Réttur - 01.08.1953, Blaðsíða 19

RÉTTUR
155
Ég held, að þér getið nú heimilið þekkt.
Ver hnýsinn sem stjórnsnati svarinn,
að standa á hleri er hirðsiðalegt.
Sko, hér kemur drottning og Sarinn!
FRÚIN:
Æ, heyrðu mig, góði minn! Kirkjan var köld,
þeir kunna ekki í ofninn að leggja!
Hjá páíanum hérna er heimboð í kvöld,
og hann á þar von okkar beggja“.
HÖFÐINGINN:
„Hver ólukkinn! meinlega á þessu stóð,
því aðra ferð hef ég mér búna.
En þú ferð samt uppeftir, elskan mín góð,
og afsakar fyrir mig núna.
Ég vinn það, sem mannanna virðing er flátt,
hef von um að fanga þá alla.
Að aímenna hvívetna, hátt eins og lágt,
er hernaðarkænskan mín snjalla.
Ið greiðasta skeið til að skrílmenna þjóð
er skemmdir á tungunni að vinna.
Frá hugsanaleysi er afturför óð
til apanna, bræðrunga sinna.
I*ó ómennskan lieppnist ei, eins og ég vil
ég af heí þó stórmiklu bisað,
því Gota og Hellena heimsloka til
nú hef ég með latínu slysað.
En þó að hún væri mér verkfæri þar,
er voði ég stefnt gat ei beinna,