Morgunblaðið - 04.11.2006, Qupperneq 51

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 4. NÓVEMBER 2006 51
MINNINGAR
✝ Jóhanna Guð-ríður Guð-
mundsdóttir bóndi
frá Höfða í Dýra-
firði fæddist í
Fremstuhúsum í
Dýrafirði 16.
ágúst 1911. Hún
lést á Dvalar og
Hjúkrunarheim-
ilinu Tjörn á Þing-
eyri 27. september
síðastliðinn. For-
eldrar hennar
voru hjónin Vil-
borg Eirný
Davíðsdóttir, f. 15.7. 1887, frá Val-
þjófsdal í Önundarfirði, d. 5.8.
1913, og Guðmundur Hermanns-
son, f. 25.3. 1881 í Fremstuhúsum í
Dýrafirði, d. 19.11. 1974, bónda og
barnakennara. Jóhanna ólst upp
hjá móðurafa sínum og ömmu í
Neðri Hjarðardal í Dýrafirði þeim
Davíð Davíðssyni og Jóhönnu
Kristínu Jóhannsdóttur að undan-
teknum fyrstu tveim æviárum sín-
um er móðir hennar lifði. Systir
hennar sammæðra er Guðbjörg
Bjuggu þau félagsbúi við Jóhann
bróður Guðmundar uns hann lést
1985. Börn Jóhönnu og Guð-
mundar eru: 1) Fríður, f. 1941,
maki Trausti Þorleifsson. 2) Gísli
Rúnar, f. 1945, maki Hrafnhildur
Hilmarsdóttir. 3) Jóna, f. 1948,
maki Sigurður Guðmundsson,
áður gift Gunnari Benediktssyni.
4) Vilborg, f. 1950, maki Gísli
Óskarsson. 5) Sighvatur Dýri, f.
1953, fyrrverandi maki Hanna
Laufey Elísdóttir.
Jóhanna gekk í barnaskólann
að Lambahlaði og síðar í Alþýðu-
skólann á Núpi 1927–1929. Hún
tók virkan þátt í félagsstörfum í
Kvenfélagi Mýrarhrepps þar sem
hún var gjaldkeri í 13 ár. Einnig
sá hún um bókasafn hreppsins sem
var til húsa á Höfða síðustu 20 ár-
in sem þau Guðmundur bjuggu
búi.
Guðmundur var jarðsunginn frá
Mýrarkirkju í Dýrafirði 29.
september.
Jóhanna verður jarðsungin frá
Mýrakirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 12.
Elínborg Guðmunsdsdóttir, f.
1912. Systkini samfeðra eru: Gísli,
f. 1919; Vilborg, f. 1920, d. 2000;
Hermann, f. 1922, d. 2002; Rósa, f.
1923, d. 1998; Þorsteinn, f. 1926, d.
1996; og Sigurður, f. 1926, d. 1996.
Hinn 25. febrúar 1940 giftist Jó-
hanna Guðmundi Kristjáni Gísla-
syni frá Höfða, f. 25.2. 1910,d.
23.9. 2006. Bjó hún upp frá því á
Höfða allt til ársins 1999 að þau
Guðmundur vistuðust á Dvalar-
heimilinu Tjörn á Þingeyri.
Elsku amma og afi, nú er stríð
ykkar beggja á enda og langar mig
að minnast ykkar í nokkrum orðum.
Þegar hugurinn leitar aftur í tím-
ann að Höfða þá stendur sá tími upp-
úr í minningunni. Hvert sumar lá
leiðin vestur að Höfða til að taka
þátt í slætti og öðrum verkum sem
fylgdu búskap ykkar. Þó ég hafi ekki
verið há í loftinu á þessum árum þá
man ég þessi sumur eins og þau hafi
gerst í gær. Man að ég var vakin
löngu áður en nóttin var öll (að mér
fannst) og tilkynnt að nú væri
mjaltatími. Að honum loknum var
tími til að leika sér og farið að huga
að hænunum, því næst í heyskap og
síðan tóku við seinni mjaltir. Hey-
skapurinn fannst mér skemmtileg-
astur því þá fengum við krakkarnir
að troða í vagninn og svo var sett net
yfir vagninn og keyrt heim. Að slá
Oddann fannst mér frábært því þá
var lengst farið að heiman og svo gat
maður líka stolist í fjöruferð ef mað-
ur var þreyttur á að raka. Þegar
heim var svo komið með heyið tók
ekki síður skemmtilegur tími við,
það að troða í hlöðunni. Þetta var nú
eitthvað sem mér þótti spennandi.
