Morgunblaðið - 04.11.2006, Blaðsíða 54

54 LAUGARDAGUR 4. NÓVEMBER 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Sólveig Páls-dóttir fæddist á
Keldunúpi á Síðu
20. ágúst 1897. Hún
lést á Heilbrigðis-
stofnun Suðaustur-
lands 28. október
síðastliðinn. Sólveig
var dóttir hjónanna
Páls Þorlákssonar,
f. 23. 9. 1873, d. 21.
1. 1906, og Guð-
rúnar Halldórs-
dóttur, f. 27. 10.
1860, d. 26. 1. 1952.
Sólveig átti fjögur
systkini. Þau eru: Ingibjörg, f. 18.
5. 1900, d.18. 12. 1970, Halla Þur-
íður, f. 29. 3. 1902, d. 15. 8. 1923,
Jón, f. 5. 2. 1904, d. 26. 2. 1985,
Pála, f. 17. 1. 1906, d. 20. 1. 1991.
Hinn 26. ágúst 1923 giftist Sól-
veig Gunnari Jónssyni, f. 31.1.
1891, d. 14.12. 1967. Gunnar og
Sólveig eignuðust sjö börn. Þau
eru: 1) Guðlaugur, f. 17.9. 1924,
kvæntur Ingibjörgu Ester Ein-
arsdóttur, f. 16.5. 1931, d. 17.3.
Sólveig bjó á Keldunúpi á Síðu,
flutti árið 1902 þá fimm ára að
Prestsbakkakoti í sömu sveit. Fað-
ir hennar deyr úr lungnabólgu
þegar hún er á níunda ári og þá er
yngsta systirin nýfædd, heimilið
er leyst upp, og allri fjölskyldunni
er komið fyrir í Öræfunum. Sól-
veigu er komið fyrir á Hofi hjá
Oddi Sigurðssyni og Guðlaugu
dóttur hans. Hún er í heimili hjá
þeim og vinnur öll almenn sveita-
störf. Árið 1921 fer hún til vetur-
setu til Víkur í Mýrdal til séra
Jóns Þorvarðarsonar og þar er
hún tvo vetur. Hinn 26.8. 1923
giftist hún Gunnari Jónssyni í
Breiðutorfu Svínafelli og flyst
þangað. Árið 1948 flytjast Gunnar
og Sólveig í Vesturbæ í Svínafelli
og þar búa þau félagsbúi með
Guðlaugi syni sínum. Árið 1980
flyst Sólveig með Guðlaugi syni
sínum og hans fjölskyldu í Víðihlíð
í Svínafelli og þar býr Sólveig þar
til hún flyst árið 1993 á dvalar-
heimilið Skjólgarð á Höfn í
Hornafirði og dvelur hún þar til
æviloka.
Útför Sólveigar verður gerð frá
Hofskirkju í Öræfum í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
1985, þau eiga fjögur
börn, Sólveigu,
Hannes, Gunnar og
Hólmfríði. 2) Þur-
íður, f. 29.9. 1926,
hún á eina dóttur,
Guðrúnu Sólveigu. 3)
Pálína Guðrún, f.
23.11. 1929, gift
Svavari Magnússyni,
f. 8.4. 1926, þau eiga
fimm börn, Sigríði
Jónu, Gunnar Örn,
Guðgeir, Sigmar og
Margréti. 4) Jón
Ólafur, f. 6.1. 1934,
sambýliskona Inger Bjarna Ipsen.
f. 5.8. 1944. 5) Halla Þuríður, f.
26.5. 1935, hún á eina dóttur, Hall-
dóru Guðlaugu. 6) Jóhanna, f.
10.9. 1936, hún á tvö börn, Sóleyju
og Jóhann. 7) Kjartan, f. 17.1.
1940, kvæntur Önnu Maríu Ein-
arsdóttur, f. 5.2. 1941, þau eiga
þrjú börn, Unni, Gunnar og Sól-
veigu Maríu. Barnabarnabörnin
eru 39 og barnabarnabarnabörnin
fimm.
