Morgunblaðið - 04.11.2006, Síða 52

52 LAUGARDAGUR 4. NÓVEMBER 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Valgerður JónaPálsdóttir
fæddist í Nesi í Sel-
vogi 5. maí 1926.
Hún lést á Heil-
brigðisstofnun Suð-
urlands 26. október
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Páll Grímsson frá
Nesi í Selvogi, f. 18.
ágúst 1869, d. 22.
apríl 1928, og Anna
Sveinsdóttir frá Ósi
á Eyrarbakka, f.
28. janúar 1896, d.
24. október 1967. Valgerður átti
eitt alsystkini, Páll G. Pálsson, f.
1922, kvæntur Vilhelmínu S.
Jónsdóttur. Hálfsystkini Val-
gerðar, samfeðra, eru: Gísli Páls-
son, f. 8. mars 1894, d. 1922;
Grímheiður E. Pálsdóttir, f. 30.
sept. 1895, d. 1986; Sigurður
Pálsson, f. 3. maí 1897, d. 1925;
Guðný Pálsdóttir, f. 1. apríl 1899,
d. 1991; Bjarni Pálsson, f. 12. maí
1900, d. 1924; Sigþór Pálsson, f.
21. des. og dó kornungur; Jónína
M. Pálsdóttir, f. 4. apríl 1906, d.
1936; Kristín Pálsdóttir (eldri), f.
29. júlí 1908, d. 1984; Víglundur
beinn Agnarsson, eiga þau tvö
börn. b) Valgerður Jóna, gift
Viktori Ragnarssyni, eiga þau
eitt barn, c) Svandís. 3) Stefán,
kvæntur Ernu Friðriksdóttir,
börn þeirra eru: a) Dagmar, gift
Hjalta Einarssyni, eiga þau þrjú
börn. b) Friðrik Erlendur, í sam-
búð með Jónínu Margréti Her-
mannsdóttur, eiga þau tvö börn.
c) Sigurður Ari, unnusta hans er
Hildur Dögg Jónsdóttir. 4) Páll,
kvæntur Ingibjörgu Eiríksdóttur,
börn þeirra eru: a) Eiríkur Vign-
ir, sambýliskona hans er Líney
Magnea Þorkelsdóttir, þau eiga
eitt barn. b) Halldór Valur, sam-
býliskona hans er Ásta Þorsteins-
dóttir. Þau eiga eitt barn. 5)
Anna Oddný, gift Jóni Sigurðs-
syni, börn þeirra eru: a) Val-
gerður Dóra, sambýlismaður
hennar er Iain Bruce, b) Ingi-
björg, gift Eysteini Ara Braga-
syni, þau eiga eitt barn. Val-
gerður ólst upp á Eyrarbakka og
lauk barnaskólaprófi í Barna-
skólanum á Eyrarbakka og var
tvo vetur í húsmæðraskóla í
Hveragerði. Fyrstu starfsárin
var hún ráðskona í Þorlákshöfn
og vann á hóteli í Hveragerði.
Seinni árin vann hún mikið við
fiskvinnu. Stærstan hluta ævinn-
ar var hún heima vinnandi hús-
móðir.
Útför Valgerðar verður gerð
frá Eyrarbakkakirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
B. Pálsson, f. 13.
febr. 1912, d. 1961;
og Kristín Pálsdóttir
(yngri), f. 1. des.
1913, d. 1983.
Valgerður giftist
Halldóri Jónssyni
frá Sjónarhóli á
Stokkseyri, f. 30.
sept. 1927, d. 16. júlí
2005. Foreldrar
hans voru Jón Hall-
dórsson vélstjóri á
Sjónarhól Stokks-
eyri, f. 3. janúar
1901, d. 26. des.
1932, og Oddný Jónína Péturs-
dóttir, húsmóðir frá Víkurgerði á
Fáskrúðsfirði, f. 17. jan. 1892, d.
