Réttur - 01.01.1993, Blaðsíða 7

Sólveig Einarsdóttir.
Ólafur Rafn Einarsson.
veigamiklum efnum giltu lögmál stór-
þjóðanna alls ekki hér. Jafnvel örlaði á
þeirri skoðun hans, að sökum fámennis,
ættu hin einföldu lögmál fjölskyldunnar
betur við, þ.e. samhygð, sameign og sam-
hjálp. Þau lögmál leystu margan vand-
ann, sem samkeppnin ræður ekki við, ef
taka á tillit til hagsmuna almennings.
Það var þessi þjóðerniskennd, sem var
sterkasti þátturinn í baráttu Einars gegn
hverskonar erlendri ásælni, hvaðan sem
hún kom og í hvaða mynd, sem hún birt-
Íst, og það var hún sem var uppistaðan í
þeirri hörðu afstöðu hans að ekki yrði
beðið til stríðsloka með stofnun lýðveld-
isins.
Andstaða Einars gegn Keflavíkur-
samningnum árið 1946 á einnig rætur i
þessari sömu þjóðerniskennd. Sama er að
segja um baráttu Einars á móti inngöng-
unni í Atlantshafsbandalagið árið 1949,
sem er einstök í þingsögunni.
Þjóðerniskenndin samtvinnast þó ævin-
lega stéttarvitundinni hjá Einari og hug-
myndinni um að þá muni íslendingum
farnast best, fái þeir að búa að sínu í friði
og nýta auðæfi lands og sjávar í sameigin-
legar þarfir. Þetta sést best í andstöðunni
gegn Keflavíkursamningnum, sem um
leið var baráttan fyrir lífi nýsköpunar-
stjórnarinnar og þetta sést einnig vel í
harðfylgi Einars og hans nánustu sam-
verkamanna í landhelgisdeilunni.
Það er þessi samtvinnun, sem Sverrir
7