Réttur - 01.01.1988, Blaðsíða 34

Kynni okkar áttu eftir aö verða mikil og
góð. Vil ég verja örfáum línum til að
segja frá þessum að mínum dómi, sér-
stæða manni og kynnum mínum af honum.
Ég held að Eggert sé lífsglaðasti og
bjartsýnasti maður, sem ég hef kynnst.
Þegar ég hugsa um hann, kemur mér
ævinlega í hug sagan hans Einars Hjör-
leifssonar: Sveinn káti.
Kjarkur hans, lífsgleði og hjálpsemi
var með afbrigðum. Hann var alla sína
ævi að gefa og hjálpa. Hann mátti ekkert
aumt sjá. Ég held að með sanni hafi mátt
segja, að ekkert mannlegt væri honum
óviðkomandi. Sjálfur var hann oftast fá-
tækur og gerði litlar kröfur sjálfum sér til
handa. Skal nú brugðið upp nokkrum
smámyndum úr lífi Eggerts, er mér finnst
lýsa honum að nokkru.
Það var á efri árum Eggerts, að hann
fór til Reykjavíkur. Hann fór með bát
sem gekk þar á milli. Dag einn fór hann
inn á kaffihús, ásamt félögum sínum.
Kom þá til þeirra rösklega miðaldra
maður, og heilsaði Eggert, kunnuglega.
Eggert kannaðist ekkert við manninn í
fyrstu. En er hann hafði sagt nokkur deili
á sér, mundi hann eftir að hann hafði
kynnst manni þessum sem unglingi fyrir
mörgum árum. Er nú ekki að orðlengja
það, að maður þessi settist til borðs hjá
þeim félögum og tóku þeir tal saman,
Eggert og hann.
Allt í einu snýr maðurinn sér að Eggert
og segir: „Skelfing er að sjá þig, Eggert
minn. Þú ert alveg tannlaus. Þú þyrftir að
fá þér tennur. Það er alveg ómögulegt hjá
þér að vera svona.“ — „Jú, víst þyrfti ég
þess,“ sagði Eggert. En síðan bætti hann
við: „Það er nú ekki svo mikið að vera
tannlaus, ég er orðinn því svo vanur. Hitt
þykir mér verra að vera útvarpslaus.“
„Ég skal láta þig hafa útvarp og tennur,“
sagði maðurinn. „Þú átt það hjá mér. Ég
er ekki búinn að gleyma því, hvernig þú
hjálpaðir okkur, þegar við áttum bágast.
Nú er ég það vel stæður, að mig munar
ekkert um þetta.“
Og heim fór Eggert vel tenntur og með
nýtt útvarpstæki. En hvernig hafði hann
svo hjálpað þessum manni og fjölskyldu
hans? Það gerðist fyrir mörgum árum, er
Eggert var í Reykjavík.
Faðir þessa manns drukknaði frá mörg-
um börnum. Pilturinn var þá á 19. ári.
Hann var atvinnulaus, eins og margir
voru í þá daga. Enn bættist það við alla
aðra örðugleika að fjölskyldan var í hús-
næðishraki. Þá voru engar tryggingar eða
fjölskyldubætur til handa þeim sem urðu
fyrir svona áföllum. Eggert þekkti þetta
fólk lítillega. Hann þaut strax af stað til
að reyna að hjálpa, eins og hans var vani.
Fyrst var að reyna að útvega húsnæði,
síðan atvinnu fyrir piltinn, sem var eina
fyrirvinna heimilisins eins og nú var
komið.
Eggert var kunnur Héðni Valdimars-
syni alþingismanni, hinum kunna verka-
lýðsleiðtoga og hafði á honum miklar
mætur. Fór hann nú að finna hann, tjáði
honum vandræði fjölskyldunnar og bað
um liðsinni hans. Tók Héðinn því vel og
lofaði að athuga málið. Skömmu síðar
hittust þeir aftur og tjáði Héðinn honum,
að hann hefði von um að geta útvegað
fjölskyldunni húsnæði í Verkamanna-
bústöðunum, sem þá var verið að byggja
í Reykjavík. En erfiðara mundi með at-
vinnu handa drengnum. Þó sagðist hann
kannski geta útvegað honum vinnu, ef
hann hefði vörubíl. Um slíkt mundi þó
tæplega vera að ræða fyrir eignalausn
ungling.
Þá sagði Eggert: „Ef þú útvegar hús-
næði, skal ég með einhverjum ráðum út-
34