Réttur - 01.03.1962, Blaðsíða 11

R É T T U R
75
unar, og það hefur gert þeim ókleift að færa sér í nyt afrek vísind-
anna í baráttunni við hungur.
Ef geta tæknivísinda er tekin til greina, eru aðeins 20% ræktan-
legs lands á jörðinni ræktað núna. Hvernig stendur á þessu? Vegna
þess að einkagróði er mælikvarðinn á nytsemi landbúnaðarins.
Landbúnaður er einskis metinn vegna þess að hráefni og matvara
eru miklu ódýrari en verksmiðjuframleiðsla. Þetta var einhver fyrsta
afleiðingin, sem sigldi í kjölfar nýlendustefnunnar. Það var ný-
lendustefnan, sem skapaði verðmismuninn á iðnaðar og landbún-
aðarvörum og afleiðingin var sú, að áhugi fyrir framförum í land-
búnaði hvarf að mestu leyti.
En auk þess er mögulegt að auka landbúnaðarframleiðslu jafn-
vel þótt allt ræktanlegt land hefði verið tekið til ræktunar. Ef nauð-
synlegt fjármagn, vélar og vinnuafl væru fyrir hendi á ákveðnu,
takmörkuðu svæði, gæti afraksturinn aukizt 5—6 sinnum.
Það eru því hreinræktuð ósannindi að segja, að land og fram-
leiðslutæki til fæðuöflunar vanti. Miðað við þá tækni, sem nú er,
er hægt að fæða tíu sinnum fleiri íbúa en búa á jörðinni núna. Og
ef tæknilegar framfarir verða í framtíðinni svipaðar og þær hafa
verið síðustu árin verður mögulegt að fæða hundrað sinnum fleira
fólk, því að núna er sterkur möguleiki fyrir uppgötvun gerviefna úr
lífrænum efnasamböndum. Við þurfum þá ekki að bíða lengur
eftir því, að náttúran þroski ávexti sína fyrir okkur. Við fáum þá
í framtíðinni á stuttum tíma úr efnafræðistofnunum. Og jafnvel þótt
við búum ekki við neinar skýjaborgir og höldum okkur aðeins við
raunveruleikann, er óhætt að segja að afrek nútímavísinda afsanni
allar kenningar Malthusar og lærisveina hans um hættuna á offjölg-
un mannkynsins.
Kenningar Malthusar sýna samvizkubit nýlendukúgaranna
Malthus kom fram með kenningu sína á þeim tíma iðnhyltingar-
innar, þegar ríkjandi stéttir Bretlands voru að fremja ódæðisverk
sín í Indlandi og þörfnuðust einhvers öryggisventils fyrir samvizku
sína, það er að segja, ef þær höfðu einhverja samvizku. Takmark
þeirra var að sigra Indverja og brjóta þá á bak aftur, eyðileggja
vefnaðariðnað þeirra og ineð því gefa þá hungurkóngnum á vald.
Einhver rétllæting var álitin nauðsynleg fyrir þessu, — að ekki væri
það Bretum að kenna, „að Indverjum fjölgaði allt of ört.“ —