Alltaf fengum við líka nýbakað hjá
ömmu í kaffinu og kvöldkaffinu og
standa kleinurnar þar upp úr í minn-
ingunni, bestu kleinur í heimi. Minn-
ingin um það þegar við fórum með
mjólkina niður á veg er líka sterk.
Þá fórum við afi, mamma eða
Gummi frændi gjarnan með brúsana
niður á veg og þótti mér frábært að
fá að sitja á brettinu á traktornum
og fara í smá ferðalag til móts við
mjólkurbílinn.
Afa og ömmu minnist ég sem
kjarnorkufólks sem aldrei kvartaði
yfir einu né neinu. Þau unnu alla
daga frá morgni til kvölds, það var
ekki bara að afi sæi um búskapinn
heldur var hann líka sparisjóðsstjóri
og sá um bókasafnið. Þetta þótti nú
lítilli stelpu að sunnan ekki amalegt,
að eiga afa sem var sparisjóðsstjóri.
Beint úr mjöltum fór hann inn, skipti
um föt, settist við skrifborðið og við
tóku bankastörfin. Þessi minning
um afa við störf er afar sterk í huga
mér – hann var svo flottur karl hann
afi. Amma var nú ekki síður frábær,
það var hún sem stjórnaði okkur
krökkunum, og það get ég sagt að
maður neitaði ömmu ekki um neitt,
ég bar mikla virðingu fyrir henni
ömmu minni og fannst hún æðisleg.
Hún barðist undanfarna mánuði eins
og hetja og kveinkaði sér aldrei, þó
svo að hún hafi sannarlega verið af-
skaplega mikið veik. Hún var klett-
urinn fram á síðustu stund og ég
kem til með að minnast hennar sem
kjarnakonu sem ég kem ætið til með
að líta upp til.
Ég vil þakka ykkur, amma mín og
afi minn, kærlega fyrir allt sem þið
gáfuð mér, ég kem til með að búa að
öllu því sem þið gáfuð mér alla mína
ævi.
Nú þið eruð horfin mér og ykkar
verður saknað. Ég hugga ég mér við
það hér að ykkur er nú batnað.
Kveðja.
Brynja.
Elsku langamma og langafi. Okk-
ur bræðurna langar til að þakka fyr-
ir þær stundir sem við áttum með
ykkur, þær voru okkur dýrmætar og
eigum við eftir að minnast ykkar
með hlýhug.
Kveðja.
Leifur Örn og Ísak Örn
Guðbjörnssynir.
Elsku amma. Er ég hugsa til þín
kemur upp í hugann mynd af iðinni
konu. Hve löngum stundum þú sast
við hannyrðir í setustofunni, undir
lampanum með brunagatinu á
skerminum.
Ekki kann ég skil á hve mikið af
afrakstrinum endaði í mínum fórum,
en ég man hvað þú vékst mörgu
góðu að okkur bræðrunum. Sérstak-
leg þóttu mér góð vínarbrauðin, hef
hvergi fengið betri, hvorki fyrr né
síðar.
Takk fyrir allar skemmtilegu
heimsóknirnar til þín og afa í sveit-
ina.
Takk sérlega fyrir skógræktar
sumarið, þegar ég sól brann eins og
sviðin kartafla.
Hvíl í friði, elsku amma mín, og
takk fyrir minningarnar.
Jóhann V. Gíslason.
Hljóðnar strengur harpa lífsins titrar,
hrímuð dögg á blómum jarðar glitrar.
Nú er lífsins göngu lokið hér,
ljósið eilíft skín um himins hvel.
Guð lát áfram hörpustrenginn hljóma,
hugarró og gleði enduróma.
Vissuna um að vonir rætist þá
er vinir aftur finnast himnum á.
