Réttur - 01.01.1975, Qupperneq 1

léttur
58. árgangur
1 975— 1. hefti
Gengislækkunin 12. febrúar er það óskammfeilnasta brask, raunverulegur
stórþjófnaður, sem enn hefur verið framinn af íslenskri valdaklíku, — purk-
unarlaust gróðabragð til þess að ræna almenning og hilma yfir og viðhalda
því grútmorkna fjármálalífi og gerspilltu viðskiptaháttum, sem þrífast í skjóli
pólitískrar samáþyrgðar Ihalds- og Framsóknarþroddanna. I þetta skipti var
ekki einusinni hægt að fella gengið ,,fyrir útgerðina". Hún stendur jafnnær
eftir. Það sem hún þurfti var að stungið væri á kýlinu: þurrkaðar þurt allar
afæturnar, sem mergsjúga hana, og hrópa svo upp að nú sé hún að fara á
hausinn og því verði að lækka gengið.
Ríkisstjórnin er framkvæmdanefnd þessa þraskara- og afætu-lýðs. Með
gengislækkuninni er fyrst og fremst verið að lækka kaup verkamanna, rýra
skuldir og hækka í verði eignir atvinnurekenda. Jafnframt er þjóðinni íþyngt
með hækkun erlendra skulda, sem alþýðan verður að þorga við versnandi
lífsafkomu.
Gagnvart verklýðshreyfingunni er hér beitt slíkum fruntaskap að fádæma
er. Um leið og kaupgjaldið er lækkað er verðgildi verklýðssjóðanna miklu
(atvinnuleysis- og lífeyrissjóða) rýrt sem samsvarar því, ef þeir sjóðir eru
lagðir saman að 3500 miljónum væri stolið — eða öllum atvinnuleysistrygg-
ingasjóðnum.
„Eftir högg á hægri vanga,
hver vill bjóða vinstri kinn?“
spurði örn Arnarson forðum.
Ríkisstjórnin sló verkalýðinn utan undir á hægri kinn í haust með 15% geng-
islækkun, riftingu samninga og skipulagðri dýrtíðaraukningu. Verklýðssam-
tökin tóku þessu með kristilegri þolinmæði og settust kurteislega að samn-
ingsborði með ríkisstjórninni, er að ræningjahætti skildi kurteisina sem und-
irgefni og uppgjöf og laust verklýðshreyfinguna vænum kinnhesti á vinstri
kinn 12. febrúar: 20% gengislöekkun.
Það var ekki staðið upp frá borðum. Það er látið skína í fleiri gengislækk-

1