Morgunblaðið - 04.11.2006, Page 55
duglegt og ósérhlífið. „Ég var rifin
upp klukkan 5 á morgnana í hvernig
veðri sem var til að sækja hrossin,“
sagði hún okkur. Fannst það greini-
lega ekki leiðinlegt í minningunni,
því hún elskaði alla tíð hesta. Hún
gekk í skóla á Hofi en var látin
fermast ári fyrr en jafnaldrar henn-
ar, sjálfsagt til að vinnukrafturinn
nýtist nú betur, því skólagöngunni
átti að ljúka við fermingu og þannig
var stolið af henni einu ári í skóla-
göngu og af öllu í lífinu sá hún mest
eftir að fá ekki að læra meira, enda
skarpgreind og hefur því eflaust
fengist undanþága til að stytta hjá
henni skyldunámið vegna góðra
námshæfileika. Að hún erfði þetta
við húsbændur sína var öðru nær,
því hún talaði aldrei um þau öðru
vísi en með hlýju, sem var mér
óskiljanlegt, barninu af mölinni sem
alið var upp af móður sem trúði á
réttlæti sósíalismans. Ferð hennar
út í hinn stóra heim var í vinnu-
mennsku vestur til Víkur í Mýrdal
og þar lærði hún margt í hannyrð-
um og húsmóðurstörfum sem komu
henni að góðum notum í lífinu. Árið
1923 giftist hún Gunnar Jónssyni,
og flyst til hans í Breiðutorfuna í
Svínafelli, gamlan og lítinn torfbæ.
Þar eignuðust þau börnin sín sjö,
þau Guðlaug „Lulla“, Þuríði, Pálínu,
Jón Óla, Höllu, Jóhönnu og Kjartan.
Seinna kaupa þau svo Vesturbæinn,
reisulegt hús sem byggt var ein-
hvern tíma í lok fyrri heimstyrjald-
arinnar og þar bjó Veiga uns flutt
var inn í nýbýlið Víðihlíð árið 1978.
Gunnar var löngum heilsulaus,
þjáðist illa af heymæði og það kom
því oft í hlut Veigu að sinna útivinnu
jafnt sem hefðbundnum húsmóður-
störfum. Ekki erfði hún það þótt
sumir fussuðu yfir því að hún kven-
maðurinn, sæti klofvega á hesti eða
sæi um að járna þá, sem greinilega
var algjört tabú á fyrrihluta síðustu
aldar. Lífsbaráttan var hörð en
samhygð Öræfinga með náunganum
með eindæmum, þannig minnist ég
þess sem barn að ef einhverjar
framkvæmdir voru, birtust menn
bara og gengu í verkin án þess að
nokkur hefði beðið þá um aðstoðina,
en eins og um marga af minni kyn-
slóð var ég send í sveit. Ég var 10
ára og leist ekkert á mig í byrjun,
enda Öræfin á hjara veraldar, hefði
allt eins getað verið lent í Tim-
búktú. Ég kannaði því allar flótta-
leiðir en komst að því að þaðan færi
enginn nema fuglinn fljúgandi og
stöku flugvél. Svo fór að ég ílengd-
ist og fór ekki heim fyrr en að
hausti næsta árs, sátt við mitt hlut-
skipti enda ekki hægt að hugsa sér
betra fólk en Veigu, Gunnar, Lulla
og Eddu konu hans. Ég var þar í
mörg sumur og aftur í heilt ár þeg-
ar ég var um tvítugt þar sem Edda
kona Lulla dvaldi lengi á spítala.
Böndin hafa aldrei brostið og ég
varð þeirrar gæfu aðnjótandi að
teljast til stórfjölskyldunnar hennar
Veigu, enda talaði móðir mín aldrei
um börn hennar öðruvísi en sem
systkini mín úr Öræfunum. Gunnar
lést í desember 1967 þá farinn að
heilsu. Undanfarin ár heimsótti ég
Veigu oftast á afmælisdaginn henn-
ar 20. ágúst. Þegar Veiga varð 99
ára heimsóttum við Bjössi hana sem
oftar á Höfn. Við spjölluðum um
heima og geyma og allt í einu segir
gamla konan og kímir, „Það hefur
nú margt breyst í veröldinni síðan
við vorum upp á okkar besta Gunna
mín“. Ég skellti upp úr enda meira
en hálf öld á milli mín og hennar og
ég hreint ekki tilbúin að viðurkenna
að ég væri ekki upp mitt besta. En
áttaði mig svo á því að bak við grín-
ið var alvara, því þarna var öldung-
urinn að viðurkenna mig sem jafn-
ingja sinn og hefur mér síðan
fundist þetta eitt mesta lof sem mér
hefur hlotnast. Síðasta heimsóknin
var núna á 109 ára afmælinu, minn-
ið var farið að gefa sig en þegar ég
kvaddi hana þekkti hún mig þó aft-
ur og faðmaði eins og alltaf áður.