15. ágúst 1982. Börn þeirra eru:
1) Ingunn, sambýlismaður Sig-
urður Ingólfsson, börn Ingunnar
með Birni Magnússyni eru: a)
Sigríður Guðlaug, gift Jóni Birgi
Kristjánssyni, eiga þau þrjú börn,
b) Halldór, sambýliskona hans er
Hafdís Edda Sigfúsdóttir, eiga
þau eitt barn. Sonur Ingunnar og
Sigurðar er c) Sævar. 2) Jón,
kvæntur Svönu Pétursdóttur,
börn þeirra eru: a) Guðríður,
sambýlismaður hennar er Kol-
Í dag er lögð til hinstu hvílu elsku
amma mín, sem ég sakna svo sárt.
Amma var mikill kvenskörungur,
hreinskiptin sagði alltaf meiningu
sína hvort sem manni líkaði betur
eða ver, hún var trygg, ástrík,
frændrækin og mjög ættfróð. Það
sem skipti mestu máli í lífi hennar
var fjölskyldan og að sjálfsögðu var
afi í fyrsta sæti, yndislegt var að
fylgjast með hve ástfangin þau voru
alla ævi og veit ég að hann kætist
við að hitta hana á ný og býður
henni glaður upp í næsta dans. Ég
var svo lánsöm að alast upp hjá
þeim ömmu og afa í Sunnutúni í
nokkur ár með móður minni og
bróður og hefur hún ávallt síðan
kallað mig uppeldið sitt og er ég
mjög stolt af þeim titli. Í Sunnutúni
var frábært að alast upp og full-
komið fjölskyldulíf, þar ríkti ást og
gleði, virðing var borin fyrir öllum.
Amma var hin fullkomna húsmóðir,
heitur matur tvisvar á dag og
grautur á eftir, í kaffitímum (þrír á
dag) var heimabakað bakkelsi og
smurt brauð. Það var alltaf mikill
gestagangur og að sjálfsögðu var
þá alltaf hlaðborð hjá frú Valgerði.
ömmu þótti heldur ekkert tilkomu-
mál þótt börnin og þeirra fjölskyld-
ur flyttu inn til hennar í lengri eða
skemmri tíma, einnig tók hún að sér
móðurbróður sinn Sigurð Ara þeg-
ar hann gat ekki hugsað um sig
lengur. Aldrei velti ég því fyrir mér
sem barn að það væri ekki í hverju
húsi að fjórir ættliðir byggju sam-
an. Hún lagði alltaf mikla áherslu á
það að maður ætti að vera góður við
gamla fólkið og þá sem minna
mættu sín. Man ég gjarnan eftir því
að vera send með ilmandi slátur-
kepp til einstæðinga í nágrenninu.
Amma var einstök saumakona og
hafði gott auga fyrir tísku allt til
dauðadags. Þegar ég var yngri sá
hún til þess að ég væri alltaf eins og
klippt út úr tískublaði, hún gat
saumað allt, sama hvort það var úr
silki eða leðri, það var nóg fyrir
hana að sjá kjól bregða fyrir á
skjánum og hún hannaði og saum-
aði sams konar án þess að hafa fyrir
því, ef hún væri ung í dag efaðist ég
ekki um að hún myndi læra hönnun
og kjólasaum. Þegar hún hafði ekki
lengur heilsu til að sauma sneri hún
sér að því að hekla og prjóna. Sum-
arbústaðurinn var sælureitur
þeirra ömmu og afa, þar gróður-
settu þau fjöldann allan af trjám, en
þetta voru ekki bara einhver tré því
þau báru öll mannanöfn, t.d. Soffa,
og að sjálfsögðu báru þau nöfn
barna og barnabarna. Stórfjöl-
skyldan naut þess að dvelja í bú-
staðnum með þeim á sumrin og
stundum um páska. Einstaklega
var gaman að ferðast með þeim
ömmu og afa, afi þekkti hvern ein-
asta bæ og hvert einasta fjall.
Amma lagði áherslu á að stundum
væri farið í Selvoginn. Þá voru rúst-
irnar í Nesi skoðaðar og að sjálf-
sögðu farið í Strandarkirkju sem
maður lærði ungur að bera mikla
virðingu fyrir.
Amma var mjög trúuð kona, hún
kenndi mér að fara með bænirnar
mínar og svo ótalmargt fleira. Hún
var mjög næm, vissi alltaf hvort
eitthvað bjátaði á, oft hringdi hún
og þá þýddi ekkert að skrökva, hún
vissi nákvæmlega hvað var að. Hún
hefur átt við veikindi að stríða í
fjölda mörg ár en þrátt fyrir það
man ég ávallt eftir henni í góðu
skapi og umfram allt skemmtilegri.
