Morgunblaðið - 03.06.2005, Blaðsíða 44

44 FÖSTUDAGUR 3. JÚNÍ 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Kristján Þor-leifsson fæddist
í Reykjavík 18.
október 1939. Hann
lést skyndilega og
óvænt um borð í bát
sínum vestur í Ísa-
fjarðardjúpi 27. maí
síðastliðinn. Krist-
ján er sonur
hjónanna Jóhönnu
Guðmundsdóttur, f.
27.12. 1916, d. 26.3.
1975, og Þorleifs S.
Kristjánssonar, f.
28.9. 1905. Þau hjón
eignuðust 12 börn,
en aðeins sex komust til fullorð-
insára. Þau eru: Valdís Heiða, f.
1938, Halldór, f. 1942, Sigurður
Ástvin , f. 1947, Þórlaug Guð-
finna, f. 1948, Birna Guðríður, f.
1958, auk Kristjáns sjálfs.
Kristján kvæntist eftirlifandi
konu sinni Arndísi Jónasdóttur
(Stellu), f. 8.7. 1938. Þau gengu
í hjónaband árið1996, en höfðu
þá búið saman í 20 ár.
Með fyrri konu sinni, Báru
Benediktsdóttur, eignaðist
Kristján tvö börn: 1) Björgvin
Hlíðar, f. 21. maí 1963, kvæntur
Björku Arnardóttur, f. 8.3.
1963, og eiga þau tvö börn. 2)
Fjóla, f. 6.12. 1965, maki Jón
Tryggvi Jóhannsson, f. 23.8.
1964, og eiga þau þrjú börn.
Börn Arndísar frá fyrra hjóna-
bandi með Sigurði Bjarnasyni
húsasmíðameistara
eru: a) Jónas, f.
12.2. 1958, kvæntur
Elísabetu Óladótt-
ur, f. 2.4. 1958. Þau
eiga fimm börn; b)
Stefanía, f. 20.5.
1959, maki Snorri
Rafn Snorrason, f.
14.2. 1958, þau eiga
fjögur börn; c)
Kristrún, f. 4.6.
1968, maki Snorri
Þórsson, f. 5.4.
1966, þau eiga eitt
barn saman, en áð-
ur hafði Kristrún
eignast tvö börn með Stefáni
Ásmundssyni; og d) Bjarni, f.
22.2. 1970, kvæntur Helgu
Sveinsdóttur, f. 4.2. 1972, þau
eiga þrjú börn.
Kristján ólst upp hjá foreldr-
um sínum á Suðureyri við Súg-
andafjörð fram til sjö ára ald-
urs, en þá fluttist fjölskyldan til
Bolungarvíkur. Hann fór ungur
að sækja sjóinn og var sjómaður
allt sitt líf. Til Hafnarfjarðar
flutti hann, ásamt Arndísi konu
sinni, haustið 1990, en þau áttu
alla tíð annað heimili í Bolung-
arvík, enda reri Kristján frá
Bolungarvík út á Djúpið vor- og
sumarvertíðir allar þar til yfir
lauk.
Kristján verður jarðsunginn í
dag frá Hafnarfjarðarkirkju og
hefst athöfnin klukkan 13.
Það er sárt að þurfa að kveðja hann
Kristján Þorleifsson fyrir fullt og allt
– svo óvænt og skyndilega – hann
Kidda afa, eins og börnin mín kölluðu
hann jafnan. Hann sem ævina út var
tvíefldur og hraustur og mikill vinnu-
víkingur og kenndi sér nánast aldrei
meins. Við hjónin og börnin okkar
minnumst nú margra gleðistunda
sem við áttum með Kidda afa og
Stellu ömmu, bæði hér í Firðinum og
ekki síður vestur í Bolungarvík á
þessum síðustu áratugum. Hann var
mikill og góður afi, barngóður, léttur
og hress, og á sínum bestu stundum
með húmorinn í góðum gír. Hann var
hjálpsamur og greiðugur og hafði
gaman af framkvæmdum, hafði yndi
af að breyta hlutunum í kringum sig
þeim til betra útlits og hagræðis, en
sjálfum sér og sínum nánustu til þæg-
inda og ánægju. Mér er minnisstætt
þegar ég sagði honum fyrir nokkrum
árum að ekki sæi ég fram á að málað
yrði hjá mér fyrir jólin þótt mikil þörf
væri á; þá kom hann allt í einu gal-
vaskur og tók til starfa og lauk við
það sem gera þurfti á ótrúlega stutt-
um tíma. Kiddi afi var svo sannarlega
ekki að tvínóna við verkin sem hann
tók að sér, hvort heldur þau voru
unnin í eigin þágu eða annarra. Hann
hafði ánægju af að hjálpa öðrum og
sagði að loknu verki að gleðin yfir því
borgaði erfiðið meira en vel.
