Morgunblaðið - 03.06.2005, Blaðsíða 45

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 3. JÚNÍ 2005 45
MINNINGAR
✝ Jochum Magnús-son, kennari,
fæddist á Akureyri
9. maí 1949. Hann
andaðist á Háskóla-
sjúkrahúsinu í
Malmö í Svíþjóð 1.
maí síðastliðinn.
Hann var sonur
hjónanna Júlíu Jóns-
dóttur húsfreyju, f.
29.5. 1924 í Fagra-
nesi á Langanesi, og
Magnúsar Jochums-
sonar, rennismíða-
meistara, f. 19.10.
1913 í Reykjavík, d.
21.8. 1989. Systkini Jochums eru:
Guðrún Þóra, f. 23.4. 1943, Sigrún,
f. 12.6. 1945, Valgerður, f. 23.1.
1954, Jón Júlíus, f. 14.1. 1956, d.
11.11. 1973, Sigurður Friðrik, f.
24.7. 1957. Uppeldisbróðir Joch-
ums er Stefán Gísli Stefánsson, f.
26. apríl 1964, sonur Sigrúnar,
systur Jochums.
Jochum kvæntist 1. janúar 1975
Katrínu Þorvaldsdóttur, kennara,
f. 11.8. 1952, en þau skildu árið
1978. Foreldrar hennar eru Jak-
obína Jónsdóttir, f. 4.11. 1919,
kennari, og Þorvaldur Sæmunds-
son, f. 20.9. 1918, kennari. Börn
Katrínar og Jochums eru: 1) Jó-
rúnu Marísdóttur, skrifstofufull-
trúa, f. 11.10. 1947, eignaðist Joch-
um soninn Marís Þór, f. 28.10.
1970. Hann er margmiðlunarfræð-
ingur. Foreldrar Guðrúnar eru
María Guðmundsdóttir, húsfreyja,
f. 18.6. 1920, og Marís O. Guð-
mundsson, f. 24.11. 1908, d. 7.1.
1979, múrarameistari. Börn Marís
Þórs eru Sól Li, f. 12.10. 1995, og
Helena Freyja María, f. 10.2. 2004.
Kona Marís Þórs er Johanna Segl-
er, fatahönnuður, f. 22.12. 1971.
Jochum gekk í Íþróttakennara-
skólann á Laugarvatni og útskrif-
aðist þaðan 1971 sem íþróttakenn-
ari. Hann vann ýmis störf á
þessum árum bæði til sjós og
lands. Almennu kennaraprófi lauk
hann frá Kennaraskólanum í
Reykjavík 1973. Árið 1982 lagði
Jochum stund á nám í uppeldis-
greinum við Kennaraháskóla Ís-
lands. Árin 1974–78 var Jochum
kennari við Héraðsskólann á Núpi
í Dýrafirði. Til Danmerkur fluttist
Jochum 1983 og var búsettur í
Kaupmannahöfn, og stundaði þá
m.a. nám í fornleifafræði við
Kaupmannahafnarháskóla, nokk-
ur misseri. Síðan fluttist hann til
Svíþjóðar og hefur lengst af verið
búsettur í Malmö, þar sem hann
starfaði fyrstu árin sem kennari en
síðan við eftirlit og viðhald opin-
berra bygginga Malmöborgar.
Bálför fór fram í Svíþjóð, en
minningarathöfn um Jochum
verður í Dómkirkjunni í dag og
hefst klukkan 13.
hanna Júlía, f. 27.6.
1974, doktorsnemi í
sagnfræði, gift
Shamim Taherzadeh,
lækni, og eiga þau
soninn Arían Helga, f.
29.12. 2003. 2) Mar-
grét Rósa, f. 11.1.
1976, sagnfræðingur.
Dóttir hennar og
Kjartans Þórs Ragn-
arssonar, f. 22.5. 1980,
sagnfræðings, er
Freyja Sól, f. 23.6.
2003. 3) Þorvaldur
Jakob, f. 14.11. 1977,
tölvunarfræðingur.
Kona hans er Lisa Kristina Linde-
feldt, f. 6.8. 1976, líftölvunarfræð-
ingur. Þau eiga soninn Óskar
Loga, f. 8.5. 2004.
Jochum eignaðist með Báru
Kjartansdóttur, f. 23.12. 1951,
tízkuhönnuði, dótturina Sigríði
Karen, f. 10.2. 1970, sem er sál-
fræðingur. Foreldrar Báru eru
Kjartan Guðmundsson, f. 19.8.
1922, d. 15.9. 1973, kaupmaður, og
Sigríður Jónsdóttir, húsfreyja, f.