Svæfillin minn og sængin mín
sönn er mjúka höndin þín.
Aðra breið þú ofan á mig,
mér þá værðin dásamleg.
Þín
Sigríður Guðlaug Björnsdóttir.
Það er svo margt sem kemur upp
í hugann þegar ég hugsa um ömmu
og allar stundirnar sem við áttum
saman. Í æsku dvaldi ég mikið hjá
ömmu og afa. Amma kenndi mér
allt sem kunna þurfti í eldhúsinu og
ég hjálpaði henni að baka og elda.
Amma var alveg einstakur kokkur
og það gat enginn náð sama bragð-
inu af matnum og hún. Amma naut
þess að gefa okkur að borða og var
skúffukakan hennar í miklu uppá-
haldi. Og þegar amma lagði á borð
var ekki bara ein sort á borðum
heldur nokkrar og þurfti maður
helst að smakka á þeim öllum.
Amma fylgdist vel með tískunni
og saumaði margar flíkur á okkur
og prjónaði og heklaði. Hún hafði
alveg einstakt handbragð og hann-
aði flíkur eftir eigin höfði. Hún sá
t.d. einhverja prjónaða eða heklaða
flík í blaði eða sjónvarpi og var óð-
ara búin að búa til eins flík og gefa
öllum í kringum sig. Ég á margar
góðar minningar af því þegar við
sátum saman og gerðum handa-
vinnu. Eins sátum við oft tímunum
saman og skoðuðum gamlar myndir
og ættfræðibækur því amma hafði
mikinn áhuga á slíku.
Amma vildi alltaf hafa mikið af
fólki í kringum sig og naut þess að
fá til sín gesti. Henni fannst aldrei
að maður kæmi of oft til sín og þeg-
ar maður hringdi í hana sagði hún
oft: „Æ, hvað ég vildi að þú værir
nú komin hingað til mín.“ Amma
naut þess að stjana við mann og
henni fannst mjög erfitt að hafa
ekki orku til þess síðustu árin. Það
var ótrúlegt að fylgjast með henni
hvað hún gat gert þó hún væri mik-
ið kvalin af verkjum í bakinu sínu.
Oft kom maður að ömmu þar sem
hún sat við eldavélina og bakaði
fullan disk af gómsætum pönnukök-
um þrátt fyrir að geta varla staðið í
fæturna. Viljastyrkurinn var svo
mikill að það var ekki hægt að
stoppa ömmu í því sem hún ætlaði
sér.
Amma er hetjan mín sem barðist
áfram þrátt fyrir allt sem á henni
dundi. Hún stappaði í mann stálinu
og hughreysti mann þegar maður
þurfti á að halda. Amma var mjög
næm og það var oft sem hún hringdi
í mann og spurði hvort eitthvað
væri að þegar manni leið illa. Og
manni leið alltaf betur eftir að hafa
talað við hana því hún fékk mann til
að horfa björtum augum fram á
veginn.
Ég sakna hennar ömmu minnar
mjög mikið. Sakna þess að hún taki
ekki lengur á móti manni með opinn
faðminn og alla ástina og hlýjuna
sem hún gaf manni. En ég veit að
amma vakir yfir okkur rétt eins og
hún gerði alltaf meðan hún lifði. Ég
á eftir að kenna Maríu minni allt
það sem amma kenndi mér. Þannig
að þrátt fyrir að amma sé farin þá á
hluti af henni eftir að lifa áfram í
okkur öllum.
Ingibjörg Jónsdóttir.
Ekki áttum við von á að amma
kveddi svo snöggt sem raunin varð.
Eftir situr í hjarta okkar hafsjór af
minningum um kjarnakonu.
Það er nú bara þannig að okkur
fannst eins og amma væri eilíf og
það verður skrýtið að koma ekki við
á leið úr eða í Herjólf.
Sunnutúnið var fyrsta stoppistöð
okkar þegar komið var upp á land
og þá var gott að komast í kjötsúp-
una hennar ömmu. Við systur vor-
um oftast fársjóveikar á leiðinni og
besta lækningin var kjötsúpan.
