Morgunblaðið - 16.04.2005, Blaðsíða 18

18 LAUGARDAGUR 16. APRÍL 2005 MORGUNBLAÐIÐ
FRÉTTIR
Vafalítið hefur mörgum ver-ið illa brugðið þegar frétt-ir bárust af því í janúarlokað lítil fimm ára hnáta
hefði farið fram af svölunum á fjórðu
hæð fjölbýlishúss og fallið 11–12
metra niður þar sem hún lenti á
steyptri stétt aftan við húsið. Viku
seinna gátu landsmenn séð litlu
stúlkuna, Önnu Sigrúnu, á sjón-
varpsskjánum og með eigin augum
séð hversu hress hún var miðað við
allt sem á undan var gengið og heyrt
hana segja fréttamanni hvernig hún
notaði tákn meðan hún var tengd við
öndunarvél til þess að tjá sig við for-
eldra sína. Um var að ræða Tákn
með tali sem hún hafði lært á leik-
skólanum sínum, Múlaborg, og var
það fyrsta sem hún táknaði, meðan
hún lá tengd við öndunarvél á gjör-
gæslu, „út með rörið“ sem vísaði til
rörsins sem þrætt var ofan í barka
hennar.
„Það að hún skyldi tákna gaf okk-
ur mjög mikið vegna þess að þá viss-
um við að það var greinilega í lagi
með kollinn á henni þó hún væri mik-
ið slösuð og margbrotin. Ég er líka
sannfærð um að táknin hafi róað
hana þar sem hún gat gert sig skilj-
anlega þó að hún gæti ekki talað,“
segir Steinunn I. Stefánsdóttir, móð-
ir Önnu Sigrúnar, þegar hún rifjar
upp atburðinn. En þó litla stúlkan
hafi nánast vaknað brosandi á gjör-
gæsludeildinni og tekið veikindum
sínum með miklu jafnaðargeði, enda
„ótrúlegur karakter“, eins og móðir
hennar orðar það, reyndi eðlilega
mikið á fjölskylduna í kjölfar slyss-
ins.
Allt gerðist á örfáum sekúndum
Aðspurð segir Steinunn erfitt að
rifja upp daginn sem slysið átti sér
stað vegna þess að allt virðist hrein-
lega hafa gerst svo hratt. Fram á
þennan dag veit enginn hvað ná-
kvæmlega gerðist. Þrátt fyrir að
svalirnar væru læstar gat litla stúlk-
an opnað þær og þó enginn viti
hvernig það gerðist tókst henni að
príla yfir handriðið. Steinunn segir
Önnu Sigrúnu aldrei hafa leitað út á
svalir og því síður sé hún vön að
príla. „Hún er ein af þessum rólegu
börnum sem maður getur ekki
ímyndað sér að geri svona. Hún
hafði heldur aldrei áður farið ein út á
svalir fyrr en þennan dag, þegar hún
fer út og niður. Og allt gerist þetta á
einhverjum örfáum sekúndum.“
Að sögn Steinunnar voru bæði
hún og maður hennar, Gunnar Æv-
arsson, komin niður til Önnu Sigrún-
ar nánast um leið og var sjúkrabíll-
inn kominn á innan við þremur
mínútum frá slysinu. Segir hún
fyrstu viðbrögð frá neyðarlínunni og
hjá bráðaliðunum í bílnum hafa verið
til fyrirmyndar. Eftir því sem á við-
talið líður á Steinunn eftir að marg-
hrósa læknunum sem og öllu heil-
brigðisstarfsfólkinu sem kom að
málinu og þakkar hún þeim hversu
vel fór, enda hafi fyrstu viðbrögð,
flutningur Önnu Sigrúnar á Land-
spítalann – háskólasjúkrahús í Foss-
vogi og aðgerðir þar verið lífsbjarg-
andi.