Kristján var laghentur og drjúg-
virkur og kunni vel til verka á mörg-
um sviðum iðnaðarstarfa, lagði park-
et á gólf, flísalagði böð, setti upp
innréttingar, ekkert slíkt vafðist fyrir
honum, þótt sjórinn og sjómanna-
störf, bátaútgerð og allt sem henni
tilheyrði, róðrar og aflagengd og
verðlag, ættu hug hans allan frá upp-
hafi til æviloka. Ekki má gleyma því
að Kristján var mikill fjölskyldumað-
ur og hugsaði vel til og vel um sitt
fólk. Í apríl síðastliðnum fóru þau
hjónin, Kristján og Stella móðir mín,
til Danmerkur til að vera við ferm-
ingu Arons systursonar míns og jafn-
framt til að hitta Hlíðar son hans og
Björku konu hans, en þau búa í Dan-
mörku. Þetta ferðalag varð þeim báð-
um eftirminnilegt og skemmtilegt og
var lifandi í huga þeirra beggja þess-
ar síðustu vikur á lífsgöngu hans.
Kristján var alinn upp við vinnu-
semi og ábyrgð á gerðum sínum,
enda má með sanni segja að líf hans
allt var vinna, vinna frá morgni til
kvölds, vetur, sumar, vor og haust.
Hann var ákaflega aðgætinn og
glöggur sjómaður og fiskinn með af-
brigðum; hans sjötta skilningarvit
var það að finna út hvar fisk væri að
fá hverju sinni í Djúpinu, enda brást
það ekki, ef einhver afli var þar undir
yfirborði, þá kom eitthvað af honum í
hlut Kristjáns.
Núna, á seinni árum, ræddu þau,
Kristján og Stella, stundum um að
breyta meira til og taka kóssinn á ný
markmið, ferðast meira og njóta lífs-
ins við breyttar aðstæður. Sú stefna
átti vaxandi gengi að fagna í huga
þeirra, og tvisvar höfðu þau tekið sér
ferð á hendur til Kanaríeyja ásamt
sínum vinahjónum, Báru og Kristni,
en það er sem stundum fyrr að menn-
irnir álykta en Guð ræður. Kristján
Þorleifsson er nú genginn á vit feðra
sinna svo snöggt og óvænt að athygli
hefur vakið. Við brottför hans úr
þessum heimi fylgja honum hlýjar
óskir og þökk fyrir allt það sem hann
var ástvinum sínum og öðrum sem
hann umgekkst. Við biðjum honum
blessunar í trausti á Guð og góðar
vættir og vitum að þar sem góðir
menn fara þar eru Guðs vegir.
Stefanía Sigurðardóttir.
Elsku bróðir. Það er erfitt að trúa
því að þú sért farinn frá okkur.
Ég þakka þér fyrir allar þær
ógleymanlegu stundir sem þú gafst
mér og mun ég geyma vel þá stund
þegar við hittumst seinast, það var
seinasta sumar, þú varst nýkomin úr
bænum og við áttum saman gott
spjall eins og okkur einum var lagið.
Ég mun sakna þín sárt, kæri bróð-
ir.
Ég er á langferð um lífsins haf
og löngum breytinga kenni.
Mér stefnu frelsarinn góður gaf,
ég glaður fer eftir henni.
Mig ber að dýrlegum, ljósum löndum,
þar lífsins tré gróa á fögrum ströndum,
við sumaryl og sólardýrð.
Mitt skip er lítið, en lögur stór
og leynir þúsundum skerja.
En granda skal hvorki sker né sjór
því skipi er Jesús má verja.
Hans vald er sama sem var það áður,
því valdi er særinn og stormur háður.
Hann býður: „Verði blíðalogn!“
Lát akker falla! Ég er í höfn.
Ég er með frelsara mínum.
Far vel, þú æðandi dimma dröfn,
vor Drottinn bregst eigi sínum.
Á meðan akker í ægi falla
ég alla vinina heyri kalla,
sem fyrri urðu hingað heim.
(Valdimar V. Snævarr.)