Elsku mamma, þakka þér fyrir
hvað þú varst mér góð. Tímarnir
sem ég átti með þér voru bestu
stundir ævi minnar og það verður
gott að ylja sér við þær minningar.
Ég er samt svo ánægð með að þú
ert núna hjá pabba og núna líður
ykkur vel saman.
Guð veri með ykkur báðum.
Ykkar elskandi dóttir
Halla Þuríður Gunnarsdóttir.
Það eru rúmlega 40 ár síðan ég
kynntist Sólveigu tengdamóður
minni. Þá var ekki fært á bílum
austur í Öræfi, en Flugfélag Íslands
flaug vikulega á Fagurhólsmýri og
þangað var förinni heitið sumarið
1961 til að hitta tilvonandi tengda-
foreldra og fjölskyldu. Það var ekki
laust við smá kvíða hjá mér en það
var ástæðulaust. Eftir að flugvélin
var lent á Mýrinni vorum við Kjart-
an sótt á jeppa og síðan var ekið
heim að Svínafelli yfir óbrúaðar jök-
ulár og vegarslóða. Þegar stoppað
var á hlaðinu tók Sólveig á móti
okkur með útbreiddan faðminn. Ég
átti eftir að kynnast því betur hvað
faðmur hennar var hlýr og traustur.
Það voru margir í heimili hjá þeim
Sólveigu og Gunnari þetta sumar
eins og oftar. Mörg börn voru í
sumardvöl sem öll tóku mikla
tryggð við heimilið og leituðu þang-
að sumar eftir sumar. Sólveig leit
alltaf á þau eins og börnin sín. Það
var í mörgu að snúast hjá henni en
aldrei heyrðist hún tala um þreytu
eða kvarta yfir neinu. Það var ekki
hennar stíll. Hún var alla tíð jákvæð
og full af orku. Enda hugsaði hún
um heimilið meðan hún gat staðið í
fæturna.
Þau voru mörg koddaverin,
vöggusettin og ullarsokkarnir sem
hún gaf börnunum okkar og síðar
barnabörnunum. Þetta er nú orðin
stór hópur afkomenda og allir eiga
eitthvað sem hún gaf þeim. Hún var
orðin þreytt undir lokin og sagði
stundum: Ætlar hann Guð að
gleyma mér? Starfsfólkið á dvalar-
heimilinu á Höfn hugsaði einstak-
lega vel um hana og fyrir það erum
við þakklát. Það er einnig með
miklu þakklæti sem ég kveð Sól-
veigu tengdamóður mína.
Blessuð sé minning hennar.
Anna María Einarsdóttir
Okkur systkinin langar að minn-
ast hennar ömmu okkar með nokkr-
um orðum.
Þegar við hugsum til baka minn-
umst þess að á hverju sumri var
haldið af stað í Öræfin til að hitta
hana ömmu. Á þeim árum var alltaf
mikið ferðalag að fara í sveitina.
Fyrstu árin var ekki hægt að
ferðast þangað öðruvísi en með
flugvél og eftir að brúað var skrölt-
umst við á Willys jeppanum hans
pabba. Ferðin var það löng að oftar
en ekki var tjaldað á leiðinni. Þegar
við loks komum að Svínafelli beið
amma ávallt með útbreiddan faðm-
inn á tröppunum og inni biðu
ömmu-kanilsnúðar og pönnukökur.
Í sveitinni var ávallt mikið um
krakka á okkar aldri og var mikið
ævintýri að hitta þar frændsystk-
inin.
Öll eigum við systkinin eitthvað
sem amma hefur prjónað og saumað
út. Einnig hugsaði amma alltaf um
að börnin okkar fengju sinn hlut af
handverki hennar. Í okkar hjörtum
eru þessir hlutir dýrmætir, ekki síst
fyrir þær sakir að amma hélt áfram
þessari iðju þrátt fyrir háan aldur.