2.11. 1923. Börn Sigríðar Karenar
eru Saga, f. 14.9. 1991, og Daði, f.
2.11. 1997. Eiginmaður Sigríðar
Karenar er Jón Símonarson, f.
21.5. 1974, símsmiður. Með Guð-
Jochum Magnússyni, mági mínum,
kynntist ég sem ljóshrokkinhærðum
líflegum unglingi austur í Hveragerði
fyrir meira en 40 árum. En þau ár hafa
verið fljót að líða og nú er hann horfinn
sjónum. Öll söknum við hans, því að
hann var einkar viðfelldinn og vel lið-
inn af öllum. Hann var vel að manni og
íþróttir honum hugleiknar. Það varð
því að ráði, að hann gekk í íþróttaskóla
og gerðist íþróttakennari. Síðar aflaði
hann sér jafnframt almennra kennara-
réttinda.
Lífið er flókið ferli og það varð hlut-
skipti Jochums að flytjast af landi
brott og dveljast allan síðari hluta ævi
sinnar erlendis. Um skeið bjó hann í
Kaupmannahöfn, en lengst af hefur
hann búið í Malmö í Svíþjóð, og starf-
aði síðustu árin við eftirlit og viðhald
með byggingum Malmöborgar.
Áhugasvið Jochums voru mörg.
Eftir að hann fluttist til Danmerkur
var hann m.a. við nám í fornleifafræði
þrjú misseri við Kaupmannahafnarhá-
skóla. Og einnig lagði hann stund á
bogfimi og var í félagi áhugamanna í
Malmö um þá íþrótt. Ég á einungis
góðar minningar um Jochum, sem var
drengur góður og vildi öllum vel. Votta
ég móður hans, systkinum, börnum og
barnabörnum einlæga samúð á þess-
ari skilnaðarstund.
Sigurður Gizurarson.
Fyrir rúmum fimmtíu árum fluttist
móðursystir okkar Júlía með Magnúsi
manni sínum og börnunum Guðrúnu
Þóru, Sigrúnu og Jochum frá Akur-
eyri til Hveragerðis. Næstu árin þar á
undan höfðu fjölskyldur okkar búið
saman í Skipagötunni á Akureyri sem
ein fjölskylda og við eldri systurnar ól-
umst upp með frænkum okkar og
frænda eins og í einum stórum systk-
inahópi. Yngri systkini okkar Anna
Pála, Helena og Páll fæddust síðar,
eftir að fjölskylda Jochums var flutt til
Hveragerðis, og kynntust henni með
öðrum hætti en við tvær. Júlía og
Anna móðir okkar höfðu báðar flust til
Akureyrar frá Syðri Grund í Svarfað-
ardal.
Það var erfitt fyrir okkur að horfa á
eftir „systkinum“ okkar renna úr
hlaði, vinka til þeirra og vita að fram-
vegis fengjum við ekki að hittast á
hverjum degi, vera samferða í skólann
og leika okkur saman. Í þá daga var
langt á milli Hveragerðis og Akureyr-
ar, en það var yndislegt að hittast á
sumrin í sveitinni hjá Sigrúnu ömmu, í
Svarfaðardalnum sem við tengdumst
öll tryggðarböndum.
Systkinahópurinn í Hveragerði
stækkaði og Valgerður, Jón og Sigurð-
ur bættust í hópinn. Jón lést af slysför-
um aðeins 17 ára gamall. Það var
þungbært áfall fyrir fjölskylduna og
ekki síst fyrir eldri bróðurinn Jochum.
Jochum frændi var fallegur og góð-
ur drengur með ljósa lokka. Það var
alltaf stutt í kímnina hjá honum. Hann
var mikill vinnuþjarkur og stundaði
ætíð vinnu með skólagöngunni til að
framfleyta sér. Hann var bæði með
kennara- og íþróttakennaramenntun
og vann sem kennari í mörg ár, bæði í
Reykjavík og úti á landi.
Jochum eignaðist fimm gjörvileg
börn, sem bera föður sínum fagurt
vitni. Sjálfur varð hann aðnjótandi
mikillar ástúðar og umhyggju í æsku
og bjó að því alla tíð, þótt hann hafi
orðið að ganga gegnum erfiðleika í líf-
inu og ekki verið hlíft við því að kynn-
ast sorginni. Ef hægt er að segja um
nokkurn mann að hann hafi verið of
góður í sér, þá teljum við að það eigi
við um Jochum frænda, hann var ef til
vill of góðviljaður og fórnfús.
Af eilífðarljósi bjarma ber,
sem brautina þungu greiðir.
