það mætti
alltaf hafa not af bókum. Jafnvel tímaritum. Hvað
fjöllin varðaði, hélt KK því fram að þau stæðu vörð
um mann; þau hlytu að passa upp á mann, því
vegna smæðar okkar er ekki á okkar valdi að passa
upp á þau. Við þessi orð minntist ég mánans sem
fyrir nokkrum dögum horfði á okkur ofan af fjalls-
brúninni, þegar við vorum að ryðjast í gegnum
kjarrið í leit að rjúpunum. Sarna mánans og Krist-
ján bað fyrir kveðju til konu sinnar þegar KK-Band
var að taka upp Hotel Föroyar í Wales. Sá máni var
að vísu blár, en máninn sem vaktaði okkur á skytt-
eríinu var hvítur eins og rjúpan verður á veturna.
„Finnst þér ekkert óþægilegt að skjóta þessi
grey?“ spurði ég, algjörlega reynslulaus í þeim efn-
um.
„Nei nei. Erum við ekki kjötætur báðir.“
„Annars er rjúpan merkilegt dýr,“ hélt hann
áfram. „Hvernig hún skiptir um ham til að fela sig
fyrir þeim sem eru alltaf eitthvað að skjóta á hana.“
Ég er ekki frá því að Kristján sé búinn þessum
hæfileikum.O
Bragi Ólafsson er skáld og sykurmoli. Auk þess
spilaði hann á sínutn yngri árum í upphitunar-
hljómsveitinni Stuðventlum á sveitaböllum.
Bækur, fjöll og felulitir
Á heimleiðinni rann það upp fýrir mér að ég
hafði ætlað að taka viðtal við KK. Og enn hafði ekki
gefist tími til þess. Kristján var nú helst á því að við
hefðum ekkert að gera við viðtöl, en við ákváðum
samt að hittast tveimur dögum síðar í bænum. Við
mæltum okkur mót á Bíóbarnum og þegar ég
gekk þar inn á tilsettum tíma mundi ég eftir því að
við höfðum ákveðið í bílnum að tala bara um bækur
og fjöll. Ekki nýju plötuna. Enda liggur það sjaldn-
ast á áhugasviði listamannsins að ræða verk sem
þegar hafa litið dagsins ljós. Svo verður það líka að
segjast að KK er ekkert áfjáður í að diskútera sjálfan
sig. Þannig að einu umræðuefnin sem í boði voru,
fyrir utan mælingar á
lengd geisladiska, voru
bækur og fjöll. Að
vísu voru komnar
fram nýjar upplýs-
ingar í súluritsmál-
inu; umræddur út-
gefandi, ásamt koll-
ega sínurn á svipuðu
reki, hafði tekið þá
ákvörðun að selja ekki
Hotel Föroyar í búð-
um sínum, líkt og um
einhvern hættulegan
varning væri að ræða.
Kristján vildi síður
ræða þessa dapurlegu
hlið á bransanum, en
sagði eitthvað á þessa
leið:
„Maður er bara í
músík og gefur út
plötur og þetta ætti að
vera einfalt mál. Svo
lendir maður í deilum
DESEMBER EINTAK
51