Missti aldrei meðvitund
Við fallið mjaðmagrindarbrotnaði
Anna Sigrún á tveimur stöðum,
spjaldhryggurinn í bakinu brotnaði
og vinstri lærleggur, lungun mörð-
ust og gat kom á annað lungað auk
þess sem hún brákaði kinnbein. Þótt
ótrúlegt megi virðast missti Anna
Sigrún þó aldrei meðvitund eftir fall-
ið og gat því, þegar komið var upp á
slysavarðstofu, tjáð lækninum ná-
kvæmlega hvar hún fyndi til. „Hún
er skýr þessi stelpa og hefur alveg
áttað sig hvað var um að vera, en
samt hélt hún ró sinni allan tímann.“
Eftir röntgenmyndatökur tók við sjö
klukkustunda löng aðgerð og á með-
an gátu foreldrarnir ekkert gert
annað en beðið.
Aðspurð segir Steinunn bæði fjöl-
skylduna og vinahópinn hafa staðið
þétt við bakið á þeim og verið komin
til þeirra upp á spítala strax um nótt-
ina. „Við eigum mikið af góðum vin-
um og mjög góða og stóra fjölskyldu
sem hefur staðið með okkur eins og
klettur. Fólk var duglegt við að
hringja, raunar svo mjög að maður
komst engan veginn yfir að svara öll-
um símtölunum þó maður gjarnan
hefði viljað.“
Hvað tímann á gjörgæslunni varð-
ar segir Steinunn hann hafa verið
eins og í móðu. „Það er skelfileg upp-
lifun að barnið manns skuli vera í
lífshættu og maður hreinlega trúir
því ekki að svona lagað skuli geta
komið fyrir. Það var náttúrlega
kraftaverk að hún skyldi lifa þetta
háa fall af og einnig kraftaverki lík-
ast hvað hún hefur náð sér vel.“
Spurð hvort hún telji að einhver hafi
vakað yfir Önnu Sigrúnu og gætt
hennar í fallinu segist Steinunn í
raun ekki geta annað en trúað því.
Greip til táknanna til að tjá sig
meðan hún lá í öndunarvélinni
Í fyrstu aðgerðinni sem Anna Sig-
rún fór í var hún sett í Hoffmangrind
vegna brota á mjaðmagrindinni, auk
þess sem setja þurfti í beinin skrúfur
og spengja spjaldhrygginn og vinstri
lærlegg. „Læknarnir einbeittu sér í
þessari fyrstu aðgerð að búknum, en
ætlunin var morguninn eftir að klára
restina af brotunum sem þeir bjugg-
ust við að finna. Þeir bjuggu okkur
því undir tveggja til þriggja tíma að-
gerð, en komu með hana til baka eft-
ir hálftíma þar sem engin önnur brot
fundust. Hún var að vísu með brákað
kinnbein en vitað var að augað var í
lagi. Það var því mikill léttir og góðs
viti,“ segir Steinunn og segist lækn-
unum afar þakklát fyrir hve duglegir
þeir voru að upplýsa þau hjónin um
stöðu mála. „Við vorum svo heppin
að okkar færustu sérfræðingar voru
á vakt þegar komið var með hana.
Þeir sögðu okkur alltaf hvað væri að
gerast, við hverju mætti búast og
drógu aldrei neitt undan, sem var af-
ar gott.“
Eftir aðgerðina var Anna Sigrún á
gjörgæslu í fjóra sólarhringa og
þurfti að vera í öndunarvél í tvo
daga. Það var á þessum fyrstu dög-
um sem Anna Sigrún greip til tákn-
anna til að tjá sig. „Strax á fyrsta sól-
arhringnum losaði hún svefn og með
því fyrsta sem hún sagði eftir að hafa
beðið um að rörið yrði fjarlægt var
að hún væri sterk og að hún ætlaði
sér að ganga og synda, en að hún
væri lasin og þyrfti að hvíla sig.“ Á
fimmta degi eftir slysið var Anna
Sigrún flutt á Barnaspítala Hrings-
ins þar sem hún dvaldist næsta einn
og hálfan mánuðinn eða þar til hún
var útskrifuð 16. mars sl.