Vort líf, sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á æðri leiðir.
Og upphiminn fegri en auga sér
mót öllum oss faðminn breiðir.
(Einar Benediktsson.)
Í dag kveðjum við Jochum hinstu
kveðju. Við minnumst hans sem góðs
drengs og frábærs frænda og vinar.
Blessuð sé minning hans. Fjölskyldu
hans vottum við innilega samúð.
Sigurbjörg og Sigrún
Pálsdætur.
Hugurinn leitaði ósjálfrátt til liðinna
stunda á Núpi í Dýrafirði, þegar mér
barst sú fregn að Jochum Magnússon
væri fallinn frá. Við vorum samkenn-
arar við Héraðsskólann á Núpi árin
1974–1978.
Jochum útskrifaðist úr Íþrótta-
kennaraskóla Íslands 1971 og 1973
lauk hann almennu kennaraprófi frá
Kennaraskóla Íslands. Hann var því
að hefja sinn kennaraferil á Núpi.
Hann kom ekki einn að Núpi. Hon-
um fylgdi kona hans Katrín Þorvalds-
dóttir og nýfædd dóttir þeirra Jó-
hanna Júlía. Á Núpsárunum fæddist
þeim svo dóttirin Margrét Rósa og
sonurinn Þorvaldur Jakob.
Katrín hafði lokið kennaraprófi 1973
eins og Jochum og réðst hún sem
kennari við Barnaskólann á Núpi.
Á árum Jochums og Katrínar á
Núpi má segja að þar hafi verið iðandi
mannlíf og skemmtilegt samfélag.
Barna- og Héraðsskólinn voru í nábýli
og tengdir traustum böndum sem
menningarlegur miðdepill sveitarinn-
ar. Kennarafjölskyldur bjuggu í íbúð-
um sem tengdust heimavistum nem-
enda.
Óhætt er að segja að Jochum og
Katrín hafi aðlagast fljótt lífsmynstri
staðarins.
Ég var um þessar mundir einn á
báti og hafði gjarnan þann háttinn á að
heimsækja einhverja kennarafjöl-
skylduna á kvöldin til að spjalla og fá
kaffisopa. Hvarvetna var hvort
tveggja til reiðu. Fljótlega fór ég að
venja komur mínar á heimili Jochums
og Katrínar. Þar var gott að koma og
gestrisni í hávegum. Jochum var lag-
inn við að halda uppi glaðværu spjalli
og oftar en ekki var gripið í spil. Með
okkur Jochum tókst vinátta sem hélst
meðan leiðir okkar lágu saman.
Jochum rækti kennslustörf sín vel
og var í góðum metum hjá samstarfs-
fólki, nemendum og fólki almennt hér
fyrir vestan.
Samband okkar Jochums rofnaði
þegar hann flutti burt úr Dýrafirði,
þar sem hann hafði átt góða daga.
Nokkrir þyrnar munu hafa verið á lífs-
braut hans eftir það, en í mínum huga
sé ég hann nú eins og ég kynntist hon-
um á Núpi sem ljúfum, glaðværum og
góðum dreng.
Jochum lætur eftir sig auðlegð í
mannvænlegum börnum sínum og
góðum minningum í huga okkar sem
kynntumst honum á Núpi.
Ég flyt börnum hans og öðrum
vandamönnum hugheilar samúðar-
kveðjur.
Valdimar Gíslason.
Öll segjum við sögu með lífi okkar.
Hún er ekki eintal heldur saga sem
verður til í samskiptum við annað fólk.
Lífssagan er rituð af okkur sjálfum og
öðru fólki, drættir hennar eru sumir
sterkir meðan aðrir eru daufari en allir
safnast þeir í eina bók: bók ævinnar.
Oft fáum við ekki ráðið hvað við sjálf
skrifum í þessa bók né heldur hvað
aðrir skrifa um okkur. Það er sem
ósjálfráð skrift taki stundum við og
skrái sögu undarlegra atburða sem við
erum þátttakendur í.
Þegar björt maísólin skein á Íslandi
andaðist Jochum Magnússon á mild-
um degi á sjúkrahúsi í Svíþjóð. Þar
hafði hann búið síðasta aldarfjórðung.
Jochum batt ekki bagga sína sömu
hnútum og samferðamenn hans. Hug-
ur hans var leitandi og óþreyjufullur.