Á fyrsta eiginlega ættarmótinu
sem haldið var í Svínafelli í tilefni
níræðis afmælis hennar fengum við
þá sterku tilfinningu að þessi kona
yrði allra amma elst. Síðan þá hafa
verið haldin mörg ættarmót. Við
vitum að fjölskyldan mun halda
áfram að hittast í minningu ömmu.
Elsku amma, Guð geymi þig.
Unnur,
Gunnar og Sólveig María
Kjartansbörn
„Sjáumst þegar þú kemur næst,
ef ég tóri,“ sagði langamma við okk-
ur þegar við kvöddum eftir sum-
ardvölina hjá henni, stóð í bæjar-
dyrunum og veifaði þar til ekki sást
til hennar meir. Amma tórði nátt-
úrulega þegar við komum aftur
næsta sumar, og það næsta, og það
næsta. Það var heldur ekki þannig
að hún liti eitthvað út fyrir að vera
að fara. Ennþá sá hún um að leggja
morgunmatinn á borðið áður en við
hin fórum á fætur, prjóna handa
okkur sokka, stoppa í, gaf hænun-
um og rakaði saman grasið fyrir
framan húsið. Ofan á allt þetta og
margt, margt fleira þá sinnti hún
okkur börnunum, tók okkur í fang
sér þegar okkur leið illa, söng og
stjanaði í kringum okkur. Við þökk-
um fyrir að hafa fengið að vera sam-
ferða einstaklega fallegri og góðri
konu. Elsku langamma við erum
stolt af þér.
Kristinn Már, Ívar Guðlaugur,
Elva Sara og Þorbjörn
Amma mín Sólveig Pálsdóttir er
látin. Hún var búin að bíða lengi eft-
ir hvíldinni blessunin og fráfall
hennar ætti því kannski ekki að
koma á óvart. En það er alltaf sárt
að kveðja og ég kveð þig elsku
amma mín með söknuði og trega, þó
að ég sé glöð fyrir þína hönd að kall-
ið sé loksins komið.
Amma var glaðsinna og hafði
góðan húmor og ekki síst fyrir
sjálfri sér og sinni vesöld eins og
hún sagði sjálf en henni fannst það
vesöld að geta ekki gert neitt gagn,
jafnvel þó hún væri næstum hundr-
að og tíu ára. Nú í seinni tíð sagði
hún oft að hún skyldi ekkert í því
hvað það ætti að þýða að láta sig
tóra svona lengi og sagðist halda að
Guð hefði hreinlega gleymt sér. En
hún var eigi að síður glöð og hafði
gaman af að fá heimsóknir, sérstak-
lega börn og moladósin í náttborð-
inu hennar var alltaf full af góðgæti
og eftirsótt hjá börnunum enda
máttu þau fá eins og þau vildu og
helst meira.
Mamma var oft lengi að heiman
vegna veikinda og þá kom það í hlut
ömmu að hugsa um okkur systkinin.
Ég minnist þess þegar ég var lítil að
ef ég meiddi mig eitthvað þá tók
amma mig í fangið, hossaði á hnénu
og söng og sennilega hef ég aldrei
meitt mig meira en svo að það væri
ekki batnað þegar hún var búin að
syngja Guttavísur.
Amma er orðin fullorðin, um sjö-
dug, þegar ég man eftir henni og þá
að mestu hætt í útiverkum, mjólk-
aði þó alltaf kýrnar og hugsaði um
hænsnin en það gerði hún fram yfir
áttrætt. Ömmu og langömmubörnin
komu oft í heimsókn og voru hænd
að henni og þær voru margar ferð-
irnar hjá henni og langömmubörn-
unum austur í Skemmu að gefa
hænunum.
Amma var einstaklega heimakær
og fór helst ekki að heiman nema
hún þyrfti að fara til læknis og það
var nú ekki oft. Eitt sinn þegar
amma var að baka pönnukökur
handa mér og pabba, en við vorum
einhverstaðar úti við, þá dettur hún
og lærbrotnar, henni tekst að
hringja í Svöfu vinkonu sína og
frænku á Böltanum og hún kemur
henni til hjálpar. En að sjálfsögðu
þurfti fyrst að klára pönnuköku-
baksturinn, svo mátti hringja í
lækninn.