Rúmið notað sem farartæki
Meðan Anna Sigrún lá á Barna-
spítalanum skiptust þau hjónin á að
vera hjá henni öllum stundum, auk
þess sem eldri systir hennar var
mikið hjá henni. „Það má eiginlega
segja að ég hafi búið á LSH Hring-
braut í hálfan annan mánuð, en ég
var hjá henni alla virka daga og um
helgar var pabbi hennar hjá henni
meðan ég var heima hjá eldri dóttur
okkar. Við reyndum að hafa þetta
allt eins heimilislegt og hugsast gat á
spítalanum.“ Steinunn segist hafa
mætt miklum skilningi vinnuveit-
enda sinna, en strax á fjórða degi eft-
ir slysið hringdi yfirmaður hennar í
hana til að tjá henni að hún þyrfti
engar áhyggjur að hafa af vinnunni
heldur aðeins að einbeita sér að dótt-
ur sinni. Segir Steinunn ómetanlegt
að fá slíkan stuðning og að þurfa
ekki að hafa fjárhagsáhyggjur ofan á
allt annað, en henni eru greidd full
laun í þá þrjá mánuði sem hún þarf
að vera frá vinnu.
Aðspurð segir Steinunn afar vel
búið að jafnt börnum sem foreldrum
á Barnaspítalanum. Segir hún að-
stöðuna til fyrirmyndar og starfs-
fólkið boðið og búið til að aðstoða á
allan hátt. Eftir flutninginn á Barna-
spítalann var Anna Sigrún alveg
rúmliggjandi og mátti lítið sem ekk-
ert hreyfa sig út af brotunum. Segir
Steinunn þau hjón hafa brugðið á
það ráð, meðan dóttirin var rúm-
liggjandi, að fara með hana um spít-
alann með því að ýta rúminu um
gangana til þess að hafa ofan af fyrir
henni. Tveimur vikum eftir slysið
var Anna Sigrún farin að geta setið í
kerru og þá gátu foreldrar hennar
farið að fara með hana út í göngu-
túra í góða veðrinu til þess að fá
ferskt loft. „Því partur af því að vera
ekki lasinn er að vera ekki alveg
innilokaður á spítala. Ég náði því í
svefnpoka og dúðaði hana vel, en á
þeim tíma gat hún ekki farið í neinar
buxur út af Hoffmangrindinni. Síðan
fórum við út í hálftíma til klukkutíma
gönguferðir einu sinni til tvisvar á
dag.“
Ákveðin í að æfa sig
Í byrjun mars var Hoffmangrind-
in loks fjarlægð og þá varð ferðamáti
Önnu Sigrúnar hjólastóll í nokkra
daga. „Þá varð hún eins og lítill kálf-
ur að koma úr fjósi, enda var hún þá
loksins orðin frjáls og gat hreyft sig
miklu meira en áður. Hún var mjög
glöð og fljót að læra á stólinn og al-
veg ákveðin í að þjálfa sig. Þannig
fór hún t.d. í undirgöngin á spítalan-
um og upp brekkuna sjálf til að geta
rennt sér hratt niður.“
Nokkrum dögum seinna, eða 7.
mars, var komið að því að Anna Sig-
rún spreytti sig á að ganga í fyrsta
sinn eftir slysið og naut hún aðstoðar
göngugrindar. „Fyrst þegar hún
gekk af stað fór um mann sökum
þess að vinstri fóturinn dróst bara á
eftir henni. En eftir svona langa legu
höfðu vöðvarnir auðvitað rýrnað.
