Morgunblaðið - 16.11.2006, Síða 35

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 16. NÓVEMBER 2006 35
Óvopnaðar konur á Gazaströnd
hafa tekið forystuna í að verjast nýj-
ustu blóðugu árás Ísraelshers.
Í dögun, 8 nóvember, varpaði ísr-
aelski flugherinn sprengjum á heim-
ilið mitt og lagði það í rúst. Ég var
skotmarkið, en í minn stað lést
Nahla, mágkona mín, í árásinni
ásamt átta börnum sem hún hafði
fyrir að sjá. Í sömu árás varpaði Ísr-
aelsher sprengjum á íbúðarhverfi í
bænum Beit Hanoun á Gaza-
ströndinni, drap þar 19 og særði 40.
Af þeim látnu voru margir drepnir í
rúmum sínum.
Sextán manns úr Athman-
fjölskyldunni fórust, elst þeirra var
Fatima, 70 ára, en Dima, sú yngsta
var eins árs. Sjö fjölskyldumeðlim-
anna voru börn.
Tala látinna í Beit Hanoun fór upp
fyrir 90 á einni viku.
Þetta er tíunda árás Ísraela á Beit
Hanoun frá því að þeir lýstu yfir að
herinn yrði fluttur burt frá Gaza.
Herinn hefur breytt bænum í afgirt
hersvæði, þar sem 28.000 íbúar eru
látnir sæta hóprefsingu. Ísraelskir
skriðdrekar og hersveitir hafa um-
kringt bæinn dögum saman og varp-
að sprengjum á hann. Skrúfað var
fyrir vatn og rafmagn og á meðan
dánartíðnin eykst hefur engum
sjúkrabílum verið hleypt inn á svæð-
ið. Ísrelskir hermenn brutust inn í
húsin, lokuðu fjölskyldurnar inni og
komu leyniskyttum fyrir á húsþök-
unum, sem skjóta á allt sem hreyfist.
Við vitum ekki enn hvað hefur orðið
af sonum okkar, eiginmönnum og
bræðrum frá því að allir karlmenn
yfir 15 ára voru numdir á brott
þriðjudaginn 7. nóvember.
Þeim var skipað að afklæðast, svo
þeir voru aðeins á nærbuxunum, síð-
an voru þeir handjárnaðir og færðir
á brott.
Það er ekki auðvelt – fyrir móður,
systur eða eiginkonu að horfa á ást-
vini sína hverfa fyrir framan augun á
sér. Kannski var það þetta sem gerði
mér og 1500 öðrum konum kleift að
sigrast á ótta okkar og brjóta út-
göngubann Ísraels föstudaginn 3.
nóvember, og reyna að frelsa nokkra
af ungu mönnunum okkar sem voru
umsetnir í mosku, þar sem þeir
reyndu að verja okkur og borgina
okkar fyrir hernaðarmaskínu Ísr-
aels.
Við buðum sterkasta hernum í
heimshluta okkar birginn óvopn-
aðar. Hermennirnir voru búnir nýj-
ustu vopnum og við höfðum ekkert
nema hver aðra og frelsisþrá okkar.
Þegar við höfðum komist í gegn um
fyrsta vegatálmann jókst sjálfs-
traust okkar, og við urðum
ákveðnari í að rjúfa þetta kæfandi
umsátur. Hermennirnir í hinu svo-
kallaða varnarliði hikuðu ekki við að
skjóta á óvopnaðar konur. Ég man
eins lengi og ég lifi eftir sjóninni
þegar nánar vinkonur mínar, Ibt-
issam Yussuf abu Nada og Rajaa
Ouda, drógu andann í hinsta sinn, al-
blóðugar.
Seinna varpaði ísraelsk flugvél
sprengju á rútu sem var að flytja
börn á leikskólann. Tvö börn létust
ásamt kennaranum þeirra. Í síðustu
viku létust 30 börn. Þegar ég geng
um troðfullan spítalann nístir það
mig að sjá mikinn fjölda lítilla lík-
ama örótta eða aflimaða. Við þrýst-
um börnunum okkar þétt að okkur
þegar við förum að sofa, í veikri von
um að við getum varið þau gegn
skriðdrekum og herflugvélum Ísr-
aels.