Um leið og ég , Bjössi og Margrét
Helga vottum öllum ættingjum og
vinum Veigu samúð vegna fráfalls
hennar, kveð ég hana með sömu
orðum og hún kvaddi mig ævinlega
með; Þakka þér fyrir allt sem þú
hefur gert fyrir mig og fjölskyldu
mína, Veiga mín. Hvíl í friði.
Guðrún Kr. Óladóttir.
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 4. NÓVEMBER 2006 55
✝ Áslaug Þor-geirsdóttir
fæddist á Húsavík
29. nóvember 1940.
Hún lést á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu á
Akureyri 29. októ-
ber síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Þorgeir Krist-
jánsson, f. 27. mars
1909, d. 12. apríl
1986, og Rebekka
Pálsdóttir, f. 17.
janúar 1912, d. 29.
júní 1986. Systir Ás-
laugar er Guðný Þorgeirsdóttir,
tryggingafulltrúi, f. 19. febrúar
1951.
Áslaug ólst upp á Húsavík þar
sem hún lauk landsprófi árið
1956. Árið 1960 dvaldi hún eitt ár
í Danmörku þar sem hún stund-
aði nám við Höng Husholdnings-
skole. Síðar vann hún ýmis versl-
unar- og þjónustustörf, m.a. hjá
Landsímanum, í
Landsbankanum á
Húsavík og hjá
Kaupfélagi Þing-
eyinga.
Hinn 10. maí 1964
giftist Áslaug
Tryggva Finnssyni
framkvæmdastjóra,
f. 1. janúar 1942.
Börn þeirra eru
Þorgeir, textasmið-
ur, f. 18. október
1968, sambýliskona
hans er Hulda B.
Hákonardóttir, f. 3.
júní 1951, Hjördís, sálfræðingur,
f. 2. apríl 1970, eiginmaður henn-
ar er Kári Gíslason, f. 10. nóvem-
ber 1969, og Halla Rún, kennari,
f. 21. nóvember 1974. Barn Hjör-
dísar og Kára er Halla, f. 21. sept-
ember 1993.
Útför Áslaugar verður gerð frá
Húsavíkurkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Það var rétt fyrir jólin 1990 að ég
sótti pakka á pósthúsið og þegar ég
opnaði hann seinna þá um kvöldið
komu í ljós fallegur teketill og
sneisafullur buðkur af ilmandi fal-
legum heimabökuðum smákökum.
Neðst í kassanum lá kort hvar á var
letrað með fallegri rithönd: Kveðja
frá Áslaugu á Húsavík.
Þetta voru mín fyrstu kynni af
tengdamóður minni sem þá vænt-
anlega hafði heyrt af því að son-
urinn væri að stíga í vænginn við
konu fyrir sunnan og vildi með
þessari fallegu sendingu bjóða mig
velkomna. Síðan hafa margar ferðir
verið farnar til Áslaugar og
Tryggva á Húsavík og alltaf hafa
móttökurnar verið hlýjar og rausn-
arlegar.
Áslaug var einstaklega vönduð
kona sem vildi gera allt fallega.
Henni fannst sjálfsagt að framreiða
mat á þann hátt sem hvert veitinga-
hús með sjálfsvirðinguna í lagi hefði
verið fullsæmt af og í desert var
guðdómlegt bakkelsið, heimagert að
sjálfsögðu. Henni fannst líka sjálf-
sagt að vefa undurfagra dúka og út-
búa annað handverk sem Kaðlínar-
kona á Húsavík um árabil. Allt svo
fallegt og vandað. Og henni fannst
sjálfsagt að vera svo vel lesin, sér-
staklega í fornsögunum, að hún var
eins og lifandi uppflettirit um hvað-
eina úr þeim bókmenntum. Skipti
þá engu hvort leita þurfti upplýs-
inga um atburði, ártöl eða skyld-
leika fornkappanna, Áslaug hafði
þetta allt á hreinu rétt eins og hún
væri að tala um eigin fjölskyldu.