Hún var samt ótrúlega fljót að end-
Litla stúlkan er
kraftaverkabarn
Það eru gömul sannindi að slysin gera ekki boð á undan sér. Það átti svo sannarlega við þegar
hin fimm ára gamla Anna Sigrún féll fram af fjórðu hæð í fjölbýlishúsi. Silja Björk Huldudóttir
settist niður með Steinunni I. Stefánsdóttur, móður Önnu Sigrúnar, og fékk að heyra hvernig
fjölskylda tekst á við svo hræðilegt slys og hversu mikið kraftaverkabarn litla stúlkan er.
Eftir sjö klukkustunda aðgerð dvaldi Anna Sigrún fjóra daga á gjörgæslu áður en hún var flutt á almenna deild
þar sem hún átti eftir að dvelja í sex vikur meðan brotin voru að gróa. Fyrstu tvo sólarhringana á spítalanum
þurfti hún að vera í öndunarvél, enda kom gat á annað lungað við fallið.
MIKIL eftirvænting ríkti meðal
leikskólakrakkanna á Múla-
borg þegar Stefán Kristinsson
og Gunnar R. Ólafsson, hjá
Slökkviliði höfuðborgarsvæð-
isins, renndu í hlað á sjúkrabíl
sínum síðdegis í gær. Var til-
efni heimsóknarinnar að ræða
við krakkana um helstu hætt-
urnar sem leynast bæði inni á
heimilinu og úti við, auk þess
sem börnin fengu að fara inn í
sjúkrabílinn og skoða.
Þeir Stefán og Gunnar voru
einmitt á vakt daginn sem Anna
Sigrún datt og voru því fyrstir
á slysstað. „Við vorum staddir í
nágrenninu og heyrðum að
stúlka hefði dottið niður af ann-
arri hæð. Okkur fannst það nú
nógu alvarlegt, en þegar við
komum á staðinn reyndist þetta
vera á fjórðu hæð, sem gerði
þetta enn alvarlegra,“ segir
Stefán og segir dásamlegt að
fylgjast með þeim góða bata
sem Anna Sigrún hafi náð.
„Börn bjargast stundum á ótrú-
legan hátt. Maður trúir því
hreinlega ekki hvað þau eru
seig,“ segir Gunnar.
Í spjalli við krakkana lögðu
Stefán og Gunnar höfuðáherslu
á mikilvægi þess að nota hjálm
þegar hjólað væri, að fara var-
lega í umferðinni og nota alltaf
bílbelti. Einnig ræddu þeir um
eldhættu og brýndu fyrir börn-
unum að fikta aldrei með eld-
spýtur og fara varlega í kring-
um eldavélar. Einnig fóru þeir
yfir það hvernig rétt væri að
bregðast við ef eldur kviknaði.
Þannig mætti ekki fela sig þó
maður væri hræddur þar sem
þá gæti reynst torvelt fyrir
slökkviliðsmennina að finna
börnin, skríða ætti út, en kæm-
ist maður ekki út ætti að halda
sig nálægt dyrum eða gluggum.
Þegar krakkarnir voru spurð
hvort þau kynnu neyðarnúm-
erið svöruðu þau öll í kór: „Já,
það er 112“ og hrósaði Stefán
þeim fyrir það.
Að endingu ræddi Stefán um
hætturnar sem felast í því að
príla, hvort heldur er í glugg-
um, stillönsum eða úti á svölum.
Við það tækifæri heyrðist hátt
og snjallt frá Önnu Sigrúnu
litlu: „Það er rétt. Það má alls
ekki príla úti á svölum og sér-
staklega ekki uppi á fjórðu
hæð.“
Morgunblaðið/Árni Sæberg
Anna Sigrún hér ásamt Stefáni
Kristinssyni á Múlaborg í gær
þegar leikskólabörnunum gafst
kostur á að skoða sjúkrabíl.
Stefán var einn þeirra sem kom
fyrstur á slysstað er Anna Sig-
rún féll fram af svölunum.
„Það má
ekki príla
á svölum,
sérstaklega
ekki á
fjórðu hæð“