Elsku Stella, börn og aðrir að-
standendur, innilegustu samúðar-
kveðjur til ykkar allra og megi guð
vera með ykkur.
Birna Guðríður Þorleifsdóttir.
Kristján föðurbróðir minn er látinn
fyrir aldur fram. Mig langar hér í
nokkrum orðum að minnast Kitta
frænda eins og við kölluðum hann.
Pabbi og Kitti áttu saman þriggja
tonna trillu sem hét Stapi og réru út
frá Bolungarvík. Eftir nokkur ár
saman á Stapanum keypti Kitti sér
stærri bát sem hét Ölver. Héldu þeir
áfram að róa út, bara núna hvor á sín-
um bátnum.
Þegar á leið og ég fór að hafa
áhuga á sjónum, um 10-12 ára, spurði
ég pabba hvort ég mætti fara með
honum á sjóinn. Hann vildi þá frekar
að ég færi með Kitta, öryggisins
vegna, enda var hann á nokkuð
stærri bát. Þetta varð úr og var ræs-
ing eldsnemma enda tók nokkurn
tíma að sigla á miðin. Hlíðar frændi,
sem réri með honum yfir sumartím-
ann, lagði sig á leiðinni út en það gat
ég ekki því ég þoldi ekki við í lúk-
arnum.
Nú, ekki man ég hvað aflinn varð
mikill en ég man þó vel eftir því þegar
Kitti kallaði mig heim til sín niður á
Hlíðastræti til að sækja minn hlut
eftir þennan túr. Það gekk stoltur
strákur heim þennan dag.
Ég sendi Stellu, börnum þeirra og
fjölskyldum og Þorleifi afa innilegar
samúðarkveðjur.
Jóhann Þór Halldórsson.
Elsku kæri afi minn.
Mikið er erfitt að trúa því að þú
sért farinn frá okkur. Allt gerðist svo
snögglega og enginn gat búist við því.
Alltof fljótt kvaddir þú heiminn og ég
kveð þig í mikilli sorg. Við fjölskyldan
erum öll miður okkar og söknum þín
sárt.
Ég man eftir því þegar ég var bara
lítil písl og var byrjuð að koma í heim-
sókn til þín og ömmu í Bolungarvík.
Ætli ég hafi ekki verið rétt um
þriggja ára þegar ég kom fyrst. Það
tók mig víst smá tíma að venjast þér
en þegar það gerðist þá var hvergi til
betra fang en fangið þitt í hæginda-
stólnum. Tími minn sem barn í Bol-
ungarvík var yndislegur tími og ég
varðveiti hann í hjarta mínu. Alltaf
vonaði ég að ég fengi að vera lengur
en þann tíma sem var settur og kom
alltaf til ykkar að ári.
Berjatínslan, bátsferðirnar, fjöru-
ferðirnar, rúnturinn upp í hjall að
sækja harðfisk, biðin við höfnina að
gá hvort þú værir að koma í land og
allt kitlið, hláturinn og gormafóturinn
eru dýrmætar minningar frá tíma
okkar saman.
Alltaf varstu ljúfur og þolinmóður
og einstaklega barngóður. Þú mundir
svo vel öll gullkorn frá okkur barna-
börnunum og varst duglegur að
skjóta þeim inn í samtal okkar á full-
orðinsárum og kæta okkur með
minningum úr æsku okkar.
Þú og Jónas Bjarki voruð svo
miklir vinir og hann saknar þín sárt.
Þú varst alltaf til í að dunda þér með
honum og þið voruð duglegir að
heimsækja húsdýragarðinn, taka bíl-
túr niður á höfn og fara í göngutúra
tveir saman og yfirleitt var smá bland
í poka með í för.
Þú varst svo sniðugur, stríðinn og
fyndinn og alltaf var stutt í húmorinn.
Alltaf þegar ég heyri harmonikku-
tónlist mun ég ósjálfrátt hugsa til þín
og minnast tíma okkar saman.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Elsku Kiddi afi, megi guð geyma
þig og varðveita. Elskum þig og sökn-
um sárt.
Arndís Jónasdóttir,
Brynjar Þór Gestsson og
Jónas Bjarki Brynjarsson.
Fallinn er frá Kristján Þorleifsson
eða Kiddi Leifa eins og ég þekkti
hann. Ég á ennþá erfitt með að trúa
því að Kiddi vinur minn sé dáinn, við
náðum ótrúlega vel saman þrátt fyrir
að ég væri 32 árum yngri en hann.
