Réttur - 01.01.1993, Blaðsíða 77

Gunnar Benediktsson.
Sigurður Guðmundsson.
vægöarlaust allt, sem öðrum var „heilagt“
— til að ryðja braut nýjum og fegurri
helgidómum mannkynsins.
Þeim hraus ekki hugur við að segja öllu
þjóðfélaginu stríð á hendur. Þeir egndu
gegn sér klerka og kirkju, unnu sér til
óhelgis þess lífs og annars fyrir árásir á
kreddur trúarbragða og hræsni — eins og
Kristur forðum. Þeir móðguðu máttar-
völd jarðar sem himins, hæddu hásætin,
kollsteyptu konungum í anda, gerðu
aðalinn að athlægi og hentu að hirðmönn-
um gaman. Gegn „máttarstólpum“ ríkis-
ins, auðmönnunum, mögnuðu þeir með
eldþrungnum áskorunum reiði og réttlát-
an dóm alþýðu, auðvaldinu til tortíming-
ar reittu þeir fram allar göfugustu hvatir
lýðsins, hvöttu og efldu alla þá frelsisþrá,
er kúguðum manni býr í brjósti.
Högg þeirra á þjóðfélagshöllina riðu án
þess að taka tillit til nokkurs nema þess,
að hún yrði að falla. Dómur þeirra yfir
yfirstéttinni var upp kveðinn án þess að
veita henni nokkra miskunn, fyrst þróun-
arskeið hennar var á enda. Barátta þeirra
var háð með hungrið yfirvofandi, án þess
að skeyta hið minnsta um eigin hag og
hættu. Á hug þeirra hafði það engin áhrif,
þótt þeir, er af sögunni skyldu skipaðir til
að fylgja þeim, fyrst óttuðust þá og kenn-
ingar þeirra.
Þeir vissu að þeir þurftu andlega að
umskapa fjöldann, svo hann yrði fær um
hlutverk sitt hið mikla; þeir fundu til
fórnarskyldu sinnar sem brautryðjendur
og ræktu hana.
Okkar, eftirkomendanna, sem finnum
hvernig kvæði þeirra vekja okkur hug-
rekki og dáð, er að þakka þessum mönn-
um hið erfiða starf, sem þeir hafa unnið.
Þeir hafa hugsað og þjáðst, lifað og leit-
að, fyrir hreyfingu okkar og átt erfiðari
eldraun en margur sá píslarvottur, sem á
augnablikum hrifningarinnar hefur látið
lífið fyrir jafnaðarstefnuna.
... Það er heilög skylda íslenskrar al-
þýðu, sem átt hefur því láni að fagna að
eignast slíka brautryðjendur sem þessa.
77