Viðkvæmur og íhugull, á stundum
gáskafullur og opinskár. Spurningar
um tilgang lífsins bönkuðu einlægt
upp á og hann glímdi við þær. Leitaði
inn á ókunnar slóðir draumspeki og
stjörnuspeki þar sem hann taldi sig
finna svör. Kannski var hann alla tíð að
leita að einhvers konar sáttum við lífið
og sjálfan sig. Sóttist eftir næði og var
einfari í sér hin síðari ár. Sló áfram
sinn ævivef sem fáir fengu að sjá.
Hann lauk kennaraprófi og kenndi
um tíma. Gerðist fjölskyldumaður og
eignaðist börn og góða konu. Jochum
var ákafur í öllu því sem hann hafði
með höndum. Lagði stolt sitt í öll verk,
metnað og vandvirkni. Árin liðu og
hann virtist hafa náð fótfestu í lífinu.
Gæfa hans stóð ekki lengi og hann
ákvað að slíta sem flest bönd við Ís-
land. Honum fannst hann þurfa að
leita hamingjunnar annars staðar.
Ævispölurinn er undarleg vegferð.
Þú verður samferða fólki fyrir tilviljun.
Allir horfa vongóðum augum mót líf-
inu sem bíður og halda síðan út í hvers-
daginn. Síðan líða árin. Þú heyrir af og
til af skólafélögunum og stundum hitt-
ast þeir á förnum vegi. Skyndilega
færðu fréttir að einn úr hópnum er lát-
inn. Sögukafli er rofinn og eftir er góð
minning sem þér var gefin og þakkar
fyrir.
Guð blessi minningu Jochums
Magnússonar.
Hreinn S. Hákonarson.
JOCHUM
MAGNÚSSON
✝ Stefán HaukurEinarsson fædd-
ist á Akureyri hinn 6.
febrúar 1925. Hann
lést á Landspítalan-
um í Fossvogi 21. maí
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru Einar
Stefán Stefánsson frá
Möðrudal á Efra
Fjalli, f. 28.5.1891 í
Reykjavík, og Aldís
Anna Kristjánsdóttir
frá Grímsstöðum á
Hólsfjöllum, f.
6.12.1898.
Haukur kvæntist
þýskri konu, Erdmuthe Ursula
Glage, f. 10.5.1938, frá Ladtkeim
hjá Königsberg, sem nú heitir
Kaliningrad í Rússlandi. Erd-
muthe var fatahönnuður og leið-
sögumaður. Hún lést 13.3.1996.
Erdmuthe og Haukur eignuðust
tvö börn. Þau eru: Stefán Einar, f.
27.4.1974, forritari, og Marlín Al-
dís, leikskólastarfs-
maður, f. 12.5.1982.
Sambýliskona Stef-
áns Einars er Bryn-
dís Sigtryggsdóttir,
f. 24.9.1975, og eiga
þau soninn Braga, f.
6.4.2005. Maki Mar-
línar Aldísar er Ólaf-
ur Bjarni Sigur-
sveinsson, f.
20.8.1973. Marlín á
dóttur, Árdísi Lilju
Gísladóttur, f.
4.9.2001, með Gísla
Steingrímssyni.
Stefán var stúdent
úr MA. Hann vann skrifstofustörf
á Akureyri og í Reykjavík, var
kennari í Vogaskóla í Reykjavík,
leiðsögumaður með erlendum
ferðamönnum, löggiltur dómtúlk-
ur og skjalaþýðandi í ensku.
Útför Stefáns verður gerð frá
Fossvogskapellu í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Foreldrar Stefáns Hauks voru
Einar Stefán Stefánsson frá Möðru-
dal á Efra Fjalli og Aldís Anna Krist-
jánsdóttir frá Grímsstöðum á Hóls-
fjöllum. Þau voru gefin saman í
Reykjavík hinn 4.6. 1923 og settust
að á Akureyri þar sem þau ráku Hót-
el Oddeyri til ársins 1926. Þá fluttist
Einar til Kanada og bjó þar til 1930
en þá sneri hann aftur til Íslands og
settist að í Reykjavík þar sem hann
andaðist 1.7. 1968. Aldís bjó áfram á
Akureyri og síðar í Reykjavík. Einar
og hún bjuggu ekki aftur saman.
Stefán Haukur, sem var alltaf
nefndur Haukur, ólst upp hjá móður
sinni á Akureyri til fullorðinsára og
tók stúdentspróf í Menntaskólanum
þar.
Foreldrar mínir, Ingólfur Krist-
jánsson frá Grímsstöðum og Katrín
María Magnúsdóttir, bjuggu á Víði-
hóli á Hólsfjöllum og fluttust 1928 í
Grímsstaði með barnahóp. Haukur
dvaldist jafnan á Grímsstöðum á
sumrin og þannig varð hann eins og
einn af barnahópnum. Okkur hinum
fannst varla komið sumar fyrr en
Haukur var kominn inn eins og far-
fuglarnir.
