Réttur - 01.01.1988, Blaðsíða 1

iffinr
71. árgangur
1988 — 1. hefti
Enn einu sinni eigum vér þaö á hættu íslendingar að hinir svokölluöu
„bandamenn" okkar verði til þess aö ráöast á oss og ræna lífsbiörqinni
fiskinum.
Vér megum minnast þess er Ólafur Thors lét stækka fiskveiðilögsöguna
upp í 4 mílur — frá ystu skögum — og Englendingar settu bann á að kaupa
fisk frá íslandi og hugðust þannig beygja íslensku smáþjóðina, sem var ný-
gengin í Nato, fyrir stórveldinu, er arðrænt hafði hana öldum saman.
Hver barg íslandi þá?
Pétur Thorsteinsson var þá fulltrúi á alþjóðafundi í Genf og sovéski fulltrú-
inn sneri sér til hans og spurði hvort ekki væri tækifæri nú til þess að taka aft-
ur upp þau miklu viðskipti Sovétríkjanna og íslands, sem Bandaríkin höfðu
kúgað íslendinga til að stöðva 1948. Símaði Pétur tillögu þeirra heim og tók
Bjarni Benediktsson tækifærinu fegins hendi til að geta sýnt Bretanum í tvo
heimana. — Og viðskipti íslands og Sovétríkjanna hófust að nýju og Bretinn
varð að gefast upp við kúgunartilraun sína.
Svipað endurtók sig eftir 1952, er Lúðvík Jósepsson færði fiskveiðilögsögu
Islands út í 12 mílur — með þjóðina að baki sér, en flokkana þrjá á móti í
LAV’SlKi.V:’TM • i