Réttur - 01.01.1988, Blaðsíða 35

vega bílinn.“ — Og þannig varö það.
Héðinn greiddi úr eigin vasa, það sem
þurfti vegna íbúðarinnar, eða byrjunar-
framlagið, en Eggert keypti bílinn og gaf
fjölskyldunni hann. Var það gamall bíll
en þó vel nothæfur.
Einu sinni á Reykjavíkurárum sínum
tók Eggert konu með tvö börn heim til
sín og gaf þeim uppihaldið í heilan vetur.
Þessi kona var vitanlega umkomulaus ör-
eigi, sem ekkert vissi hvað hún átti við sig
að gera.
Hér er dæmi frá Vestfjörðum: Einu
sinni átti að flytja konu, sem nýbúin var
að missa mann sinn hreppaflutningi. Hún
átti fjögur ung börn. í þá daga var þetta
enn algengt. Strax og Eggert frétti þetta
fór hann til oddvita hreppsnefndarinnar
og reyndi að leiða honum fyrir sjónir,
hvílík óhæfa þetta væri og ómannúðlegt í
alla staði. Sýnir þetta vel lífsviðhorf Egg-
erts og mannúðarkennd. Hann var Iangt á
undan mörgum samtíðarmönnum sínum í
þessum efnum.
Það var komið undir Veturnætur, er
átti að flytja konuna. Var það löng og erf-
ið leið, er hún átti að fara og til allra
ókunnugra, og auðvitað átti að tvístra
fjölskyldunni gjörsamlega.
Litla áheyrn fékk Eggert hjá forráða-
mönnum hreppsfélagsins. Sátu þeir við
sinn keip og sögðu, að ákvarðanir hrepps-
nefndarinnar hér að lútandi, stæðu
óhaggaðar. Annað væri ekki hægt. Eggert
sá þó um að konan var ekki flutt þennan
vetur, og mun hann algjörlega hafa séð
um nauðþurftir fjölskyldunnar fram á
vor. Þetta er enn í minnj fjölmargra
manna. Ekki þykir hlýða að birta nein
nöfn. Það gæti ýft upp gömul sár.
Mál þetta varð deilucfni á sínum tíma,
eins og oftast mun hafa orðið, er um þess-
ar ómannúðlegu og ranglátu ráðstafanir
var að ræða: hreppaflutningana. Má þó
telja víst að allir, sem að þessum ráð-
stöfunum stóðu hafi síðar áttað sig á að
þetta var óhæfa. Tímarnir hafa breyst —
sem betur fer.
Eggert fylgdist vel með öllum þjóðfé-
lagsmálum, er efst voru á baugi hverju
sinni. Hann var eindreginn stuðnings-
maður verkalýðshreyfingarinnar og sam-
vinnuhreyfingarinnar.
Sá hugsjónaeldur, sem bar stefnur
þessar uppi, hreif hug hans þegar á unga
aldri. Sú glóð entist honum ævilangt og
kulnaði aldrei. Sjálfstæðismálið var hon-
um og mjög hugleikið, enda lifði hann á
þeim tíma, er það var aðalmál þjóðarinn-
ar. Hann fagnaði því innilega, er þjóðin
steig lokaskrefið í því máli 1944.
En brátt þótti honum ský draga fyrir
sólu. Hann varð ákaflega sár og reiður
við þá forráðamenn þjóðarinnar, er sam-
þykktu Keflavíkursamninginn og inn-
göngu íslands í Atlantshafsbandalagið,
og síðar hersetu.
Er kosning forseta fór fram eftir andlát
Sveins forseta, árið 1952, mun hann hafa
verið í nokkrum vafa hvað gera skyldi.
Ekki mun hann hafa verið ánægður með
neinn frambjóðendanna. Einum fram-
bjóðendanna, Asgeiri Ásgeirssyni, síðar
forseta, hafði hann kynnst persónulega
og haft við hann nokkur samskipti.
Einu sinni höfðu þeir skrifað upp á víx-
il fyrir bláfátækan barnamann, er átti í
miklum erfiðleikum. Nokkru síðar hentu
mann þennan alvarleg mistök. Gat hann
ekki staðið skil á peningum er hann hafði
handa á milli fyrir opinbera stofnun.
Munu víxilpeningarnir hafa gengið til að
greiða þessa skuld. Hjálp þeirra Eggerts
og Ásgeirs varð því til að bjarga honum
frá opinberri rannsókn og miklum vand-
ræðum. Er kom að því að greiða víxilinn
35