Morgunblaðið - 18.02.2007, Side 58

58 SUNNUDAGUR 18. FEBRÚAR 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Björn JörundurFriðbjörnsson,
fyrrv. skipstjóri og
yfirverkstjóri hjá
Hraðfrystihúsi SR á
Siglufirði, fæddist í
Hrísey 9. apríl
1922. Hann lést á
Fjórðungssjúkra-
húsinu á Akureyri
7. febrúar síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Friðbjörn
Björnsson, versl-
unarstjóri og út-
gerðarmaður í
Hrísey, og kona hans Björg
Valdimarsdóttir. Systkini Björns
eru Guðrún, Óli Dagmann og
hálfsystir Dagbjört Garðarsdóttir
en Valdimar er látinn. Þau eru
afkomendur Hákarla-Jörundar
sem á sinni tíð lifði og starfaði í
Hrísey.
Björn kvæntist 5.
ágúst 1947 Ástrúnu
Jóhannsdóttur,
Guðmundssonar,
frá Þrasastöðum í
Stíflu og konu hans
Sigríðar Gísladótt-
ur. Björn og Ástrún
bjuggu lengst af á
Siglufirði. Þar
fæddust og ólust
upp synir þeirra;
Friðbjörn, endur-
skoðandi, kvæntur
Kristínu Guð-
brandsdóttur, Ingi, útibússtjóri
Glitnis banka á Akureyri, kvænt-
ur Margréti Baldvinsdóttur, og
Ásbjörn, endurskoðandi, kvæntur
Hlíf Hansen.
Útför Björns var gerð í kyrr-
þey.
Minn kæri tengdafaðir er látinn.
Hann hefur nú hlotið lausn frá erfiðu
stríði. Kynni okkar hófust fyrir tæp-
um 40 árum og hefur aldrei borið
skugga á. Margs er að minnast og
margs er að sakna. Höfuðprýði
Björns voru mannkostir hans. Öð-
lingur í lund og ósérhlífinn. Skapstór
var hann, en geðgóður.
Fyrir utan alla þá mannkosti sem
Björn hafði til að bera þá var hann af-
skaplega fríður maður. Af því leiddi
að hann fékk viðurnefnið Bjössi
draumur eða Bjössi sæti. En hörku-
tól var hann og hreystimenni, eins og
allir sem stunda sjó við Íslands-
strendur og það fyrst um fermingu.
Hann fór í Stýrimannaskólann og
varð síðar skipstjóri, aðallega á síld-
arbátum. Hann var farsæll og feng-
sæll skipstjóri. Aflaði hann vel, að-
allega við Kolbeinsey og fékk hann
viðurnefnið Kolbeinseyjarkóngur-
inn. Nú er Kolbeinsey að molna und-
an ágangi hafsins og hverfur brátt í
hafið. Hún, eins og allt, lætur undan
tímans þunga nið. Eftir að Björn
hætti sjómennsku starfaði hann sem
verkstjóri í Hraðfrystihúsi SR á
Siglufirði og síðan sem eftirlitsmaður
hjá SH. En besta starfið sem hann
innti af hendi, sagði hann sjálfur, var
þegar hann var sestur í helgan stein
og bjó á Akureyri, var að sinna
barnabörnunum og fara með
,,GRAUTINN“ í hádeginu til þeirra.
Björn var öllum sínum afabörnum
mjög kær. Þótti þeim óumræðilega
vænt um hann enda finna börn alltaf
hvar þau eru velkomin og skynja
elskusemi fólks. Af henni átti hann
nóg.
Minningin lifir um sterkan en um-
fram allt góðan mann sem allir elsk-
uðu og sakna nú sárt. Það hefur gefið
lífinu gildi að hafa fengið að vera
samferðamaður Björns og þakka ég
forsjóninni fyrir það. Eigðu góða
heimkomu til allra þinna sem á und-
an eru gengnir.
Hafðu þökk fyrir allt og allt, elsku
Björn.
Þín tengdadóttir
Kristín Guðbrandsdóttir.
Elsku afi, það er ólýsanlega sárt að
þurfa að kveðja þig. Þú ert besti afi í
heiminum og við eigum svo margar
góðar minningar um þig.
Að koma heim úr skólanum í há-
degismat og þú og amma að taka á
móti okkur var það besta sem við
vissum. Þegar við löbbuðum inn göt-
una beið afi í glugganum, og um leið
og hann sá okkur stökk hann til og
hitaði grautinn eða skammtaði kjöt-
bollur á diska. Vinir okkar í skólan-
um, sem allir kölluðu þig afa, vildu
alltaf koma í hádegismat með okkur
ef þeir vissu af þér, „kemur afi í há-
deginu?“ var oft spurt strax í fyrsta
tíma.
