Réttur - 01.03.1962, Blaðsíða 13

R É T T U R
77
kúgaðar til að framleiða í þeim einum tilgangi að efla sjóði ný-
lenduherranna. Það er varla hægt að búast við mikilli vinnugleði
við slíkar aðstæður. Og því var byrjað að segja um þær, — sérstak-
lega Indíánana í Suður-Ameríku, að þeim líkaði ekki landbúnaðar-
vinna og af tvennu illu vildu þeir fremur deyja en starfa við slíkt.
Satt að segja er þessi fullyrðing alls ekki svo órökrétt. Þegar öllu
var á botninn hvolft höfðu þeir aðeins um tvennt að velja; annað
hvort að deyja hægum dauða úr sulli eða skjótum dauða af frjáls-
um vilja. Og ósjaldan völdu þeir síðari kostinn. Það var miklu hag-
nýtara að gera það en deyja sakir einhverrar vinnu. Efnahagslíf,
sem byggist einungis á því að rækta sykur, baðmull, gúmmí og
kaffi til útflutnings, rífur niður fremur en byggir upp, því að allt
hefur þetta aðeins einn tilgang, og hann er sá að flytja út vörur á
ódýru verði. Allur gróðinn hverfur í vasa lítils minnihluta.
Enn þann dag í dag eru til ættflokkar í Afríku, sem eru ósnortnir
af „menningu hvíta mannsins“ og hafa landhúnað fyrir aðalatvinnu-
grein. Og þótt ekki sé liægt að segja að þeir lifi við allsnægtir, er
að minnsta kosti einhver fjölbreytni í mataræði þeirra, og þetta
kemur í veg fyrir, að þeir þurfi að þjást vegna vítamínsskorts.
En þegar þessir íbúar Afríku flytjast til borganna og byrja að vinna
við iðnað, fara þeir að þjást sökum vannæringár. Hver er ástæðan
fyrir þessu? Ástæðan er sú að í borgunum erU þeir notaðir eins og
vélar, sem aðeins er gefið nauðsynlegt eldsneyti svo að þær stanzi
ekki gang sinn. Eina fáiða þeirra í borgunum er mais og maniokka.
(Maniokka er unnið úr rótum samnefndar jurtar og er mjög algeng
fæða í hitabeltislöndunum. —- Aths. þýðanda.) En þeim er neitað
um fæðu, sem inniheldur vítamín og eggjahvítuefni. En samt er
efnaskiptingu líkamans ekkert nauðsynlegra en að neyzla vítamíns
samsvari neyzlu kolvetnis.. Og h'ffærakerfi mannsins eyðileggst
skjótt eins og vél, sem veitt er eldsneyti í ríkum mæli svo að hún
geti unnið af miklum krafti en sem aldrei er gert við. Og líkt og
göltum er gefinn maís svo að maísinn geti breytzt í svínakjöt,
þannig er verkamönnum gefið maniokka og baunir, sem aftur verða
sykúr og kafíi. Aðferðirnar eru þær sömu og við að ala upp svín,
ef mestur gróðinn við að selja maís er að selja hann í poka úr
svínaskinni, þá er einnig gróðavænlegast að selja maniokka eins og
sykur í umbúðum úr negraskinni, eða réttara sagt eins og sykur,
sem eimaður hefur verið úr negrasvita. Þessi einhliða fæða er
þannig einhver helzla ástæðan fyrir hungri í heiminum.