(Áslaug Sólbjört Jensdóttir)
Með þessum ljóðlínum kveð ég
vinkonu mína, Jóhönnu á Höfða, sem
í dag er kvödd á æskuslóðum okkar í
Dýrafirði.
Hugurinn leitar til samverustund-
anna allt frá bjartviðri glaðra æsku-
daga, til manndómsáranna í dagsins
önn.
Samstarf í félagskap Ungmenna-
félags, Kvenfélags og á ýmsum öðr-
um sviðum. Með reisn og einbeitni
voru störf Jóhönnu unnin og hollráð
fundin. Hún var ljóðaunnandi og
fróð um sögu lands og þjóðar.
Þá vil ég minnast Guðmundar á
Höfða, eiginmanns Jóhönnu, sem
lést tæpum mánuði fyrr en hún.
Guðmundur og Valdimar eiginmað-
ur minn áttu langt og farsælt sam-
starf í forystu ungmennafélagsins og
fleiri félags-og forystustörfum. Þar
gætti sterkra þátta Guðmundar í
vandvirkni og samviskusemi. Þá var
Guðmundur sparisjóðsstjóri í Spari-
sjóði Mýrahrepps um langt árabil.
Löngum og farsælum æviferli er
lokið. Með þakklátum huga er þeirra
minnst á kveðjustund.
Úr fjarlægðinni skynja ég fegurð
haustsins í Dýrafirði við hvílubeð
vina minna.
Innilegar samúðarkveðjur til
barna og annarra vandamanna.
Áslaug Sólbjört Jensdóttir
frá Núpi.
Til minningar um hjónin Jóhönnu
Guðmundsdóttur og Guðmund
Kristján Gíslason frá Höfða í Dýra-
firði minnug þess að liðnum vetri
kemur vor.
Ó sólskin, glaða sólskin! Þú vekur von og kæti
og vanga mína kyssir með indæl fyrirheit.
Nú strjúka hlýir vindar um vegg og þak og
stræti,
og vorið er að koma. – Mig langar upp í sveit.
Þar breiðast tún og engjar með velli græna og
víða,
sem verða stórir heimar og ríkir fyrir börn.
Og þúsund falleg blóm eru þar, sem töfra og
prýða,
og þar má hlaupa um grasið og busla á smárri
tjörn.
Og þangað hópast lóur, er þiðna fer og hlána,
og þrestir fljúga í garðinn með söng og
fjaðrablik.
Í mýri vaggar stokkönd, en straumönd fer um
ána
og stingur sér í hylinn, svo prúð og fagurkvik.
Er hugsa ég um lömbin, svo létt og kvik á
fæti,
mig langar til að smala og vera nálægt þeim.
– Og seinna kemur heyið í flekk og föng og
sæti.
Ég fæ að breiða og rifja og aka kerru heim.
Í berjamó að fara um bjarta sumardaga
er betra en nokkuð annað,sem þekki ég og
veit.
Að fá að sækja hrossin og flytja þau í haga
er fjarskalega gaman. – Mig langar upp í
sveit.
(Guðmundur Ingi Kristj.)
Með samúðarkveðjum.
Jónas, Stefanía og dætur.
Gamlir nágrannar okkar úr sveit-
inni eru látnir.
Hanna frænka okkar og Mundi á
Höfða hafa kvatt þetta líf bæði á tí-
ræðisaldri . Tvö erindi úr ljóði Indr-
iða G. Þorsteinssonar eiga vel við í
dag og með þeim sendum við systk-
inin frá Hjarðardal okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur til barna
þeirra hjóna og annarra afkomanda
þeirra.
Fer að haust og folnar um í byggðum.
Frændlið og vinir hjúpast dauðans nótt.
Þeir sem að sveit og búi bundust tryggðum,
blunda að verkalokum stillt og rótt.
Harma skal ei þótt hetjur sjónurn hverfi,
sem heilar gengu að starfi um tún og garð,
og hljóðlátt að oss söknuðurinn sverfi.
Sérhver má hlíta því sem koma varð.
Kveðjur.
Dagrún Sigurðardóttir
og bræður.
Í dag 4. nóvember verður borin til
grafar í Mýrakirkjugarði Jóhanna
Guðríður Guðmundsdóttir eftir
stríða baráttu við illvígan sjúkdóm.