Seinni árin lét hún þó nöfnu sína
(Sollu systur mína) plata sig til
Reykjavíkur einstaka sinnum, þar
var hún mikill aufúsugestur og naut
sín með langömmubörnunum og öll-
um ættingjunum sem komu í heim-
sókn.
Síðustu árin sín í Svínafelli er
amma að mestu inni við og hún er
mín aðal barnapía þegar dóttir mín
Ingibjörg Ester er lítil og mikið
voru þær nú búnar að syngja sam-
an, róa og rugga daginn út og dag-
inn inn, Ingibjörg lærði allar helstu
barnagælur og stökur um leið og
hún lærði að tala.
Elsku amma mín nú ert þú farin í
þá ferð sem þú hefur beðið svo lengi
eftir og ég veit að það verður tekið
vel á móti þér á áfangastað.
Haf þökk fyrir allt og allt.
Þín
Hólmfríður Guðlaugsdóttir
(Hólla)
Elsku langamma þú var mjög góð
við mig systkini mín. Það var svo
gaman að heimsækja þig á Skjól-
garð, þú gafst okkur alltaf mola í
munninn og sokkaboli eins og þú
sagðir alltaf. Þú tókst okkur alltaf í
fangið og trallaðir við okkur.
Ég og systkini mín munum sakna
þín svo mikið, elsku langamma.
Þakka þér fyrir allar góðu stund-
irnar. Hafðu það gott hjá guði og
langafa.
Eyþór Máni, Gunnar Páll og
Halla Þurí Steinarsbörn.
Látin er í hárri elli, 109 ára, Sól-
veig Pálsdóttir fyrrum húsfreyja í
Svínafelli í Öræfum. Ég þykist vita
að því verði haldið á lofti, kannski
um langa hríð hversu háum aldri
hún náði, en ekki er síður ástæða til
að halda á lofti hennar góðu og
mörgu mannkostum því þeir voru
ótæmandi. Ég man þegar við hjónin
fluttum að Skaftafelli árið 1953.
Fljótlega átti minn maður erindi
austur að Svínafelli, líklega að fá
einhverja fyrirgreiðslu. Þegar hann
kom til baka kemur hann með þau
skilaboð frá húsmóðurinni í Vest-
urbænum í Svínafelli að ef mig
vantaði eitthvað lítilræði svo sem
mjólkurdreitil eða smjörklípu skyldi
ég láta sig vita og hún lét ekki sitja
við orðin tóm því alltaf meðan hún
var við stjórnvölinn var hún gefand-
inn en ég þiggjandinn. En ástæðan
var ekki að þar hafi verið svo mikill
auður í garði, nei, góðmennskan var
bara alltaf í fyrirrúmi. það var vel
farið með lítil efni og ýtrustu hag-
sýni gætt, en hún kunni að gleðjast
þegar vel gekk og naut þess að gera
vel við gesti og gangandi. Sólveig
var óvenju vel verki farin, prjónaði
og saumaði útsaum og teiknaði
mynstur sem ekki var algengt þá.
Það var oft mikið af börnum til sum-
ardvalar hjá Sólveigu og hún lét þau
sannarlega njóta handa sinna með
prjónuðum og saumuðum flíkum og
voru mín börn þar ekki afskipt.
Sólveig var alla tíð nett vaxin og
því var það merkilegt hverju hún
gat áorkað, hún var stjórnsöm og
þar sem Gunnar maður hennar átti
við vanheilsu að stríða þá hikaði hún
ekki við að ganga jafnt í inni og úti-
verkin. Eitt var það sem hún gerði
m.a. sem ég hafði aldrei séð fyrr,
hún bjó til stærðar mottur úr göml-
um flíkum og efnisafgöngum sem
hún fléttaði saman af sinni ótrúlegu
smekkvísi. Ég hef oft hugsað að
gaman hefði verið að eiga slíka
mottu eftir hana og hengja upp á
vegg, þetta var svo sérstætt.