Það var skemmtilegt að spjalla
við þessa vel gefnu konu sem var í
senn fáguð og alþýðleg og fannst
það sennilega svo sjálfsagt að hún
tók ekki eftir því.
Ég kveð Áslaugu með þakklæti.
Blessuð veri minning hennar.
Hulda B. Hákonardóttir.
Kæra Áslaug, ég kveð þig með
söknuði, því nú ertu farin í þína
hinstu för. Yfirleitt varstu ekki að
flýta þér, en þér virtist liggja á í
þetta sinn.
Ég kveð þig með söknuði, því þú
varst draumur sérhvers tengdason-
ar, veislumatur og tertur öll kvöld
og afgangarnir, því þú áætlaðir ríf-
lega, voru svo í morgunmat. Þú
varst gourmet-kokkur og herforingi
í eldhúsinu. Einu skiptin sem ég sá
þig skipta skapi var þegar hinn for-
inginn á heimilinu, Tryggvi, skipti
sér af eldamennskunni.
Ég kveð þig með söknuði, því þú
sást til þess að við ættum nógar
lopapeysur, sokka og vettlinga. Þú
áttir alltaf lager af sokkum og vett-
lingum sem við gátum gengið í, þeg-
ar við komum illa búin að sunnan.
Ég kveð þig með söknuði, því þú
færðir okkur sultur og hlaup á
haustin og dall með smákökum fyrir
jólin, oftast voru þeir reyndar tveir.
Ég kveð þig með söknuði, því það
var gott að sitja í eldhúsinu hjá þér,
drekka kaffi og spjalla. Og drolla,
þar náðum við sérstaklega vel sam-
an.
Ég kveð þig með söknuði, af ein-
tómri eigingirni, nokkuð sem þú átt-
ir ekki til, nema þegar kom að kapl-
inum, honum var ekki hægt að
deila.
Ég kveð þig með söknuði, því þú
varst góð kona, þú settir þig aldrei í
dómarasæti og varst fordómalaus.
Þú varst góð tengdamamma og
amma. Þú settir þig aldrei í fyrsta
sæti og vildir ekki láta á þér bera,
þótt þú hefðir svo margt til brunns
að bera, varst víðlesin og skemmti-
leg.
Kæra Áslaug, ég vona að þér líði
vel á nýjum stað, hittir þar fyrir
bæði Snorra og Agöthu með nýjar
sögur í farteskinu.
Ég kveð þig með söknuði.
Kári.
Mæður gleðjast þegar synir
þeirra eignast góða konu. Þar með
bætist tengdadóttir í fjölskylduna.
Þegar tengdadóttirin reynist gull og
gersemi breytist gleðin í hamingju.
Að eignast í kaupbæti góða vinkonu
í móður tengdadótturinnar er ekki
sjálfgefið í flókinni tilveru nútímans.
Þannig kynntist ég Áslaugu Þor-
geirsdóttur fyrir næstum fjórtán ár-
um. Síðan höfum við átt margar
skemmtilegar og gefandi samveru-
stundir ýmist norðan heiða eða
sunnan. Okkur fannst gaman að
monta okkur af því að við ættum
saman barn, bólgnar af stolti yfir
fyrsta barnabarninu okkar, henni
Höllu.
Ég var svo ljónheppin að komast í
kost og lógí hjá Áslaugu og Tryggva
í tvígang vegna leikstjórnarverk-
efna á Húsavík. Þar var ekki í kot
vísað. Áslaug var listakokkur og það
var veisla hvert kvöld. Við bættist
fróðleikur, sögur og samtöl sem
voru skemmtileg og menntandi í
senn. Við stofnuðum lítið félag,
Drollarafélagið, og Áslaug var for-
maður í því. Ég kom seint heim úr
vinnunni á kvöldin og þá var strax
skellt á fundi í félaginu. Við morg-
unverðarborðið var svo framhalds-
fundur. Það voru mörg málefni sem
þurfti að afgreiða. Það var sama
hvar borið var niður. Áslaug var
hafsjór af fróðleik og ég var upp-
frædd um menningu og sögu Þing-
eyinga bæði lifandi og látinna og
kynntist framættum fjölskyldunnar.