Þú náðir að kenna Þorsteini alla
margföldunartöfluna áður en hann
byrjaði í skóla. Þú hjálpaðir okkur í
heimanáminu og svo þegar við
nenntum ekki að læra tókstu við okk-
ur sjómann og vannst alltaf eða box-
aðir við Björn og varst helmingi
sneggri en hann í öllum hreyfingum.
Þegar við spiluðum fótbolta eða
handbolta á ganginum og þú varst
með þá var alltaf langskemmtilegast.
Þú varst alltaf með í öllum okkar
leikjum þangað til Björn fór að spila
bílaleik í tölvunni þá gastu ekki verið
með því þú náðir ekki í takkana með
puttanum sem var styttri en hinir.
Það var einmitt sá putti sem þú plat-
aðir Ástu Björgu með einu sinni þeg-
ar við vorum að steikja kleinur. Hún
skellti hurðinni og þú varst utanvið,
þú sagðist hafa misst puttann og
sýndir henni þennan litla. Hún var
langt fram á vor að leita að hinum
helmingnum í snjónum.
Þegar við fórum í berjamó á
hverju hausti vildir þú aldrei fara
heim, tíndir meira en við öll til sam-
ans, þó þú sturtaðir alltaf berjum í
okkar dollur. Þegar við gerðum
laufabrauð fyrir jólin skarst þú tvær
kökur á meðan við skárum eina þó að
við notuðum hjólið en þú bara hand-
skarst allt. Þú varst alltaf bestur í
öllu.
Við höfum lært svo ótrúlega margt
af þér, elsku afi, alltaf jákvæður og
glaður og sagðir okkur ótal sögur og
brandara og sönglaðir vísur.
Nú í seinni tíð vorum við oft að
reyna að hjálpa þér og ömmu eins og
þið hafið hjálpað okkur í gegnum ár-
in. T.d. komum við og slógum fyrir
þig garðinn, með handknúnu sláttu-
vélinni, en þegar þú vissir að við vær-
um að koma dreifst þú þig af stað og
varst yfirleitt hálfnaður með að slá
þegar við komum. Eins varstu alltaf
að stelast til að moka snjóinn eða fara
uppá háaloft, en slík áreynsla var á
bannlista eftir að þú þurftir að fara í
kransæðaaðgerðina fyrir mörgum
árum.
Síðasta eina og hálfa árið átti elsku
afi við erfið veikindi að stríða og naut
þar einstakrar umönnunar og þjón-
ustu Heimahlynningar á Akureyri og
starfsfólks Fjórðungssjúkrahússins
á Akureyri. Við fundum vel hve
þakklátur afi var þessu frábæra
starfsfólki og við viljum hér koma á
framfæri þakklæti fjölskyldunnar
fyrir þá einstöku hlýju og umönnun
sem hann naut.
Elsku afi, við söknum þín svo mik-
ið.
Við skulum hugsa vel um hana
ömmu fyrir þig.
Ásta Björg, Þorsteinn og Björn.
Elsku afi minn. Það var mjög erfitt
fyrir mig að frétta af veikindum þín-
um og þetta rúma ár var erfitt að
sætta sig við það að þú værir veikur
og ekki mikill tími eftir. Ennþá erf-
iðara var að geta ekki heimsótt þig
og ömmu eins og ég vildi því allt land-
ið er á milli okkar. Það hefði verið svo
gott að geta hjálpað ömmu og sér-
staklega núna hefði ég viljað vera hjá
henni. Þegar ég var lítil var aðal-
sportið að fara til Akureyrar í heim-
sókn til ykkar og sá tími var alltaf svo
skemmtilegur og gefandi. Ég á góðar
minningar frá þessum tíma. Það var
dekrað við mig, dagurinn byrjaði
með morgunleikfiminni í útvarpinu,
ég gerði æfingarnar samviskusam-
lega en fannst þær fyndnar því þær
voru svo léttar fyrir mig. Við fórum
næstum alltaf í göngutúr í Kjarna-
skóg og við afi skokkuðum á undan
ömmu en biðum síðan eftir henni á
bekk. Stundum fékk ég Brynjuís og
allt það gúmmulaði sem mig langaði
í. Ég og afi fórum alltaf að kíkja á Bú-
kollustyttuna (Auðhumlu), hún var
næstum eins og hún væri lifandi enda
varð ég aldrei þreytt á að hlusta á
hann segja ævintýrið um Búkollu,
hann sagði svo skemmtilega frá því.