Sólveig var einstök manneskja
hún tók því sem að höndum bar með
æðruleysi, hún vildi öllum vel og fór
ekki í manngreinarálit og kom fram
við alla af hlýju og alúð. Fyrir mína
hönd og barna minna þakka ég
henni allt sem hún var okkur og
fjölskyldu hennar votta ég samúð
mína.
Nú ríkir kyrrð í djúpum dal
þótt uni foss í gljúfrasal
í hreiðrum fuglar hvíla rótt
þeir hafa boðið góða nótt.
Nú hverfur sól við segulskaut
og signir geislum hæð og laut
er aftanskinið hverfur fljótt
það hefur boðið góða nótt.
(MG)
Guðveig Bjarnadóttir,
Skaftafelli
Blessunin hún Veiga mín hefur
kvatt okkur elst allra. Þótt árin hafi
verið mörg og hún södd lífdaga,
söknum við hennar öll sem þekktum
þessa elskulegu konu.Ég sé hana
fyrir mér núna, 8 ára gamla reyrða
á hest og þannig flutt vestan af Síðu
og austur um öll stóru fljótin í
Öræfin í fylgd með bónda úr Öræf-
unum sem átti það erindi út yfir
sanda að ná í eldavél sem hann hafði
keypt. Engin kom þó eldavélin og
kannski var hann skapillur fyrir
bragðið því ekki yrti hann á hana
alla leiðina. Hann stoppar á hverj-
um bæ og þiggur veitingar og dvelst
og dvelst, enda ferðamenn í þá daga
eins og fréttamenn útvarps eða
sjónvarps þeirra daga. Alltaf sat
hún þögul á hestinum og beið þess
sem verða vildi. Þannig sagði hún
frá því á heldur gamansaman hátt
hvernig stóð á því að hún komst
austur í Öræfi í stað eldavélar. Mér
fannst þessi saga alltaf hálf nötur-
leg enda fædd og alin upp á upp-
hafstímum velferðar og trúði því
ekki öðru en að hún hefði verið
skelfingu lostin yfir þessari með-
ferð, en nítjándu aldar konunni
fannst þetta held ég bara nokkuð
eðlilegt, þannig var þetta bara. Fað-
ir Veigu, Páll Þorláksson, lést lið-
lega þrítugur árið 1906 frá konu og
fimm börnum og var Veiga þeirra
elst. Heimilið var leyst upp eins og
þá var oft siður og móðir hennar,
Guðrún og börn hennar enda í
Öræfum, flest á bæjunum á Hofi
sem þá var eins og lítið sveitaþorp.
Veigu var komið fyrir hjá feðginum
í Vesturhúsum og strax er þetta
nýja vinnuafl nýtt eins og hægt var
enda barnið ábyggilega fádæma
Sólveig Pálsdóttir
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar og amma,
AUÐUR KRISTÍN ANTONSDÓTTIR
líffræðingur,
Tómasarhaga 53,
lést á líknardeild Landspítala Kópavogi miðviku-
daginn 1. nóvember sl.
Útförin fer fram frá Hallgrímskirkju miðvikudaginn
8. nóvember kl. 13.00.
Andrés Sigurðsson,
Sigurlína Andrésdóttir,
Sighvatur Andrésson,
Ómar Andrés Ottósson.
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
GUÐMUNDUR SIGGEIR ÁGÚSTSSON
frá Aðalbóli,
Eyjahrauni 11,
Vestmannaeyjum,
lést á Heilbrigðisstofnuninni í Vestmannaeyjum
þriðjudaginn 17. október.
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins látna.
Gústaf Ólafur Guðmundsson, Marta Jónsdóttir,
Guðmundur Guðmundsson, Margrét Sveinsdóttir,
Geir Guðmundsson,
afabörn og langafabörn.