Réttur - 01.01.1993, Side 3

INGIR. HELGASON:
Minningarorð
um
Einar Olgeirsson
Flutt í Dómkirkjunni í Reykjavík
15. febrúar 1993
Hann Einbúi gnœfir svo langt yfir lágt,
að lyngtætlur stara á hann hissa
og kjarrviðinn sundlar að klifra svo hátt
og klettablóm táfestu missa.
Þó kalt hljóti nepjan að nœða hans tind
svo nakinn, hann hopar þó hvergi.
Hann stendur sem hreystinnar heilaga mynd
og hreinskilnin, klöppuð úr bergi.
Við erum hér saman komin til að votta
hinum látna vini okkar, Einari Olgeirs-
syni virðingu og þakklæti. í hugskoti
rnínu rís Einar sem fjallið í þessum ljóð-
línum Stephans G.
Ég hitti Einar fyrst í upphafi síðari
heimstyrjaldarinnar í leshring, sem hann
hélt fyrir nemendur í Menntaskólanum í
Reykjavík um jafnaðarstefnuna. Hann
hreif okkur alla með leiftrandi frásögn og
útskýringum, lýsti veruleikanum í kring-
um okkur í sögulegu samhengi og gaf
okkur vænan skerf af þeim eldmóði, sem
knúði hann áfram.
Ég man, hvernig hann útlistaði lögmál
rökþróunarinnar í hinni lifandi náttúru og
gaf okkur skilning á þeirri dialektísku
einingu, sem sérhver lífvera myndar með
umhverfi sínu. Taktu vatnið burtu og
fiskurinn deyr. Gefðu barninu brauð og
það dafnar.
Ég man líka, hvernig hann skýrgreindi
hugtökin um réttlætið, jöfnuðinn og frels-
ið með óþrjótandi dæmum, og hvernig
hann gaf okkur hugsjónina um samfélag
manna, sem byggt væri á siðrænum
grundvelli sameignar, réttlætis og sam-
hjálpar. Kennimannlegar voru útskýring-
ar hans á skipulagi frumkristnu safnað-
anna með tilvitnunum í Postulasöguna,
þar sem segir: „í hinum fjölmenna hópi
þeirra, sem trú höfðu tekið, taldi engin
þeirra neitt vera sitt, sem hann átti, held-
3