Réttur - 01.01.1988, Blaðsíða 40

Dyrfjöll, heilsíðustórum gluggum mót
austri og rísandi sól. Engin gluggatjöld
byrgðu sýn, en sólbekkir voru nýttir sem
sæti og hillur undir smálega séreignahluti
verkfallsvarða. Uppgangur á verkfalls-
vaktina var til hliðar við aðalinngang af
götu sunnanvert, bakgangur eins konar,
millum hárra stafla af gosdrykkjakössum
auk bílfarma af pappakössum greinilega
merktum Á.T.V.R. Stigar voru brattir,
langir og mjóir en lýsing í lágmarki og
aðeins til tafar að leiðast upp þann stiga.
í skúmaskoti þessu blönduðu þjónar
drukk hundruðum gesta og var sú starfs-
aðstaða öfundarlaus af verkfallsvörðum.
Nýir og óvanir, þeir sem á annað borð
ekki villtust á inngöngum eða tóku
glaumstaðinn fram yfir sjálfboðastarfið,
töldu sig hafa ilmandi leiði upp mjóa
veginn, þrönga. Veðruðu sig upp við eldri
og reyndari verði, sem spígsporuðu eins-
og hanar um hænuhóp, ósparir á reynslu
sína í ótal átökum, þar sem samtök og
samheldni var alltaf besta vopnið, jafnvel
á óðum flótta.
Mía seig niður í plússhægindið, er eitt
sinn hafði verið vandaður armstóll borg-
araheimilis, þó nú stæðu gormar upp úr
hálmhrúgu og striga en armar farnir veg
allra forgengilegra hluta.
Hún var ekki hávaxin kona eða þvengja-
lengja þó hver karl hér á vaktinni liti upp
til hennar. En uppleitin, kvikul augu báru
með sér kindugan glettnisglampa sem
örvaði og hvatti — hvað — hvurnig? Æði
misjafn hópur. Tveir tugir líklega, frá 16
ára til sjötugs á næturvöku.
Hver skrambinn gat dregið þá endilega
hingað? Voru þeir fjölskyldulausir?
Svangir, einmana, nátthrafnar er nægðust
við jólaköku og sæmund, lítilsgilt þus eða
slúður, söguburð, þjark og baknag.
Fjandakornið sú væri fúnksjónin, og þó,
að einhverju leyti allt þetta, en fleira kom
til, ef til vill áttu þeir sér hugsýn um betri
heim þrátt fyrir allt.
Strax fyrsta kvöldið buðu þeir hana
velkomna í hægindið með lútsterku kaffi,
sem virkilega var vel þegið til viðhalds
vímunni.
Ófullburða börn þjóðfélagsins, eigin-
lega fóstur, náðu ekki þroska að bera
fram lífskröfu sína á réttan, fullnægjandi
hátt og hlutu því að lifa skuggatilveru á
næturvakt. Var þá ekkert nema fræðilega
öðru réttara í stéttabaráttu og aðeins
tímalega skynsamlegra vit. Svo mikið var
víst að margt hafði mistekist svo hörmung
var um að lesa. Bæði Lenín og Trotskí
drepnir og nú síðast um okkar daga Che
Guevara aflífaður veikur í böðulshönd-
um. Sjálf hafði hún jú misst bæði piltinn
og fóstrið en ekki vonina um lífsfyllingu.
Verkalýðsfélögin fóru heybandsgang,
fet fyrir fet, krókótta slóð. Fundir fáir og
illa sóttir, aðeins um brýnustu kaup-
gjaldsmál. Ræðustóll á hverjum fundi
eins og brimbarin klettaströnd sem hinn
venjulega félagsmann hryllti við. Sam-
tenging launabaráttu og skemmtanalífs
algert bannorð í karlræði félaganna. Þrátt
fyrir sterka sjóði og verðbólgu var póli-
tísk fræðsla heilög kýr sem ekki mátti
frekar hreitla úr spenum á en meðal
Hindúa.
Mía renndi augum yfir salinn, teflandi
menn og hálfsofandi eða stjáklandi um
gólfið í hrókaræðum. Engan sérstakan,
vildi kanna sviðið, heim þeirra. Það sást
ekki með augunum heldur í gegnum þau.
Hér mættu svo til sömu fuglar nótt eftir
nótt í sjálfboðavinnu án hvatningar að
best var vitað.
Hún yrði að grafa í þessu, fara sjálf á
vakt. Mundi það fást, ekki var hún í neinu
félagi og þar að auki var mjótt á munum
40