Réttur - 01.04.1976, Blaðsíða 13

ÖRBIRGÐ
Það er hringt til messu.
Klukknahljómurinn berst út í vorkyrðina,
magnþrunginn og laðandi Ijúfur. Hann snert-
ir sálir mannanna eins og dularfull kveðja
frá ósýnilegum heimi. Old eftir öld hcfir
guð talað til mannanna gegnum klukkna-
hljóminn.
„Komið þið, komið þið", segir klukkna-
hljómurinn. „Gleymið auði, gleymið skorti,
gleymið úlfúð, gleymið hroka. Komið systur,
komið bræður. Allir jafnir, allir jafnir."
Og messugestirnir þyrpast að kirkjudyrun-
um. Gamlir og ungir, ríkir og fátækir. Það
er engin stéttaskipting í hópnum. Mennirnir
eru að ganga fram fyrir drottinn allsherjar
með gleði sína og vonir, sorgir og áhyggjur,
bænir og þrár.
Þetta er fermingardagur margra barna.
A skammri stundu fyllist kirkjan. Hvert
einasta sæti er skipað. Organleikarinn byrjar
forspilið, ysinn þagnar og andlitin fá helgi-
dagssvip.
„Hærra minn guð til þín", hljómar frá
vörum söngsveitarinnar. Hjörtun slá hraðar.
Eldmóðurinn, sem lagði þennan dýrlega óð
á tungu höfundarins, grípur hugi manna.
„Enda þótt öll sé kross, upphefðin mín",
bergmálar í mörgum sálum og sterkar hrifn-
ingaröldur fylla kirkjuna meðan sálmurinn
er sunginn.
Fáir veita eftirtekt þeim sem enn eru að
koma. Þeir fara hægt og hljóðlega og hnipra
sig út í hornin til þess að trufla ekki.
Þá gengur kona inn með sætaröðinni. Hún
gengur hratt og nemur hvergi staðar. Mörg-
um verður starsýnt á hana.
Hún er svo tötralega búin, að það stingur
í stúf við fötin á flestum eða öllum, sem
þarna eru. Og það er svo mikið fát á svip
hennar og hreyfingum, að mönnum verður
ósjálfrátt að fylgja henni með augunum, þar
sem hún reikar fram og aftur.
Hún er ef til vill að svipast eftir sæti, en
enginn stendur upp til að bjóða henni að
setjast. Það vita líklega fæstir þarna, að hún
hefir gengið all-langa leið til kirkjunnar og
sjálfsagt verið búin að starfa eitthvað um
morguninn áður en hún lagði af stað. Tillit
sumra er líkt eins og þeir vildu segja: „Hvaða
erindi skyldi þessi ræfill eiga í kirkju". Allt
útlit hennar er í skerandi ósamræmi við um-
hverfið þarna, og þess vegna vekur nærvera
hennar óþægindi og sársaukablandna gremju.
Skyldi hún hafa hugmynd um það? Augu
hennar fyllast af tárum. Varirnar titra og
kjökurdrættir koma kringum munninn. Hún
snýr hratt til dyra og hverfur út úr kirkj-
unni. Enginn aftrar því. Þetta er hrepps-
ómagi, vanstillt og óþjál í skapi. Hefir lengst
af ævinnar verið notuð til að gegna skarn-
verkum fyrir sama sem ekkert kaup.
Enginn gat verið að hugsa um hvað af
henni Sveitar-Gunnu varð. Messugerðin held-
ur áfram til enda. Svo byrja heillaóskir, hlý
handtök, ástúðleg orð, fögnuður og bros.
Fólkið fer að streyma út, út í sólskinið
til að tala við vini og kunningja, eða týgja
sig til heimferðar.
Það er þægilegt að anda að sér blessuðu
vorloftinu ómenguðu, eftir hitasvækjuna inni.
Mönnum líður vel í meðvimndinni um það,
að hafa tekið þátt í helgri athöfn og notið
blessunar hennar.
Þeir finna sig léttari og glaðari eins og
sál þeirra hefði baðað sig í endurnærandi
laug.
Kirkjan tæmdist á fáeinum mínútum.
En í einu horni kirkjunnar stendur Sveitar-
Gunna í fátæklegu fömnum sínum. Hún
heldur vasaklút fyrir andlitinu og grætur með
77