Aldrei komum við að tómum kof-
unum hjá ömmu, borðið alltaf hlaðið
kræsingum m.a. skúffukökunni
hennar. Við fengum aldrei nóg af
henni og fórum ekki í rúmið nema
renna niður nokkrum sneiðum með
ískaldri mjólk. Skúffukakan er
komin í okkar bækur en bragðið er
ekki eins og hjá ömmu.
Okkur eru einnig minnisstæðar
búðaferðirnar fyrir ömmu í Kaup-
félagið á Eyrarbakka. Þetta var
ekki löng leið og til að byrja með
vorum við það litlar að við fórum
með miða og afhentum kaupfélags-
konunum þá en svo fórum við nú að
muna hvað átti að kaupa. Oftast var
það nú mjólk og eitthvað í bakst-
urinn.
Við systur eigum skemmtilegar
minningar úr fataherberginu uppi á
lofti í Sunnutúni. Eitthvað af föt-
unum fengum við að eiga á ung-
lingsárum og það voru sko flottir
frakkar sem slógu í gegn. Einnig
vorum við duglegar að halda tísku-
sýningu við góðar undirtektir og
lékum einnig ömmu og afa.
Amma var mikil hannyrðakona
og var alltaf með eitthvað á prjón-
unum. Hún sá alla okkar tíð um að
okkur yrði ekki kalt á höndum og
fótum. Í dag hafa þessar flíkur
meira gildi því þær minna líka á
umhyggju ömmu og hjartahlýju.
Við trúum því að amma sé komin
til afa og kveðjum hana með sökn-
uði og biðjum góðan Guð að geyma
ömmu og afa fyrir okkur.
Guðríður, Valgerður Jóna,
Svandís og fjölskyldur.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(M. Joch.)
Með þessari fallegu bæn kveðjum
við kæra konu, hana ömmu Völu.
Mikið eigum við eftir að sakna
hennar. Hún var svo stór partur af
tilveru okkar og svo dýrmætur
hlekkur í fjölskyldukeðjunni. Hún
kenndi okkur svo margt.
Hún var snillingur í að gera gott
úr öllu og jákvætt hugarfar og lífs-
gleði hennar komu henni yfir hæstu
fjöll.
En nú hafa þau afi fundið hvort
annað á ný. Þau áttu einstakt sam-
band, máttu ekki hvort af öðru sjá.
Þau voru órjúfanlegur partur hvort
af öðru. Þau höfðu áhuga á öllu og
öllum og voru svo elskuleg og örlát.
Við minnumst þeirra með sökn-
uði og tárum því þessi einstöku
heiðurshjón mörkuðu í líf okkar
djúp og innileg spor.
Ísabella sendir svo ömmu Völu
mikið uppáhaldslag
Í bljúgri bæn og þökk til þín
sem þekkir mig og verkin mín.
Ég leita þín, Guð leiddu mig
og lýstu mér um ævistig
Ég reika oft á rangri leið,
sú rétta virðist aldrei greið.
Ég geri margt sem miður fer
og man svo sjaldan eftir þér.
Sú ein er bæn í brjósti mér
ég betur kunni að þjóna þér.
Því veit mér feta veginn þinn,
að verði þú æ drottinn minn.
(Pétur Þórarinsson.)
Ég elska þig alltaf og dreymi þig
vel, elsku langamma. Ég ætla alltaf
að hugsa um þig. Þúsund kossar.
Ógleymanlegar minningar geym-
um við í hjörtum okkar.
Með þakklæti, virðingu og hlýju.
Halldór, Edda og
Ísabella Sara.
