Réttur - 01.08.1953, Blaðsíða 61

RÉTTUR
197
henni komið á framfæri við Sameinuðu þjóðirnar og ILO. Jafn-
framt verði svo hafinn alþjóðlegur áróður henni til framdráttar.
Við krefjumst óskoraðs réttar fyrir allan verkalýð í öllum
löndum heims til að skipuleggja samtök sín.
Við krefjumst fullkomins athafnafrelsis fyrir verkalýðsfélögin,
án nokkurrar íhlutunar af hendi ríkisvaldsins um starfsemi þeirra.
Við krefjumst óskerts verkfallsréttar, án nokkurrar undantekn-
ingar, fyrir allan verkalýð.
Við krefjumst fyllsta réttar ^rkamannsins, hvar sem, er í
heiminum til að ganga í það verkalýðsfélag, er hann óskar, og til
að vera þar virkur meðlimur.
Við krefjumst þess að allir stjórnendur verkalýðsfélaganna séu
kosnir á lýðræðislegan hátt af meðlimunum.
Við leggjum til að við sameiginlega samninga eigi félögin full-
trúa að tiltölu við meðlimatölu sína.
Við krefjumst fullrar virðingar fyrir manngildi verkamannsins
á vinnustaðnum og réttar hans til skipulagningar og málfrelsis.
Réttindi verkalýðshreyfingarinnar eru skjöldur verkalýðsins
í baráttunni fyrir brauði hans og manngildi.
Félagar, við ráðum yfir miklu afli, bæði sakir fjölda okkar og
ekki síður vegna réttmætis þess málstaðar sem við berjumst fyrir.
Við verðum að láta afturhaldið kenna þessa afls, þvinga það
til undanhalds og tryggja framgang hins helga réttar verkalýðs-
ins, sem um leið er skref fram á við í menningarsókn mannkynsins.
Reynsla ítalska verkalýðsins af baráttuaðferðum CGIL
Við höfum séð hverjar afleiðingar yfirráð einokunarauðvaldsins
og amerísku heimsvaldastefnunnar yfir efnahagslífinu eru, ekki
bara fyrir launþegana heldur einnig fyrir millistéttirnar í bæ
og sveit, með öðrum orðum fyrir meginhluta þjóðarinnar í hverju
landi.
Þetta þýðir að auðvaldsþjóðfélagið er komið á það stig að hafta-
stefna þess, stefna styrjalda og fátæktar er í algerri andstöðu við
hagsmuni meginhluta þjóðanna, andstæð eðlilegri þróun og
framvindu.
Spurningin er því: Getur verkalýðurinn og samtök hans látið
sér nægja, undir þessum kringumstæðum, að mótmæla aðgerðum
einokunarauðvaldsins og að veita viðnám afleiðingunum af þeim.
Eða á hann að leggja til og styðja að farnar verði aðrar leiðir í
efnahagsmálunum, leiðir, sem meira eru í samræmi við hagsmuni