Réttur - 01.01.1988, Blaðsíða 8

uppreisn Spartacusar á bak aftur eöa
þýskur aðall að berja niður bændaupp-
reisn Thomasar Miinzers.
Þróun kristninnar
Það er sérstaklega merkilegt að athuga
þróun kristindómsins í þessu sambandi.
Boðskapur Jesú frá Nasaret var and-
vígur allri stéttakúgun. Og hvað afstöðu
til konunnar snerti geta menn rétt gert sér
í hugarlund hvort hann hafi metið þær
Maríu móður sína eða Maríu Magdalenu
minna en postulana og aðra karlmenn
eða aðrar konur. Og menn mega minnast
þess, er grýta skyldi konu, sem brotleg
hafði gerst, og hann sagði: „Kasti sá
fyrsta steininum, er sjálfur er saklaus".
Og meðal postulanna ríkti og eftir hans
daga alger neyslu-kommúnismi, eins og
saga þeirra hermir: „En í hinum fjöl-
menna hópi þeirra, er trú höfðu tekið, var
eitt hjarta og ein sál, og enginn þeirra taldi
neitt vera sitt, er hann átti, heldur var þeim
allt sameiginlegt. Og með miklum krafti
báru postularnir vitni um upprisu Drottins
Jesú, og mikil náð var yfir þeim öllum,
því að eigi var heldur neinn þurfandi með-
al þeirra, því að allir landeigendur og hús-
eigendur seldu og komu með andvirði
hins selda og lögðu fyrir fætur postulanna
og var hverjum úthlutað eftir því sem
hann hafði þörf til.“ (Postulasagan 4, 32-
35.)
En sá maður, er innleiddi stéttaskipt-
inguna og sérstaklega réttindaleysi og
kúgun konunnar inn í kristindóminn og
tók þar með að spilla honum var Róm-
verjinn Páll postuli, er kvað konur eiga
að þegja á samkundum.
Þar með var sú kúgun konunnar inn-
leidd í kristnina, sem varð kristninni til
skammar og þurfti aldabaráttu til að af-
nema.
Það er rétt að minna á einn fyrirlitleg-
asta atburðinn úr sögu kaþólskunnar til
þess að sýna hvílíkt hyldýpi smánar þessi
afstaða er þegar stéttakúgunin innan
kaþólsku kirkjunnar náði hámarki sínu:
Það var við sjálfa páfahirðina á dögum
Cesars Borgia að sú skemmtun var inn-
leidd sem nautn hinna æðstu í páfagarði
að láta fagrar konur skríða naktar um
gólf páfahallarinnar og skyldu þær sýna
þá list að týna upp með kynfærum sínum
þá fögru og miklu peninga, er hinir „háu
herrar“ kristindómsins köstuðu á gólfið
fyrir þær. Fengu þær vafalaust góð laun
fyrir „íþrótt“ þessa, en hinir „hákristnu“
herrar skemmtu sér konunglega. — Það
var ekki að undra þó Lúther talaði með
mikilli fyrirlitningu um „skækjuna í
Róm“, þótt sjálfur væri breyskur á öðrum
sviðum.
Kúgun og misrétti konunnar tók einnig
á sig myndir hér á íslandi á tíð Lúther-
skunnar, sem verða til eilífrar smánar fyr-
ir þá, sem slíkt frömdu í nafni laganna:
„1673. Úr Norðursýslu í Þingeyjarþingi
kom maður nokkur, Bjarni að nafni, er
fallið hafði með stjúpdóttur sinni með-
kenndi fyrir dómi henni nauðgað hafa,
þar sem stúlkan var ung. Var hann af tek-
inn á Alþingi, en mál konunnar sent aftur
heim í hérað til betri og frekari samsaka,
hvar eftir hún var réttuð ári síðar í Húna-
vatnssýslu með lögmanns dómi. — 1674.
Sigríði Þórðardóttur, er barn ól við
Bjarna Sveinssyni, stjúpföður sínum, er
hann með kenndi undir sinn dauða, sig
nauðgað hafa, drekt í Húnavatnssýslu."
Eyrarannáll.
En er vér íslendingar íhugum þá smán,
sem stéttakúgunin og misnotkun trúar-
bragða hennar lciddu yfir landið, þá er
8