Örlagavaldarnir í lífinu eru til-
komnir með ýmsu móti og fátt þar
fyrirséð. Svo var með einn í mínu
lífi, tengdamóður mína. Það að hún
missir föður sinn tveggja ára gömul
og flytur til Eyrarbakka með móður
sinni og bróður getur hafa leitt til
þess að ég síðar meir varð tengda-
dóttir hennar. Þá var það fyrir
hennar tilstilli að ég tók örlagaríka
ákvörðun með þá vinnu sem ég hef
unnið alla mína starfsævi. Þá lýsir
það tengdamóður minni vel, hversu
harðdugleg og viljasterk hún var,
að hún ákvað að ganga með og fæða
son sinn þótt það gæti kostað hana
lífið. Það er hreint ekki svo lítið að
hafa kjark til þess og eiga þrjú börn
fyrir. Það má segja að þar hafi allt
þetta ævintýri byrjað fyrir mig, eig-
inmaðurinn og atvinnan. En líka
það sem ekki minna er, hún varð
amma barna minna og langamma
barnabarna minna og tók þessi litlu
kríli í fangið og þar vildu þau vera.
Hún átti mikla hlýju og fólk og börn
sóttu í að koma til hennar og var oft
hjá henni margt um manninn. Það
má með sanni segja að fólk og hann-
yrðir hafi verið hennar. Hún var
snillingur í því að búa til flíkur úr
efnisbút eða garni og áhugi hennar
á ættfræði óx eftir því sem á ævina
leið.
Nú er hún öll og skilur eftir sig
stór spor, kona sem var heimili sínu
og börnum allt. Frá henni er nú
kominn stór og myndarlegur hópur
fólks sem hvert og eitt ber forfeðr-
um sínum fagurt vitni. Takk fyrir
allt, tengdamamma.
Ingibjörg Eiríksdóttir.
Elsku amma. Ég átti ekki von á
þeim fréttum sem ég fékk, morg-
uninn 26. október, og er ekki alveg
tilbúin að sætta mig við þessar
fréttir að hún Vala langamma mín
sé farin. En ég veit að þú ert hjá afa
og þið eruð hamingjusöm og sæl á
ný, þú ert komin á staðinn sem þú
vildir vera á með afa. Við segjum
alltaf við Ásu Kristínu að nú sért þú
hjá honum afa Dóra, að dansa við
hann og kyssa hann. Ég sé það fyrir
mér að þegar þú komst til hans hef-
ur hann sagt: „Jæja, Valgerður, þú
ert þá loksins komin til mín.“ Ég er
nýbúin að sjá mynd sem fjallar um
dauðann, og í henni kemur fram að
eftir dauðann fer fólk á staðinn sem
það heldur mest upp á og mig
grunnar að þið afi séuð í Sunnutúni.
Minningin um þig, elsku amma,
mun lifa í hjörtum okkar alla ævi,
minningin um bestu, skemmtileg-
ustu, brosmildustu, gjafmildustu og
fallegustu konu sem uppi hefur ver-
ið og ekki má gleyma að þú hafir
búið yfir smáþrjósku, yndislegri
þrjósku. Aldrei fór ég frá þér eða
nokkur annar svangur því það var
alltaf til góðgæti hjá Völu Páls,
enda snillingur í eldamennsku og
bakstri. Manni var aldrei kalt, því
Valgerður Jóna
Pálsdóttir
Elsku (lang)amma Vala,
ástarþakkir fyrir hvað þú
varst alltaf góð við okkur, hlý
og yndisleg, alltaf tilbúin
með útbreiddan faðminn og
gott í munninn. Takk fyrir
allar skemmtilegu stund-
irnar sem við áttum saman.
Takk fyrir alla vettlingana.
Afi minn og amma mín
úti á Bakka búa,
þau eru bæði sæt og fín,
þangað vil ég fljúga.
Andri Björn og
Ása Kristín.
HINSTA KVEÐJA
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir
og afi,
SIGFÚS J. JOHNSEN
kennari og félagsmálastjóri,
Sóltúni 28,
Reykjavík,
lést á Landspítala Fossvogi fimmtudaginn 2. nóv-
ember.
Útför hans verður gerð frá Bústaðakirkju fimmtudaginn 9. nóvember
kl. 13.00.
Kristín S. Þorsteinsdóttir,
Þorsteinn Ingi Sigfússon, Bergþóra K. Ketilsdóttir,
Árni Sigfússon, Bryndís Guðmundsdóttir,
Gylfi Sigfússon, Hildur Hauksdóttir,
Margrét Sigfúsdóttir, Bjarni Sigurðsson,
Þór Sigfússon, Halldóra Vífilsdóttir,
Sif Sigfúsdóttir, Búi Kristjánsson
og barnabörn.