Ekki er nema rúmur mánuður síðan
maður hennar, Guðmundur Kristján
Gíslason, var borinn til hinstu hvíld-
ar á sama stað. Þau eiga það inni hjá
sveitungum sínum í Mýrahreppi í
Vestur-Ísafjarðarsýslu, að þeirra sé
minnst með fáeinum orðum. Bæði
eiga þau ættir að rekja til bænda-
fólks á Vestfjörðum. Meðal forfeðra
þeirra eru líka tveir Sandaklerkar.
Jóhanna er níundi ættliður frá ljóða-
smiðnum góða, séra Ólafi Jónssyni,
og Guðmundur er sjötti maður frá
séra Markúsi Eyjólfssyni. Guð-
mundur rekur einnig ættir suður í
Borgarfjörð, því afi hans í föðurætt
er hinn merki og afkastamikli fræði-
maður Sighvatur Grímsson Borg-
firðingur á Höfða. Gísli faðir Guð-
mundar var í skiprúmi á hvalveiði-
bátum hjá Norðmönnum og á
lúðuveiðiskipum hjá Ameríkönum,
en Norðmenn ráku hvalveiðistöð á
Höfðaodda 1890-1903 og Ameríku-
menn stunduðu lúðuveiðar hér við
land á árunum 1884-1897 og höfðu
þá lengst af bækistöð á Þingeyri.
Guðmundur og Jóhanna hófu bú-
skap á ysta bænum á Höfða 1940,
föðurleifð Guðmundar. Þau bjuggu
bæði með kýr og sauðfé og voru auk
þess með umtalsverða garðrækt. Jó-
hann bróðir Guðmundar var aðili að
búinu og vann við það alla tíð til ævi-
loka 1985. Þetta auðveldaði Guð-
mundi að sinna öðrum störfum.
Aðstæður til garðræktar eru sér-
staklega góðar á Höfðaodda. Þetta
varð til þess að ungmennafélagar og
konur í Kvenfélagi Mýrahrepps
fengu heimild til að stunda garðrækt
á Oddanum í fjáröflunarskyni. Und-
irbúningur garðanna fyrir niður-
setningu á vorin, markaðssetning
uppskerunnar og ýmislegt stúss við-
komandi þessu lenti að miklu leyti á
bræðrunum og Jóhönnu. Varla þarf
að nefna að engin þóknun var tekin
fyrir þetta.
Jóhanna og Guðmundur voru ötul-
ir þátttakendur í öllu félags- og
menningarstarfi í sveit sinni og
verður aðeins fátt af slíku nefnt. Jó-
hanna var stofnfélagi í Kvenfélagi
Mýrahrepps, starfaði þar af krafti
og áhuga meðan starfsþrekið entist
og var kjörin heiðursfélagi þess.
Bókasafn Mýrahrepps var áratug-
um saman á heimili Jóhönnu og Guð-
mundar, og kom í hlut Jóhönnu að
annast starfrækslu þess allan þann
tíma. Hún var víðlesin og minnug og
gat jafnan frætt þá er leituðu til
safnsins um innihald bóka sem þar
voru.
Jóhanna og Guðmundur létu sér
annt um kirkju sína á Mýrum. Þau
sungu í kór kirkjunnar, unnu við
fjáröflunarsamkomur á vegum safn-
aðarins og gáfu kirkjunni góðar gjaf-
ir. Nú er í vinnslu söguskilti sem þau
og afkomendur þeirra hafa gefið. Á
því verður saga Mýrakirkju rakin í
stórum dráttum. Skiltið er gefið til
minningar um Jóhann Guðbjart
bróður Guðmundar, en Jóhann
starfaði af þrotlausri elju að hvers
konar félagsmálum í Mýrahreppi
um sína daga.