Leiðir okkar lágu fyrst saman fyrir 9
árum í gegnum Jónas Sigurðsson í
Glugga- og hurðasmiðjunni þar sem
við unnum báðir hjá honum um tíma.
Á þeim tíma bjuggum við í sama
hverfi. Bauðst hann þá til að ná í mig
á leiðinni í vinnuna og stakk ég þá
upp á því að ég myndi bíða á eftir
honum úti á horni en hann tók það
ekki í mál og sagðist ná í mig upp að
dyrum.
Mér fannst hann alltaf vera að
hugsa um minn hag. Fyrir nokkrum
árum fór ég Jónas og Stebbi vestur í
Bolungarvík til Kidda og Stellu.
Sigldi Kiddi með okkur eins og kon-
ungur hafsins um Jökulfirðina, ég
man eftir því að hann gerði mikið grín
að mér fyrir það að ég gæti aldrei
orðið sjómaður, en í þá daga var ég
farinn að þekkja hans sérstaka og
skemmtilega húmor, þannig að ég
var ekkert að rengja hann.
Í nóvember síðastliðnum var ég að
vinna heima hjá Kidda og Stellu og
stakk hann því að mér hvort ég hefði
ekki eitthvað fyrir hann að gera þar
sem ég var kominn með eigin rekstur
og svo varð úr að hann var hjá mér
fram í apríl. Þar sem við unnum mikið
bara tveir saman náðum við að kynn-
ast mjög vel.
Í hádeginu buðu Kiddi og Stella
mér alltaf í mat á Hrauntunguna og
það voru ekki neinar smá kræsingar,
þetta voru svo notalegar stundir,
rætt um heima og geima.
Allstaðar þar sem ég kom með
Kidda var honum vel tekið, það vant-
aði ekki húmorinn hjá honum, alltaf
stutt í glottið og hláturinn.
Við sátum í kaffitímunum og spáð-
um mikið í lífið og tilveruna, Kiddi gaf
mér mikið af góðum og nytsamlegum
ráðum af sinni föðurlegu umhyggju.
Eitt af minnisstæðustu samtölunum
okkar var þegar við ræddum um
dauðann, og ég sagði Kidda að þegar
hann yrði 100 ára og ég 65, þá kæmi
ég til hans á elliheimilið og við mynd-
um rifja upp liðna tíma. Þetta fannst
honum skemmtilegar stúderingar.
En því verður ekki að heilsa, við hitt-
umst ekki aftur fyrr en ég kem yfir.
Það má segja að Kiddi hafi verið
ein af mínum sterkustu fyrirmyndum
í lífinu, ég leit mikið upp til hans og
bar mikla virðingu fyrir honum.
Ég og fjölskylda mín vottum
Stellu, börnum þeirra, barnabörnum
og barnabarnabarni innilega samúð.
Kiddi ég þakka þér samfylgdina og
kveð þig, minn kæri vinur, með þakk-
læti og virðingu.
Þinn vinur,
Hilmar Snær (Hilli).
Ekki hvarflaði að okkur hjónum að
við værum að kveðja Kristján Þor-
leifsson vin minn í síðasta sinn er við
hittum hann á Lónsbrautinni í vor
þegar hann var að fara vestur með
bátinn sinn á handfæri eins og venju-
lega á þessum árstíma. Hann var
óvenjulega kátur og hress, eina sem
við söknuðum úr spjallinu eftirá var
hin góðlátlega kerskni sem meðal
annars gerði hann svo sérstakan
mann sem hann var.
Ég kynntist Kristjáni fyrir um það
bil 10 árum, með okkur tókst fljótlega
góður kunningsskapur sem síðar þró-
aðist upp í trausta vináttu. Það er
ekki meining mín að rekja æviferil
vinar míns heldur þakka fyrir allar
góðu stundirnar sem við áttum sam-
an um borð í hvor annars bát, við
spjall um fiskveiðar og báta og raun-
ar allt milli himins og jarðar. Fyrir
alla hjálpina sem hann veitti mér á
Lónsbrautinni í Hafnarfirði, þar sem
Kristján var nánast eins og starfs-
maður. Þar kom hann við flesta daga
sem ég var þar við störf og féll aldrei
verk úr hendi á meðan hann stoppaði
nema rétt á meðan við tylltum okkur
og fengum okkur kaffisopa og tób-
akskorn.
