Réttur - 01.04.1976, Blaðsíða 21

Svavar Gestsson
ÞAÐ ER KRAFIST
SÓSlALlSKRA ÚRRÆÐA
Á fyrri hluta viðreisnaráranna 1960—1967 var
mönnum tamt að tala mikið um „velferðarþjóðfé-
lag". Við trúðum sumir þessu orði á þann veginn
að við veltum fyrir okkur hvernig ætti að haga
stjórnlist flokksins og verkalýðshreyfingarinnar I
þessu merka þjóðfélagi. Það er ekki of mikið
sagt, að við höfum haft litla trú á því að við
næðum eyrum velferðarþjóðfélagsins með gömlu
aðferðunum okkar. En svo fór hér sem annars
staðar í auðvaldsheiminum að þessi goðsögn
hrundi til grunna, hér þó fyrr en annars staðar
vegna þess að grundvöllur velferðarþjóðfélagsins
var fremur síldartorfa en venjulegur arðránsstuðull
auðvaldsþjóðfélagsins. Á hinum fyrri árum við-
reisnarstjórnarinnar barst „velferðin" fólkinu í
vaxandi vinnuþrældómi því að kaupmætti launanna
var haldið niðri. Kvað svo rammt að vinnuþræl-
dómi þessara ára að við fluttum tillögur og frum-
vörp gegn vinnuþrældómnum, ma. þrælkun þarna,
sem stundum ultu út af sofandi í tunnustæðunni
eða saltbingnum eftir 10—12 tíma vinnudag.
Sildin er duttlungafull skepna, sagði Bjarni Bene-
diktsson vísum svip. Síldin þvarr í sjónum og þeim
válegu tiðindum svaraði ríkisstjórn Bjarna Bene-
diktsonar með því að herða um allan helming róð-
urinn fyrir erlendri fjárfestingu hér á landi. Við-
reisnarstjórnin hafði þá vantrú á íslenskri forsjá
að henni kom aldrei til hugar að efla innlendan at-
85