Réttur - 01.01.1988, Blaðsíða 28

Bjarni Ben. var andvígur inngöngu í
E.B., er hann hafði kynnt sér Rómarsátt-
málann (sbr. bls. 192 í „ísland í skugga
heimsvaldastefnunnar“).
Og 1971 náðu þeir flokkar, er útvíkka
vildu frekar, meirihluta á Alþingi. Og 1.
september 1972 færði nú Lúðvík Jóseps-
son fískveiðilögsöguna út í 50 mílur og
var nú orðinn „verri en Nasser“ að áliti
Breta, sem áttu þá sökótt við forseta
Egyptalands. — Bretar sendu nú að nýju
herskip inn í fiskveiðilögsöguna, ollu með
ofbeldi þessu dauða vélstjóra á Ægi,
Halldórs Hallfreðssonar, og færðist nú
meiri hiti í átökin. Alþýðubandalagið
krafðist slita á sjórnmálasambandi við
Breta og heimköllun sendiherrans.
Nú fór Nato fyrir alvöru að óróast og
grípa til ýmiskonar aðferða, sem of langt
yrði að rekja hér. 50 mílurnar sigruðu, en
Nato-flokkum og Unilever tókst að tefja
málin um stækkum upp í 200 mílur, sem
þó varð að lögum 1975. (Nánar segir frá
öllu þessu í eftirfarandi ritum og grein-
um:
Lúðvík Jósepsson: Hversvegna var
ekki mynduð vinstri stjórn? Réttur, 1974,
bls. 149-149.
Gils Guðmundsson: Hafréttarráðstefn-
an í Caracas. Réttur 1974, bls. 221-227.
Svavar Gestsson: Uppgjöf í unnu
stríði. Réttur 1976, bls. 127-128.
— Voru gerðir leynisamningar við
Breta. Réttur, 1976, bls. 248-249.
Einar Olgeirsson: Landhelgi og leyni-
vopn. Réttur, 1972, bls. 199-203.
Auk þess eru áður tilvitnaðar bækur
(Magnúsar Kjartanssonar og „ísland í
skugga heimsvaldastefnunnar“.)
Þannig lauk langri og heitri landhelgis-
baráttu við „bandamenn“ okkar, Breta
og Vestur-Þjóðverja, en í henni nutum
við stuðnings Sovétríkjanna, er mest lá
við í fyrstu átökunum, svo og Austur-
Þýskalands.
Fjendur Islands voru hinir fornu ágangs-
seggir: Bretar og Þjóðverjar, útgerðar-
auðvald þeirra og einokunarhringir. —
En samúðin með baráttu okkar var hjá
Sovétríkjunum og þeim fornu nýlendum,
er voru nú frjáls lönd að heyja lífsbaráttu
eins og við.
II.
Hið hernumda ísland
Það þarf ekki langa grein um þann þátt
ofbeldis „bandamanna“ vorra.
Bretar hertóku ísland 10. maí 1940.
Ríkisstjórnin, Alþingi og þjóðin mót-
mæltu ofbeldinu.
Bandaríkjastjórn krafðist þess af Bret-
um í júní 1941 að þeir létu íslendinga
biðja Bandaríkin um vernd.
Forsætisráðherra íslands, Hermann
Jónasson, neitaði. Herdrottnunum fannst
slíkt frekja af litlu vopnlausu landi.
Bandaríkjamenn knúðu á Breta að þeir
heittu ráðum, sem dygöu, því þeir vildu
fá landið strax — og ætluðu sér að hafa
það a.m.k. heila öld undir sínu valdi, —
eins og síðar kom í Ijós.
24. júní 1941 settu Bretar forsætisráð-
herra Islands 24 klst. útslitakosti: Annað-
hvort bæði hann um vernd Bandaríkj-
anna — eða allar siglingar til og frá landi
yrðu stöðvaðar; þjóðin svelt inni.
Gagnvart slíkum afarkostum lét for-
sætisráöherra undan, vildi ckki bera
ábyrgð á hugsanlegu þjóðarmorði — og
töku mannlauss lands á eftir. — Þannig
náðu Bandaríkjamenn tökum á Islandi.
Enginn löglegur samningur var gerður.
Slíkan samning getur aðeins Alþingi og
forseti (eða ríkisstjórn) gert.
Bandarískur floti hertók landið 7. júlí
og setti her á land. — Alþingi var ekki
28