Morgunblaðið - 16.04.2005, Blaðsíða 36

36 LAUGARDAGUR 16. APRÍL 2005 MORGUNBLAÐIÐ
DAGLEGT LÍF
 LÍKAMSRÆKT
Á hjóli allan ársins hring
Á vorin dusta margir rykið af hjólum sínum þó að æ fleiri bætist í hóp þeirra sem hjóla allan ársins hring. Birna Anna Björns-
dóttir hitti fyrir fólk á ólíkum aldri sem fer flestra sinna ferða á hjóli og er sammála um verulegt ágæti þessa ferðamáta.
Lóa Konráðsdóttir hjólar allanársins hring þegar veðurleyfir. „Og þegar veður er
gott hreyfi ég það svo til daglega,
ég hjóla samt ekki í hálku eða mik-
illi bleytu eða roki,“ segir Lóa sem
jók hjólreiðar sínar til muna eftir
að hún hætti að vinna. „Meðan ég
var að vinna hafði ég ekki tíma til
að vera á hjóli, þetta byrjaði eftir
að ég komst á ellidótið.“
Lóa, sem er á 86. aldursári, hjól-
aði einnig mikið sem unglingur.
Hún fékk sitt fyrsta hjól í ferming-
argjöf, en þá átti hún heima á Ísa-
firði þar sem hún er fædd og upp-
alin. „Þá fékk ég fínasta hjólið sem
fékkst á Ísafirði. Vinkona mín,
Ragnheiður Jóhannsdóttir, fékk
líka hjól og við hjóluðum mikið
saman.“
Undanfarin fjörutíu ár hefur Lóa
átt heima við Skólavörðustíg í
Reykjavík og telur hún lúxus að
vera bíllaus eftir að hún hætti að
vinna. „Það er svo þægilegt að búa
í miðbænum, ég hef allt sem ég
þarf í kringum mig. Og stundum
þegar ég hjóla upp í Kringlu eftir
Miklubrautinni og það er mikil
bílabiðröð, þá er ég á undan bíl-
unum. Ég fer fram úr nokkrum bíl-
um þegar þeir eru stopp,“ segir
hún skellihlæjandi.
Lóa segist hafa tekið eftir mikilli
aukningu hjólreiðafólks í seinni tíð.
„Það var varla nokkur maður á
hjóli þegar ég flutti hingað á Skóla-
vörðustíginn, bara einn og einn sér-
vitringur, og jú, líka einstaka kona.
En þetta hefur aukist mjög mikið,
að fólk sé á hjóli.“
Lóa segist gjarnan hjóla langar
vegalengdir og heimsækir hún vini
og vandamenn víða á höfuðborg-
arsvæðinu á hjólinu.
„Ég hjóla töluvert eftir Ægisíð-
unni, og hringinn suður í Kópavog.
Ég byrja oft á því að hjóla vestur í
bæ og svo niður á stíginn á Ægi-
síðu. Síðan hjóla ég með ströndinni
og rek hana alla, í gegnum Naut-
hólsvík og suður í Kópavog. Svo
hjóla ég til baka. Ég hef líka stund-
um hjólað upp í Breiðholt en þá
þarf ég oft að leiða hjólið upp
brekkurnar. Ég hef aldrei verið
dugleg að hjóla upp brekkur, það
er helst að ég hjóli upp Skóla-
vörðustíginn.“
Lóa segir að hún hafi mikla
ánægju af hjólreiðum og að þær
veiti henni vellíðan.
„Fyrst og fremst er það útiveran
og hreyfingin. En svo er það líka
jafnvægið. Þegar maður fer að eld-
ast er jafnvægisskynið ekki eins
gott og það var. Þá er virkilega
ágætt að fara á hjólið því á hjólinu
held ég þó einhverju jafnvægi.“
Morgunblaðið/RAX
Lóa Konráðsdóttir býr á Skólavörðustíg og hjólar daglega þegar veður
leyfir, jafnvel suður í Kópavog og upp í Breiðholt.
Er stundum á
undan bílunum
Óli Þór Hilmarsson býr í mið-bænum og hjólar daglega tilog frá vinnu sinnar í Keldna-
holti þar sem hann stundar mat-
vælarannsóknir við Landbúnaðarhá-
skóla Íslands. Óli hjólar allt árið,
hvernig sem viðrar og segir hann
mikinn misskilning að það sé of vont
veður á Íslandi til að hjóla.
