Eintak - 01.12.1993, Síða 90

Á heimili Þorgeirs Þorgeirssonar og Vil-
borgar Dagbjartsdóttur við Bókhlöðustig eru
gólfín öll skökk. Gamla timburhúsið þeirra er
sigið öðru megin og svefnherbergið minnir á kúb-
ískt málverk eftir Braque.
Þorgeir verður þarna eins og fiskimaður á
Schevingsmálverki. Hann stendur uppréttur en
samt hefur maður það á tilfinningunni að hann sé
á ská, en það er húsið sem hallast.
Þorgeir er ósveigjanlegur.
Aðrir hafa selt sig, skrifað undir, þagað eða
kyngt, rottað sig saman, gengið í bandalög, gerst
liðsmenn.
Ekki Þorgeir.
w
Eg kynntist Þorgeiri strax og ég kom tii íslands
og síðan hef ég alltaf litið á hann sem eins kon-
ar meistara minn. Ég leita alltaf til hans þegar ég
lendi í vandræðum með fréttaritarastörfin og þarf
að koma veröldinni á láréttan grunn.
Ég hef aldrei litið á Þorgeir sem sérvitring held-
ur sem mann í leit að sannleikanum. Aldrei fund-
ist neitt eðlilegra en það að hann færi með rétt mál
þótt aðrir segðu eitthvað annað.
Það er vandi að taka viðtal við góðvin sinn.
Ekki endilega vegna þess að maður þekki hann
of vel.
Um Þorgeir veit ég ekkert.
Hef aldrei spurt neins um hann sjálfan, enda
hefur hann lítið sagt mér um bernsku sína.
Og þannig vil ég hafa þetta.
Öll bernska er meira og minna eins.
En Þorgeir er brautryðjandi sem kvikmynda-
gerðarmaður, brautryðjandi í gagnrýnni hugsun.
Þorgeir er rithöfundur, þýðandi, ádeilupenni.
Vandræðaskáld. Plága.
Ég spyr hann hver hann sé og hann svarar því
ekki beint en fer að segja mér sögu.
Til er fræg saga af Kristjáni nokkrum Krist-
jánssyni, sem stundum var kallaður „Siglu-
fjarðarskáld". Þessi saga hefur gerst þann 14. okt-
óber árið 1921. Fyrirmenn Siglufjarðar voru allir
saman komnir í sextugsafmæli prestsins síns og
flestir búnir að flytja honum lofræður þegar Krist-
ján, sem þá var fjósamaður hjá Helga Hafliða-
syni, smeygir sér inn bakdyramegin og sest við
öfundur,
þýðandi,
eilupenni.
Plága.