En eins og þetta hernám og
fjöldarefsing séu ekki nóg, erum við
Palestínumenn einnig fórnarlömb
kerfisbundins umsáturs sem hinn
svokallaði frjálsi heimur heldur okk-
ur í. Við erum svelt og kæfð í refs-
iskyni fyrir að við voguðum okkur að
nýta okkur þann lýðræðislega rétt
að velja okkur leiðtoga og fulltrúa.
Ekkert grefur meira undan fullyrð-
ingum Vestursins um að það sé að
verja frelsi og lýðræði heldur en það
sem er að gerast í Palestínu.
Skömmu eftir að Bush lýsti yfir
áformum sínum um að koma á lýð-
ræði í Mið-Austurlöndum, gerði
hann allt til að kæfa lýðræðið okkar í
fæðingu, með því að láta handtaka
ráðherra okkar og þingmenn. Ég á
enn eftir að heyra Vesturveldin for-
dæma það að húsinu mínu, kjörins
þingmanns, hafi verið rústað og ísr-
aelskar sprengjur hafi drepið fjöl-
skylduna mína. Þegar lík vina minna
og starfsystkina lágu sundurtætt
heyrðist ekki aukatekið orð frá hús-
bændunum á Kapitól hæð og í
Downingstræti 10, sem segjast vera
verndar kvenréttinda.
Hvers vegna ættum við Palest-
ínumenn að þurfa að sætta okkur við
að landinu okkar sé stolið eða að við
sætum þjóðernishreinsunum og sé
neitað um grundvallarmannréttindi,
að þurfa að dúsa í guðsvoluðum
flóttamannabúðum, án þess að mót-
mæla og veita viðnám?
Lærdómurinn sem heimsbyggðin
ætti að læra af Beit Hanoun í síðustu
viku er að við Palestínumenn mun-
um aldrei láta landið, bæina og þorp-
in okkar af hendi. Við munum ekki
hvika frá þeim lögmætu réttindum
okkar að fá brauðflís eða hnefa af
hrísgrjónum. Við, konurnar í Palest-
ínu, munum andæfa þessu hrotta-
lega hernámi þó byssum sé beint að
okkur, við séum umsetnar eða svelt-
ar. Réttindaafsal okkar og afkom-
enda okkar er ekki til umræðu. Hver
sá sem vill frið í Palestínu og í Mið-
Austurlöndum verður að beina orð-
um sínum og hömlum að hernáms-
veldinu, ekki þeim hernumdu, að
gerandanum en ekki fórnarlambinu.
Sannleikurinn er sá að lausnin er í
höndum Ísraels, hers þess og banda-
manna þess – ekki kvenna og barna
Palestínu.
Við sigruðumst á ótta okkar
Eftir Jameelu al-Shanti
» Við, konurnar í Pal-estínu, munum and-
æfa þessu hrottalega
hernámi þó byssum sé
beint að okkur, við séum
umsetnar eða sveltar.
Palestínsk stúlka mótmælir árásum Ísraela á bæinn Beit Hanoun í norður-
hluta Gaza 3. nóvember sl.
Höfundur er þingmaður Hamas-
samakanna í fulltrúadeild palestínska
þingsins. Hún fór fyrir mótmæla-
göngu kvenna gegn umsátrinu í Beit
Hanoun föstudaginn 3. nóvember.
Þessi grein birtist upphaflega í
breska dagblaðinu The Guardian.
STUNDUM finnst mér að fólk
megi ekki hafa skoðanir, sannfær-
ingu eða trú, þá sé það flokkað sem
ofstæki, rasismi eða skortur á um-
byrðarlyndi.