Það var gaman að vera í bílnum hans
afa því hann bauð alltaf upp á brjóst-
sykur. Hann spurði þegar ég sat aft-
ur í ,,ertu þarna?“ ef ég var búin að
vera hljóð í einhvern tíma. Þetta
fannst mér óstjórnlega fyndið. Svo
spurði hann ,,ertu spennt?“ og ég
svaraði játandi því ég hélt að hann
væri að spyrja hvort ég væri spennt
yfir því hvert við værum að fara eða
gera, sem ég var auðvitað alltaf. Það
er svo ótalmargt fleira skemmtilegt
sem við gerðum saman og það er hlý
tilfinning sem streymir um mig þeg-
ar ég hugsa um afa. En það er eitt
sem afi sagði við mig og ég hef hugs-
að um á hverjum degi síðan og reynt
að fara eftir. Hann sagði að maður
ætti að gera allt eins vel og maður
gæti, alveg sama hversu lítilvægt eða
merkilegt það væri. Mér finnst þetta
lýsa honum best því þannig held ég
að hann hafi sannarlega lifað sínu lífi.
Ástrún Friðbjörnsdóttir.
Heimili þeirra Björns og Ástrúnar
á Siglufirði og síðar á Akureyri var
gott og hlýlegt. Það var mikið lagt
upp úr því að hafa góðan mat á borð-
um og ljúffengt heimabakað brauð
með kaffinu og þótti gott að koma í
heimsókn og njóta gestrisni þeirra.
Björn var glæsilegur maður og
drengur góður. Hann var einstakt
snyrtimenni og vann öll sín störf
þannig að ekki varð betur gert.
Hann var hjálpsamur og brást
fljótt við ef einhver þurfti á aðstoð
hans að halda. Eftir að Björn og Ást-
rún fluttu til Akureyrar var það
helsta ánægja Björns að fylgjast með
börnum Inga og hans ágætu konu
Margrétar, systur Samherjabræðra
og fyrrverandi skíðadrottningar á
Akureyri. Hann var í daglegu sam-
bandi við barnabörnin og naut þess
að aðstoða þau eftir því sem með
þurfti, gladdist yfir góðum árangri
þeirra á lífsbrautinni og hvatti þau
óspart til dáða. Við systurnar, und-
irrituð, Margrét og Ástrún, höfum
alltaf verið samrýndar, enda mikill
samgangur á milli heimila okkar á
Siglufirði og það var mikið áfall fyrir
okkur þegar Björn missti heilsuna.
Við Sigurður, synir okkar og fjöl-
skyldur þeirra þökkum Birni J. Frið-
björnssyni fyrir náin kynni og sam-
veru á lífsferlinum og sendum
Ástrúnu, sonum þeirra, tengdadætr-
um og barnabörnum innilegar sam-
úðarkveðjur.
Gyða Jóhannsdóttir.
Eftir því sem árin líða verða minn-
ingarnar um liðna tíð mikilvægari
fyrir marga. Í það minnsta er því
þannig farið með mig þegar kemur
að minningum um bernskuna. Þar
skipar Björn Friðbjörnsson stóran
sess en þessum fjallmyndarlega
manni kynntist ég barn að aldri, eftir
að hann giftist móðursystur minni
Ástrúnu. Þær systur bjuggu um hríð
í sama húsi við Túngötu á Siglufirði.
Björn var þá mikið fjarverandi á sjó
en þegar hann kom í land glaðnaði
heldur betur yfir okkur guttunum.
Hann var gáskafullur og líflegur og
gaf sér alltaf tíma til þess að hamast í
okkur. Auk þess vakti það bæði for-
vitni okkar og lotningu að það vant-
aði framan á fingur hans eftir slys á
sjónum.
Vegna áhuga míns á sjómennsku
fylgdist ég, eftir því sem árin liðu,
grannt með Birni. Hann var þá orð-
inn stýrimaður á síldarskipi og síðar
skipstjóri. Aflatölur síldarbátanna
sem lesnar voru í útvarpinu á kvöldin
og birtar voru í blöðum þóttu jafn
spennandi og tölvuleikir barna í dag.
Var síldin komin? Var hún að veið-
ast? Hvaða bátar voru efstir? Var
komin bræla? Út á þetta gekk lífið á
Sigló í þá daga. Björn var líka á þess-
um undarlega síldarbát, Fanney,
sem var tilraunaveiðiskip með nótina
á dekkinu. Já, það var allt svo spenn-
andi í kringum Björn.
