Réttur - 01.04.1976, Blaðsíða 50

festingarstefnan verið miðuð við eitthvað
fyrirfram skilgreint takmark, heldur hefur
hún nánast ákvarðast eftir veðri og vindi.
A veltiárum síldarinnar var óhemju fjár-
magni veitt til uppbyggingar síldarverkunar-
stöðva, sem urðu vitagagnslausar þegar loks-
ins tókst að útrýma síldinni. Fiskverkunar-
stöðvar risu sumstaðar eins og gorkúlur út
um land, í sumum smærri stöðum fleiri en
ein, vegna mismunandi eignaraðildar. Jafn-
ræðishugsjónir kröfðust þess að Pémr fengi
frystihús ef Páll fékk það. Það var síður um
það spurt, hvort hægt væri að reka tiltekna
stærð eða fjölda frystihúsa án ríkisstyrkja eða
rangs fisksverðs. Svipuðu máli gilti síðar um
endurnýjun togaraflotans. Það átti í upphafi
að byggja milli 20 og 30 skuttogara en þeir
urðu um eða yfir 60.
Nú má endalaust færa fram bærileg rök
fyrir því að þörj hafi verið fyrir alla þessa
togara. Viðreisnarstjórnin hafði vanrækt at-
vinnuuppbyggingu út um hinar dreifðu
byggð.'r landsins, og það blasti við atvinnu-
hrun og laundauðn ef ekkert væri að gert.
Vandinn sem staðið var frammi fyrir var því
ekki hvort smíða ætti togara, heldur hversu
margir togarar, hversu dýrir og hversu fljótt.
Margir eru þeirrar skoðunar að heildarflotinn
sé of stór samanborðið við það fiskmagn sem
er í sjónum kringum landið. Og það er víst
að við gæmm ekki veitt sama magn og
við gerum nú ef við fækkuðum togurunum.
Færri togarar skila ekki sama aflamagni
og flotinn gerir nú, því afkastagetan er hér
ekki fullgildur mælikvarði. Hitt er ég sann-
færður um að rekstrarlega séð væru færri skip
og ögn minni afli þjóðhegslega hakvæm-
ari en það ástand sem nú er, því vegna
lélegrar nýtingar margra togaranna myndi
fækkun þeirra hafa í för með sér mun meiri
114