Guðmundur lærði bókhald á sín-
um yngri árum. Það auðveldaði hon-
um að taka að sér ýmis störf sem
reyndu á þá kunnáttu. Hann var
kjörinn endurskoðandi reikninga
Kaupfélags Dýrfirðinga árin 1963-
1971. Einnig var hann kjörinn í
hreppsnefnd Mýrahrepps 1958 og
sat þar eitt kjörtímabil. Árið 1970
var hann enn kjörinn í hreppsnefnd
og þá sem oddviti. Guðmundur lét af
oddvitastörfum 1974, enda var hann
þá fyrir nokkru búinn að taka að sér
starf sparisjóðsstjóra við Sparisjóð
Mýrhreppinga. Sjóðurinn og allt
sem honum fylgdi var fluttur inn á
heimili Guðmundar og Jóhönnu 1.
júní 1967 og Guðmundur var ráðinn
sparisjóðsstjóri 1968. Því starfi
gegndi hann af mikilli lipurð og sam-
viskusemi til ársins 1985. Líka má
segja að Guðmundur hafi gegnt
starfinu af fórnfýsi, því launin voru
ekki há miðað við opnunartíma
sjóðsins. Það er varla ofmælt að
hann hafi verið opinn alla daga vik-
unnar og mestan hluta sólarhrings-
ins ef frá eru taldir mjaltatímar
kvölds og morgna.
Þau hjónin voru gestrisin með af-
brigðum og buðu gjarnan í kaffi
gestum sem komu í sparisjóðinn eða
bókasafnið. Voru þá jafnan líflegar
umræður undir borðum um landsins
gagn og nauðsynjar eða um efni nýj-
ustu bóka í safninu.
Guðmundur og Jóhanna lifðu
langa og farsæla ævi, komu upp
fimm mannvænlegum börnum og
nutu álits og velvilja sveitunga
sinna. Undirritaður geymir í huga
minningu um góð kynni, vináttu og
gestrisni og vottar aðstandendum
samúð.
Valdimar H. Gíslason, Mýrum.
Jóhanna Guðríður Guðmundsdóttir
og Guðmundur Kristján Gíslason
Það er erfitt að trúa
því að Raggi sé búinn
að kveðja. Hugurinn reikar til allra
þeirra góðu stunda sem við höfum
átt með honum.
Ragnari kynntumst við fyrir um
20 árum þegar við bjuggum í sama
húsi og dóttir hans og tengdasonur.
Fljótlega kom í ljós hvaða ljúflingur
þar var á ferð, alltaf boðinn og búinn
að rétta fram hjálparhönd, alltaf með
bros á vör.
Góð vinátta tókst með okkur og
voru Raggi og Hanna sjálfsögð og
velkomin viðbót í vinahópinn.
Raggi hafði gaman af ferðalögum
um hálendi Íslands og nutum við
þess með þeim hjónum og margar
eftirminnilegar ferðir voru farnar,
svo sem í Þórsmörk, Landmanna-
Ragnar Valdimar
Jóhannesson
✝ Ragnar Valdi-mar Jóhannes-
son fæddist í Þver-
dal í Saurbæjar-
hreppi í Dalasýslu
23. desember 1936.
Hann andaðist á
líknardeild LSH
Kópavogi 8. október
síðastliðinn og var
jarðsunginn frá
Lágafellskirkju 13.
október.
laugar, Loðmundar-
fjörð og ótal margt
annað; það koma svo
margir staðir upp í
hugann.
Heimboðin í Bratt-
holtið á þrettándanum
og brennan í Mosó.
Alltaf hlýlegustu mót-
tökur.
Stundirnar „uppi í
sumó“ þar sem hann
undi sér svo vel, alltaf
að dunda eitthvað, en
þar nutum við oft gest-
risni hans og Hönnu.
Við brennuna á Jónsmessunni eða
um verslunarmannahelgar. Söngur
og gleði. Dansað í útilegum, í sumó
og heima hjá einhverju okkar.
Á Kanarí þar sem hann og Hanna
voru nánast eins og innfædd, svo oft
eru þau búin að ferðast þangað.
Aldrei bar skugga á vináttuna.
En nú verða samverustundirnar
ekki fleiri að sinni. Við kveðjum kær-
an vin með söknuði og þökkum fyrir
að hafa fengið að kynnast honum.
Hans vegna erum við ríkari af góð-
um og kærum minningum. Hönnu og
fjölskyldunni allri vottum við okkar
innilegustu samúð.
Birgir og Ásta,
Einar og Emma.