Ég bý í heimi þar sem oft virðist
sem illskan ráði ríkjum. Glæpir eru
daglegt brauð og ofbeldið talar allt-
af hærra og hærra. Við erum upp-
tekin við að reyna að finna lausnir á
þessu, við viljum jú búa í öryggi og
friðsemd. Byrgja brunninn áður en
barnið dettur í hann. Forvarnir eru
nokkuð sem við erum að vinna í.
Vissulega þarf að gera það, því að
afneitun á ástandi er ekki lausnin.
En hvar byrjar illskan, hvar byrj-
ar stríðið? „Af hverju koma stríð og
af hverju koma sennur meðal yðar?
Af hverju öðru en girndum yðar,
sem heyja stríð í limum yðar. Þér
girnist og fáið ekki, þér drepið og
öfundið og getið þó ekki öðlast. Þér
berjist og stríðið. Þér eigið ekki, af
því að þér biðjið ekki. Þér biðjið og
öðlist ekki af því að þér biðjið illa,
þér viljið sóa því í munað!“ (Jak-
obsbréf 4,1–3.)
Biblían vísar til okk-
ar sjálfra, okkar eig-
ingjarna og óbilgjarna
eðlis. Mikið til í því.
Ég er sek um að vera
oft eigingjörn og óbil-
gjörn. Á öðrum stað í
Orðinu er okkur bent
á að vera ekki eins og
maður sem skoðar
sjálfan sig í spegli, en
gleymir því svo jafn-
skjótt hvernig hann
leit út, um leið og hann
snýr sér frá spegl-
inum. Sjálfskoðun er
sem sagt til lítils ef af-
neitunin er til staðar og sjálfsrétt-
lætingin.
Við mennirnir þykjumst oft vera
vitrir og vitsmunahroki er eitthvað
sem ég sé og skynja allt í kringum
mig og oft gríp ég sjálfa mig, þegar
sú hugsun flýgur í gegn að ég sé svo
ansi bara gáfuð. Menn heyja kapp-
ræður og vega mann og annan með
orðræðu. Við erum góð með okkur
og spegilmyndin er greinilega ekki
alltaf ljóslifandi fyrir okkur.
En hvert er ég að fara með þess-
um hugleiðingum? Jú, við vitum
(vonandi) að víða í hinum vestræna
heimi eru landslögin byggð á kristi-
legum grunni, upp úr
Biblíunni. Boðorðin tíu,
flest þekkjum við eitt-
hvað af þeim. En stór
hluti af samfélags-
lögum okkar virðist
byggjast á Nýja testa-
mentinu, þar sem Jes-
ús bendir okkur á að
vera miskunnsöm og
fyrirgefandi, og huga
að okkar minnsta bróð-
ur. Verið fyrri til að
veita hvort öðru virð-
ingu segir Páll og á þar
við bæði kynin. Sjáið
um útlendinga og ekkj-
ur. Enginn rasismi þar.
Hugsun mín og gildismat byggist
vissulega á þessum gömlu góðu
gildum sem spretta af orðum
Krists. En Biblían segir okkur líka
að við eigum ekki að samþykkja
synd, þ.e. ef eitthvað stríðir gegn
þessum gildum og lögum landsins,
sem stjórnarskráin býður, þá eigum
við ekki að samþykkja það. Er það
þá rasismi?
Ég tek því undir það að við eigum
að vanda okkur betur og horfa á það
með opnum augum og hlusta á um-
ræðuna, en láta samt ekki mata
okkur. Maður án sannfæringar er
eins og skipreika maður sem veit
ekki hvert hann stefnir. Í hvernig
þjóðfélagi viljum við lifa, hverju vilj-
um við halda og hvaða nýjungar
viljum við tileinka okkur? Ég fyrir
mitt leyti vil lifa í velmegun (eiga í
mig og á), í friðsemd, í samfélagi
þar sem jafnrétti og bræðralag rík-
ir, tjáningarfrelsi og virðing og þar
sem sýnd er umhyggja fyrir náung-
anum.
