Fréttablaðið - 26.01.2007, Qupperneq 31

Lúðvík Ríkharð Jónsson selur hákarl úr eld-
gömlum pylsuvagni fyrir framan verslunarmið-
stöðina Glerártorg á Akureyri.
„Þetta er eldgamall pylsuvagn sem hafði verið í
Lækjargötunni í Reykjavík í mörg ár,“ segir Lúðvík
Ríkharð Jónsson sem selur hákarl úr pylsuvagni
fyrir utan verslunarmiðstöðina Glerártorg á Akur-
eyri. Þetta er í þriðja skiptið sem Lúðvík selur hákarl-
inn yfir þorrann í pylsuvagninum og hann segir
áhuga Akureyringa og annarra viðskiptavina mikinn
en auk hákarlsins selur Lúðvík skötu. „Fólki finnst
þægilegt að sækja hákarlinn hingað og ég er að fá
viðskiptavini frá Austurlandi sem koma í verslunar-
ferð í bæinn. Ég held að neyslan sé mjög svipuð og
hún hefur verið síðustu árin, allavega ekki minni.
Sumir borða hákarlinn allt árið og hann er góður í
magann og við brjóstsviða.“
Lúðvík segir hákarlinn í ár mjög góðan. Hann hafi
að minnsta kosti ekkert nema hól fengið. „Við látum
ekkert frá okkur nema það sem okkur þykir gott. Ef
það er eitthvað við hann sem okkur líkar ekki hend-
um við honum,“ segir Lúðvík sem ásamt syni sínum
rekur fyrirtækið Marsibil á Ólafsfirði. „Við feðgar
erum með þetta saman en hann er nú aðalmaðurinn,
ég gríp inn í þegar hann er á sjó.“
Aðspurður segist Lúðvík sjálfur vilja hákarlinn
bragðsterkan. „En ekki þó þannig að hægt sé að taka
hann upp með skeið. Fæstir vilja hann þannig. Sjálf-
ur vil ég hafa hann mjúkan og góðan en það er óskap-
lega misjafnt hvernig fólk vill hafa hann. Sumir vilja
láta lýsið renna af honum á meðan aðrir vilja hafa
hann þéttan.“
Lúðvík segir að fólki á öllum aldri þyki hákarlinn
góður en þeir sem séu æstastir í hann séu þeir sem
aldir voru upp við hann. „Sonarsonur minn sem er
rúmlega tveggja ára er alveg æstur í hákarl og finnst
hann sælgæti. Hinir sem ekki eru vanir finnst þetta
oft ekki eins gott. Um daginn komu eldri ítölsk hjón
til mín og fengu að smakka. Ég rétti þeim stóran bita
sem þau skyrptu fljótt út úr sér og komu ekkert aftur.
Ég hafði bara gaman af því.“
Hákarl við brjóstsviða
Þrír nýir grænmetisréttir hafa
bæst á markaðinn frá Móður
náttúru og þeir sem fyrir voru
hafa fengið ferskan búning.
„Okkar markmið er alltaf að búa til
góðan mat og því fylgir sem sjálf-
sagður hlutur að hann sé jafnframt
hollur í gegn,“ segir Valentína
Björnsdóttir sem er í forsvari fyrir
Móður náttúru. Hún segir hráefn-
isvalið vandað eins og kostur sé.
„Þegar við getum notað lífrænt
ræktað grænmeti þá gerum við
það. Notum til dæmis lífræna,
íslenska bankabyggið.“
Nú er Valentína beðin að lýsa
nýjungunum í framleiðslunni. „Við
erum með nýja tegund af kjúkl-
ingabaunabuffi með sólþurrkuðum
tómötum og þrjá tilbúna pottrétti
sem við seljum í 500 gramma
boxum. Þá er gott að borða með
buffi eða bara hrísgrjónum og sal-
ati,“ segir hún brosandi þar sem
hún stendur við pottana í höfuð-
stöðvum Móður náttúru uppi í Guf-
unesi. „Við erum líka að skipta um
útlit á öllum okkar réttum,“ heldur
hún áfram. „Fengum til liðs við
okkur auglýsingastofuna Fabrikk-
una og það er margra mánaða
vinna sem liggur að baki þessum
nýju umbúðum sem fara í búðirnar
í dag.“
Alls eru það ellefu vörutegundir
sem Móðir náttúra framleiðir og
eru ferskar í kæliborðum verslana.
„Við matreiðum líka mikið fyrir
skóla og leikskóla og fórum af stað
í haust með átak sem við kölluðum
gott og gaman,“ lýsir Valentína.
„Fengum matvælafræðing til sam-
starfs við að reikna út næringar-
gildi heildarmáltíðar og nú eru
margir skólar með okkar rétti á
matseðlinum reglulega.“ Hún
bætir því við til fróðleiks að fyrir-
tækið sé nánast stofnað á leikskóla.
„Ég var matráðskona á leikskóla
og fannst vanta mat af þessu tagi.
Svo er Karl maðurinn minn snill-
ingur í grænmetismatargerð svo
úr varð að við stofnuðum fyrirtæk-
ið fyrir þremur árum.“ Viðtökurn-
ar segir hún hafa verið ævintýra-
legar. „Það virðist algerlega hafa
vantað tilbúinn mat sem er líka
hollur.“
Tólf manns vinna hjá Móður
náttúru og Valentína ber lof á
starfsfólkið og starfsandann. „Við
köllum þetta stundum ástareldhús
því það eru þrenn hjón í hópnum.
Þetta er persónulegur og heimilis-
legur vinnustaður. Við viljum ekki
verða eins og verksmiðja heldur
elda mat sem við gætum hugsað
okkur að bjóða gestum í heima. Ef
ekki væri hægt að búa til hollan
mat af bestu sort þá mundi maður
ekki nenna þessu. Þá færi maður
bara að framleiða karamellur.“
Að lokum gefur hún Fréttablað-
inu uppskrift að einföldum og
fljótlegum pastarétti með basil-
sósu.
Við köllum þetta
ástareldhús