Þegar ég varð 15 ára réð ég mig á
trillu og þurfti að útbúa færi. Þá kom
Björn til aðstoðar og var yfir mér
langt fram á kvöld. Hann kenndi mér
hnútana við að útbúa slóða og að
bræða fyrir endana á næloninu. Allt
varð að vera snyrtilegt og vandað
sem hann kom nálægt. Minningin um
þetta kvöld er mér enn í fersku
minni. Síðar átti ég eftir að vinna hjá
Birni þegar hann var orðinn yfir-
verkstjóri í hraðfrystihúsinu á Sigló.
Það var mikil og góð lífsreynsla.
Unnið var alla daga langt fram á
kvöld og aginn var mikill eins og þá
tíðkaðist. Það sem upp úr stendur er
hins vegar hvernig hann lét með-
höndla fiskinn og hvaða kröfur hann
gerði um umgengni á vinnustaðnum.
Eftir á að hyggja var Björn langt á
undan sinni samtíð í þeim efnum.
Eftir að Björn og Ástrún fluttu til
Akureyrar kom maður aldrei þangað
án þess að líta við hjá þeim. Þar nutu
þau sín í faðmi fjölskyldu sinnar. Vin-
skapur foreldra minna og Björns og
Ástrúnar var alla tíð mjög náinn og
einlægur.
Björn hélt reisn sinni allt til dauða-
dags þrátt fyrir að hann hafi barist
við illvígan sjúkdóm um hríð. Þegar
ég hitti hann á sjúkrabeðinum fyrir
um það bil mánuði var hann sem fyrr
stálminnugur og hress. Andlát
Björns er mikill missir fyrir Ástrúnu,
fjölskylduna og þá sem hann þekktu.
Efst er þó í huga á þessari stundu
þakklæti fyrir að vera þeirrar gæfu
aðnjótandi að hafa fengið að kynnast
honum.
Valtýr Sigurðsson.
Björn Friðbjörnsson föðurbróðir
minn er jarðsunginn í dag, 14. febr-
úar, en hann lést aðfararnótt 7. febr-
úar sl.
Mig langar að minnast hans með
þakklæti í hjarta.
Ég var þeirrar gæfu aðnjótandi að
fá að eiga heimili hjá elsku Bjössa
frænda og hans konu Ástrúnu á
Siglufirði, þegar ég var lítil og for-
eldrar mínir voru erlendis eða að
sinna erindum suður. Það hefur nú
ekkert verið auðvelt að fá stelpu inn
á strákaheimilið, en aldrei fann ég
fyrir því.
Í minningunni var alltaf sól á
Siglufirði, sumarkjólar og hrufluð
hné.
Árin liðu og mín fjölskylda flutti
suður. Sigló heillaði alltaf. Á tánings-
árum fórum við systur norður og
ekki spurning, tekið á móti okkur og í
kjólum upp fyrir hné, sem var nú í
„móð“ þá og sólin skein.
Þannig man ég líka Bjössa frænda
og fjölskyldu, alltaf sól í kringum
þau.
Það má sanni segja að Bjössi
frændi hafi verið að mestu sólarmeg-
in í lífinu. Yndisleg eiginkona, mann-
vænlegir synir, frábærar tengdadæt-
ur, barnabörn og barnabarnabörn
sem dýrkuðu hann og svo sannarlega
dýrkaði hann þau líka.
Elskulega Ástrún mín og fjöl-
skylda, sendi ykkur öllum mínar ein-
lægustu samúðarkveðjur.
Helga Valdimarsdóttir.
Og svo kemur nótt.
Svartnættið er eins og svalandi veig,
er sál þín drekkur í einum teyg.
Þreytan breytist í þökk og frið,
þögnin í svæfandi lækjarnið,
haustið í vor …
Hafðu þökk fyrir öll þín spor.
Það besta, sem fellur öðrum í arf,
er endurminning um göfugt starf.
Moldin er þín.
Moldin er trygg við börnin sín,
sefar allan söknuð og harm
og svæfir þig við sinn móðurbarm.
Grasið hvíslar sitt ljúfasta ljóð
á leiðinu þínu. Moldin er hljóð
og hvíldin góð …
(Davíð Stefánsson.)