„Í vetur voru ekki nema svona þrír
dagar sem ég komst ekki á hjólinu
vegna veðurs,“ segir Óli. „Manni hitn-
ar um leið og maður byrjar að hjóla
og það er yfirleitt ekki svo mikið rok í
Reykjavík, það er svo mikið af húsum
og trjám þannig að það er í raun alltaf
skjól. Reykjavík er tilvalin hjólaborg,
hún er mjög flöt og hefur það umfram
margar borgir að hún er tiltölulega
lítil og vegalengdir stuttar.“
Óli er búinn að hjóla í vinnuna í um
fimm ár. „Ég byrjaði sem sumarhjól-
ari, það er að segja hjólaði aðeins í
vinnuna á sumrin, en svo var þetta
miklu léttara en ég taldi og ég fór að
hjóla allt árið.“
Á þeim fimm árum sem liðin eru
frá því Óli byrjaði að hjóla segist
hann hafa séð gríðarlega aukningu á
hjólreiðafólki í umferðinni. Hann tel-
ur þetta vera vegna þess að hjól hafi
batnað tæknilega og orðið þægilegri
farartæki, og að góð hjól hafi lækkað
töluvert í verði. Þannig hafi fleiri
komist að því hversu þægilegur og
góður samgöngumáti hjólreiðar eru.
„Hjólreiðamenning er mikil í öðr-
um löndum og undanfarið höfum við
verið að uppgötva þetta sem sam-
göngutæki í borg. Við erum samt enn
nokkuð veðurhrædd og notum bílinn
eins og kápu. En það er ástæðulaust
að vera svona veðurhræddur og mað-
ur kemst að því þegar maður byrjar
að hjóla.“
Að mati Óla er það frekar gatna-
kerfið en veðrið sem er hamlandi þeg-
ar kemur að því að nota hjól sem sitt
helsta samgöngutæki í borginni.
„Það er ekki gert ráð fyrir þessum
möguleika í gatnakerfinu. Það eru til
útivistastígar og gangbrautir en
hvergi hjólreiðastígar. Þetta þarf að
bæta enda kemur það öllum til góða
að létta á bílaumferðinni.“
Ástæðulaust að vera
veðurhræddur
Morgunblaðið/RAX
Óli Þór Hilmarsson býr í miðbænum og hjólar til og frá vinnu í Keldnaholti.
Elísabet Ólafsdóttir, bók-menntafræðinemi við Há-skóla Íslands, býr í Vest-
urbænum og fer allra sinna ferða á
hjóli. Hún hjólar í skólann, vinnuna,
bíó og í heimsóknir og lítur á hjólið
fyrst og fremst sem samgöngutæki.
„Ég hjóla til að komast frá A til B, en
fer aldrei í sérstaka hjólatúra,“ segir
Elísabet sem hjólaði einnig mikið sem
unglingur.
„Ég hjólaði líka á veturna þegar ég
var unglingur og þá var ég alveg ótta-
laus og brjáluð á hjólinu. Ég var einu
sinni rekin úr tíma þegar það var
kominn blóðpollur við hælinn á mér.
Þá hafði ég dottið af hjólinu í hálku en
var í rauðum sokkabuxum og tók ekki
eftir gatinu og svöðusárinu sem var
ennþá dofið. Þegar ég var 14 ára datt
ég svo einu sinni á svelli fyrir framan
löggu og rann svona fimm metra fram
hjá honum og þá sagði hann: Er ekki
tími til kominn að leggja hjólinu?“
Eftir þetta slysatímabil segist
Elísabet hafa tekið sér pásu og hún
hjólaði ekkert á meðan hún var í
menntaskóla. „Þegar ég byrjaði í há-
skólanum fór ég að hjóla aftur og var
þá orðin miklu hræddari. Nú þori ég
til dæmis ekki að sleppa höndum, en
ég kom varla við stýrið sem unglingur.
Er líka skíthrædd við alla hálkubletti
og fer rosalega varlega.“
Elísabet sinnir flestum erindum
sínum á hjóli, meðal annars því að
kaupa í matinn. En hvernig tekur hún
pokana? „Ég er með körfu framan á
hjólinu og fer yfirleitt með bakpoka
fyrir þunga hluti. Mjólkin fer í bak-
pokann, einn poki fer í körfuna, og
tveir á stýrið, sitt hvorum megin. Ég
lærði það þegar ég var 15 ára að vera
aldrei með poka bara öðrum megin á
stýrinu, þá detturðu.“
Elísabet segir að burtséð frá hag-
nýtu gildi hjólsins sé það henni nauð-
synlegt að hjóla upp á almenna vellíð-
an. Útiveran og súrefnið séu nokkuð
sem hún geti ekki verið án og svo
skemmtir hún sér líka mjög vel á hjól-
inu. „Þegar ég hjóla er ég með i-pod-
inn minn í gangi og er alltaf í mínu
eigin tónlistarmyndbandi. Ég hef tón-
listina mjög hátt stillta og geri mynd-
band inni í mér þar sem ég er alltaf
söngvarinn. Ég stoppa kannski fimm
sekúndum lengur, þegar ég er að bíða
eftir bíll keyri hjá, ef takturinn er
ekki með. Þannig hjóla ég í takt við
tónlist, og það er mín skemmtun. Og
syng mjög oft hástöfum með, nema
að ég sé að hjóla um miðja nótt þegar
allir eru sofandi. Það er mjög gott að
syngja út í vindinn.“
Hjólar í takt við tónlist
Morgunblaðið/Sverrir
Elísabet Ólafsdóttir hjólar í skólann, vinnuna og matvörubúðina.
bab@mbl.is