Réttur - 01.03.1962, Blaðsíða 25

ÁSJÓNA VORRA TÍMA
Af dökkgráum grunni teygir nakinn vöðvabcrserkur krumlur sína i átt-
ina til okkar. A holdrosalitum búknum situr í höfuðs stað Ijósgrár frauð-
kenndur steinn. Hendurnar biðja ekki um neitt, hcldur hrifsa: þær eru
græðgin einber. Hausinn er sneyddur allri hugsun; þar býr cngin sál og eng-
in tilfinning. Þcssi óhugnaður á að tákna eðli auðvaldsins. Þess auðvalds,
sem teygir loppur sinar inn í hús hvers fátæks manns hvar sem er í heimin-
um og hrifsar til sín lífsviðurværið. Og til þess þurs er þýðingarlaust að mæla
né lætur hann við neitt blíðkast, því að hann skilur ekkert og finnur ekkert
nema auðinn i lúkum sér. En þær lúkur fá aldrei nóg, og þær ógna tilveru
alls mannkyns, ef alþýðan þekkir ekki sinn vitjunartima. Slikur er bylting-
arlærdómur þcssarar myndar Siquciross, er hann málaði skömmu eftir siðari
heimsstyrjöld.