Nú hefur Björn Friðbjörnsson
frændi minn fengið hvíld eftir löng
og erfið veikindi. Það er alltaf
hryggðardagur þegar frændgarður-
inn þynnist, þó það sé örlítil huggun
þegar viðkomandi á langt, farsælt
og hamingjuríkt líf að baki. Við leið-
arlok gat Björn frændi þannig horft
til baka yfir lífshlaupið og yfir niðja-
hópinn og kvatt sáttur með þá vissu
að heimurinn sem hann yfirgefur er
ögn betri þeim er hann erfði.
Björn frændi minn var einstakt
ljúfmenni og ávallt aufúsugestur á
mínu æskuheimili. Kannski var það
vegna þess hversu nauðalíkur hann
var föður okkar, að við systkinin
tókum þvílíku ástfóstri við honum.
Ég held þó að það hafi verið þetta
rólega og virðulega fas og yfirbragð
sem gerði útslagið og skapaði hon-
um óumdeildan virðingarsess í voru
sinni. Virðingarsess sem hann hefur
haldið allt sitt líf og ekki ólíklega
langt þar umfram. Undir rólegu fasi
bjó líka fjörkálfur, sem var gjaf-
mildur á sitt góðlátlega grín og sem
krakki beið maður jafnan spenntur
eftir hverju Bjössi frændi kynni að
taka upp á. Það var sjaldan sem
hann olli vonbrigðum á því sviðinu.
Björn og Ástrún héldu lengstum
heimilislega tryggð við norðurland-
ið þá var tilfinningin frekar að það
væri vík milli vina en fjörður milli
frænda, alltént hafði þetta aldrei
nein veruleg áhrif á fjölskyldubönd-
in. Kannski var þetta bara til að
styrkja böndin og gera ljómann af
þessum ljúflingsfrænda okkar öllu
skærari. Í áranna rás á ég allavega
ekki í fórum mínum aðrar en ljúfar
minningar af fjölskyldufundum,
minningar sem nú eru orðnar ljúf-
sárar.
Björn og Ástrún eignuðust lítinn
hóp vaskra sveina sem hafa verið
stolt þeirra, stoð og stytta, hver og
einn á sinn hátt ásamt spúsum sín-
um. Niðjahópurinn er orðinn stór
bæði barnabörn og barnabarna-
börn. Allan þennan hóp umvafði
Björn frændi minn af mikilli ást og
hlýju og ég veit að sorgin og sökn-
uðurinn þar á bæ er stór. Því þegar
góður maður deyr, þá er það eins og
að tapa dýrmætri perlu og mikið má
sá gráta er tapað hefur henni.
Elsku Ástrún, Friðbjörn, Ingi,
Ásbjörn og fjölskyldur, megi minn-
ingin um drenginn góða sefa sár-
ustu sorgina ykkar.
Vertu svo sæll, frændi minn og
þiggðu fátæklega þökk mína fyrir
að hafa fengið að fylgja þér spölkorn
á þessari leið okkar allra inn í eilífð-
ina …
Barði Valdimarsson.
Besti frændi, kveð þig nú með
sálmi sem amma geymdi alltaf undir
koddanum sínum, kveð þig með
söknuði því ég hélt að þú myndir
alltaf vera hér hjá okkur og að við
hefðum nægan tíma saman. Sakna
þess að hafa ekki komið oftar norð-
ur og knúsað þig.
Gef oss Drottinn, góðan dag,
ganga lát oss allt í hag,
ef að vilji það er þinn,
þú ert ætíð velkominn.
Sólin gengur sína leið
sitt hið fagra, mælda skeið,
á þótt stundu skyggi ský
skín hún allt eins fyrir því.
Hvar sem liggur leiðin vor,
lát oss feta í sólarspor.
Gef þú oss í gleði og þraut
ganga þína ljósu braut.
Gef oss, Drottinn, góðan dag,
gott og fagurt sólarlag.
Eftir lífsins endað skeið
oss í þína vegsemd leið.
(V. Briem.)
Takk fyrir allt og allt.
Megi allt það besta sem til er í
heiminum vera með Ástrúnu og fjöl-
skyldunni allri.
Blessuð sé minning þín, minn
kæri frændi.
Björg Valdimarsdóttir.
Björn J. Friðbjörnsson
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar alla útgáfudagana.
Skil | Greinarnar skal senda í gegn-
um vefsíðu Morgunblaðsins: mbl.is –
smella á reitinn Senda efni til Morg-
unblaðsins – þá birtist valkosturinn
Minningargreinar ásamt frekari
upplýsingum.
Skilafrestur | Ef birta á minning-
argrein á útfarardegi verður hún að
berast fyrir hádegi tveimur virkum
dögum fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi).
Minningargreinar