Ef ég hafði orð á því að óþarfi væri
að vinna eins og skepna þó hann liti
inn, var svarið eitthvað á þá leið að
hann væri sjálfur fullfær um að taka
ákvörðun um hvort hann dútlaði eitt-
hvað eða sæti og gerði ekki neitt og
þegar hann yrði leiður á mér færi það
ekki framhjá mér.
Kæri vinur, bestu þakkir fyrir vin-
áttuna sem hefði mátt vera lengri, en
þú sagðir nú alltaf að líf okkar væri
fyrirfram ákveðið og þó að við værum
ekki alveg sammála um það vorum
við sammála um að við réðum engu
um hvenær því lyki.
Elsku Stella mín, við Jóhanna
sendum þér, öldruðum föður hans og
fjölskyldunni allri, okkar dýpstu sam-
úðarkveðjur og syrgjum með ykkur
traustan og góðan dreng.
Gunnar Pálmason.
Nú er horfinn á braut vinur okkar
Kristján Þorleifsson. Við kynntumst
fyrir nokkrum árum og höfum átt
margar góðar stundir saman. Krist-
ján var traustur maður og góður fé-
lagi. Hann hafði sérstaka kímnigáfu
og ákveðnar skoðanir á hlutunum.
Við fórum saman á Kanarí í tvígang,
síðast í janúar í vetur. Þar undi hann
sér vel og vildi helst vera þar í marg-
ar vikur.
Það var vilji hans og Stellu að við
kæmum vestur til þeirra í Bolungar-
vík í sumar og hann ætlaði að sigla
með okkur á bátnum sínum „Ölver“
og sýna okkur fegurstu staði Vest-
fjarða.
Elsku Stella og fjölskylda, megi
Guð gefa ykkur styrk í sorginni.
Bára og Kristinn.
Ég er staddur djúpt út af Rit, sólin
speglast í haffletinum, ægifagurt er
að horfa til lands en hann er tregur.
Hvert á ég að fara? Það er best að
hringja í Kristján. Ef einhverstaðar
er fisk að hafa í þessari blíðu þá er
hann þar. Halló. Sæll, hvar ert þú? Já
ert þetta þú, ég er í Vesturkantinum.
Ertu að fá hann? Það er reytingur.
Hvar ert þú? Út á Björgum og ekkert
að hafa. Þér er óhætt að koma. Engar
orðalengingar, við kveðjumst og ég
legg af stað yfir í Vesturkantinn.
Deginum bjargað, aflinn eftir daginn
tæp tvö tonn.
Kæri vinur, þegar þetta var, þá var
það hvorki í fyrsta né síðasta sinn
sem þú reyndist okkur í Smáherja
vel.
Við vorum sammála á svo mörgum
sviðum án þess að þurfa að ræða það
sérstaklega og svo fyrirvaralaust
sammála um að vera ósamála og hafa
gaman af. En nú er ég þér, kæri vin-
ur, ósammála. Ég meina að þú skulir
vera allur án þess að kveðja mig. Ég
sakna þín og aflsins sem í þér bjó en
við vorum jú sammála um að við ætt-
um ekki morgundaginn vísan og þeg-
ar að dauðanum kæmi þá yrði svo að
vera.
Ég er glaður að leiðir okkar skuli
hafa legið saman og þakklátur fyrir
að hafa kynnst þér og geta þegið ráð
frá þér þegar leggja átti upp í lang-
ferðir milli landshluta þar sem siglt
er fyrir ystu nes og straumþungar
rastir. Sjaldan brást, að þegar ekki
var farið að ráðum þínum, þá lét full-
ur árangur oftast á sér standa eða
erfiðleikarnir urðu meiri en nauðsyn-
legt var. Það var því dýrmætt að fara
að ráðum þínum og verða sjálfbjarga.
Ég sendi Stellu, ættingjum þínum
og vinum samúðarkveðju.
Með þakklæti kveð ég þig kæri vin-
ur. Ég geri það með virðingu, sökn-
uði, og vert þú búinn að steypa sökk-
ur sem duga fyrir okkur báða þegar
ég kem.
Hagalín.
KRISTJÁN
ÞORLEIFSSON Elsku pabbi.Megi þér ætíð líða þúsund sinnum
betur en ég af hjarta fæ beðið.
(Næturgalinn.)
Fjóla.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(Valdimar Briem.)
Ég kveð þig með þakklæti í
huga fyrir allar þær ánægju-
stundir sem við höfum átt til sjós
og lands.
Vertu sæll kæri bróðir og
hafðu þökk fyrir allt.
Halldór Þorleifsson.
HINSTA KVEÐJA