Réttur - 01.01.1988, Blaðsíða 15

Götur og síki Kaupmannahafnar eru langt frá gracnlensku umhverfi. Ljósm.: Laurí Dammert.
lenskur hugsunarháttur segir henni að
þegja yfir vandamálum sínum. Að dómi
grænlenskra félagsráðgjafa reyna dönsk
yfirvöld ekki að ná til grænlensku kon-
unnar heldur fella þau dóm og álíta að
konan hafi valið að hafna danskri fjöl-
skyldu sinni.
Aðeins fáar konur snúa heim á ný.
Erfitt er fyrir konu að snúa heim ef hún
hefur misst börnin sín. Flestar kjósa þær
að vera áfram í Danmörku til að geta
haldið sambandi við börnin sín.
Hópur þeirra kvenna sem missa börn
sín við skilnað fer sem betur fer minnk-
andi. Meðal annars vegna þess að viðhorf
Grænlendinga í garð Dana hafa breyst.
Nú þykir ekki lengur eftirsóknarvert að
giftast Dana. Menntakerfið á Grænlandi
hefur eflst og því þurfa fermingarbörn
ekki lengur að leita til Danmerkur eftir
skólanámi.
Saga þessi er sögð til að fræða landann
örlítið um nágranna okkar sem við vitum
svo smánarlega lítið um. Fað er ekki laust
við að við könnumst við ýmislegt úr reynslu-
sögu Grænlendinga. Ef við íslendingar
gætum sigrast á óttanum við sveitamann-
inn í okkur gætum við kannski litið okkur
nær og athugað hvort ekki væri hægt að
efla samvinnu og samskipti við þessa
nápranna okkar.
I grein þessari er eingöngu hægt að
stikla á stóru. Ég gæti ímyndað mér að í
bókasafni Norræna hússins væri að finna
ýmsar bækur um málefni Grænlands.
Kaupmannahöfn, 8. apríl 1988.
HEIMILDIR:
„Gr0nlandske kvinder í Danmark — der mister
lorældreretten ved skilmisse". Projektdeltagere:
Sigurjón Friðjónsson, Sussie Henriksen, Kirsten
Moller, Ágústa Sigurðardóttir, Jonna Simonsen,
Jytte Wind. DSH, nov. 1986.
15