Hann lumaði líka oftast á ein-
hverju góðgæti sem hann deildi með
okkur.
Hann kunni líka ýmsa leiki sem
hann hafði vanist og kenndi okkur.
Ég átti heima á Akureyri frá 1939
til 1946 og var þau árin tíður gestur
hjá Hauki og Aldísi móður hans sem
var einstök að rausnarskap og gest-
risni. Á henni sannaðist gamalt orð-
tak: „Þar sem er pláss í hjartanu þar
er líka pláss í húsum.“ Til Hauks
komu iðulega skólabræður hans í
Menntaskólanum og þeim kynntist
ég að sjálfsögðu og fræddist um skól-
ann og lærifeður þar. Einn þeirra
þekkti ég, öðlinginn Vernharð Þor-
steinsson frá Möðrudal, náfrænda
Hauks. Hann varð seinna kennari
minn. Hann var heimspekingur að
mennt og benti okkur stundum á þá
hlið hlutanna, til dæmis að það
merkilegasta við núþálegar sagnir
væri ekki óreglulegt form þeirra
heldur hitt að þær fjölluðu um und-
irstöðu mannlífsins, nefnilega að
vilja, geta og kunna.
Þegar frændfólkið af Hólsfjöllum
kom til Akureyrar var miðstöð þess
að sjálfsögðu hjá Aldísi og Hauki og
þar var alltaf pláss og önnur fyrir-
greiðsla til reiðu. Við systkinin
nefndu Aldísi alltaf „frænku“ og það
brást aldrei að hún sendi jóla- og af-
mælisgjafir.
Við Haukur vorum systkinasynir,
Aldís og faðir minn voru hálfsystkini.
Haukur var meðalmaður á hæð og
grannvaxinn, skolhærður og vel far-
inn í andliti eins og það var orðað
fyrrum. Hann var ekki mjög heilsu-
hraustur enda varð hann fyrir áföll-
um, því versta þegar hann hrapaði úr
stiga við að mála húsið sitt og bein-
brotnaði á mörgum stöðum og
meiddist illa.
Eftir stúdentspróf innritaðist
Haukur í læknadeild en söðlaði um
og lagði fyrir sig tungumál, einkum
ensku og gerðist kennari í henni til
starfsloka.
Hann aflaði sér réttinda sem lög-
giltur skjalaþýðandi og dómtúlkur í
ensku. Hann stundaði skrifstofustörf
um tíma, meðal annars hjá sendiráði
Bandaríkjanna. Hann vann líka um
tíma hjá Ferðaskrifstofu ríkisins á
sumrin eins og fleiri kennarar og
tungumálamenn og var leiðsögumað-
ur útlendinga í Íslandsferðum.
Haukur kvæntist þýskri konu,
Erdmuthe Glage. Muthe var glæsi-
leg kona og vel að sér og stundaði
bæði fatahönnun og leiðsögu ferða-
manna fyrir Ferðaskrifstofuna. Þau
Haukur eignuðust tvö börn, Stefán
Einar og Marlíni Aldísi.
Haukur lagði fleira fyrir sig en nú
var talið. Hann fór líka á sjó og sótti
námskeið í matreiðslu og öðlaðist
réttindi til að vera matsveinn á fiski-
skipum. Ég get staðfest það af eigin
reynslu að matarboði hjá Hauki
gleymir maður ekki.
Haukur var ljúfmenni og vinsæll
eins og faðir hans. Einar kom stund-
um á Grímsstaði og líka í Víðihóla.
Okkur börnunum fannst til um Einar
sem var stundum í skógarhöggs-
mannaskyrtu og í gerðarlegum stíg-
vélum gerólíkum sauðskinns- eða
leðurskónum okkar. Hann hafði oft
fallegar gjafir meðferðis og minnis-
stæður er mér enn útskorinn hunds-
haus með gleraugum sem lengi var
til heima. Einar fékkst líka við að
mála og mig rámar í mynd af suð-
urfjöllunum með Herðubreið í miðj-
unni.
Síðan við Haukur urðum eftir-
launamenn höfum við haldið vinátt-
unni við og hist öðru hverju eða talað
í síma til að rifja upp fortíðina og
ræða um gamla félaga og tungumál,
áhugamál okkar beggja.
Að lokum þakka ég Hauki frænda
fyrir langa og góða vináttu á langri
samfylgd.
Baldur Ingólfsson.
STEFÁN HAUKUR
EINARSSON