Ég vil ekki önnur lög en þau lög,
sem í landinu eru. Víða hafa verið
vandamál vegna þessa með innflytj-
endur, þar sem trúarbrögð þeirra
aðlagast ekki okkar lögum. Ég tel
að það þurfi að vera afar skýrt fyrir
þeim, sem hér setjast að, hver
landslögin eru og að menn sam-
þykki að beygja sig undir þau. Ég
vil að betur sé staðið að tungumála-
kennslu fyrir innflytjendur og þeir
séu upplýstir um rétt sinn og að
reynt verði að halda betur utan um
það, svo að atvinnuveitendur geti
ekki misnotað aðstöðu sína.
Á Íslandi hafa blóð og sviti runnið
í okkar verkalýðsbaráttu og sárt til
þess að hugsa, að hún geti farið fyr-
ir bí.
Það er öllum til góða að betur sé
að þessu staðið en hefur verið hing-
að til, og þetta er vissulega þörf um-
ræða og grafalvarleg. Við erum að
tala um fólk, innflytjendur og okkur
sjálf. Breytt samfélagsmunstur og
við getum, ef við viljum, haft mikil
áhrif á hvert stefnir. Við getum sett
okkur markmið og náð þeim. Til
þess þarf að mínu viti umræðu án
ásakana um rasisma og stefnumót-
un.
Ég er óflokksbundin og hef aldrei
kosið Frjálslynda, en tek ofan fyrir
þeim að hefja þessa umræðu, sem
hvílir þungt á mörgum.
Hvað er rasismi?
Guðlaug Helga Ingadóttir
fjallar um trúarbrögð,
innflytjendur og fordóma
»Maður án sannfær-ingar er eins og
skipreika maður sem
veit ekki hvert hann
stefnir.
Guðlaug Helga
Ingadóttir
Höfundur er söngkona
og leirlistarkona.
Heyrst hefur: Það var sagt honum að fara.
RÉTT VÆRI: Honum var sagt að fara.
Gætum tungunnar
Sængurfataverslun, Glæsibæ • Sími 552 0978 • www.damask.is • Opið mán.-fös. kl. 10-18, lau. kl. 10-16.
Engin gerviefni
í rúmfötunum
frá okkur
Borgin gegn landinu
keppendur eða samherjar?
Ráðstefna um fasteignamarkað og byggðaþróun
á Íslandi. Á vegum Rannsóknarseturs í húsnæðismálum
við Háskólann á Bifröst.
Samstarfsaðilar: Félagsmálaráðuneytið og Íbúðalánasjóður
Föstudaginn 17. nóvember 2006 kl 13.15-15.15. Hótel Nordica salur G
Magnús Stefánsson, félagsmálaráðherra setur ráðstefnuna.
Magnús Árni Skúlason, dósent.
Frá einsleitu til alþjóðlegs samfélags – hinir nýju Íslendingar.
Grétar Þór Eyþórsson, prófessor.
Hvar er landsbyggðin...og hvar ekki? Um hreppapólitík, lands-
byggðarpólitík og höfuðborgarpólitík.
Vífill Karlsson, dósent.
Fasteignamarkaður einstakra sveitarfélaga: Landfræðilegt
litróf fasteignamarkaðar – Munur fasteignaverðs einstakra
landshluta.
Ráðstefnustjóri: Herdís Sæmundardóttir, stjórnarformaður Byggðastofnunar og
formaður ráðgjafarnefndar Jöfnunarsjóðs sveitarfélaga.
Pallborð: – Guðný Hrund Karlsdóttir, f.v. sveitarstjóri á Raufarhöfn.; Sigríður
Dögg Auðunsdóttir, blaðamaður á Fréttablaðinu; Vífill Karlsson, dósent við
Háskólann á Bifröst; Magnús Árni Skúlason, forstöðumaður Rannsóknarseturs í
húsnæðismálum og dósent við Háskólann á Bifröst; og Grétar Þór Eyþórsson,
forstöðumaður Rannsóknarmiðstöðvar Háskólans á Bifrösts og professor.
Íbúðalánasjóður býður upp á léttar veitingar í ráðstefnulok.