Myndir og munir voru dregin fram
og settu allt í ljóslifandi samhengi.
Íslendingasögurnar voru ætíð í seil-
ingarfjarlægð innan um bækur á
ensku, þýsku og dönsku sem hún las
jöfnum höndum.
Hún þekkti Ísland mjög vel, bæði
af ferðalögum og lestri. Við ferð-
uðumst saman í huganum um allt
landið á meðan hún las Landið þitt
Ísland, frá ö til a. Hún hafði þurft að
fletta upp á örnefni sem byrjaði á ö,
en gat ekki lagt frá sér bækurnar
fyrr en hún hafði lokið við þær allar
fimm – í öfugri stafrófsröð.
Öll fjölskyldan naut góðs af henn-
ar frábæru matargerðarlist. Falleg-
ar krukkur fylltar óborganlegu
gómsæti rötuðu inn í ísskápinn eftir
uppskeruna á haustin og hvern
morgun glöddust bragðlaukarnir yf-
ir dýrindis rósablaðasultu, hrúta-
berjageli eða krækiberjamarmelaði
með rommi. Handavinnan var henni
líka útbær og ýmislegt fallega ofið
og prjónað gleður augun og heldur
á okkur hita.
Minningin um einstaka mann-
kosti og góða vinkonu er okkar
huggun við skyndilegt fráfall Ás-
laugar eftir stutta sjúkralegu. Hug-
urinn er hjá Tryggva og allri fjöl-
skyldunni.
Sigrún Valbergsdóttir.
Áslaug Þorgeirsdóttir
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
JÓN GUÐMUNDSSON
frá Raufarhöfn,
lést á öldrunarhjúkrunardeild FSA, Seli, að morgni
mánudagsins 30. október.
Hann verður jarðsunginn frá Raufarhafnarkirkju
þriðjudaginn 7. nóvember og hefst athöfnin
kl. 14.00.
Hrefna Friðriksdóttir,
Sigurbjörg Jónsdóttir, Þórarinn Stefánsson,
Friðrik Jónsson, Steinunn Leósdóttir,
Gissur Jónsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi, langafi og langalangafi,
ANDRÉS MAGNÚSSON,
Kleppsvegi 10,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum í Fossvogi fimmtudaginn
2. nóvember.
Útför auglýst síðar.
Svava Jónsdóttir,
Jóna Andrésdóttir, Sigurður Ingi Ingólfsson,
Edda Andrésdóttir, Stefán Ólafsson,
Gunnar Andrésson, Margrét Jónsdóttir,
barnabörn, barnabarnabörn
og barnabarnabarnabarn.
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
JÓN STEFÁNSSON,
áður til heimilis
á Bústaðavegi 89,
Reykjavík,
lést á Hrafnistu í Reykjavík miðvikudaginn
1. nóvember.
Jarðarförin auglýst síðar.
Stefán Jónsson, Sigríður Sveinsdóttir,
Karen Jónsdóttir, Þröstur Eyjólfsson,
Bryndís Jónsdóttir, Ágúst Ingi Andrésson,
Steinunn Jónsdóttir, Hallur Ólafsson,
barnabörn og barnabarnaörn.
Kærar þakkir til ykkar allra sem sýnduð okkur
stuðning og vinarhug við andlát
HREFNU GUÐJÓNSDÓTTUR.
Sérstakar þakkir fyrir allar blómakveðjurnar og
gjafir til líknarfélaga.
Smári Steingrímsson,
Steingrímur Smárason,
Hanna Smáradóttir,
Auður Smáradóttir,
tengdabörn og barnabörn.
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim sem hafa
sýnt okkur samúð og vináttu við andlát og útför
JARÞRÚÐAR GUÐMUNDSDÓTTUR,
Fannborg 3,
Kópavogi.
Við færum starfsfólki hjúkrunarheimilisins á Vífils-
stöðum sérstakar þakkir fyrir einstaka umönnun
og hlýhug.
Einar Árnason,
Helga Einarsdóttir, Karl Magnús Kristjánsson,
Arna Einarsdóttir, Konráð Konráðsson,
barnabörn og barnabarnabörn.